«Οσο υπάρχουνε Αχαιοί θα υπάρχει μια ωραία Ελένη»

Γρά­φει ο Ηρα­κλής Κακα­βά­νης //

Αχ, αυτή η Ελέ­νη, η πολυ­θρύ­λη­τη για την ομορ­φιά της που από μικρή την έβα­λε σε μπε­λά­δες! Αχ αυτή η Ελέ­νη, που η αρπα­γή της από το ερω­τό­πλη­κτο βασι­λο­παί­δι Πάρη έγι­νε η αιτία του Τρω­ι­κού Πολέ­μου! «Αχα­ρη μοί­ρα ο Δίας» της «έγρα­ψε πολυ­τρα­γου­δη­μέ­νο μες στους ανθρώ­πους τους μελ­λού­με­νους να μεί­νει το όνο­μά» της. Αχ, αυτή η Ελέ­νη, «Τι φοβε­ρά με τις αθά­να­τες θεές στην όψη μοιά­ζει». «Οχι! για πλά­σμα σαν κι’ αφτή δεν είναι κατηγόρια/ τόσον και­ρό που σφά­ζο­νται οι Δανα­οί κι οι Τρώες!».

«Τόσες ψυχές/ δοσμέ­νες στις μυλό­πε­τρες σαν το σιτά­ρι (…) τόσος πόνος τόση ζωή/ πήγαν στην άβυσσο/ για ένα που­κά­μι­σο αδεια­νό για μια Ελέ­νη». Τέτοια σφα­γή, τόσο κακό για τα κάλ­λη της ομορ­φό­τε­ρης των γυναι­κών; Αυτή η τερά­στια υπερ­πό­ντια εκστρα­τεία εξαι­τί­ας της αρπα­γής μιας γυναί­κας; (Στο κάτω κάτω, η βίαιη αρπα­γή γυναι­κών από άλλη φυλή εκεί­νη την επο­χή δεν ήταν κάτι άγνω­στο — και η μοι­χεία όχι μόνο θεϊ­κό προ­νό­μιο). Εκα­τό χιλιά­δες στρα­τός και 1.200 πλοία για να απο­κα­τα­στή­σουν την τιμή του κερα­τω­μέ­νου συζύ­γου; Σχε­δόν όλοι οι διο­γε­νείς βασι­λιά­δες της αρχαί­ας Ελλά­δας, 29 το σύνο­λο, για το ξέπλυ­μα της ντρο­πής του απα­τη­μέ­νου; Πενή­ντα χιλιά­δες Τρώ­ες και σύμ­μα­χοι, κομπάρ­σοι μιας ερω­τι­κής ιστορίας;

Τόσοι πολ­λοί εκστρά­τευ­σαν τόσο μακριά για­τί, λέει ο μύθος, έτσι θα ασφά­λι­ζαν και τις δικές τους γυναί­κες! Με αρχι­στρά­τη­γο τον Αγα­μέ­μνο­να, έναν Α‑τρείδη, που πάει να πει άτρω­τος! Ενά­ντια στην …τρω­τή Τροία με τα ισχυ­ρά τεί­χη (έπε­σε η Τροία στα χέρια του Αγα­μέ­μνο­να και η γυναί­κα του, η Κλυ­ται­μνή­στρα στην αγκα­λιά του Αιγίσθου!..).

Ετσι λέει ο μύθος που η αχλή του καλύ­πτει την ιστο­ρι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Ποια είναι η πραγματικότητα;

Ας πάρου­με τα πράγ­μα­τα από την αρχή. Στα προ­ελ­λη­νι­κά και πρω­το­ελ­λα­δι­κά χρό­νια η Τρω­ά­δα ήταν μια πλού­σια περιο­χή. Οι κάτοι­κοί της για μερι­κούς αιώ­νες έκα­ναν επι­δρο­μές σε άλλες περιο­χές, αλλά και αντι­με­τώ­πι­ζαν επι­θέ­σεις άλλων λαών. Γι’ αυτό παρό­τι ήταν καλοί πολε­μι­στές, είχαν φτιά­ξει και άλλες αμυ­ντι­κές εγκα­τα­στά­σεις (για να πέσει αργό­τε­ρα το φρού­ριο χρειά­στη­κε ο «Δού­ρειος ίππος» του πολύ­τρο­που Οδυσ­σέα). Την επο­χή του Τρω­ι­κού Πολέ­μου δε ζού­σαν μόνο από την καλ­λιέρ­γεια της γης οι Τρώ­ες. Κυρί­ως από την πει­ρα­τεία. Είχαν συγκε­ντρώ­σει πολύ πλού­το στην πρω­τεύ­ου­σά τους, την Τροία. Σύμ­μα­χοί τους ήταν σχε­δόν όλοι οι λαοί της Μικρα­σί­ας, οι Θρά­κες, οι Μακε­δό­νες και οι Πελασγοί.

Αμε­σος στό­χος των Αχαιών ήταν το πλιά­τσι­κο της οικο­νο­μι­κά ισχυ­ρής Τροί­ας που έλεγ­χε τα στε­νά του Ελλη­σπό­ντου και τους θαλάσ­σιους δρό­μους. Και αποι­κί­ες και δού­λους χρειά­ζο­νταν. Για­τί μπο­ρεί τα βασι­λο­παί­δια να βοσκού­σαν το κοπά­δι, δεν κωπη­λα­τού­σαν κιό­λας. Μπο­ρεί να χτί­ζαν τους ναούς, δε σημαί­νει όμως ότι έβγα­ζαν και το μάρ­μα­ρο από το ντα­μά­ρι. Μπο­ρεί η βασι­λο­πού­λα Ναυ­σι­κά να έπλε­νε τα κεντη­μέ­να της προι­κιά στην ακρο­πο­τα­μιά, δε σημαί­νει ότι έκα­νε και την πάστρα του σπι­τιού. Αυτές ήταν δου­λειές για δούλους…

Γι’ αυτό «Οσο υπάρ­χου­νε Αχαιοί θα υπάρ­χει μια ωραία Ελένη/ κι ας είναι αλλού το χέρι αλλού ο λαιμός./ Κάθε και­ρός κι ο Τρω­ι­κός του πόλεμος/ κάθε και­ρός κι η Ελέ­νη του…».

Οσο υπάρ­χει εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο, θα υπάρ­χουν άδι­κοι πόλε­μοι. Πόλε­μοι που απο­σκο­πούν στην υπο­τα­γή και τον έλεγ­χο των λαών. Στη νομή φυσι­κών πόρων και πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κών πόρων. Στον έλεγ­χο πηγών και δρό­μων ενέρ­γειας. Στην επι­βο­λή των συμ­φε­ρό­ντων των μονο­πω­λί­ων και στο μοί­ρα­σμα αγο­ρών. Οσο υπάρ­χουν τέτοιοι ιμπε­ρια­λι­στι­κοί πόλε­μοι, χρειά­ζε­ται και ένα άλλο­θι για να συγκι­νού­νται και να φανα­τί­ζο­νται ευκο­λό­τε­ρα οι λαοί και έτσι ευκο­λό­τε­ρα να οδη­γού­νται στη σφα­γή. Κάτι που να κρύ­βει την ουσία. Οπως τότε που οι Ευρω­παί­οι πολε­μού­σαν υπέρ του Χρι­στού!.. Και πιο πρό­σφα­τα, που ένας παρά­φρων οδή­γη­σε τον κόσμο σε παγκό­σμιο πόλε­μο!.. Οπως και σήμε­ρα, που οι ΝΑΤΟι­κοί, στο κατό­πι της τρο­μο­κρα­τί­ας, εξα­πο­λύ­ουν επι­χει­ρή­σεις «διαρ­κούς ελευ­θε­ρί­ας» — κατο­χής χωρών και λαών!..

Πάντα, ανά­με­σα από τις σφαί­ρες προ­βάλ­λουν οι …έμπο­ροι.

(ο τίτλος είναι στί­χος του Οδυσ­σέα Ελύ­τη από τη συλ­λο­γή «Μαρία Νεφέλη»)