Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ο επαναστάτης κομμουνιστής ζωγράφος Ντιέγκο Ριβέρα

To όνο­μα του Ντιέ­γκο Ριβέ­ρα θα παρα­μεί­νει στην ιστο­ρία της μεξι­κα­νι­κής ζωγρα­φι­κής μαζί με του Ποζά­ντα (του πιο πρω­τό­τυ­που και του πιο δυνα­τού ίσως σύγ­χρο­νου χαρά­κτη), μαζί με του Ορόζ­κο και του Ναβίντ Αλφά­ρο Σικου­έ­ρος, αυτού που έχει απο­μεί­νει σήμε­ρα ο μόνος από τη μεγά­λη τριά­δα για να υπε­ρα­σπί­σει τους λόγους ζωής μιας ζωγρα­φι­κής βαφτι­σμέ­νης μέσα στη δρά­ση του πολί­τη και θρεμ­μέ­νης με μια ηθι­κή και δημιουρ­γι­κή δου­λειά, με την ιστο­ρία του μεξι­κα­νι­κού λαού και με την οδυ­νη­ρή και αιμα­τη­ρή αντι­με­τώ­πι­ση από μέρου ςτου της ανα­τα­ρα­χής του συγ­χρο­νί­σου κόσμου.

Ο Μεξι­κα­νός επα­να­στά­της κομ­μου­νι­στής ζωγρά­φος Ντιέ­γκο Ριβέ­ρα και η σύζυ­γος του, επί­σης ζωγρά­φος, Φρί­ντα Κάλο, σηκώ­νουν ψηλά τις γρο­θιές τους, κατά τη διάρ­κεια μίας αντι­φα­σι­στι­κής συγκέ­ντρω­σης στην Πόλη του Μεξι­κό, 23 Νοεμ­βρί­ου 1936. (Πηγή φωτό Καθημερινή)

Ο Ντιέ­γκο υπήρ­ξε ένας από τους πιο γεναιό­ψυ­χους, τους πιο αντι­φα­τι­κούς, τους πιο υπερ­βο­λι­κούς ανθρώ­πους του και­ρού μας. Ένας άνθρω­πος αρχαί­ος και νέος, ζυμω­μέ­νος με πρω­τό­γο­νες και σκο­τει­νές παρα­δό­σεις, κυριαρ­χού­με­νος από τους αρχαί­ους θεούς των Αζτέ­κων και ταυ­τό­χρο­να θρεμ­μέ­νος με την ευρω­παϊ­κή κουλ­τού­ρα. Εϊχε δεσμούς με τον Γκο­γκέν, με τον Ρου­σό τον ντουα­νιέ, με τον κυβι­σμό του Πικά­σο. Μα και με το Μιχα­ήλ Άγγε­λο απ’ τη μια και με τους Αμε­ρι­κά­νου­ςε «θετι­κούς» απ’ την άλλη. Ήταν όμως ικα­νός να ανα­μο­χλεύ­ει κουλ­τού­ρα, επιρ­ρο­ές και υπο­βο­λές μέσα στο καζά­νι του που πάντα κόχλα­ζε κι έβγα­ζε απ’ αυτά ενό­τη­τα ύφους και μια μεγά­λη δημιουρ­γι­κή πνοή.

Με το Ντιέ­γκο χάνε­ται ένας από τους μεγα­λύ­τε­ρους ζωγρά­φους του και­ρού μας, πολύ μεγα­λύ­τε­ρος απ’ ό,τι φαντά­ζο­νται ή λένε τα φερέ­φω­να της μόδας ή οι ρήτο­ρες της «τέχνης για την τέχνη».

Ήταν μεγά­λος όι μόνο για­τί ζωγρά­φι­ζε χιλιό­με­τρα ολό­κλη­ρα τοι­χο­γρα­φί­ες, μα και για την ορμη­τι­κό­τη­τα του, τη γλυ­κύ­τη­τά ρτου, για κεί­νη την επα­φή του με την και­νού­ρια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που ήξε­ρε να βρί­σκει, για την ευρύ­τη­τα της έμπνευ­σής του, στην οποία πνί­γο­νται οι τόσες επαρ­χια­κές του πολε­μι­κές, τα τόσα λάθη του, οι εύκο­λοι ενθου­σια­σμοί και οι μετα­γνιω­μοί του.
Παρα­μέ­νει το σύνο­λο του έργου του (κατα­πλη­κτι­κό σε όγκο) και το μάθη­μα που μπο­ρεί να βρει κανείς μέσα σ’ αυτό, είναι στραμ­μέ­νο προς το μέλον. Είναι­μια βίαιη κατά­φα­ση εμπι­στο­σύ­νης αντί­κρυ στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα της ζωγρα­φι­κής , στη σημα­σία της για τους ανθρώ­πους, στην ανά­γκη για τη ζωγρα­φι­κή. Κι αυτό σε μια επο­χή απο­σύν­θε­σης, κι απελ­πι­σί­ας, κρι­τι­κής ατα­ξί­ας αι εμπο­ρι­κής σύγ­χυ­σης είναι πάρα πολύ.

Επι­θε­ώ­ρη­ση Τέχνης, 11–12/1957, Ένας άνθρω­πος αρχαί­ος και νέος / Ντιέ­γκο Ριβέ­ρα — Ο μεγά­λος Μεξι­κά­νος ζωγρά­φος που πέθα­νε τον περα­σμέ­νο μήνα

Ντιέ­γκο Ριβέ­ρα «Η επι­χεί­ρη­ση της Γουατεμάλας»

Ρεκόρ για πίνα­κα του Ντιέ­γκο Ριβέ­ρα σε δημοπρασία

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο