Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ο Ν. Ανδρουλάκης νέος πρόεδρος ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, με σημαία την ίδια αντιλαϊκή πολιτική σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης της στρατηγικής ΕΕ-ΝΑΤΟ-ΗΠΑ

(ξινά στα­φύ­λια)

Με πάνω από 68% υπό το σύν­θη­μα «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενω­μέ­νο δυνα­τό» και επι­σή­μαν­ση ότι «σήμε­ρα ανοί­γει μία νέα σελί­δα για την ιστο­ρία της δημο­κρα­τι­κής παρά­τα­ξης και του ΠΑΣΟΚ», κάλε­σε σε «ανα­νέ­ω­ση και ανα­γέν­νη­ση της παρά­τα­ξης» και «σε δια­φύ­λα­ξη της παρα­κα­τα­θή­κης της Φ. Γεν­νη­μα­τά», επι­κε­φα­λής ενός σχή­μα­τος που χρό­νια βολο­δέρ­νει χρε­ο­κο­πη­μέ­νο, αδύ­να­μο και χωρίς να μπο­ρεί να παί­ξει δια­κρι­τό πολι­τι­κό ρόλο.

Το σημε­ρι­νό και μελ­λο­ντι­κό ΠΑΣΟΚ | ΚΙΝΑΛ (ή όπως ονο­μα­στεί –φαί­νε­ται πως brand name θα είναι ΠΑΣΟΚΔημο­κρα­τι­κή Παρά­τα­ξη ) με τον ήλιο του να κιν­δυ­νεύ­ει εύκο­λα να σβή­σει ‑προ­τού καν ανα­τεί­λει, βρί­σκε­ται αντι­μέ­τω­πο όχι μόνο με τις αντι­θέ­σεις και αντι­φά­σεις του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος, τις συνέ­πειες των ενδο­α­στι­κών και ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κών αντι­θέ­σε­ων, τον φόβο ανό­δου της ταξι­κής πάλης, αλλά κυρί­ως με την ανα­ζή­τη­ση ζωτι­κού πολι­τι­κού χώρου ‑μέσω εγκλω­βι­σμού πάντα, εργα­τι­κών — λαϊ­κών μαζών που σήμε­ρα κινού­νται ανά­με­σα στη ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο.

Ο μακαρίτης

Ο απα­τη­λός «τρί­τος δρό­μος» προς το σοσια­λι­σμό με τους –χωρίς περιε­χό­με­νο λεο­ντα­ρι­σμούς (του είδους «βυθί­σα­τε το χόρα») που ταυ­τι­ζό­ταν με τους τότε (1974–81) αστι­κούς εκσυγ­χρο­νι­σμούς και ανα­γκαί­ες για το κεφά­λαιο και το πολι­τι­κό σύστη­μα ανα­διαρ­θρώ­σεις δεν περ­νά­ει πια και οι επι­λο­γές –όπως και της ευρω­παϊ­κής σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας γενι­κό­τε­ρα είναι «μπρος γκρε­μός και πίσω ρέμα».
Τα διά­φο­ρα αλή­στου μνή­μης «η δεξιά στο χρο­νο­ντού­λα­πο της Ιστο­ρί­ας»!, (της «επά­ρα­της δεξιάς», που αν επέ­στρε­φε θα άνοι­γε Μακρο­νή­σια…) «στις 18 Οκτώ­βρη σοσια­λι­σμός», «η Ελλά­δα ανή­κει στους Έλλη­νες», μαζί και η πλη­θώ­ρα υπο­σχέ­σε­ων κοι­νω­νι­κών παρο­χών του «Τσο­βό­λα δώστα όλα» έχουν πεθά­νει, μαζί με τον Αντρέα (Παπαν­δρέ­ου) που θεω­ρή­θη­κε χαρι­σμα­τι­κός ηγέ­της και βασι­λεύ­ει ο «ρεα­λι­σμός» της υπο­τα­γής.

Ο πάλαι ποτέ ισχυ­ρός ανήρ και μετέ­πει­τα εξι­λα­στή­ριο θύμα Άκης Τσο­χα­τζό­που­λος στη ΔΕΘ 2006 δήλω­νε «το ΠΑΣΟΚ είναι το κόμ­μα της εργα­σί­ας» και με αφορ­μή την επι­κεί­με­νη επί­σκε­ψη του τότε πρω­θυ­πουρ­γού Κ. Καρα­μαν­λή, συνέ­χι­ζε: «Θα είμα­στε στους δρό­μους. Θα γίνει μάχη σώμα με σώμα»! Ανα­φε­ρό­με­νος στο ρόλο του Ανδρέα Παπαν­δρέ­ου: «…έδω­σε ιδε­ο­λο­γία, στρα­τη­γι­κή, κοι­νω­νι­κό και πολι­τι­κό περιε­χό­με­νο στον αγώ­να μας. Δεν έφτα­νε πλέ­ον ο αντι­δι­κτα­το­ρι­κός αγώ­νας, ο αγώ­νας για δημο­κρα­τία κι ελευ­θε­ρία. Ήθε­λε εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό, αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό αγώ­να η επο­χή. Ήθε­λε ταξι­κό, μαρ­ξι­στι­κό κίνη­μα, που πράγ­μα­τι δημιούρ­γη­σε και στή­ρι­ξε ο Ανδρέ­ας Παπαν­δρέ­ου αφει­δώς με τις πολι­τι­κές του ανα­λύ­σεις […] έγι­νε βαθύ­τα­τη ανά­λυ­ση, για­τί ο αγώ­νας είναι αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κός κι εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κός, για­τί χρειά­ζε­ται να προ­ω­θή­σου­με πλα­τιά στον ελλη­νι­κό λαό τη σοσια­λι­στι­κή ιδε­ο­λο­γία και ότι, πέρα από τη δημο­κρα­τία, θέλου­με κοι­νω­νι­κή αλλα­γή και δικαιο­σύ­νη, θέλου­με σοσια­λι­σμό για την Ελλάδα…».

Αξί­ζει να σημειω­θεί ότι το ΠΑΣΟΚ κατά την πρώ­τη 20ετία ύπαρ­ξής του χρη­σι­μο­ποιού­σε μαρ­ξί­ζου­σα φρα­σε­ο­λο­γία, ενώ δια­κο­σμού­σε τα γρα­φεία του με πορ­τρέ­τα του Μαρξ κλπ. Όλα αυτά δεν περιό­ρι­σαν τον αστι­κό — σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό χαρα­κτή­ρα του, αντι­θέ­τως τον ενί­σχυ­σαν, του προ­σέ­δω­σαν ικα­νό­τη­τα να έχει απή­χη­ση και διείσ­δυ­ση στα εργα­τι­κά-λαϊ­κά στρώ­μα­τα το σύν­θη­μα της «Αλλα­γής».

Το ΚΚΕ τις δεκα­ε­τί­ες ’70 και ’80 αντι­με­τώ­πι­σε το ΠΑΣΟΚ κάτω από την επί­δρα­ση της λαθε­μέ­νης στρα­τη­γι­κής του για τον χαρα­κτή­ρα της επα­νά­στα­σης, της μη αντι­κει­με­νι­κής εκτί­μη­σης για την ανά­πτυ­ξη του καπι­τα­λι­σμού στην Ελλά­δα, που οδη­γού­σε και στη μη αντι­κει­με­νι­κή εκτί­μη­ση της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, την οποία έβλε­πε ως δύνα­μη συμ­με­το­χής στη ανά­δει­ξη προ­ο­δευ­τι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης στο έδα­φος του καπιταλισμού.

«Κρά­μα μικρο­α­στι­κού σοσια­λι­σμού, δια­πο­τι­σμέ­νου και από εθνι­κι­στι­κές αντι­λή­ψεις» (10ο Συνέ­δριο), «με αντι­φά­σεις, ασά­φειες και υπα­να­χω­ρή­σεις» (11ο Συνέ­δριο) ουσια­στι­κά αφή­νο­ντας στο απυ­ρό­βλη­το τον χαρα­κτή­ρα και τον ρόλο της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας και πιστεύ­ο­ντας στην «υπο­βο­ή­θη­ση των θετι­κών εξε­λί­ξε­ων με την κοι­νή δρά­ση των προς τα αρι­στε­ρά δυνά­με­ων του ΠΑΣΟΚ», για ντε και καλά συνερ­γα­σία με το ΚΚΕ ‑εναρ­κτή­ριο λάκτι­σμα που οδή­γη­σε στον «Συνα­σπι­σμό της Αρι­στε­ράς και της Προ­ό­δου» και τις τρα­γι­κές επι­πτώ­σεις για το Κόμ­μα και το κίνη­μα, θέση που δια­τη­ρή­θη­κε έως το 1991, όταν οι ανα­τρο­πές και η παλι­νόρ­θω­ση του καπι­τα­λι­σμού στις πρώ­ην σοσια­λι­στι­κές χώρες δεν άφη­ναν πλέ­ον περιθώρια.

Στις συν­θή­κες της βαθιάς καπι­τα­λι­στι­κής κρί­σης, η ευρω­παϊ­κή σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία, στις ειδι­κές συν­θή­κες που δια­μορ­φώ­θη­καν στην Ευρώ­πη μετά το τέλος του Β’ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου, είχε τη δυνα­τό­τη­τα για ένα σχε­τι­κά εκτε­τα­μέ­νο χρο­νι­κό διά­στη­μα να προ­ω­θεί ορι­σμέ­να μέτρα «παρα­χω­ρή­σε­ων», «κοι­νω­νι­κού κρά­τους» κλπ., τα οποία παρου­σιά­ζο­νταν ως «φιλο­λαϊ­κή πολι­τι­κή», ενώ δεν αναι­ρού­σαν στο ελά­χι­στο την αυξα­νό­με­νη έντα­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης της εργα­τι­κής τάξης, αντι­θέ­τως μάλι­στα αξιο­ποιού­νταν για την ενσω­μά­τω­ση εργα­τι­κώνλαϊ­κών στρω­μά­των, για εξα­γο­ρά, για ενί­σχυ­ση του κυβερ­νη­τι­κού — εργο­δο­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού κ.ο.κ.

Ωστό­σο, η δυνα­τό­τη­τα αυτή της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας αφο­ρού­σε πολύ συγκε­κρι­μέ­νες ιστο­ρι­κές συν­θή­κες: Αφο­ρού­σε τη συγκε­κρι­μέ­νη φάση ανά­πτυ­ξης του καπι­τα­λι­σμού, πριν την οποία είχε προη­γη­θεί η τερά­στια κατα­στρο­φή παρα­γω­γι­κών δυνά­με­ων κατά τον πόλε­μο, οπό­τε υπήρ­χε πλή­θος πεδί­ων κερ­δο­φό­ρας δρά­σης για τα λιμνά­ζο­ντα κεφά­λαια, ενώ σημα­ντι­κή επί­δρα­ση ασκού­σαν τα επι­τεύγ­μα­τα της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης στη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση και τις σοσια­λι­στι­κές χώρες της Ανα­το­λι­κής Ευρώπης.

Στις συν­θή­κες των καπι­τα­λι­στι­κών κρί­σε­ων που ακο­λού­θη­σαν ωστό­σο τις επό­με­νες δεκα­ε­τί­ες, τα σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κά κόμ­μα­τα — με δεδο­μέ­νη μάλι­στα και τη δυνα­τό­τη­τά τους να ενσω­μα­τώ­νουν πλα­τύ­τε­ρα εργα­τι­κά — λαϊ­κά στρώ­μα­τα — κλή­θη­καν να «βγά­λουν τα κάστα­να από τη φωτιά» για το κεφά­λαιο, ηγή­θη­καν της έντα­σης της αντι­λαϊ­κής επί­θε­σης για να φορ­τώ­σουν τα βάρη της κρί­σης στους λαούς, προ­ώ­θη­σαν σει­ρά ανα­διαρ­θρώ­σε­ων κόντρα στο περι­βό­η­το «κρά­τος πρό­νοιας», προ­κει­μέ­νου να ανοί­ξουν νέα πεδία κερ­δο­φο­ρί­ας για το κεφά­λαιο και να θωρα­κι­στεί η αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τά του.

Το ΚΚΕ παρα­κο­λου­θεί στε­νά και ανα­δει­κνύ­ει κάθε προ­σπά­θεια ανα­μόρ­φω­σης και «μασκα­ρέ­μα­τος» του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος, κάθε προ­σπά­θεια που κινεί­ται στη λογι­κή «ν’ αλλά­ξουν όλα για να μεί­νουν όλα ίδια». Μέσα από αυτήν την ανά­δει­ξη, φωτί­ζει τον πραγ­μα­τι­κό εχθρό, την εξου­σία της αστι­κής τάξης, τη δικτα­το­ρία του κεφα­λαί­ου που ανά­λο­γα με τις εκά­στο­τε συν­θή­κες αλλά­ζει τις «μάσκες» με τις οποί­ες φανε­ρώ­νε­ται στο λαό.

Με την ιδε­ο­λο­γι­κή και πολι­τι­κή παρέμ­βα­σή του βοη­θά το λαό να επε­ξερ­γα­στεί την πολύ πλού­σια εμπει­ρία του και να βγά­λει συμπε­ρά­σμα­τα που αντα­πο­κρί­νο­νται στον αντι­κει­με­νι­κό χαρα­κτή­ρα του ρόλου των αστι­κών κομ­μά­των και συνο­λι­κά του αστι­κού πολι­τι­κού συστήματος.

Με αυτόν τον τρό­πο συμ­βάλ­λει στη διεύ­ρυν­ση των δυνά­με­ων που η σκέ­ψη και η δρά­ση τους στο­χο­ποιούν τον πραγ­μα­τι­κό αντί­πα­λο, την αστι­κή τάξη και την εξου­σία της, και βγαί­νουν έξω από το ασφυ­κτι­κό πλαί­σιο του συστή­μα­τος της καπι­τα­λι­στι­κής εκμετάλλευσης.

Συμπόρευση με το ΚΚΕ –ο άλλος δρόμος

Στην ομι­λία του ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημή­τρης Κου­τσού­μπας στην εκδή­λω­ση της Κομ­μα­τι­κής Οργά­νω­σης Κεντρι­κής Μακε­δο­νί­ας στο ΑΠΘ, ανα­φέρ­θη­κε στο ΠΑΣΟΚ | ΚΙΝ.ΑΛ. λέοντας:
«Και με την ευκαι­ρία, σήμε­ρα που είναι και ο δεύ­τε­ρος γύρος των εσω­κομ­μα­τι­κών εκλο­γών …αν ο απλός κόσμος φτά­νει μέχρι την κάλ­πη με την προσ­δο­κία, ότι αυτό το κόμ­μα μπο­ρεί να αλλά­ξει στρα­τη­γι­κή, του λέμε ειλι­κρι­νά, πως θα δια­ψευ­στεί για μια ακό­μα φορά, οικτρά.
Για­τί η αντι­λαϊ­κή στρα­τη­γι­κή δεν μεταλ­λάσ­σε­ται. Παρα­μέ­νει αντι­λαϊ­κή, αντερ­γα­τι­κή! Αν πάλι, φτά­νει στην κάλ­πη με την προσ­δο­κία πως μπο­ρού­με να επι­στρέ­ψου­με πάλι πίσω σε προη­γού­με­νες δεκα­ε­τί­ες, με περισ­σό­τε­ρο κοι­νω­νι­κό κρά­τος και μεί­ω­ση κάποιων κοι­νω­νι­κών ανι­σο­τή­των αισθη­τά, του λέμε πως πάλι θα δια­ψευ­στεί.
Ο καπι­τα­λι­σμός, αυτό το σάπιο εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστη­μα, δεν μπο­ρεί να γυρί­σει πίσω σε προη­γού­με­νες δεκα­ε­τί­ες. Αυτές έχουν περά­σει ανε­πι­στρε­πτί…».Η συμπό­ρευ­ση με το ΚΚΕ είναι η μόνη που μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει ανά­σα και ελπίδα

«Η συμπό­ρευ­ση στην οποία καλεί το ΚΚΕ είναι η μόνη που μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει ανά­σα και ελπί­δα, να δώσει διέ­ξο­δο στις αγω­νί­ες κι ανα­ζη­τή­σεις προ­ο­δευ­τι­κών, αγω­νι­στών, ριζο­σπα­στών, αρι­στε­ρών ανθρώ­πων, που τα προη­γού­με­να χρό­νια πλη­γώ­θη­καν και προ­δό­θη­καν, δοκι­μά­ζο­ντας τη μία διά­ψευ­ση μετά την άλλη.

Από τη διά­ψευ­ση προσ­δο­κιών από την σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία, την όλη πορεία εκφυ­λι­σμού του ΠΑΣΟΚ, που σήμε­ρα το σύστη­μα προ­σπα­θεί να το ξανα­στή­σει στα πόδια του. Μέχρι την απο­γο­ή­τευ­ση της δήθεν «πρώ­της φοράς αρι­στε­ράς» που τρο­φο­δό­τη­σε ένα νέο κύμα μοι­ρο­λα­τρί­ας κι απο­στρά­τευ­σης, της λογι­κής του “δεν γίνε­ται τίποτε”.

✔️  Η συμπό­ρευ­ση με το ΚΚΕ δεν είναι σημαία ευκαι­ρί­ας για ανε­μο­μα­ζώ­μα­τα-ανε­μο­σκορ­πί­σμα­τα, για τυχο­διω­κτι­κές συμ­φω­νί­ες και συμ­μα­χί­ες κορυ­φών που –όπως απο­δεί­χτη­κε- το μόνο που κάνουν είναι να υπη­ρε­τούν τις πρό­σκαι­ρες εκλο­γι­κές σκο­πι­μό­τη­τες αυτών των «κορυ­φών».
Σε αντί­θε­ση με άλλους, δεν αντι­με­τω­πί­ζου­με αυτόν τον κόσμο, ως προ­ε­κλο­γι­κό ντε­κόρ ή ως ένα άθροι­σμα σε δια­δι­κα­σί­ες ανά­δει­ξης αρχη­γών κομ­μά­των που καμία σχέ­ση δεν έχουν με την πραγ­μα­τι­κή δημο­κρα­τία και συμμετοχή.

✔️  Η αγω­νι­στι­κή συμπό­ρευ­ση με το ΚΚΕ εκφρά­ζε­ται πάνω από όλα με την πραγ­μα­τι­κή ζωντα­νή συμ­με­το­χή, στην ενερ­γη­τι­κή συμ­βο­λή μέσα στους φορείς των εργα­ζο­μέ­νων, του λαού και της νεο­λαί­ας, του κινή­μα­τος των βιο­πα­λαι­στών αγρο­τών και επαγ­γελ­μα­τιών, στους καθη­με­ρι­νούς αγώνες.
Εκεί δηλα­δή που πραγ­μα­τι­κά πιά­νει τόπο και γονι­μο­ποιεί­ται η συζή­τη­ση, ο διά­λο­γος, η δια­φω­νία, αλλά κι εκεί που πραγ­μα­τι­κά μπο­ρεί να χτι­στεί μια πραγ­μα­τι­κά ελπι­δο­φό­ρα κοι­νω­νι­κή συμμαχία.

✔️  Μια κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία που δε θα κάνει απλά έναν αγώ­να οπι­σθο­φυ­λα­κής, έναν αγώ­να αμυ­ντι­κό απέ­να­ντι στη σημε­ρι­νή επί­θε­ση, αλλά θα περ­νά­ει στην αντε­πί­θε­ση, θα αλλά­ζει συσχε­τι­σμούς παντού, θα συγκε­ντρώ­νει δυνά­μεις ενά­ντια στον πραγ­μα­τι­κό αντί­πα­λο, τον καπι­τα­λι­σμό, τα μονο­πώ­λια, τις διε­θνείς τους συμ­μα­χί­ες και τις κυβερ­νή­σεις τους.
Θα αξιο­ποιεί κάθε δυσκο­λία, «ρωγ­μή» κι αστά­θεια στο αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα, με σκο­πό να περ­νά­ει ο λαός και το κίνη­μα του σε καλύ­τε­ρες θέσεις μέχρι τη ριζι­κή ανα­τρο­πή για την εξου­σία».

🔺 Δεί­τε ΚΟΜΕΠ (της Ιδε­ο­λο­γι­κής Επι­τρο­πής της ΚΕ του ΚΚΕ)
Οι εξε­λί­ξεις στο ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ στο φόντο του πρό­σφα­του συνε­δρί­ου του

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο