Ο Πούτιν, ο Μεϊμαράκης και οι αστικοί μύθοι

Γρά­φει ο 2310net //

Δύο πράγ­μα­τα δεν θα μάθου­με ποτέ: για­τί θεω­ρού­με τους Ρώσους φίλους μας και τον Πού­τιν ανίκητο.

Ως προς το πρώ­το, απά­ντη­ση μπο­ρεί να δώσει η μετα­φυ­σι­κή αντί­λη­ψη πως τα κρά­τη στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα υπο­κι­νούν τη δρά­ση τους σύμ­φω­να με την θρη­σκεία, την φιλι­κό­τη­τα, την γει­το­νία και όχι με τα συμ­φέ­ρο­ντα και τις δεσμεύ­σεις τους. Όταν κάτι τέτοιο υπο­στη­ρί­ζουν οι Έλλη­νες που λίγα χρό­νια πριν συμ­με­τεί­χαν μέσω της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στους βομ­βαρ­δι­σμούς της ομό­δο­ξης, φίλης και γει­τό­νι­σας Σερ­βί­ας μέχρι και ο Παί­σιος σηκώ­νει τα χέρια ψηλά και μουν­τζώ­νει τα πρόβατα.

Ως προς το δεύ­τε­ρο, ο Πού­τιν έχει εμφα­νι­στεί ως μύθος στην ελλη­νι­κή πολι­τι­κή σκη­νή και όχι μόνο, ίσως για­τί παρά­γου­με περισ­σό­τε­ρες εκπο­μπές συνο­μω­σί­ας από όσες μπο­ρού­με να κατα­να­λώ­σου­με. Άπει­ρες τηλε­ώ­ρες Λια­κό­που­λου, αμέ­τρη­τα πρω­το­σέ­λι­δα Ελέ­υ­θε­ρης Ώρας και λίγες –πλην όμως καλο­κολ­λη­μέ­νες- αφί­σες της ΟΑΚΚΕ, τελι­κά αρκούν για να βαφτί­σου­με ανί­κη­το ηγέ­τη έναν Πρό­ε­δρο μιας πάλαι ποτέ υπερ­δύ­να­μης, που του που­λά­ει τρέ­λα η Μέρ­κελ και η ΕΕ, βάζο­ντάς του εμπάρ­γκο, μη αφή­νο­ντάς τον να φτιά­ξει τον αγω­γό που ονει­ρεύ­ε­ται, στή­νο­ντάς του πότε Ουκρα­νί­ες, πότε Τουρκίες.

Τρα­βά­με κολ­λή­μα­τα ως λαός. Κατα­πί­νου­με αμά­ση­τα τους αστι­κούς μύθους. Πιστεύ­ου­με ότι ο Μεϊ­μα­ρά­κης, ως ο Πού­τιν της ΝΔ, θα ξεπά­στρε­φε κάθε εσω­κομ­μα­τι­κό αντί­πα­λο και κατα­λή­γει να μην μπο­ρεί να κάνει block έναν Τζι­τζι­κώ­στα και έναν Άδω­νι. Πιστεύ­ου­με ακό­μα –ναι υπάρ­χουν και είναι περισ­σό­τε­ροι από τους ψηφο­φό­ρους της ΟΑΚΚΕ- ότι ο Τσί­πρας είναι ο Αρι­στε­ρός ηγέ­της που θα μας σώσει και πως αυτά που ψηφί­ζει δεν τα εννο­εί το παι­δί. Πιστεύ­ου­με στον μύθο του Κωστά­κη του Καρα­μαν­λή, που ελέγ­χει τόσο πολύ τα νήμα­τα στη ΝΔ που την άφη­σε πρώ­τα στα χέρια του Σαμα­ρά και έπει­τα στο κενό. Πιστεύ­ου­με πως το ευρω­παϊ­κό κεκτη­μέ­νο (sic), αυτό ντε που θα περι­θάλ­ψει τους πρό­σφυ­γες σε πνεύ­μα αλληλ­λεγ­γύ­ης, μας κάνει καλό και μας προ­στα­τεύ­ει γενι­κά. Εδώ πιστεύ­ου­με πως ο λαός θα ξεση­κω­θεί και δεν θα προ­λα­βαί­νου­με να μετρά­με ελι­κό­πτε­ρα στον αττι­κό ουρανό.

Έτσι και τώρα, ενώ βαδί­ζου­με ολο­τα­χώς σε δύσκο­λες στιγ­μές, πιστεύ­ου­με πως  αν επι­λέ­ξου­με τη σωστή άκρη της ιμπε­ρια­λι­στι­κής σκα­κιέ­ρας θα έχου­με κάνει καλά, ξεχνώ­ντας πως στο σκά­κι, όπως και στην πραγ­μα­τι­κή ζωή, τα πιό­νια πεθαί­νουν για να προ­στα­τεύ­ουν τον βασι­λιά. Αυτοί οι αστι­κοί μύθοι κρύ­βουν καλά τα αμύ­θη­τα αστι­κά κέρδη…