Ο Σκαμνάκης ψάχνει… σκαμνάκι;

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

(Και η κατ’ αυτού «αμφιλεγομενότητα του ΚΚΕ)

Το τι λέει κάποιος, έστω και όπως κι αν το λέει, είναι το ένα. Το άλλο είναι ποιος το λέει, ποια η πορεία του, προς ποια κατεύ­θυν­ση, η συνέ­πειά του ως προς αυτά που λέει κλπ.

Υπό αυτή την έννοια βεβαί­ως και δικαιού­ται κανείς να λέει ότι του κατέ­βη –άλλω­στε «δημο­κρα­τία» έχου­με- σίγου­ρα όμως κρί­νε­ται από αυτό, αλλά πολύ περισ­σό­τε­ρο από την στά­ση του μέχρι σήμε­ρα. Διά­βα­σα το κεί­με­νο δυο φορές και δυσκο­λεύ­τη­κα να παρα­κο­λου­θή­σω τους τρι­κυ­μιώ­δεις, ασύν­δε­τους, αλλη­λο­α­ναι­ρού­με­νους και νεφε­λώ­δεις του­λά­χι­στον, συλ­λο­γι­σμούς του κου Σκα­μνά­κη. Ειδι­κά εκεί­να τα οπορ­του­νι­στι­κά και σεχτα­ρι­στι­κά περά­σμα­τα του λόγου του, τα περί λει­ψής αυτο­κρι­τι­κής και ημι­τε­λούς… πλεύ­σης, ανα­ρω­τή­θη­κα σοβα­ρά, αν τα έγρα­φε σε καθρέ­φτη. Δεν θα στα­θώ όμως σε αυτά. Θα το πρά­ξουν άλλοι, φαντά­ζο­μαι, καλύ­τε­ρα από μένα. Μα κι η ίδια η ζωή δεν του στέ­κε­ται αρω­γός. Είπα­με: Ότι θέλει γρά­φει ο καθέ­νας. Κι ας πού­με μέχρι εδώ καλά. Αλλά να απο­κα­λεί το ΚΚΕ το «πλέ­ον αμφι­λε­γό­με­νο κόμ­μα της χώρας», εις εκ των κατ’ εξο­χήν αμφι­λε­γό­με­νων για τον πολι­τι­κό ρόλο τους την τελευ­ταία τρια­κο­ντα­ε­τία, πάει πολύ. Όπου και δεν μας απο­σα­φη­νί­ζει που έγκει­ται η «αμφι­λε­γο­με­νό­τη­τα» του ΚΚΕ. Στον τύπο οργά­νω­σής του; Στην στρα­τη­γι­κή του; Στην δικαί­ω­ση των ανα­λύ­σε­ών του; Στην συνε­πή στά­ση του; Ή μήπως στο ότι πολ­λοί πέρα­σαν αλλά δεν… ακούμπησαν;

Ας θυμη­θού­με όμως ορι­σμέ­να πράγματα:

Οι γεν­ναί­οι του… Μπραν­κα­λε­ό­νε¹ διέ­σπα­σαν το ΚΚΕ το 1989, για να μην το δια­σπά­σουν οι άλλοι οπορ­του­νι­στές, που όμως το διέ­σπα­σαν αργό­τε­ρα, απαι­τώ­ντας, μετα­ξύ άλλων η ΚΝΕ να είναι ανε­ξάρ­τη­τη απ’ το Κόμ­μα της και ενί­ο­τε (δηλα­δή για κατά κανό­να το πήγαι­ναν) ενα­ντί­ον του. Βεβαί­ως δεν δήλω­ναν τότε από ποιους ήθε­λαν να είναι εξαρ­τη­μέ­νη. Μετ’ ου πολύ, κάποιοι από αυτούς εντά­χθη­καν στον Σύρι­ζα (Κοτζιάς-Βαλα­βά­νη) και διέ­πρε­ψαν στην εξα­πά­τη­ση και στο ξεπού­λη­μα του λαού και οι υπό­λοι­ποι παρέ­μει­ναν ντρο­πα­λή συνι­στώ­σα του. Όπου οι μεν δύο πρώ­τοι κάη­καν ως και­ρο­σκο­πι­κά προ­σα­νάμ­μα­τα στα ανα­χω­μα­τι­κά τερ­τί­πια της αστι­κής τάξης, οι δε υπό­λοι­ποι σιγο­καί­γο­νταν ως αντί… και χαί­ρο­νταν για τη νίκη της… αρι­στε­ράς (δηλα­δή του Σύρι­ζα) υπο­φω­τι­ζό­με­νοι ως δορυ­φό­ροι του. Επ’ αυτού σας θυμί­ζω από­σπα­σμα από την Από­φα­ση του Πανελ­λα­δι­κού Συντο­νι­στι­κού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τις εκλο­γές του ’12² και σχε­τι­κό άρθρο του Δελα­στίκ³ και πρώ­ην διευ­θυ­ντή του «ΠΡΙΝ».

Ξεχνά­ει ο κος Σκα­μνά­κης, πως πολ­λά στε­λέ­χη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που ήταν και υπο­ψή­φιοί της, υπο­στή­ρι­ζαν ανοι­χτά ή συγκα­λυμ­μέ­να την ανά­γκη μιας… αρι­στε­ρής κυβέρ­νη­σης με τον Σύρι­ζα (Γιώρ­γος Δελα­στίκ, Πέτρος Παπα­κων­στα­ντί­νου, Σπύ­ρος Μαρ­κέ­τος, Λεω­νί­δας Βατι­κιώ­της, Αλέ­κος Ανα­γνω­στά­κης, Πανα­γιώ­της Σωτή­ρης κ.ά.). Άλλοι έφτα­σαν να υμνούν τον Καμ­μέ­νο (π.χ. Δελα­στίκ). Να θυμί­σω και το καλο­καί­ρι του ’15, όταν μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σκαρ­φα­λω­μέ­να στο περι­στύ­λιο της Βου­λής, κατά τη διάρ­κεια φιλο­κυ­βερ­νη­τι­κής συγκέ­ντρω­σης, φώνα­ζαν: «Και τώρα ένα σύν­θη­μα που όλους μας ενώ­νει: Έξω η Ελλά­δα από την Ευρω­ζώ­νη». Να ανα­τρέ­ξου­με, επί­σης, στις κοι­νές παρα­τά­ξεις με τον ΣΥΡΙΖΑ σε πάνω από 250 σωμα­τεία του Δημο­σί­ου, την από κοι­νού στή­ρι­ξη σε δημο­τι­κές αρχές όπως στο Χαλάν­δρι, το σφι­χτα­γκά­λια­σμα στα Πανε­πι­στή­μια των ΕΑΑΚ (όταν δεν παί­ζουν ξύλο μετα­ξύ τους) με τη Νεο­λαία ΣΥΡΙΖΑ και το παρά­δειγ­μα των εκλο­γών του Εργα­τι­κού Κέντρου Έβρου όπου οι δυνά­μεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατέ­βα­σαν κοι­νό ψηφο­δέλ­τιο με την ΠΑΣΚΕ. Δεν συνερ­γά­ζο­νταν, για χρό­νια και σε πολ­λούς χώρους με τον ΣΥΡΙΖΑ; Συνα­γω­νι­στής του κου Σκα­μνά­κη δεν είναι ο πολύς Κων­στα­ντί­νου (και ως φαί­νε­ται διό­λου αμφι­λε­γό­με­νος) που χει­ρο­κρο­τού­σε την… Αρα­βι­κή άνοι­ξη, έξω απ’ τα Προ­πύ­λαια καλώ­ντας την ΕΕ να ανα­τρέ­ψει την κυβέρ­νη­ση Άσσαντ; Το, επί­σης διό­λου αμφι­λε­γό­με­νο «ΟΧΙ» με… αστε­ρί­σκο, στο περι­βό­η­το δημο­ψή­φι­σμα, φαντά­ζο­μαι, το θυμά­στε. Η συνε­χής, επί­μο­νη και άκρως δηλω­τι­κή του ρόλου τους γειτ­νί­α­ση και συμπό­ρευ­ση με τους εργα­το­πα­τέ­ρες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ φαί­νε­ται πως για τον κο Σκα­μνά­κη δεν είναι ούτε καν αμφιλεγόμενες.

Σε όλα αυτά και πολ­λά άλλα απου­σί­α­ζε ο… αντιαμ­φι­λε­γό­με­νος κος Σκα­μνά­κης; Ο οποί­ος και λίαν προ­σφά­τως αγκυ­ρο­βό­λη­σε στο Kommon κου­νώ­ντας μαντί­λι, ως φαί­νε­ται – για μια ακό­μη φορά, σε πρώ­ην συντρό­φους του.

Δεν γνω­ρί­ζω κατά πόσο είναι σύνη­θες να θαυ­μά­ζει κανείς τον ίσκιο του στο δεί­λι. Αλλά να τον μετρά­ει ως μπόι – διό­λου φρόνιμο.

________________

1 Οι γεν­ναί­οι του Μπραν­κα­λε­ό­νε είναι κωμω­δία παρα­γω­γής 1966 σε σκη­νο­θε­σία Μάριο Μονι­τσέ­λι. Πρω­τα­γω­νι­στές της ται­νί­ας είναι οι Βιτό­ριο Γκά­σμαν, Κατρίν Σπά­ακ και Τζαν Μαρία Βολοντέ.
2 Από­σπα­σμα από την Από­φα­ση του Πανελ­λα­δι­κού Συντο­νι­στι­κού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: «Το εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα απο­τε­λεί μια σημα­ντι­κή νίκη του λαού που επι­φύ­λα­ξε μια συντρι­πτι­κή ήττα στο “μαύ­ρο μέτω­πο” του Μνη­μο­νί­ου και στρά­φη­κε κατά κύριο λόγο προς την Αρι­στε­ρά…». «Η ενί­σχυ­ση της Αρι­στε­ράς, η μεγα­λύ­τε­ρη από το 1958,είναι καρ­πός της συσ­σω­ρευ­μέ­νης οργής και αγα­νά­κτη­σης από τις πολι­τι­κές των μνη­μο­νί­ων, των αγώ­νων που ανα­πτύ­χθη­καν το προη­γού­με­νο διά­στη­μα… Το μήνυ­μα της κάλ­πης δίνει μεγα­λύ­τε­ρη αυτο­πε­ποί­θη­ση στους εργα­ζό­με­νους και όλο το λαό για να κλι­μα­κώ­σουν τους αγώ­νες τους».
3 Αρι­στε­ρή Διέ­ξο­δος 22/1/15

_______________________________________________________________________________________________________

Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες».  Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ