Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Πάμε ΟΑΚΑ…

Τον Ιού­λη του 2021, η κυβέρ­νη­ση παρου­σί­α­σε το «Master Plan ΟΑΚΑ 2.0» για την ανά­πλα­ση και την παρα­πέ­ρα επι­χει­ρη­μα­τι­κή αξιο­ποί­η­ση του μεγα­λύ­τε­ρου αθλη­τι­κού κέντρου της χώρας. Ο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός από το Ταμείο Ανά­καμ­ψης ήταν 43,5 εκατ. ευρώ «για τον εκσυγ­χρο­νι­σμό και την αξιο­ποί­η­ση των εγκα­τα­στά­σε­ων», με στό­χο «να δημιουρ­γη­θούν σύγ­χρο­νες υπο­δο­μές για αθλη­τές και αθλού­με­νους, να επι­τευ­χθεί η ενερ­γεια­κή και λει­τουρ­γι­κή ανα­βάθ­μι­ση και να δημιουρ­γη­θούν νέες πηγές εσό­δων», ώστε «στα 3 πρώ­τα χρό­νια να υπάρ­χει ισο­σκε­λι­σμός του ισο­λο­γι­σμού, ενώ μετά τον 5ο χρό­νο να κατα­στούν οι εγκα­τα­στά­σεις κερ­δο­φό­ρες». Εν ολί­γοις, ο «εκσυγ­χρο­νι­σμός» απο­σκο­πεί στην περαι­τέ­ρω εμπο­ρι­κή εκμε­τάλ­λευ­ση, όπως γίνε­ται ήδη με την παρα­χώ­ρη­ση του γηπέ­δου μπά­σκετ του ΟΑΚΑ στην ΚΑΕ Πανα­θη­ναϊ­κός για τα επό­με­να 49 χρό­νια, που σημαί­νει πιο βαθιά εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση της άθλη­σης και της ανα­ψυ­χής, σε υπο­δο­μές για τις οποί­ες «μάτω­σε» ο λαός. Ανά­με­σα σ’ αυτά που προ­βλέ­πο­νταν να γίνουν ήταν η συντή­ρη­ση του στε­γά­στρου Καλα­τρά­βα, για το οποίο ομο­λο­γού­νταν από τότε ότι έχει υπο­στεί «σημα­ντι­κή διά­βρω­ση» και ότι «δεν έχει συντη­ρη­θεί απ’ όταν φτιά­χτη­κε». Τα ίδια δηλα­δή που είπε και ο πρω­θυ­πουρ­γός τις προ­άλ­λες, «δια­φη­μί­ζο­ντας» τα …αντα­να­κλα­στι­κά της κυβέρ­νη­σης στη συντή­ρη­ση του γερα­σμέ­νου στεγάστρου!

… κι όπου βγει!

Ποιο είναι λοι­πόν το «ρεζου­μέ»; Ενας αθλη­τι­κός χώρος όπου βρί­σκο­νται καθη­με­ρι­νά χιλιά­δες αθλη­τές και φίλα­θλοι είναι …«πάμε κι όπου βγει» επί 20 χρό­νια, με εγκλη­μα­τι­κή ευθύ­νη του κρά­τους, της σημε­ρι­νής και των προη­γού­με­νων κυβερ­νή­σε­ων. Η συντή­ρη­σή του, άρα και η ασφά­λεια όσων χρη­σι­μο­ποιούν το ΟΑΚΑ, εξαρ­τά­ται από την επι­χει­ρη­μα­τι­κή αξιο­ποί­η­ση, αν προ­κύ­πτει δηλα­δή αντα­πο­δο­τι­κό­τη­τα για το κρά­τος και τους επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομί­λους. Και ενώ όλοι γνω­ρί­ζουν τους κιν­δύ­νους, δεν έχει γίνει το παρα­μι­κρό εδώ και δυο χρό­νια, παρά το γεγο­νός ότι πέφτουν σίδε­ρα από το σκέ­πα­στρο και ξηλώ­νο­νται βίδες, επι­βε­βαιώ­νο­ντας ότι από τύχη δεν έχει γίνει κάποιο μεγα­λύ­τε­ρο κακό. Οσο για εκεί­νους που λένε «να το δώσουν σε ιδιώ­τη, αν δεν μπο­ρεί το κρά­τος να το συντη­ρή­σει και να το δια­χει­ρι­στεί», τους «δικαιώ­νει» από­λυ­τα το master plan της κυβέρ­νη­σης, που οδη­γεί σε νέους «κόφτες» και απο­κλει­σμούς από το δικαί­ω­μα στην άθλη­ση. Το πραγ­μα­τι­κό δίλημ­μα λοι­πόν δεν είναι «ΟΑΚΑ δημό­σιο και ρημαγ­μέ­νο ή ιδιω­τι­κό και απρο­σπέ­λα­στο», αλλά σύγ­χρο­νο, ασφα­λές και δωρε­άν για όλο τον λαό, που άλλω­στε το έχει πλη­ρώ­σει «χρυ­σό» από την τσέ­πη του.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο