Πέθανε η Αρλέτα

Έφυ­γε από τη ζωή, σε ηλι­κία 72 ετών, η Αρλέ­τα, μετά από σοβα­ρά προ­βλή­μα­τα υγεί­ας που αντι­με­τώ­πι­ζε τους τελευ­ταί­ους μήνες. Η αγα­πη­μέ­νη τρα­γου­δο­ποιός νοση­λευό­ταν στη Μονά­δα Αυξη­μέ­νης Φρο­ντί­δας του νοσο­κο­μεί­ου Ευαγγελισμός.

Η Αρλέ­τα γεν­νή­θη­κε στην Αθή­να, στις 3 Μαρ­τί­ου 1945, ως Αριά­δνη-Νικο­λέ­τα Τσά­πρα, που ήταν το πραγ­μα­τι­κό της όνο­μα. Σπού­δα­σε ζωγρα­φι­κή στην Ανώ­τα­τη Σχο­λή Καλών Τεχνών, όμως την κέρ­δι­σε το τρα­γού­δι, χωρίς ωστό­σο να στα­μα­τά να ζωγρα­φί­ζει. Παράλ­λη­λα με το τρα­γού­δι έχει σχε­διά­σει εξώ­φυλ­λα δίσκων και έχει εικο­νο­γρα­φή­σει βιβλία, ενώ σκί­τσα και πίνα­κές της συμ­με­τεί­χαν σε δύο ατο­μι­κές εκθέ­σεις ζωγρα­φι­κής στην Τζιά και την Αθήνα.

Ξεκί­νη­σε τη δισκο­γρα­φι­κή της καριέ­ρα τη δεκα­ε­τία του 1960, όταν ήταν σε άνθι­ση το «νέο κύμα» της ελλη­νι­κής μου­σι­κής. Στα πρώ­τα της δισκο­γρα­φι­κά βήμα­τα συνερ­γά­στη­κε με πολύ γνω­στούς συν­θέ­τες, όπως ο Γιάν­νης Σπα­νός, ο Μάνος Χατζι­δά­κις και ο Μίκης Θεοδωράκης.

Ο πρώ­τος δίσκος της το 1966 «Αρλέ­τα» περιε­λάμ­βα­νε τρα­γού­δια των Γιάν­νη Σπα­νού, Νότη Μαυ­ρου­δή, Νίκου Χου­λιά­ρα και Γιώρ­γου Κοντο­γιώρ­γου, από τα οποία ξεχώ­ρι­σαν το «Μια φορά θυμά­μαι», «Τις άδειες νύχτες», «Το πέτρι­νο χαμό­γε­λο» και άλλα.

Την ίδια περί­ο­δο εμφα­νί­ζε­ται σε γνω­στές μπουάτ της Πλά­κας, ενώ λίγο αργό­τε­ρα κυκλο­φο­ρούν οι δίσκοι της «Αρλέ­τα 2», «Στο ρυθ­μό του αγέ­ρα» (1968), «12+1 τρα­γού­δια του Μάνου Χατζι­δά­κι» (1969) και «Έξι μέρες» (1970).

Λίγο μετά τη χού­ντα τρα­γού­δη­σε, μετά από πρό­σκλη­ση του Ζωρζ Μου­στα­κί, στο θέα­τρο «Bobino» στο Παρί­σι. Ακο­λού­θη­σαν δίσκοι όπως το «Romancero gitano» (1978) του Μίκη Θεο­δω­ρά­κη (σε ποί­η­ση Λόρ­κα και από­δο­ση Ελύ­τη), ενώ το 1981 ηχο­γρα­φεί το «Ένα καπέ­λο γεμά­το τρα­γού­δια» (1981), τον πρώ­το δίσκο με δικό της υλικό.

Το 1984 και το 1985 γνώ­ρι­σε μεγά­λη επι­τυ­χία με τρα­γού­δια που της έγρα­ψαν ο συν­θέ­της Λάκης Παπα­δό­που­λος και η στι­χουρ­γός Μαρια­νί­να Κριε­ζή στους δίσκους «Περί­που» και «Τσάι Για­σε­μιού». Σε αυτούς ξεχώ­ρι­σαν τα τρα­γού­δια, όπως «Σερε­νά­τα», «Τσάι για­σε­μιού», «Τα ήσυ­χα βρά­δυα» και «Βatida de coco».

Το 1997 κυκλο­φό­ρη­σε το βιβλίο της «Από που πάνε για την άνοι­ξη» (Εκδό­σεις Καστα­νιώ­τη) με στί­χους, πεζά και ζωγρα­φιές. Οι δυο τελευ­ταί­οι δίσκοι της ήταν ο διπλός «Και πάλι χαί­ρε­τε» (2009) και ο αγγλό­φω­νος «Demo» (2010) με δέκα τρα­γού­δια που βρέ­θη­καν 35 χρό­νια μετά την ηχο­γρά­φη­σή τους στο αρχείο της «Lyra» και τα οποία δεν είχαν κυκλο­φο­ρή­σει ως τότε.

Η τρα­γου­δί­στρια με την ιδιαί­τε­ρη, μελω­δι­κή φωνή, έκα­νε πολ­λές επι­τυ­χί­ες, όπως το «Μια Φορά Θυμά­μαι», «Τα Μικρά Παι­διά», «Ο Λύκος», η «Σερε­νά­τα», το «Μπαρ το Ναυά­γιο» και πολ­λά ακόμα.