Επιμέλεια Ελένη Κακναβάτου //
Στον τάφο τοῦ Ἐπονίτη (Ν. Καββαδία)
Ἐπέταξα τὴ σάκα μου καὶ τρέχω μὲ τουφέκια
Μικρούλης φαίνομαι Ἀδερφέ, τὸ μάτι δὲν μὲ πιάνει.
Στὴ μάχη ὅμως κουβάλησα χιλιάδες τὰ φουσέκια
κι ἀκόμα μ᾿ εἶδαν Γερμανοὺς νὰ στρώνω στὸ ρουμάνι.
Στὴ γειτονιὰ μὲ ξέχασε τὸ τόπι, τὸ ξυλίκι.
Καὶ μοναχὰ ποὺ πέρναγα μὲ τὸ χωνὶ στὸ στόμα.
Παιδί! Μὰ μὲ λογάριασαν οἱ λυσσασμένοι λύκοι.
Τεράστιο τὸ κουράγιο μου. Καὶ ποῦ νὰ δεῖς ἀκόμα.
Μία μέρα μᾶς μπλοκάρανε. Δυὸ ἐμεῖς καὶ αὐτοὶ σαράντα.
Σφαίρα τὴ βρῆκε τὴν καρδιὰ πού ῾μοιαζε μὲ γρανίτη.
Σὲ μία γωνιὰ μὲ θάψανε χωρὶς ἀνθούς, μὰ πάντα
Σὰ ρόδο θὰ μοσκοβολάει ὁ τάφος τοῦ Ἐπονίτη.
* Δημοσιεύτηκε στὸ περιοδικὸ «Νέα Γενιά» χρόνος 3ος, ἀρ. φύλλου 51, 15 Ἰουνίου 1945.
23 Φλεβάρη ( Ρεγγίνας Παγουλάτου)
Μεσ’ το χειμώνα της σκλαβιάς πετιέται,
Σα μυγδαλιά ανθισμένη το Φλεβάρη
Η νέα Γενιά, κι ολόγυρα σκορπιέται
Ευθύς φλογάτο φως, ορμή και χάρη.
Και να που χέρι χέρι σ’ ένα γύρο
Στήνουν χορό τα’ αδάμαστα παιδιά της
Κι είν’ η πνοή τους λούλουδο και μύρο
Και κάνουνε τραγούδι τα όνειρα της.
Με τη δουλειά, τη μάχη, το βιβλίο,
Παλεύουν να κερδίσουνε τη ζήση
Να κάμουν το πανάρχαιο μεγαλείο
Ακόμα πιο θερμό να ξανανθίσει.
Τραγούδι, αγώνες, μόρφωση και δράση
Να, της ΕΠΟΝ τ’ ολόφωτο γιορτάσι.
Δημοσιεύθηκε στο ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ 1–13 Μάρτη 1946, αρ. φύλλου 67
ΕΠΟΝ (Κ. ΚΑΛΑΝΤΖΗ – Θεσσαλού)
Μεσ’ απ’ τη θυσία απ’ τον Αγώνα
Βγήκαμε επονίτες θρυλικοί
Έφηβοι του Μαραθώνα
Νέου Εικοσιένα σταυραϊτοί.
Ρίξε τα παλιά σου Ελλάδα κάστρα
Είμαστε κοντά σου τώρα εμείς
Κι όπως ταίρι ταίρι πάνε τ’ άστρα
Πάμε με τα Νιάτα όλης της γης.
…Μ’ όπλα τις αξίνες, τα βιβλία
Στόλισμα ακριβό τη λεβεντιά
Για τη λαϊκή Δημοκρατία
Παίρνουμε τη στράτα την πλατιά.
Φλάμπουρο την άμιλλα κρατάμε
Κι έχουμε τον Ήλιο οδηγητή
Χτίζουμε μαζί και τραγουδάμε
Μια Πατρίδα δίκηα αληθινή.
Δημοσιεύθηκε στο ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ 1–13 Μάρτη 1946, αρ. φύλλου 67
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΠΟΝ — Γιώργη Σημηριώτη
Είμαστε της Αντίστασης η Νειότη
Το βόλι, η δυναμίτη, τα χωνιά!
Πάντα μπροστά τραβάμε πρώτοι- πρώτοι!
Είμαστε η Νέα Ηρωική Γενιά!
Η Επον, η Επον είμαστε εμείς!
Η επον του αγώνα, της τιμής!
Είμαστε του Δεκέμβρη η ορμή κι η τόλμη.
Μεσ’ τη φωτιά, στην πείνα, στο χαμό,
Δε μας λυγίζουν τανκς, σπιτ- φάιερ κι όλμοι,
Θα τον νικήσουμε το φασισμό!
Η Επον, η Επον είμαστ’ εμείς!
Η Επον της Νίκης, της Τιμής!
Είμαστε της δουλειάς εμείς η Νειότη!
Με το σφυρί, την πένα, τη σπορά,
Πάντα μπροστά τραβάμε πρώτοι – πρώτοι,
Στο φως, στην καλοσύνη, στη Χαρά!
Η Επον, η Επον είμαστε εμείς!
Επον Ειρήνης και Τιμής!
Στη Λευτεριά τραβάμε, στην Αλήθεια,
Στης κοσμαδελφωσύνης την Αυγή.
Κι από τα χέρια μας, το νου, τα στήθια,
Μια Νέα Ελλάδ’ αθάνατη θα βγει!
Η επον, η επον , είμαστ’ εμείς!
Η Επον της Δόξας, της Τιμής!
Δημοσιεύθηκε στο ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ 1–13 Μάρτη 1946, αρ. φύλλου 67
Η ΕΠΟΝΙΤΙΣΣΑ (Χρ. Γάνιαρη)
Κι οι γέροι μεσ’ το καπηλειό
και τ’ άγουρα παιδιά της γειτονιάς της,
πρωί πρωί που πήγανε σκολειό
πλημμύριζαν χαρά στο πέρασμά της.
Σαν άστρου, ύστερα, καμιά φορά,
Σα σπίθα ταξιδιάρα από μαγκάλι,
Ακέρια πριν νοιώσω τη χαρά
Σβυνόταν απ΄τα μάτια μου και πάλι.
Πλακώσαν, βλέπεις δίσεχτες χρονιές,
Ο κόσμος εφορτώθηκε φροντίδες
Εχάσανε τα κέφια οι γειτονιές
Κι εγώ τις δυο τις πορφυρές πλεξίδες.
Μα μιανημέρα άναψεν η γη
Μας έβρεχεν ο ουρανός ατσάλι
Κι η δόλια Αθήνα πήγε να πνιγεί
Στα αίματα και την ανεοζάλη.
Μπροστά μου βλέπω, τότε ένα στρατό
Απ’ τα παιδιά τα συνομήλικα της
Κι ομπρός εκείνη, φλάμπουρο σωστό
Με τάλικα και ξέμπλεκα μαλλιά της.
Αλί! Τ’ όμορφο δεν κρατά πολύ.
Τα ρούσα τα μαλλιά τα δοξασμένα,
Δυο- τρια θεριά μ’ ανθρώπινη στολή,
Τα κόψαν ένα βράδυ τα καημένα!
Και πήρα την αυγή διπλή ντροπή
Θλιμμένος όταν πήγα και την είδα,
Τι βιάστηκε, γελώντας, να μου πει:
« Το πιο φτηνό μου δώρο στην Πατρίδα!»
Δημοσιεύτηκε στο ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ 1–15 Ιανουαρίου 1946, αρ. φύλλου 64