Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Παγκόσμια Ημέρα Αγρότισσας – “εορτασμός της «γυναίκας υπαίθρου»”

Μια ακό­μη σημα­δια­κή μέρα σήμε­ρα στα πλαί­σια των καπι­τα­λι­στι­κών αναδιαρθρώσεων:
Μετά το δια­λυ­τι­κό σχέ­διο, για τη ΛΑΡΚΟ (εκποί­η­ση ή κλεί­σι­μο) συζη­τιού­νται οι λεπτο­μέ­ρειες για την ιστο­ρι­κή «Πίτσος» (μετα­φέ­ρε­ται στην Τουρ­κία) ενώ ολο­κλη­ρώ­θη­κε η δια­δι­κα­σία της «ΤΕΡΝΑ Λευ­κό­λι­θοι» στο Μαντού­δι, ενός ομί­λου που χαρα­κτη­ρί­ζε­ται «ναυαρ­χί­δα» στους κλά­δους υπο­δο­μών, Ενέρ­γειας, και Κατασκευών.

Λάρκο

Με προ­φα­νείς τις συνέ­πειες για τους εργα­ζό­με­νους και τη λαϊ­κή οικο­γέ­νεια, οργά­νω­ση της παρα­γω­γής με κρι­τή­ρια την αύξη­ση του καπι­τα­λι­στι­κού κέρ­δους και την αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα, το κυνή­γι «ανα­βαθ­μι­σμέ­νης» θέσης στην αγορά.

Παγκόσμια Ημέρα Αγρότισσας Mondine 4

Χτες 15 Οκτώ­βρη Παγκό­σμια Ημέ­ρα Αγρό­τισ­σας“εορ­τα­σμού της «γυναί­κας της υπαί­θρου»”, κάποιες έβα­λαν τα καλά τους… (πηγαί­νο­ντας και για τσίπουρα;)

🎈 Κάποιες άλλες αντί­θε­τα, έχο­ντας την τιμη­τι­κή τους ‑και αφού ετοί­μα­σαν παι­διά / εγγό­νια για το σχο­λείο, φτια­ξαν κάτι πρό­χει­ρο για φαγη­τό και –με τις φόρ­μες τους προ­χώ­ρη­σαν σε «κατά­λη­ψη» των χωρα­φιών παρέα με τα «αγρο­τι­κά» αυτο­κί­νη­τα της οικο­γέ­νειας, ακο­λου­θώ­ντας την καθη­με­ρι­νή τους διαδρομή.

ℹ️  Σε παγκόσμια κλίμακα οι γυναίκες είναι αυτές που παράγουν πάνω από τα μισά τρόφιμα, 98% στην Αφρική, 60% στην Ασία, 30–40% στην Λατ. Αμερική και τις δυτικές χώρες.

Παγκόσμια Ημέρα Αγρότισσας Mondine

🎈 Γυναί­κα αγρό­τισ­σα είναι δύο λέξεις με πολ­λα­πλούς ρόλους, σύν­θε­το περιε­χό­με­νο, και πολύ βαθιά νοήματα.
Η προ­σφο­ρά της είναι μονα­δι­κή, η αξία της δια­χρο­νι­κή, ο ρόλος της πολύ­πλευ­ρος.

🎈 Είναι η αγωνίστρια της ζωής και ο στυλοβάτης της οικογένειας σε συνθήκες καπιταλισμού –με ό,τι σημαίνει για την ανισότητα και τις διακρίσεις απέναντί της –που παλεύει καθημερινά ενάντια στο άδικο και απάνθρωπο οικονομικό-πολιτικό-κοινωνικό σύστημα ώστε να μην είναι για πολύ ακόμη «η Μαίρη Παναγιωταρά»

Της αφιε­ρώ­νου­με το παλιό (1950) ιτα­λι­κό τρα­γού­δι, “Son la mondina, son la sfruttata βασι­σμέ­νο σε παλιό­τε­ρο λαϊ­κό μοτίβο

Είμαι η εργά­τρια στα ρύζια,
Που μου πίνου­νε το αίμα,
Είμαι η προ­λε­τά­ρια που ποτέ δεν τρέμει
Με αλυ­σό­δε­σαν, με βασάνισαν,
Φυλα­κή και βία, τίπο­τα δεν με σταμάτησε,

Με τα κορ­μιά μας στις ράγες,
Στα­μα­τή­σα­με τους εκμε­ταλ­λευ­τές μας.
Υπάρ­χει πολ­λή λάσπη στους ορυζώνες,
Αλλά δεν πει­ρά­ζει  έχουν τη σφρα­γί­δα της δικής μας δουλειάς,

Αυτή τη λαμπρή και όμορ­φη σημαία
Την πήρα­με και την ανε­βά­ζου­με όλο και πιο ψηλά
Από το Vercelli στη Molinella,
Επι­κε­φα­λής της νεο­λαί­ας μας

Και θα παλέ­ψου­με για τη δουλειά,
Για ειρή­νη, ψωμί και ελευθερία,
Και θα δημιουρ­γή­σου­με έναν νέο κόσμο
Της δικαιο­σύ­νης και ενός νέου πολιτισμού

Και αν κάποιος θέλει να πάει στον πόλεμο,
Όλοι ενω­μέ­νοι θα το σταματήσουμε:
Θέλου­με ειρή­νη στη γη
Και θα είμα­στε κι από τα κανό­νια δυνατότερες

Παγκόσμια Ημέρα Αγρότισσας

ℹ️  Το Sciur padrun da li beli braghi bianchi (Αφε­ντι­κό με τις όμορ­φες λευ­κές τιρά­ντες, Πέσε το χρή­μα  — Πέσε το χρή­μα…)  είναι ένα πασί­γνω­στο χιλιο­τρα­γου­δι­σμέ­νο μοτί­βο που προ­έρ­χε­ται από τη Βόρεια Ιτα­λία (Piemonte και Lombardia) προ­ερ­χό­με­νο από δημο­τι­κό (ανώ­νυ­μου συν­θέ­τη) τέλη του 19ου αιώ­να με θέμα τις «mondine» (επο­χι­κές γυναί­κες που δού­λευαν στους ορυ­ζώ­νες ‑40 μέρες συνή­θως και μέχρι δυο μήνες).
Η πρώ­τη δισκο­γρα­φι­κή έκδο­ση ήταν από την Giovanna Daffini πρώ­ην «mondina»
Τρα­γου­διό­ταν από το δεύ­τε­ρο μισό του μήνα εργα­σί­ας όταν πλη­σί­α­ζε η περί­ο­δος της πλη­ρω­μής –που ήταν εφά­παξ στο τέλος και στη «δια­κρι­τι­κή ευχέ­ρεια» των αφεντικών

Παγκόσμια Ημέρα Αγρότισσας

>|Sciur padrun da li beli braghi bianchi | Fora li palanchi, fora li palanchi|>

Αφε­ντι­κό με τις όμορ­φες λευ­κές τιράντες,
Πέσε το χρή­μα  — Πέσε το χρήμα,
αφε­ντι­κό με όμορ­φα λευ­κά γλουτάκια,
Πέσε το χρή­μα  — Πέσε το χρήμα.

Μας συγ­χω­ρείς ρε αφεντικό
αν σε κάνα­με να υποφέρεις,
ήταν οι πρώ­τες φορές,
ήταν οι πρώ­τες φορές,
συγνώ­μη, ρε αφεντικό,
αν σε στεναχωρήσαμε,
αρχή ήταν…
και δεν ξέρα­με πώς να το κάνουμε.

Αφε­ντι­κό με τις όμορ­φες λευ­κές τιράντες,
Πέσε το χρή­μα  — Πέσε το χρήμα,
αφε­ντι­κό με όμορ­φα λευ­κά γλουτάκια,
Πέσε το χρή­μα  ‑άντε γυρ­νά­με στο σπί­τι μας.

Ο κύριος αφε­ντι­κό μας
είναι άγιος όσο καλό ψωμί,
στέ­κε­ται πάνω από το ανάχωμα
και λέει,
«Αφή­στε ελεύ­θε­ρα τα χέρια ξεμασκαλιστείτε»!

Αφε­ντι­κό με τις όμορ­φες λευ­κές τιράντες,
Πέσε το χρή­μα  — Πέσε το χρήμα,
αφε­ντι­κό με όμορ­φα λευ­κά γλουτάκια,
Πέσε το χρή­μα  ‑άντε γυρ­νά­με στο σπί­τι μας.

Αντε! … ούτε μήνες
κι ούτε εβδομάδες,
μερι­κές ώρες μένουν
και μετά πάμε σπί­τια μας.

Και όταν το τρέ­νο σφυρίζει
οι mondine στο σταθμό
με τους μπό­γους στον ώμο τους
ανε­βο­κα­τε­βαί­νουν στα βαγόνια.

Αφε­ντι­κό με τις όμορ­φες λευ­κές τιράντες,
Πέσε το χρή­μα  — Πέσε το χρήμα,
αφε­ντι­κό με όμορ­φα λευ­κά γλουτάκια,
Πέσε το χρή­μα  ‑άντε γυρ­νά­με σπί­τι μας.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο