Περί ακτιβισμού

Ακτι­βι­σμός η επί­θε­ση με κομ­φε­τί της γερ­μα­νί­δας FEMEN στο Ντρά­γκι της ΕΚΤ.
Ακτι­βι­σμός κι η παρέμ­βα­ση των συν­δι­κα­λι­στών του ΠΑΜΕ στο Υπουρ­γείο Εργα­σί­ας, για να χαλά­σουν την άνο­στη και ξανα­ζε­στα­μέ­νη σού­πα του κοι­νω­νι­κού διαλόγου.

Όλα στο ίδιο τσου­βά­λι λοι­πόν; Όχι ακρι­βώς. Φρο­ντί­ζουν εξάλ­λου να μας το θυμί­σουν και τα κυρί­αρ­χα ΜΜΕ με το δια­φο­ρε­τι­κό τρό­πο κάλυ­ψης των δύο γεγονότων.
Για­τί όμως; Να φταί­ει άρα­γε ότι οι ΠΑΜί­τες δεν πετού­σαν στον αέρα ακίν­δυ­να κομ­φε­τί αλλά προ­κη­ρύ­ξεις; Κι ότι δεν είχαν κάποιο «ατύ­χη­μα» με πονη­ρές απο­κα­λύ­ψεις, όπως η γερ­μα­νί­δα ακτι­βί­στρια; Ή μήπως ότι εμπό­δι­σαν τη… λει­τουρ­γία των θεσμών; Αλλά θα μου πεις, και τον Ντρά­γκι, «θεσμό» δεν τον έχει βαφτί­σει η κυβέρ­νη­ση; Μπέρδεμα…

Για τα αστι­κά ΜΜΕ μία είναι η ουσία: δεν υπάρ­χει αθα­να­σία και ταξι­κή πάλη. Οτι­δή­πο­τε τη φέρ­νει στο προ­σκή­νιο και την προ­ω­θεί, είτε το λοι­δω­ρούν, είτε το θάβουν δια της απο­σιώ­πη­σης. Αλλά τα πυρο­τε­χνή­μα­τα, που τη σκε­πά­ζουν ή την υπο­κα­θι­στούν, είναι πάντο­τε ευπρόσδεκτα.

Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος