Περί ποσοστών του ΚΚΕ

του Σπύ­ρου Κανταρέλη //

Το ερώ­τη­μα που απευ­θύ­νε­ται συχνά σε εκπρο­σώ­πους του Κόμ­μα­τος και ακού­γε­ται όλο και ποιο έντο­να την προ­ε­κλο­γι­κή περί­ο­δο, με διά­φο­ρες παραλ­λα­γές, είναι «για­τί το ΚΚΕ δεν αυξά­νει τα ποσο­στά του;». Με δεδο­μέ­νη την δυσα­ρέ­σκεια του λαού μας στην αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή τόσο της σημε­ρι­νής κυβέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ, όσο και των προη­γού­με­νων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, πολ­λοί θεω­ρούν ότι αυτό­μα­τα θα έπρε­πε αυτός ο κόσμος να στρα­φεί προς το ΚΚΕ.

Με βάση το κίνη­τρο, ξεχω­ρί­ζουν δύο βασι­κές κατη­γο­ρί­ες που απευ­θύ­νουν αυτό το ερώτημα.

Η μία περι­λαμ­βά­νει ανθρώ­πους που καλο­προ­αί­ρε­τα το θέτουν, καθώς με αυτόν τον τρό­πο εκφρά­ζουν την αγω­νία και την επι­θυ­μία τους το Κόμ­μα να ισχυ­ρο­ποι­η­θεί, για­τί γνω­ρί­ζουν ότι μέσα από την ισχυ­ρο­ποί­η­ση του ΚΚΕ μπο­ρεί ο λαός μας να δει μια «άσπρη μέρα».

Η άλλη κατη­γο­ρία περι­λαμ­βά­νει εκεί­νους (π.χ. αστούς δημο­σιο­γρά­φους και πολι­τι­κούς αστι­κών κομ­μά­των, εκπρο­σώ­πους εργο­δο­τών, την ίδια την μεγα­λο­ερ­γο­δο­σία κ.ά.) που εκφρά­ζουν το ακρι­βώς αντί­θε­το. Όλους αυτούς δηλα­δή που στο­χεύ­ουν στο να σπεί­ρουν την ηττο­πά­θεια, την μοι­ρο­λα­τρία στους εργα­ζό­με­νους και τα φτω­χά λαϊ­κά στρώ­μα­τα, ότι δεν υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή, ότι είναι μονό­δρο­μος τα μέτρα, τα μνη­μό­νια διαρ­κεί­ας, τα μισο-δικαιώ­μα­τα, η μισο-δου­λειά και τελι­κά η μισο-ζωή. Στό­χος τους ένας και μονα­δι­κός. Να μην κατα­λά­βει ο λαός μας την δύνα­μή του, να προ­σαρ­μο­στεί στα ελά­χι­στα, να μην αμφι­σβη­τή­σει το ξεζού­μι­σμά του, στην τελι­κή να μην στρα­φεί στη μόνη πολι­τι­κή δύνα­μη που παλεύ­ει για την οργά­νω­σή του και τις διεκ­δι­κή­σεις του. Αυτές οι δυνά­μεις πίσω από παρα­τη­ρή­σεις του τύπου «έχε­τε ξύλι­νη γλώσ­σα», «ρίξ­τε νερό στο κρα­σί σας» κ.ά. κρύ­βουν την προ­σπά­θειά τους το ΚΚΕ να γίνει ένα ακό­μα κόμ­μα του χεριού τους.

Η εκλο­γι­κή αύξη­ση των ποσο­στών του ΚΚΕ, μέσα σε αυτές τις συν­θή­κες, δεν είναι όμως μια αυτό­μα­τη δια­δι­κα­σία, που θα συμ­βεί μόνο και μόνο επει­δή υπάρ­χει πλα­τιά δυσα­ρέ­σκεια απέ­να­ντι στην αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή της εκά­στο­τε κυβέρ­νη­σης. Οι λόγοι για τους οποί­ους συμ­βαί­νει αυτό είναι διά­φο­ροι. Πέρα από όποιες βελ­τιώ­σεις χρειά­ζο­νται στη δου­λειά μας, ένας από τους πιο σημα­ντι­κούς λόγους σχε­τί­ζε­ται με την κατά­στα­ση του εργα­τι­κού-λαϊ­κού κινήματος.

Το ΚΚΕ, σε αντί­θε­ση με τα αστι­κά κόμ­μα­τα, ποτέ δεν παρου­σιά­στη­κε στον λαό μας ως σωτή­ρας, που θα ανα­λά­βει δια της ανα­θέ­σε­ως να του επι­λύ­σει τα προ­βλή­μα­τα. Οι καλύ­τε­ρες ημέ­ρες που υπό­σχε­ται το ΚΚΕ περ­νά­νε μέσα από την ενερ­γό συμ­με­το­χή του λαού μας στην επί­λυ­ση των δικών του προ­βλη­μά­των. Περ­νά­νε μέσα από την οργά­νω­ση και την κοι­νή πάλη εργα­ζο­μέ­νων, αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νων, αγρο­τών, ανέρ­γων, συντα­ξιού­χων βάζο­ντας μπρο­στά τις δικές τους σύγ­χρο­νες λαϊ­κές ανά­γκες απέ­να­ντι στην ακό­ρε­στη δίψα των καπι­τα­λι­στών για ολο­έ­να και μεγα­λύ­τε­ρη κερ­δο­φο­ρία, που σημαί­νει ολο­έ­να και μεγα­λύ­τε­ρη εκμε­τάλ­λευ­ση του λαού! Σε αυτό ακρι­βώς το σημείο εντο­πί­ζε­ται το πρόβλημα!

Στην πλειο­ψη­φία τους οι εργα­ζό­με­νοι και τα άλλα φτω­χά λαϊ­κά στρώ­μα­τα έχουν εκπαι­δευ­τεί από το ίδιο το σύστη­μα να ανα­θέ­τουν την επί­λυ­ση των προ­βλη­μά­των τους σε τρί­τους. Έτσι, χωρίς την συμ­με­το­χή του ίδιου του λαού μας στην επί­λυ­ση των προ­βλη­μά­των του, αυτοί που ανα­λαμ­βά­νουν να τα «λύσουν», η αστι­κή τάξη δηλα­δή της χώρας μας και οι εκπρό­σω­ποί της, τα «λύνουν» προς την κατεύ­θυν­ση της εξυ­πη­ρέ­τη­σης των δικών τους συμφερόντων.

Το γεγο­νός λοι­πόν ότι το εργα­τι­κό-λαϊ­κό κίνη­μα σήμε­ρα βρί­σκε­ται ακό­μα σε υπο­χώ­ρη­ση, παρά κάποια πρώ­τα σημά­δια ανα­συ­γκρό­τη­σης, έχει την αντα­νά­κλα­σή του στα εκλο­γι­κά ποσο­στά του Κόμ­μα­τος και ανά­πο­δα. Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό π.χ. πως ένα μόνο μικρό κομ­μά­τι εργα­ζο­μέ­νων είναι οργα­νω­μέ­νο στα σωμα­τεία του ενώ ένα ακό­μα μικρό­τε­ρο έχει ενερ­γό δρά­ση με ταξι­κή κατεύ­θυν­ση. Δεν είναι π.χ. μεμο­νω­μέ­νες οι περι­πτώ­σει εργα­ζο­μέ­νων που δεν διεκ­δι­κούν ακό­μα και το αυτο­νό­η­το, δηλα­δή την αμοι­βή τους από την εργο­δο­σία, καλύ­τε­ρες συν­θή­κες υγιει­νής και ασφά­λειας για να μην σακα­τεύ­ο­νται και να μην χάνουν την ίδια τους την ζωή κ.λπ., υπό τον φόβο της από­λυ­σης. Οι μειω­μέ­νες απαι­τή­σεις της λογι­κής «πάλι καλά να λέμε που έχου­με μια δου­λειά», του μικρό­τε­ρου κακού «καλύ­τε­ρα λίγα από το τίπο­τα» και της ηττο­πά­θειας «τίπο­τα δεν γίνε­ται, τίπο­τα δεν αλλά­ζει», που προ­ω­θούν όλες οι κυβερ­νή­σεις στο­χεύ­ουν να στεί­λουν τον λαό μας στον κανα­πέ να παρα­κο­λου­θεί ως θεα­τής την ζωή του με σκυμ­μέ­νο κεφά­λι. Έτσι φτά­νει και στην κάλ­πη προ­σαρ­μό­ζο­ντας, έστω και με βαριά καρ­διά, την ψήφο του στον «ρεα­λι­σμό».

Το σύστη­μα έχει πολ­λά εργα­λεία για να εγκλω­βί­ζει το λαό και να θολώ­νει το κρι­τή­ριο της ψήφου του, δημάρ­χους, περι­φε­ρειάρ­χες, «νέα» κόμ­μα­τα ή κόμ­μα­τα μιας χρή­σης και άλλα.

Κομ­βι­κό όμως ρόλο στην προ­ώ­θη­ση αυτή της λογι­κής και πρα­κτι­κής παί­ζει ο εργο­δο­τι­κός και κυβερ­νη­τι­κός συν­δι­κα­λι­σμός, οι εργα­το­πα­τέ­ρες όπως τους λέει ο λαός μας, οι άνθρω­ποι δηλα­δή της μεγα­λο­ερ­γο­δο­σί­ας και των κυβερ­νή­σε­ών της μέσα στο εργα­τι­κό κίνη­μα. Γι’ αυτό όλες οι κυβερ­νή­σεις έδω­σαν και δίνουν βάρος στον έλεγ­χο του συν­δι­κα­λι­στι­κού κινήματος.

Όλοι αυτοί προ­ώ­θη­σαν τα προη­γού­με­να χρό­νια τον «κοι­νω­νι­κό εται­ρι­σμό», την «εργα­σια­κή ειρή­νη», τον συμ­βι­βα­σμό και την υπο­τα­γή των εργα­ζο­μέ­νων στις απα­τή­σεις του μεγά­λου κεφα­λαί­ου. Είναι αυτοί που έβα­λαν την υπο­γρα­φή τους στις μειώ­σεις μισθών, στο αίσχος του υπο­κα­τώ­τα­του μισθού, στις ελα­στι­κές σχέ­σεις εργα­σί­ας. Είναι αυτοί που έβα­λαν πλά­τη στο ξήλω­μα του απερ­για­κού δικαιώ­μα­τος, στον αντερ­γα­τι­κό νόμο «Βρού­τση-Αχτσιό­γλου», στο ξήλω­μα της αργί­ας της Κυρια­κής και στην περαι­τέ­ρω ελα­στι­κο­ποί­η­ση των ωρα­ρί­ων εργα­σί­ας κ.ά. Δεν είναι τυχαίο πως, όταν απο­κα­λύ­φθη­κε ο ρόλος της συν­δι­κα­λι­στι­κής μαφί­ας της πλειο­ψη­φί­ας της ΓΣΕΕ, Ομο­σπον­διών (όπως της Ομο­σπον­δί­ας Ιδιω­τι­κών Υπαλ­λή­λων Ελλά­δας) και Εργα­τι­κών Κέντρων (όπως πρό­σφα­τα στο Εργα­τι­κό Κέντρο Κέρ­κυ­ρας) από το ταξι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα, από το Π.Α.ΜΕ., όταν «έφα­γε πόρ­τα» από τους ίδιους τους εργα­ζό­με­νους προ­σέ­τρε­ξε για στή­ρι­ξη στα κόμ­μα­τα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) που έχουν τσα­κί­σει τους εργα­ζό­με­νους και τον λαό μας όλα αυτά τα χρό­νια. Δεν είναι τυχαίο που ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι «αρι­στε­ροί» κρά­τη­σαν ίσες απο­στά­σεις μετα­ξύ θύτη και θύμα­τος, μεγα­λο­ερ­γο­δο­τών και εργα­ζο­μέ­νων. Δεν είναι τυχαίο που ακό­μα και η εγκλη­μα­τι­κή ναζι­στι­κή οργά­νω­ση της Χρυ­σής Αυγής εξέ­φρα­σε ανοι­χτά την στή­ρι­ξή της στην συν­δι­κα­λι­στι­κή μαφία.

Έτσι λοι­πόν, η ψήφος στο ΚΚΕ, που λέει ανοι­χτά στο λαό μας ότι για την ανα­κού­φι­σή του για την λύση των προ­βλη­μά­των του απαι­τεί­ται και η δική του συμ­με­το­χή, που τον καλεί σε οργά­νω­ση και δρά­ση με γνώ­μο­να τις λαϊ­κές ανά­γκες, είναι μία δύσκο­λη ψήφος!

Είναι όμως η μόνη κερ­δι­σμέ­νη ψήφος για τους εργα­ζό­με­νους και τον λαό συνο­λι­κά, η μόνη που θα κατα­τε­θεί από την επό­με­νη κιό­λας μέρα στον αγώ­να, απέ­να­ντι στην όποια αντι­λαϊ­κή κυβέρ­νη­ση βγά­λουν οι κάλπες.

Σε όσους λοι­πόν θέτουν αυτό το ερώ­τη­μα καλο­προ­αί­ρε­τα, τους λέμε να ενι­σχύ­σουν με όλες τους τις δυνά­μεις την δική τους δύνα­μη, το ΚΚΕ. Τους λέμε να απευ­θυν­θούν όσο πιο πλα­τειά γίνε­ται, ώστε το Κόμ­μα μας να βγει ακό­μα πιο δυνα­τό και εκλο­γι­κά, για να δώσει ώθη­ση στην ανα­συ­γκρό­τη­ση του εργα­τι­κού-λαϊ­κού κινή­μα­τος, για να δυνα­μώ­σουν οι αγώ­νες και οι διεκ­δι­κή­σεις του λαού μας, για να ανα­κτή­σου­με απώ­λειες που είχα­με όλα αυτά τα χρό­νια, για να ανοί­ξει ο δρό­μος της ικα­νο­ποί­η­σης των σύγ­χρο­νων λαϊ­κών ανα­γκών. Τους καλού­με παράλ­λη­λα να οργα­νω­θούν στα σωμα­τεία και στους συλ­λό­γους τους παλεύ­ο­ντας με ταξι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό την αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή, που έτσι κι αλλιώς θα έχει και η επό­με­νη κυβέρ­νη­ση συνε­χί­ζο­ντας την βρώ­μι­κη δου­λειά από εκεί που την άφη­σε η προηγούμενη.

Σε όσους το θέτουν κακο­προ­αί­ρε­τα, τους λέμε ότι η προ­σπά­θειά τους θα πέσει στο κενό. Τους λέμε ότι το εργα­τι­κό-λαϊ­κό κίνη­μα θα ανα­διορ­γα­νω­θεί, θα ανα­συ­γκρο­τη­θεί και θα αντε­πι­τε­θεί. Τους λέμε ότι το ΚΚΕ ήταν είναι και θα είναι μπρο­στά­ρης σε αυτήν την προ­σπά­θεια, η ψυχή του κινή­μα­τος. Τους λέμε ότι το ΚΚΕ από την επό­με­νη κιό­λας ημέ­ρα των εκλο­γών θα είναι η πραγ­μα­τι­κή και μονα­δι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση από την πλευ­ρά των συμ­φε­ρό­ντων του λαού μας απέ­να­ντι στην κυβέρ­νη­ση και τα κόμ­μα­τα των καπιταλιστών.

Ενι­σχύ­ου­με λοι­πόν το ΚΚΕ με όλες μας τις δυνά­μεις και στην εκλο­γι­κή μάχη που έχου­με μπρο­στά μας, για­τί ο ίδιος ο λαός μας θα το χρεια­στεί από την επό­με­νη κιό­λας μέρα των εκλο­γών, για να αντι­πα­λέ­ψει τα δύσκο­λα που είναι μπρο­στά μας!

Κέρ­κυ­ρα, 19 Ιού­νη 2019

Σπύ­ρος Κανταρέλης
Μέλος της Τ.Ε. Κέρ­κυ­ρας του ΚΚΕ
Μέλος της Γραμ­μα­τεί­ας Κέρ­κυ­ρας του Π.Α.ΜΕ.
Πρό­ε­δρος του Κερ­κυ­ραϊ­κού Συν­δέ­σμου Ιδιω­τι­κών Υπαλλήλων