Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Σίγησε η ψυχή της της αμερικανικής σόουλ, ο Τσαρλς Μπράντλεϊ

Ο Τσαρλς Μπρά­ντλεϊ (Charles Bradley), ο τρα­γου­δι­στής της soul που έγι­νε διά­ση­μος σε μεγά­λη ηλι­κία, πέθα­νε από καρ­κί­νο σε ηλι­κία 68 ετών.

Ο πρώ­ην σωσί­ας του Τζέιμς Μπρά­ουν με το ψευ­δώ­νυ­μο «the screaming eagle of soul» κυκλο­φό­ρη­σε το πρώ­το του άλμπουμ «No Time For Dreaming» το 2011 σε ηλι­κία 62 ετών.

Ο Μπρά­ντλεϊ δια­γνώ­στη­κε με καρ­κί­νο του στο­μά­χου πέρυ­σι. Νωρί­τε­ρα αυτό το μήνα, ανα­κοί­νω­σε την ακύ­ρω­ση της περιο­δεί­ας του στις ΗΠΑ, τη Νότια Αμε­ρι­κή και την Ευρώ­πη, καθώς ενώ είχε υπο­βλη­θεί σε θερα­πεία, ανι­χνεύ­θη­κε μετά­στα­ση στο ήπαρ του.

«Σας αγα­πώ όλους εκεί έξω, κάνα­τε τα όνει­ρά μου πραγ­μα­τι­κό­τη­τα» είχε ανα­φέ­ρει σε δήλω­ση τότε. «Όταν επι­στρέ­ψω, θα επα­νέλ­θω δυνα­τός, με την αγά­πη του Θεού. Με τη θέλη­ση του Θεού, θα επι­στρέ­ψω σύντομα».

Το Σάβ­βα­το ανα­κοι­νώ­θη­κε ο θάνα­τός του με ανάρ­τη­ση του εκπρο­σώ­που του στα μέσα κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης: «Με βαριά καρ­διά αναγ­γέλ­λου­με τον θάνα­το του Τσαρλς Μπρά­ντλεϊ. Σας ευχα­ρι­στώ για τις σκέ­ψεις και τις προ­σευ­χές σας αυτή τη δύσκο­λη περίοδο».

«Ο Μπρά­ντλεϊ ήταν πραγ­μα­τι­κά ευγνώ­μων για όλη την αγά­πη που εισέ­πρατ­τε από τους θαυ­μα­στές του και ελπί­ζου­με ότι το μήνυ­μά του για αγά­πη θα συνε­χί­σει να μετα­δί­δε­ται» σημεί­ω­σε ο εκπρό­σω­πός του.

Γεν­νη­μέ­νος στο Γκέιν­σβιλ της Φλό­ρι­ντα το 1948, ο Μπρά­ντλεϊ μεγά­λω­σε σε συν­θή­κες φτώ­χειας στο Μπρού­κλιν. Ταξί­δευε συνε­χώς, έκα­νε διά­φο­ρες δου­λειές, όπως μάγει­ρας σε ψυχια­τρι­κό νοσο­κο­μείο στο Μέιν και ήταν άστε­γος για κάποιο χρο­νι­κό διάστημα.

Λίγο και­ρό πριν αρχί­σει να παρου­σιά­ζει ένα αφιέ­ρω­μα στον Τζέιμς Μπρά­ουν με τίτλο «Black Velvet», δολο­φο­νή­θη­κε ο αδελ­φός του Τζο.

«Χρειά­στη­κε να περά­σουν 62 χρό­νια για με βρει κάποιος» δήλω­σε στο NPR το 2011, «αλλά ευχα­ρι­στώ τον Θεό. Κάποιους ανθρώ­πους δεν τους ανα­κα­λύ­πτουν ποτέ.»

Σε συνέ­ντευ­ξη του 2016 στο Rolling Stone, είπε ότι στην πρώ­τη του εμπει­ρία από συναυ­λία του Τζέιμς Μπρά­ουν, στο θέα­τρο Apollo της Νέας Υόρ­κης το 1962, του «κόπη­κε η ανάσα».

«Δεν ήξε­ρα ποιος ήταν ο Τζέιμς Μπρά­ουν, αλλά ήθε­λα να τον δω» είπε. «Όταν κάλε­σαν τον Τζέιμς Μπρά­ουν στη σκη­νή, δεν θα ξεχά­σω ποτέ ότι είχαν αυτό το μωβ και το κίτρι­νο φως — τα δύο αγα­πη­μέ­να μου χρώ­μα­τα. Και ήρθε στη σκη­νή, πετώ­ντας στο ένα πόδι και είπα, “Τι στο καλό είναι αυτό;”. Και ήμουν υπνω­τι­σμέ­νος. Είχα απλά φύγει. Ήμουν συγκλο­νι­σμέ­νος. Σοκα­ρι­σμέ­νος. Είπα: “Πω πω. Θέλω να γίνω κάτι τέτοιο”» πρό­σθε­σε στην ίδια συνέντευξη.

«Όταν εμφα­νί­ζο­μαι στη σκη­νή, προ­σπα­θώ να δώσω σε όλους μια μικρή γεύ­ση από την ψυχή μου. Κοι­τά­ζω στα πρό­σω­πα των ανθρώ­πων και βλέ­πω σε αυτά, στοι­χεία, που βλέ­πω στον εαυ­τό μου: πολύ οδύ­νη και πόνο. Προ­σπα­θώ να τους χαρί­σω χαρά: αυτό είναι το κύριο κίνη­τρό μου» ανέ­φε­ρε σε δηλώ­σεις του όταν ήταν πλέ­ον διάσημος.

Κυκλο­φό­ρη­σε τρία άλμπουμ με τη δισκο­γρα­φι­κή εται­ρεία Daptone Records No Time for Dreaming (2011), Victim of Love (2013) και Changes (2016).

Μεγά­λες επι­τυ­χί­ες του είναι τα The World (Is Going Up in Flames) και Strictly for You και εμφα­νι­ζό­ταν στα πιο δημο­φι­λή φεστι­βάλ, Primavera Sound, Coachella, Lollapalooza και Glastonbury.

Μετα­ξύ των πολ­λών μηνυ­μά­των που έγρα­ψαν καλ­λι­τέ­χνες στα μέσα κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης με αφορ­μή την είδη­ση του θανά­του το κουαρ­τέ­το τζαζ από τον Κανα­δά Badbadnotgood ανέ­φε­ρε: «Θα θυμό­μα­στε για πάντα τις εκπλη­κτι­κές εμφα­νί­σεις μας μαζί του και τις στιγ­μές που με τη δύνα­μη και το πνεύ­μα του μας έκα­νε να κλά­ψου­με. Ας ανα­παυ­θεί εν ειρή­νη ένας πραγ­μα­τι­κός ήρωας».

Την ιστο­ρία της ζωής του εξι­στο­ρεί το ντο­κι­μα­ντέρ «Charles Bradley: Soul of America» του 2012.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο