Σεβασμό στον Ιβάν Κόνιεφ!

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας //

Η σχε­τι­κή είδη­ση ανα­φέ­ρει: «Ο βαν­δα­λι­σμός από αγνώ­στους, πριν από λίγες μέρες, του αγάλ­μα­τος του Σοβιε­τι­κού στρα­τη­γού Ιβάν Κόνιεφ στην Πρά­γα προ­κα­λεί τρι­βές στις σχέ­σεις τσέ­χι­κων και ρώσι­κων αρχών.

Οι τοπι­κές αρχές αρνή­θη­καν να καθα­ρί­σουν το άγαλ­μα (στο οποίο οι βάν­δα­λοι είχαν ρίξει μπο­γιές και είχαν γρά­ψει αντι­κομ­μου­νι­στι­κά συν­θή­μα­τα), προ­κα­λώ­ντας την αντί­δρα­ση της πρε­σβεί­ας της Ρωσίας.

Χθες, οι τοπι­κές αρχές της Πρά­γας κάλυ­ψαν το άγαλ­μα με έναν μου­σα­μά και μια σκα­λω­σιά, με τη δικαιο­λο­γία ότι πρό­κει­ται για την… οικο­νο­μι­κό­τε­ρη λύση ώστε να το προ­στα­τέ­ψουν από τυχόν μελ­λο­ντι­κές επι­θέ­σεις βανδαλισμού.

Με αφορ­μή το συμ­βάν, ο δήμαρ­χος της έκτης δημο­τι­κής περι­φέ­ρειας της τσε­χι­κής πρω­τεύ­ου­σας, Οντρεζ Κόλαρ, ζήτη­σε προ­σφά­τως την μετα­φο­ρά του αγάλ­μα­τος στις εγκα­τα­στά­σεις της ρωσι­κής πρε­σβεί­ας. Η πρε­σβεία απά­ντη­σε λέγο­ντας ότι το άγαλ­μα είναι ένα μνη­μείο αφιε­ρω­μέ­νο στους χιλιά­δες Σοβιε­τι­κούς στρα­τιώ­τες που σκο­τώ­θη­καν κατά την απε­λευ­θέ­ρω­ση της Τσεχοσλοβακίας. «

Πρό­κει­ται για μία ακό­μη πρά­ξη ασέ­βειας απέ­να­ντι στην πραγ­μα­τι­κή ιστο­ρία και ιδιαί­τε­ρα στη συμ­βο­λή της ΕΣΣΔ στη συντρι­βή του φασι­σμού – Ναζι­σμού στον Β’ Παγκό­σμιο Πόλεμο.

Και αυτή η ασέ­βεια (δείγ­μα του άκρα­του αντι­κο­μου­νι­σμού που κυριαρ­χεί) εκφρά­ζε­ται ενά­ντια σε έναν ξεχω­ρι­στό σοβιε­τι­κό στρα­τη­λά­τη, που έπαι­ξε ιδιαί­τε­ρο ρόλο τόσο στην έκβα­ση του πολέ­μου, όσο και μετα­πο­λε­μι­κά στην από­κρου­ση των ιμπε­ρια­λι­στι­κών επεμ­βά­σε­ων στο νεα­ρό τότε σοσια­λι­στι­κό στρα­τό­πε­δο και αυτό ενο­χλεί ξεχω­ρι­στά τους από­γο­νους των συνερ­γα­τών των Ναζί…

Λίγα στοι­χεία του βιο­γρα­φι­κού του, έτσι για να θυμό­μα­στε οι νεό­τε­ροι τι πραγ­μα­τι­κά θέλουν να γκρε­μί­σουν στην καπι­τα­λι­στι­κή πλέ­ον Τσεχία…

Ο Ιβάν Στε­πά­νο­βιτς Κόνιεφ (28 Δεκεμ­βρί­ου 1897 – 21 Μαΐ­ου 1973) ήταν Ρώσος αξιω­μα­τι­κός του σοβιε­τι­κού Στρα­τού. Γεν­νή­θη­κε στους κόλ­πους μιας αγρο­τι­κής οικο­γέ­νειας στις 28 Δεκεμ­βρί­ου 1897. Πριν γίνει αξιω­μα­τι­κός του τσα­ρι­κού στρα­τού κατά τον Α’ Παγκό­σμιο Πόλε­μο, ήταν απλός υλο­τό­μος. Το 1918 εντά­χθη­κε στον Κόκ­κι­νο Στρα­τό και τα επό­με­να χρό­νια υπη­ρέ­τη­σε ως πολι­τι­κός κομι­σά­ριος σε διά­φο­ρες θωρα­κι­σμέ­νες αμα­ξο­στοι­χί­ες. Το 1932 διοι­κού­σε σύνταγ­μα, το 1934 μεραρ­χία, το 1937 σώμα και το 1938 τη 2η Στρα­τιά Κόκ­κι­νου Λαβά­ρου στο Μέτω­πο της Άπω Ανατολής.

Κατά τη διάρ­κεια του δύσκο­λου χει­μώ­να του 1941, ο Ιωσήφ Στά­λιν του ανέ­θε­σε τη διοί­κη­ση της 19ης Στρα­τιάς στον τομέα της Μόσχας και ο Κόνιεφ επέ­δει­ξε τέτοιες αρε­τές, ώστε κέρ­δι­σε την προ­σω­νυ­μία «ο στρα­τη­γός που δεν υπο­χώ­ρη­σε ποτέ» και γρή­γο­ρα ανέ­λα­βε διοι­κη­τής του Μετώ­που Καλί­νιν. Το άστρο του άρχι­σε να λάμπει εκτυ­φλω­τι­κά από την περί­ο­δο της μάχης του Κουρσκ, όπου, ως επι­κε­φα­λής του εφε­δρι­κού Μετώ­που της Στέ­πας, συνέ­τρι­ψε με την έγκαι­ρη επέμ­βα­σή του τις γερ­μα­νι­κές μεραρ­χί­ες πάν­τσερ στη μεγα­λύ­τε­ρη αρμα­το­μα­χία της Ιστο­ρί­ας, ενώ τον Φεβρουά­ριο του 1944 έλα­βε τη στρα­ταρ­χι­κή ράβδο για τη συντρι­βή του γερ­μα­νι­κού θύλα­κα του Κορσούν.

Διοι­κώ­ντας το 1ο Ουκρα­νι­κό Μέτω­πο, ο Κόνιεφ συνέ­δε­σε το όνο­μά του με τις μεγα­λύ­τε­ρες νίκες των σοβιε­τι­κών όπλων στα δύο τελευ­ταία χρό­νια του πολέ­μου, συμ­βάλ­λο­ντας απο­φα­σι­στι­κά στην απε­λευ­θέ­ρω­ση της Ουκρα­νί­ας, στην κατά­λη­ψη της Πολω­νί­ας και στην πτώ­ση του Βερο­λί­νου. Για τη δρά­ση του αυτή τιμή­θη­κε τρεις φορές με το παρά­ση­μο του Ήρωα της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης. Μετά τον Β’ Παγκό­σμιο Πόλε­μο χρη­μά­τι­σε διοι­κη­τής των σοβιε­τι­κών δυνά­με­ων στην Αυστρία (1945–1946), αρχη­γός Χερ­σαί­ων Δυνά­με­ων και υφυ­πουρ­γός Άμυ­νας (1946–1950), γενι­κός επι­θε­ω­ρη­τής Στρα­τού (1950–1951), αρχη­γός Ενό­πλων Δυνά­με­ων του Συμ­φώ­νου της Βαρ­σο­βί­ας (1956–1960), διοι­κη­τής των σοβιε­τι­κών δυνά­με­ων στην Λ.Δ Γερ­μα­νί­ας (1961–1962), και γενι­κός επι­θε­ω­ρη­τής στο Υπουρ­γείο Άμυ­νας το 1962. Παρά την ταπει­νή κατα­γω­γή του, είχε τη φήμη εξαι­ρε­τι­κά καλ­λιερ­γη­μέ­νου ανθρώ­που. Λέγε­ται, μάλι­στα, ότι ακό­μη και στο μέτω­πο είχε μαζί του το βιβλίο «Πόλε­μος και Ειρή­νη» του Τολ­στόι και την «Ιστο­ρία της Ρώμης» του Λίβιου.

Ο Κόνιεφ απε­βί­ω­σε το 1973 και τάφη­κε στο Κρεμλίνο.

Αλέκος Χατζηκώστας

Δημο­σιο­γρά­φος και εκδό­της της εφη­με­ρί­δας «Η Άλλη Άπο­ψη της Ημα­θί­ας» και του alli-apopsi.gr. Άρθρα του έχουν δημο­σιευ­τεί σε εφη­με­ρί­δες, περιο­δι­κά και site εδώ και δεκα­ε­τί­ες, ενώ έχει συμ­με­τά­σχει με ειση­γή­σεις σε μια σει­ρά ιστο­ρι­κά συνέ­δρια και ημε­ρί­δες. Έχει εκδώ­σει 9 βιβλία και συμ­με­τέ­χει σε συλ­λο­γι­κούς τόμους.