Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Σκέψεις με αφορμή τα 45 χρόνια από το φασιστικό πραξικόπημα στη Χιλή (1ο)

Γιάν­νης ΠΟμά­δα ¡H.lV.S!

Η περί­πτω­ση της Χιλής, βασι­κά η περί­ο­δος κυβέρ­νη­σης της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας (1970–1973) υπό τον Σαλ­βα­ντόρ Αγιέ­ντε, με τη συμ­με­το­χή του ΚΚ καθώς και το τρα­γι­κό τέλος της (στρα­τιω­τι­κή χού­ντα Πινο­σέτ), αποτε­λεί πηγή επί­και­ρων από τότε και μέχρι σήμε­ρα συμπε­ρα­σμά­των και διδαγ­μά­των για το διε­θνές επα­να­στα­τι­κό κίνημα.

Σε ό,τι μας αφο­ρά, έχου­με ιδί­αν πεί­ρα από την ανά­δει­ξη του ΣΥΡΙΖΑ σε πυρή­να του σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού πόλου εναλ­λα­γής στην αστι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση και την προ­βο­λή του στό­χου «(δια)κυβέρνησης της Αρι­στε­ράς» όπως απο­τυ­πώ­θη­κε αρχι­κά στο ιδρυ­τι­κό του συνέ­δριο και στη συνέ­χεια υλο­ποι­ή­θη­κε σαν μνη­μο­νια­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση Συρι­ζΑ­νελ (της πρώ­της & δεύ­τε­ρης φοράς «αρι­στε­ράς»), που από την πρώ­τη στιγ­μή μας άλλα­ξαν τα φώτα ‑με κερα­σά­κι στην τούρ­τα τις δηλώ­σεις Τσί­πρα στη ΔΕΘ που θα μπο­ρού­σαν να έχουν τίτλο “τα μνη­μό­νια τώρα δικαιώ­νο­νται” και υπό­τι­τλο “νέο ξέπλυ­μα του αμε­ρι­κά­νι­κου ιμπεριαλισμού”…

Από την άλλη η ‑από την πρώ­τη στιγ­μή, η δεδη­λω­μέ­νη άρνη­ση του ΚΚΕ να συμ­με­τά­σχει ή να την στη­ρί­ξει ξανα­φέρ­νουν στην επι­και­ρό­τη­τα τη συζή­τη­ση για τη στά­ση των ΚΚ απέ­να­ντι σε κυβερ­νή­σεις στο έδα­φος του καπι­τα­λι­σμού που αυτο­χα­ρα­κτη­ρί­ζο­νται ως «αρι­στε­ρές», «αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κές», «αντι­μο­νο­πω­λια­κές», άνοι­ξαν και σε διε­θνές επί­πε­δο ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κές συζη­τή­σεις, για­τί από ένα μεγά­λο φάσμα πολι­τι­κών δυνά­με­ων του οπορ­του­νι­σμού οι κυβερ­νή­σεις αυτές προ­βάλ­λο­νται είτε ως αυτό­νο­μος στρα­τη­γι­κός στό­χος είτε σαν κάτι (σκα­λο­πά­τι) που ‑με στή­ρι­ξη του εργα­τι­κού κινή­μα­τος και συμ­βάλ­λο­ντας στην όξυν­ση της ταξι­κής σύγκρου­σης, μπο­ρεί να γίνει κρί­κος για ευρύ­τε­ρες ανα­τρο­πές στο επί­πε­δο της εξου­σί­ας.

Η ουσία της πολι­τι­κής γραμ­μής αυτών των δυνά­με­ων (και ανε­ξάρ­τη­τα από επι­μέ­ρους φιο­ρι­τού­ρες) στο δίλημ­μα «μεταρ­ρύθ­μι­ση ή επα­νά­στα­ση» απα­ντά­ει «μεταρ­ρύθ­μι­ση» και δεν είναι τυχαία η «καρα­μέ­λα» ότι το ΚΚΕ (δήθεν) παρα­πέ­μπει τη λύση των λαϊ­κών προ­βλη­μά­των στο σοσιαλισμό.

Η ιστο­ρία έχει δεί­ξει ότι κυβερ­νή­σεις στο έδα­φος του αστι­κού κρά­τους με τη στή­ρι­ξη, συμ­με­το­χή ή ανο­χή των κομ­μου­νι­στι­κών κομ­μά­των (όσο δυνα­τά κι αν ήταν αυτά) δεν μπό­ρε­σαν να λύσουν σε μόνι­μη βάση ούτε τα οξυ­μέ­να καθη­με­ρι­νά προ­βλή­μα­τα των εργα­ζό­με­νων (πχ. ψωμί, στέ­γη, μόρ­φω­ση), αντί­θε­τα οι ονο­μα­ζό­με­νες παλιό­τε­ρα «κατα­κτή­σεις» του εργα­τι­κού κινή­μα­τος ήταν ‑όσον αφο­ρά το γενι­κό­τε­ρο χαρα­κτή­ρα τους- περισ­σό­τε­ρο προ­ϊ­ό­ντα και ανά­γκη της καπι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης, δηλ. στοι­χεία προ­σαρ­μο­γής και εκσυγ­χρο­νι­σμού της. Βεβαί­ως αυτό δεν αναι­ρεί την επί­δρα­ση της ταξι­κής πάλης στη δια­μόρ­φω­σή τους και κυρί­ως του διε­θνούς συσχε­τι­σμού δυνά­με­ων σε συν­θή­κες ύπαρ­ξης της ΕΣΣΔ.

Να το πού­με καθα­ρά (και σ’ αυτό θα στα­θού­με στη συνέ­χεια): Θεω­ρού­με πως οι αυτα­πά­τες, η συμ­βι­βα­στι­κή στά­ση και η υπο­χω­ρη­τι­κό­τη­τα του ΚΚ Χιλής, η ίδια η στρα­τη­γι­κή του κλπ μέσα κι έξω από την Unidad Popular στην κυβέρ­νη­ση Αγιέ­ντε (το σωστό άκου­σμα είναι Αγιέ­ντε) απο­τε­λούν το κλει­δί (σε ό,τι αφο­ρά εμάς τους κομ­μου­νι­στές) για την 11η Σεπτέμ­βρη 1973

xili1

Έτσι τέλειω­νε το ποί­η­μά του «Ο Λαός», ο κομ­μου­νι­στής ποι­η­τής και μέλος της ΚΕ του ΚΚ Χιλής Πάμπλο Νερού­δα (Βρα­βείο Στά­λιν, 1953, Νόμπελ Λογο­τε­χνί­ας, 1971), που στις 23/9/1973 πεθαί­νει σε ηλι­κία 69 μόνο ετών στο Σαντιά­γο. Στις 6 Σεπτεμ­βρί­ου του 1973, ο χιλιά­νι­κος λαός γιορ­τά­ζει με τον λατρε­μέ­νο του ποι­η­τή, στο Στά­διο του Σαντιά­γο, παρών και ο τιμώ­με­νος, παρά την άσχη­μη κατά­στα­ση της υγεί­ας του. Στις 11 Σεπτεμ­βρί­ου, τα τανκς του αμε­ρι­κα­νο­κί­νη­του ανδρεί­κε­λου Πινο­σέτ βομ­βαρ­δί­ζουν την κατοι­κία του Σαλ­βα­δόρ Αγιέ­ντε, ενώ ο Νερού­δα, σε κατ’ οίκον περιο­ρι­σμό, στε­ρού­με­νος ακό­μη και την ιατρι­κή περί­θαλ­ψη, πεθαί­νει λίγες μέρες μετά.

Ο χιλιά­νι­κος λαός, αν και δολο­φο­νεί­ται καθη­με­ρι­νά, συνο­δεύ­ει στην τελευ­ταία κατοι­κία του τον ποι­η­τή του. Η κηδεία του μετα­τρέ­πε­ται στην πρώ­τη αντί­στα­ση του χιλιά­νι­κου λαού στη χού­ντα του Πινοσέτ.

Λουίς Κορβαλάν ΓΓ του ΚΚ Χιλής επί Αγιέντε (έφυγε από τη ζωή τον Ιούλη του 2010…)

korvalanΟ Κορ­βα­λάν σαν (συν)εκδότης ‑έγρα­ψε το 1ο κεφά­λαιο, του βιβλί­ου «Η άλλη 11η Σεπτέμ­βρη — Η δολο­φο­νία του Αγιέ­ντε και χιλιά­δων Χιλια­νών πριν 30 χρό­νια» (εκδ. Spotless-Verlag, 2003 Βερο­λί­νο) μιλά­ει ‑προ­φα­νώς μετά από «ώρι­μη σκέ­ψη» για κεί­νη την περί­ο­δο σαν «Ένα μεγά­λο τρα­γού­δι», που ήταν «η εργα­σία και ο αγώ­νας του λαού που το τρα­γου­δού­σε όταν κυβερ­νού­σε ο Σαλ­βα­δόρ Αγιέ­ντε και που τερ­μα­τί­στη­κε με μια πέν­θι­μη χορω­δία, όταν τα πολε­μι­κά αερο­πλά­να επι­τέ­θη­καν στη Μονέ­δα και βομ­βάρ­δι­σαν το έργο του χιλια­νού λαού». Κατά τον Κορ­βα­λάν¡¡, στο πρό­σω­πο του Αγιέ­ντε συγκρού­ο­νταν «η στα­θε­ρή πρό­θε­ση να υλο­ποι­ή­σει την επα­νά­στα­ση σε δημο­κρα­τία και ελευ­θε­ρία και η απο­φα­σι­στι­κή επι­θυ­μία του να μην επι­τρέ­ψει στην αντί­δρα­ση να ξανα­πά­ρει την εξου­σία και να εγκα­θι­δρύ­σει ένα μη δημο­κρα­τι­κό καθε­στώς».

Παρα­μέ­νει αναμ­φι­σβή­τη­το γεγο­νός ότι, «η βασι­κή γραμ­μή ‑κεντρι­κοί άξο­νες δρά­σης και ιδε­ο­λο­γι­κός προσ­διο­ρι­σμός, καθο­ρι­ζό­ταν από την αγα­στή συμ­φω­νία μετα­ξύ Αγιέ­ντε και Κομ­μου­νι­στι­κού κόμ­μα­τος ιδιαί­τε­ρα σχε­τι­κά με το χαρα­κτή­ρα της επα­νά­στα­σης, τα στά­διά της, την πολι­τι­κή των συμ­μα­χιών, τη σύν­δε­ση της πίε­σης των μαζών από τα κάτω με τη δρα­στη­ριό­τη­τα της κυβέρ­νη­σης από τα πάνω για την επι­βο­λή του προ­γράμ­μα­τος που είχα­με απο­φα­σί­σει» … Ήταν μια σχέ­ση χαρα­κτη­ρι­ζό­με­νη από «εμπι­στο­σύ­νη και άμεμ­πτη εκτί­μη­ση των συμ­φω­νιών και δια­φω­νιών των δύο πλευρών»…

Το 2008 ο Κορ­βα­λάν γρά­φει το τελευ­ταίο βιβλίο του «Οι κομ­μου­νι­στές και η δημο­κρα­τία», όπου κάνει έκκλη­ση “για μια κοι­νω­νία που (πλέ­ον) θα βασί­ζε­ται σε «νέα κοι­νω­νι­κά κινή­μα­τα»”…

Allede

Σαλβαδόρ Αγιέντε (Salvador Allende Gossens)

1908–1973 επί κεφα­λής της UP (Unidad Popular) υπήρ­ξε (κατά wiki) ο πρώ­τος μαρ­ξι­στής Πρό­ε­δρος της Χιλής !! Στην ομι­λία μετά την νίκη του ο Αγιέ­ντε είπε: «Αξιώ­νου­με να δημιουρ­γή­σου­με έναν δια­φο­ρε­τι­κό κόσμο, να απο­δεί­ξου­με ότι μπο­ρούν να γίνουν βαθιές αλλα­γές που απο­τε­λούν επα­νά­στα­ση. Πρέ­πει να δημιουρ­γή­σου­με μια κυβέρ­νη­ση δημο­κρα­τι­κή, εθνι­κή, επα­να­στα­τι­κή και λαϊ­κή που θα οδη­γή­σει στον Σοσια­λι­σμό». Ξεκί­νη­σε με ένα ευρύ πρό­γραμ­μα μεταρ­ρυθ­μί­σε­ων κρα­τι­κο­ποιώ­ντας ‑μετα­ξύ άλλων, μεγά­λες εκτά­σεις γης, τον ορυ­κτό πλού­το της χώρας και τις τράπεζες.

popular

Την Unidad Popular απο­τε­λού­σαν το ΚΚ [Partido Comunista (PCCh)], το Σοσια­λι­στι­κό [Partido Socialista (PS)] οι Ριζο­σπά­στες [Radical (PR)], οι σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες [Partido Social Demócrata (PSD)], το Κίνη­μα “Λαϊ­κής Δρά­σης” [Movimiento de Acción Popular Unitaria (MAPU)] και οι ανε­ξάρ­τη­τοι [Acción Popular Independiente (API)].

Κατά τη διάρ­κεια της κυβέρ­νη­σης Αγιέ­ντε η κομ­μα­τι­κή δομή της UP άλλα­ξε παρα­πά­νω από μια φορά .

Από το Ριζο­σπα­στι­κό Κόμ­μα προ­έ­κυ­ψε το Ριζο­σπα­στι­κό Κόμ­μα της Αρι­στε­ράς, που εντά­χθη­κε στην κυβέρ­νη­ση μέχρι το 1972, όταν «μετα­κό­μι­σε» στην Confederación de la Democracia (CODE — Χρι­στια­νο­δη­μο­κρά­τες -“Democracia Cristiana” & Εθνι­κό κόμ­μα -“Partido Nacional”) Από την άλλη πλευ­ρά , το Σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό Κόμ­μα δια­λύ­θη­κε και τα περισ­σό­τε­ρα από τα μέλη του εντά­χθη­καν στο επί­ση­μο Ριζο­σπα­στι­κό Κόμ­μα (Partido Radical) Έγι­ναν και επί μέρους αλλα­γές (διά­σπα­ση πχ του MAPU προς Partido Demócrata Cristiano & Obrero Campesino εμφα­νί­στη­κε, η “Χρι­στια­νι­κή Αρι­στε­ρά” από πρώ­ην μέλη του Χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος και του MAPU / Obrero Campesino κλπ).

partido

Ξανα­γυρ­νώ­ντας στο ΚΚ [ Partido Comunista (PCCh) ]: αυτο­χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται κατα­στα­τι­κά / προ­γραμ­μα­τι­κά σαν «κόμ­μα εργα­τών, αγρο­τών και δια­νο­ού­με­νων, εμπνευ­σμέ­νο από τη σκέ­ψη (“inspirado por el pensamiento” Σ.Σ.) του Καρλ Μαρξ και ο Βλα­ντι­μίρ Λένιν»

Πατέ­ρας του θεω­ρεί­ται ο ηγέ­της του εργα­τι­κού επα­να­στα­τι­κού κινή­μα­τος Luis Emilio Recabarren και από τις γραμ­μές του πέρα­σαν μεγά­λα ονό­μα­τα όπως ο Elías Lafferte, ο Pablo Neruda, η Violeta Parra, ο Víctor Jara ο Luis Sepúlveda (θα μιλή­σου­με πιο διε­ξο­δι­κά γι αυτόν παρα­κά­τω) κά. Ξεχω­ρι­στή οργά­νω­ση απο­τε­λεί η νεο­λαία του (Juventudes Comunistas de Chile [JJCC].

Μετά την ανα­τρο­πή του Σαλ­βα­δόρ Αγιέ­ντε και την άνο­δο του Πινο­τσέτ, το ΚΚ διώ­κε­ται άγρια (εξο­ρί­ες βασα­νι­στή­ρια δολο­φο­νί­ες κλπ) Τα μέλη της ΚΕ και τα άλλα στε­λέ­χη ‑όσα δεν συλ­λαμ­βά­νο­νται, κατα­φεύ­γουν στις χώρες της Ανα­το­λι­κής Ευρώ­πης και στην Κού­βα και όσοι μένουν πίσω ‑στην παρα­νο­μία επι­χει­ρούν την ανα­διορ­γά­νω­ση του Κόμματος.

Το 1976, δέχο­νται το μεγά­λο χτύ­πη­μα (Victor Diaz Fernando Ortiz, και μέλη της νεο­λαί­ας- JJCC) μετά από συντο­νι­σμέ­νη επί­θε­ση στρα­τού, αστυ­νο­μί­ας, μυστι­κών υπη­ρε­σιών και φασι­στι­κών παρα­στρα­τιω­τι­κών ομάδων.

Στην ολο­μέ­λεια του 1977, μιλά­ει για «ιστο­ρι­κό κενό», ανα­γνω­ρί­ζο­ντας την «απο­τυ­χία του Κόμ­μα­τος στην αντι­με­τώ­πι­ση της αντι­δρα­στι­κής προ­έ­λα­σης» που θα τελειώ­σει στις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του ’80, με την υιο­θέ­τη­ση της «Política de Rebelión Popular de Masas» και τη δημιουρ­γία ενός πατριω­τι­κού μετώ­που μάχης (Frente Patriótico Manuel Rodríguez) με σύν­θη­μα «όλες τις μορ­φές της πάλης ενά­ντια στη δικτα­το­ρία», θεω­ρώ­ντας αυτο­νό­η­τη την ένο­πλη αντί­στα­ση ενά­ντια στην κρα­τι­κή τρο­μο­κρα­τία (μετα­ξύ άλλων έκα­νε αίσθη­ση η γενι­κή δια­κο­πή ρεύ­μα­τος σε μεγά­λο κομ­μά­τι της χώρας τον Δεκ του 1983 ‑είχαν προη­γη­θεί το Μάιο, με συμ­με­το­χή χιλιά­δων λαού οι κινη­το­ποι­ή­σεις “Jornadas Nacionales de Protesta”, επί­σης σαμπο­τάζ στην ενέρ­γεια κλπ)

Το 1986, το μέτω­πο FPMR κορυ­φώ­νει τη δρά­ση του (υπό­θε­ση “Carrizal Bajo” ‑όπλα από την Κού­βα, από­πει­ρα ενα­ντί­ον του ίδιου του Πινο­τσέτ κλπ που δεν θα καρ­πο­φο­ρή­σουν), που ματαιώ­νει σε μεγά­λο βαθ­μό μια εν πολ­λοίς αδιέ­ξο­δη στρα­τη­γι­κή σημα­δεύ­ο­ντας ταυ­τό­χρο­να το τέλος της.

Το 1987, η εθνι­κή ηγε­σία του ΚΚ απο­φα­σί­ζει ριζι­κή ανα­θε­ώ­ρη­ση των στρα­τη­γι­κών στό­χων του, δια­χω­ρί­ζει τη θέση του από το FPMR και υιο­θε­τεί την από­φα­ση για δημο­ψή­φι­σμα κατά της χούντας.

Μαζί με τους Σοσια­λι­στές (Partido Socialista-Almeyda), τη “Χρι­στια­νι­κή Αρι­στε­ρά” (Izquierda Cristiana), το Κίνη­μα δρά­σης “Movimiento Democrático Popular”- (MDP), και με το Κίνη­μα “Επα­να­στα­τι­κή Αρι­στε­ρά”, δημιουρ­γεί μια “εναλ­λα­κτι­κή κέντρο — αρι­στε­ρή Δημο­κρα­τι­κή συμ­μα­χία” που τάχτη­κε με το «Όχι» στο δημο­ψή­φι­σμα του 1988- σε αντι­δια­στο­λή με τις ανα­νε­ω­μέ­νες “αρι­στε­ρές” ομά­δες τόσο των Χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τών όσο και του νέου Σοσια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος υπό τον Núñez. Αλλά η διά­δο­χη κατά­στα­ση ήταν έτοι­μη από το αστι­κό κρά­τος, έτσι μετά τη «νίκη» (ΝΑΙ 3,119,110 — 44 % ΟΧΙ 3,967,569 56%) στη­ρί­ζει τον «μαχη­τι­κό» χρι­στια­νο­δη­μο­κρά­τη Patricio Aylwin που τελι­κά θα είναι και ο πρώ­τος ‑προ­ϊ­όν συμ­βι­βα­σμού, πρό­ε­δρος της Χιλής στη μετά­βα­ση από τη δικτα­το­ρία στη δημοκρατία.

Και ενώ μέχρι και το 1989, ο Augusto Pinochet, είναι ακό­μη και στην κυβέρ­νη­ση, το ΚΚΧ δημιουρ­γεί ένα ‑όπως δια­τεί­νε­ται, «κομ­μα­τι­κό εργα­λείο ειδι­κού σκο­πού» (“un partido instrumental”), μαζί με την IC -«Χρι­στια­νι­κή Αρι­στε­ρά» (Partido Izquierda Cristiana), το Λαϊ­κό Ενω­τι­κό Κίνη­μα Δρά­σης (Movimiento de Acción Popular Unitaria), το Σοσια­λι­στι­κό Κόμ­μα ‑PS (Almeyda) και το MIR, με όλα τα πρώ­ην μέλη της Ενω­τι­κής Αρι­στε­ράς (Izquierda Unida) και του MDP, το ονο­μα­ζό­με­νο “διευ­ρυ­μέ­νο” (Partido Amplio de Izquierda Socialista [PAIS] που κατε­βαί­νει το 89 στις εκλο­γές σαν συνα­σπι­σμός «Ενό­τη­τα για τη Δημο­κρα­τία» (coalición electoral Unidad para la Democracia), μαζί με το Ριζο­σπα­στι­κό Σοσια­λι­στι­κό Δημο­κρα­τι­κό Κόμ­μα (PRSD).

Αλλά στη συνέ­χεια οι Σοσια­λι­στές έκα­ναν τα δικά τους παι­χνί­δια (επα­νέ­νω­ση PS Almeyda με σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες, ενσω­μά­τω­ση μεγά­λου αριθ­μού των μελών της IC και MAPU στο Σοσια­λι­στι­κό Κόμ­μα (PS) και στο νεοϊ­δρυ­θέν Κόμ­μα για τη Δημο­κρα­τία (PPD), το PAIS έχα­σε λόγο ύπαρ­ξης και δια­λύ­θη­κε: έτσι τη 10ετία του 90 το ΚΚΧ μένει χωρίς τους παρα­δο­σια­κούς επί 25 και πάνω χρό­νια συμ­μά­χους του και απο­φα­σί­ζε­ται από ηγε­τι­κά στε­λέ­χη ‑με την Κομ­μου­νι­στι­κή Νεο­λαία αντί­θε­τη η ίδρυ­ση ‑αλά ιτα­λι­κά, του PDI (Δημο­κρα­τι­κό Αρι­στε­ρό Κόμ­μα), που όμως δεν θα βρει μεγά­λη αντα­πό­κρι­ση και τελι­κά θα οδη­γή­σει στην ενσω­μά­τω­ση αυτής της ομά­δας στους σοσια­λι­στές (PS και PPD).

Στη συνέ­χεια υπέ­στη δια­δο­χι­κές πολι­τι­κές κρί­σεις με δια­σπά­σεις κλπ (πχ. Fuerza Social y Democrática, Nueva Izquierda) για να κατα­λή­ξει στο σύμ­φω­νο “Juntos Podemos Más” μια «νέα πολι­τι­κή ανα­φο­ρά» ‑Δεκ 2003 με «ανθρω­πι­στι­κά» κινή­μα­τα και το 2005, εν μέσω λεγκα­λι­στι­κών αυτα­πα­τών (μπρο­στά για το δεύ­τε­ρο γύρο των προ­ε­δρι­κών εκλο­γών) παρέ­χει «κρι­τι­κή υπο­στή­ρι­ξη» (!!) προς την υπο­ψή­φια του κυβερ­νώ­ντος κόμ­μα­τος, Michelle Bachelet, που οδή­γη­σε το “Juntos Podemos Más” πρα­κτι­κά σε διά­λυ­ση στα εξ ων συνετέθη

Και μετά άνοι­ξαν οι ασκοί του Αιό­λου: Η αστι­κή κυβέρ­νη­ση Bachelet (2006–2010) και στη συνέ­χεια (2010–2014) του Sebastián Piñera έδει­ξαν τα δόντια τους.

Ο λαός στο δρό­μο ‑σχε­δόν χωρίς οργά­νω­ση …μεγά­λη μαθη­τι­κή κινη­το­ποί­η­ση το 2006, τυφλή σύγκρου­ση των εργα­ζο­μέ­νων με τις εται­ρί­ες υπερ­γο­λα­βί­ας χαλ­κού το 2007, και εθνι­κές απερ­γί­ες (2007 & 2009), ενώ την ίδια περί­ο­δο το PCCh (ΚΚΧ) μαζί με την Izquierda Cristiana (Χρι­στια­νι­κή Αρι­στε­ρά ‑πρό­σφα­τα νομι­μο­ποι­η­μέ­νη) το Partido Humanista (Ανθρω­πι­στι­κό Κόμ­μα) και άλλες ομά­δες του Juntos Podemos Más «όλοι μαζί μπο­ρού­με» κάνουν μια εκλο­γι­κή συμ­φω­νία αχταρ­μά και με 9,12% σε εθνι­κό επί­πε­δο το ΚΚΧ κερ­δί­ζει μόνο 4 mayoralties …απο­καρ­διω­τι­κά και τα ποσο­στά στη συνέ­χεια (2012 > 1,35%, 2016 > 1,63%)

(το 2ο μέρος εδώ)

________________________________________

Βασι­κές Πηγές

portal ΚΚ Χιλής — Partido Comunista de Chile
Ριζο­σπά­στης
ΚΟΜΕΠ 2013–2 & 2013–5 «Το ΚΚ Χιλής στην κυβέρ­νη­ση Λαϊ­κής Ενό­τη­τας. Διδάγ­μα­τα για το σήμερα»


Επι­μέ­λεια  Ομά­δα ¡H.lV.S!

Επι­κοι­νω­νία — [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] — Blog

 

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο