Ο Σπύρος Ζαχαράτος γεννήθηκε το 1951 στην Κεφαλληνία. Αποφοίτησε από το λύκειο Κοργιαλένειο, Αργοστολίου. Από το 1973 ζει στην Αθήνα. Παρασκευαστής φαρμάκων στον «Ηράκλειτο» του Κώστα Μανωλκίδη. Για βιοπορισμό σταδιοδρόμησε στα πετρελαιοειδή. Έχει βραβευθεί σε ποιητικούς διαγωνισμούς και ιδιαίτερα σε διαγωνισμούς στίχου για τραγούδι.
Έχει επαινεθεί από διαλεκτούς κριτικούς και άλλους λογοτέχνες. Θήτευσε δίπλα σε λόγιους. Έχει συνεργασθεί με σημαντικούς συνθέτες και τραγουδιστές. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών και της Ένωσης Μουσικών Στιχουργών Ελλάδος (ΕΕΑ, ΕΜΣΕ).
Σήμερα παρουσιάζουμε 7 ποιήματα του Σπύρου Ζαχαράτου.
Αυτό που χαρακτηρίζει την ποίησή του είναι η λιτή, η ουσιαστική γραφή και η έγνοια για όσα συμβαίνουν γύρω του. Έγραψε ο Γ. Χρονάς: «Ο Σπύρος Ζαχαράτος αγαπάει με τέτοιο τρόπο το λόγο, το στίχο – που τον περιέχει, ώστε βλέποντας το φως της κάθε μέρας πλέκει την τέχνη του με ιερή λατρεία. Χαίρεται την ομορφιά και την καταγράφει. Λυπάται για την οποιαδήποτε καταστροφή και κεντά στη νύχτα τη ζωή, τη νίκη της αρρώστιας».
Του Ιδιου
ΤΟ ΛΙΓΟ ΠΟΥ ΛΑΜΠΕΙ Ι
η τριλογία της γης
Σταλαγμίτες Μονόφυλλο 1985 Αίνος 1987
Καταφύγιο » 1989 » 1991
Ανασκαφές » 1995 » 1997
ΛΟΓΙΑ ΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Αρκετά στη δισκογραφία
Πολλά μελοποιημένα στο συρτάρι
Και εκατοντάδες προς κρίση συνθετών
Ακολουθεί η δεύτερη γραφή των:
ΤΟ ΛΙΓΟ ΠΟΥ ΛΑΜΠΕΙ ΙΙ
τριλογία της πολιτείας
— Φύλακας φυλαχτών Μονόφυλλο 2002
Ερήμην ερημία » 2004
Στη φλούδα της καρδιάς » 2006
ΤΟ ΛΙΓΟ ΠΟΥ ΛΑΜΠΕΙ ΙΙΙ
Η τριλογία της ετερότητας
Μινιατούρες Μονόφυλλο 2008
Εξαρχείων τοίχος » 2010
Ακροκέραμα » 2012
Έπονται:
ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
α/ Επιλογές απ’ τις Δεκαετίες του ΄70 και του ΄80
β/ Επιλογές απ’ τις Δεκαετίες του ’90 και του ‘00
γ/ Η Δεκαετία του ΄10
ΤΡΙΠΤΥΧΟ
Φέρνω στις εκβολές σου
ότι γεννά η μνήμη μου
στις πηγές της ψυχής σου
να πιούμε τέτοια νάματα.
Πάμε Φιλαράκο στο ξέφωτο̇
στο βράχο που φυτρώνουν τα μελλοντικά όνειρα.
Τόσες Δεκαετίες μαθαίνουμε
πως πάντα
κάτι εκλεκτές μειοψηφίες
σώζουν στο τέλος τη παρτίδα.
Αν γίνουμε αστραπή
ή έστω πυγολαμπίδα
θα υπάρξουμε ׄ
πριν απ΄ το νέο λυκαυγές της ανθρωπότητας
Τίποτα δεν είναι παντοτινό.
‑Ίσως ο χρόνος-.
Να απολαμβάνεις ̇
τη σταγόνα
το λεπτό
την αχτίδα
κι ένα μου φιλί.
Η ΗΛΙΚΙΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ
Την ξοδέψαμε τη ζωή μας
για δέκα βήματα μπροστά
για δέκα σκαλιά πάνω.
Αλλά και μέχρι να ανακαλύψουμε πλόες ονείρων
τροχιές άστρων
και να ταξιδέψουμε όπου τελειώνει ο ουρανός.
Να γίνουμε οιωνοσκόποι.
Να ανακαλύψουμε την ηλικία της θάλασσας.
Να αποθηκεύσουμε τα όστρακα των ονείρων.
Να βρούμε τα χρώματα της Ίριδας.
Να δούμε τη λάμψη της σταλαγματιάς
και την υπόσχεση της αστραπής.
Να αισθανθούμε τις αναπνοές της γης
και τη θαλπωρή της φωτιάς.
Να αντισταθούμε σε ό,τι μας ακυρώνει.
Να εδραιώσουμε την πεποίθηση ότι και οι ήττες
σφυρηλατούν χαρακτήρες.
Να προσκυνήσουμε τα χέρια του Γεννήτορα
κι ευλαβικά να γονατίσουμε
μπροστά στις Μάνες – Παναγιές του κόσμου.
Κι απομεσήμερο υπομονής
αναζητώντας το χρέος
το λιγοστό χώμα
τον ελάχιστο ίσκιο
και το δάκρυ του βράχου.
Λυγίσαμε;
Γίνε μέταλλο μου είπες
κι έγινα ανθός.
Γίνε μέταλλο σου είπα
κι ήρθες μέλισσα.
Η ΑΝΑΠΝΟΗ ΤΗΣ ΠΑΠΑΡΟΥΝΑΣ
Τώρα γυρίζω στη σιωπή
με την αλμύρα μου
και τη σκουριά σας παρέα.
Με την αναπνοή της παπαρούνας σας αποχαιρετώ.
Μακάρι οι υποψιασμένοι να μη βγουν αληθινοί.
Μακάρι ο τιμωρός ήλιος να συγχωρέσει.
Εγώ πορεύομαι γυμνός
με ρούχο το σκοτάδι
τα σκοτάδια μου υπερνικώντας.
ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΕΛΥΤΗ
Σε μια ασπρόμαυρη παλιά φωτογραφία
κάτσε στην κόχη μας και χτίσε με σοφία
μια Ελλάδα που ‘χει Πάσχα και σχολειά
«Μ’ ένα καράβι εν’ αμπέλι μια ελιά».
Όλα τα λάθη που ‘χουν κάνει παρενέργεια
να ακυρώνουν τη δική σου την ενέργεια
κάτσε στο μάρμαρο και γράψε το χρησμό
αυτ’ η απόφαση δεν έχει γυρισμό.
Φύλαξ’ την πέτρα κι έβγα πάλι στο Αιγαίο
τραγούδα τ’ άσμα που δε θα ‘ναι τελευταίο
διωξ΄ τους ανίκανους που σ’ έκαναν κουρέλι
«Μ΄ ένα καράβι μια ελιά κι εν’ αμπέλι».
Κλαίει ο ήλιος μες στα λόγια των κυμάτων
καιρός ευθύνης ο καιρός των ελλειμμάτων
μα η Ελλάδα δεν πενθεί στην αντηλιά
και φέρνει τ΄ αύριο με μια πορτοκαλιά.
ΔΡΟΜΟΣ Ο ΠΟΝΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
Περί ταυτότητας κι οδοιπορίας
ο μονόλογος.
Ξυράφια οι λέξεις
σφαγή τα νοήματα.
Περνάς απέναντι σώζεσαι
ή πας στην απώλεια
με τους δημαγωγούς.
Έλεγες
το καινούργιο σου φαίνεται παλιό
με σκιές που φοβίζει.
Έλεγες ̇
δρόμος ο πόνος των ανθρώπων
και ότι τα σταυροδρόμια
είναι για τους τολμηρούς.
Κάτι γκρεμίζεται μέσα σου
είναι το παρελθόν
όχι όμως η μνήμη.
Στου φακού το κλικ
αιχμαλωτίζω το φόβο των ματιών σου.
Ενθύμιο ̇
αύριο όλα θα είναι
μια θλιβερή ανάμνηση.
ΤΑ ΑΥΡΙΑΝΑ ΟΝΕΙΡΑ
Εσείς να πιείτε το νέκταρ της Σελήνης
το μαράζι του Αυγερινού
και της Κεφαλονιάς απόσταγμα.
Εγώ φεύγω για τα αυριανά όνειρα
για τα στάχυα της ουτοπίας
και την απέραντη θάλασσα.
Μέχρι να με κυριέψει η μαύρη αρχόντισσα η νύχτα ̇
εγώ θα ελπίζω
πως της ομορφιάς το αντίδωρο
έχει πολλούς να σώσει ακόμα.
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ
Αύριο όλα θα είναι ελπιδοφόρα
φτάνει να εφημερεύει η ψυχή μας.
Άλλωστε το τελευταίο παιδί
δε γεννήθηκε ακόμη.
Κι εμείς δεν είπαμε
το τελευταίο τραγούδι.
Δε σκαλίσαμε στην πέτρα
το τελευταίο ποίημα.
Δε φύτρωσε στην καρδιά μας
το τελευταίο λουλούδι.
Κι ο άνεμος δεν είπε για μας
την τελευταία προσευχή.
Η στήλη «Νέοι Δημιουργοί» θα φιλοξενεί μία φορά τη βδομάδα ποιήματα ή διηγήματα νέων δημιουργών και όχι μόνο. Προϋπόθεση, να μην έχουν δημοσιευτεί σε έντυπο ή ηλεκτρονικό μέσο και φυσικά σε βιβλίο. Από αυτά που εσείς θα μας στέλνετε ο Λουκάς Σπήλιος (ψευδώνυμο ποιητή) θα επιλέγει και θα σας προτείνει.
Φιλοδοξία μας είναι, στις αρχές του 2016 να εκδοθεί μια συλλογή ποιημάτων (και αντίστοιχη διηγημάτων) που θα ανθολογηθούν από αυτά που θα φιλοξενήσουμε.
Μπορείτε να στέλνετε τη συμμετοχή σας, μαζί με ένα μικρό βιογραφικό, στο e‑mail του περιοδικού: [email protected]