Στις 26 Μάη, σφυροδρέπανο και κόκκινο γαρύφαλλο σε όλες τις κάλπες!

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Το ‘χου­με ξανα­δεί το έργο. Με άλλους πρω­τα­γω­νι­στές, δια­φο­ρε­τι­κά σκη­νι­κά, κοστού­μια και μου­σι­κές, αλλά με το ίδιο μπα­γιά­τι­κο, άνο­στο σενάριο.

Σε κάθε εκλο­γι­κή μάχη, η αστι­κή τάξη και τα επι­τε­λεία της θέτουν στο λαό ψευ­δε­πί­γρα­φα διλήμ­μα­τα, ξανα­ζε­σταί­νουν τη θεω­ρία του «μικρό­τε­ρου κακού», σκορ­πούν υπο­σχέ­σεις και αυτα­πά­τες, στή­νουν ανα­χώ­μα­τα στη λαϊ­κή ριζοσπαστικοποίηση.

Από τον δικομ­μα­τι­σμό του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, φτά­σα­με σήμε­ρα στο δίπο­λο ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ. Χρό­νια τώρα η πολι­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση των διεκ­δι­κη­τών της αστι­κής εξου­σί­ας κινού­νταν γύρω από κάλ­πι­κα δίπο­λα: Απ’ το «Δεξιά-Αρι­στε­ρά» περά­σα­με το «Μνη­μό­νιο-αντι­μνη­μό­νιο» και σήμε­ρα στο «Πρό­ο­δος ή συντήρηση».

Ο λαός μας έχει πεί­ρα: Είδε την «Αρι­στε­ρά» να κυβερ­νά ως Δεξιά, εφαρ­μό­ζο­ντας όλο το αντι­λαϊ­κό-αντερ­γα­τι­κό πλαί­σιο που κλη­ρο­νό­μη­σε απ’ τους προ­κα­τό­χους της και μάλι­στα να το εμπλουτίζει.

Είδε τους δήθεν «αντι­μνη­μο­νια­κούς» να ψηφί­ζουν — από κοι­νού με τους «μνη­μο­νια­κούς» — νέα βάρ­βα­ρα μνη­μό­νια διαρκείας.

Είδε πολ­λές φορές το παλιό να πλη­σιά­ζει μασκα­ρε­μέ­νο σα νέο, πάνω σε και­νούρ­για δεκα­νί­κια, βρο­μώ­ντας νέες μυρω­διές σαπίλας.

Τέτοια μυρω­διά σαπί­λας ανα­δύ­ε­ται και σήμε­ρα από το βούρ­κο του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος, εκεί όπου τα απο­μει­νά­ρια της αμαρ­τω­λής σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ συνα­γω­νί­ζο­νται σε υπο­σχε­σιο­λο­γία και εμπό­διο ελπί­δας τη Νέα Δημοκρατία.

Δεκάδες κόμματα, μόνο δύο πολιτικές

Στις 26 Μαϊ­ου ένα είναι το εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα που θα ταρα­κου­νή­σει την άρχου­σα τάξη και το πολι­τι­κό της σύστη­μα: Ισχυ­ρό ΚΚΕ παντού, στην ευρω­βου­λή, σε περι­φέ­ρειες και δήμους. Απο­δεί­χθη­κε και απο­δει­κνύ­ε­ται, άλλω­στε, καθη­με­ρι­νά πως κόμ­μα­τα και παρα­τά­ξεις υπάρ­χουν πολ­λές, μόνο δύο όμως πολι­τι­κές κατευ­θύν­σεις — η πρό­τα­ση του ΚΚΕ και η πρό­τα­ση όλων των υπολοίπων.

Οι εργα­ζό­με­νοι, η νεο­λαία, συνο­λι­κά ο λαός μας μπο­ρεί και πρέ­πει να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει την συσ­σω­ρευ­μέ­νη πεί­ρα του. Το ΚΚΕ δεν έλει­ψε από κανέ­να δίκαιο αγώ­να για τα λαϊ­κά συμ­φέ­ρο­ντα. Εκα­τό χρό­νια μετά την ίδρυ­ση του παρα­μέ­νει το πιο νέο κόμ­μα, πρε­σβεύ­ο­ντας το και­νούρ­γιο, το ιστο­ρι­κά ανα­γκαίο, το πραγ­μα­τι­κά προ­ο­δευ­τι­κό για την ικα­νο­ποί­η­ση των σύγ­χρο­νων ανα­γκών του λαού.

Διό­τι, σήμε­ρα, πραγ­μα­τι­κά προ­ο­δευ­τι­κό είναι ακρι­βώς η ικα­νο­ποί­η­ση των διευ­ρυ­νό­με­νων σύγ­χρο­νων λαϊ­κών ανα­γκών. Πραγ­μα­τι­κά σύγ­χρο­νο και προ­ο­δευ­τι­κό είναι να έχουν όλοι οι εργα­ζό­με­νοι μόνι­μη και στα­θε­ρή δου­λειά, δωρε­άν Παι­δεία, Υγεία-Πρό­νοια, πρό­σβα­ση στον Αθλη­τι­σμό και τον Πολι­τι­σμό, υπο­δο­μές αντι­σει­σμι­κής, αντι­πυ­ρι­κής και αντι­πλημ­μυ­ρι­κής προ­στα­σί­ας. Αλη­θι­νά προ­ο­δευ­τι­κό είναι να είναι οι εργα­ζό­με­νοι, ο ίδιος ο λαός, αφέ­ντης του πλού­του που παράγει. 

«Πρό­ο­δος» δεν είναι τα μνη­μο­νια­κά εκτρώ­μα­τα που από κοι­νού ψήφι­σαν ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ-ΚΙΝΑΛ. Ουδε­μία σχέ­ση με «πρό­ο­δο» έχουν η εργα­σια­κή ζού­γκλα, οι μισθοί των 300 και 400 ευρώ, η υπο­νό­μευ­ση του απερ­για­κού δικαιώ­μα­τος, η φορο­λη­στεία, οι πλει­στη­ρια­σμοί κατοι­κιών και το ξεδιά­ντρο­πο «ξέπλυ­μα» του αμε­ρι­κα­νο­να­τοι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού — πολι­τι­κές στις οποί­ες, παρά τις επί μέρους δια­φο­ρο­ποι­ή­σεις τους, ταυ­τί­ζο­νται τα αστι­κά κόμματα.

Στις 26 Μαϊ­ου μπο­ρεί να γίνει ενα βήμα μπροστά.

Να τιμω­ρη­θεί ο ΣΥΡΙΖΑ που κορόι­δε­ψε και εξα­πά­τη­σε πλα­τιά λαϊ­κά στρώ­μα­τα. Να μην δωθεί κανέ­να συγ­χω­ρο­χάρ­τι στη ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ που για δεκα­ε­τί­ες πρω­τα­γω­νί­στη­σαν στην επι­βο­λή αντι­λαϊ­κών πολι­τι­κών. Να απο­μο­νω­θεί και να τσα­κι­στεί πολι­τι­κά το ναζι­στι­κό, εγκλη­μα­τι­κό μόρ­φω­μα της Χρυ­σής Αυγής. Να στα­λεί ένα ηχη­ρό μήνυ­μα υπέρ της Ευρώ­πης του Σοσια­λι­σμού και να κατα­δι­κα­στεί το αντι­λαϊ­κό οικο­δό­μη­μα της Ε.Ε. του κεφα­λαί­ου και των μονοπωλίων. 

Στις 26 Μαϊ­ου ο λαός πρέ­πει να πάει στην κάλ­πη με το κεφά­λι ψηλά, χωρίς φόβο, να στη­ρί­ξει τα ψηφο­δέλ­τια του ΚΚΕ και της Λαϊ­κής Συσπεί­ρω­σης, έχο­ντας στραμ­μέ­νο το βλέμ­μα στο αύριο. Για­τί την επό­με­νη μέρα των εκλο­γών, όταν τα ιλου­στρα­σιόν προ­ε­κλο­γι­κά φυλ­λά­δια και τις μεγα­λό­στο­μες υπο­σχέ­σεις των αστι­κών κομ­μά­των θα τα σαρώ­νει ο άνε­μος, το ΚΚΕ και το ταξι­κό κίνη­μα θα βρί­σκε­ται και πάλι σε κάθε εργο­στά­σιο, σε χώρο δου­λειάς, σε κάθε γει­το­νιά, στο πλευ­ρό του εργα­ζό­με­νου λαού και της νεο­λαί­ας. Την επό­με­νη μέρα, ένα ενι­σχυ­μέ­νο ΚΚΕ απο­τε­λεί εγγύ­η­ση για ισχυ­ρή λαϊ­κή αντι­πο­λί­τευ­ση σε όλα τα μέτωπα.

Ψυχή βαθιά και καλό βόλι, λοι­πόν, με σφυ­ρο­δρέ­πα­νο και κόκ­κι­νο γαρύ­φαλ­λο σε όλες τις κάλ­πες!

____________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.