ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥΡΚΙΑΣ — ΛΙΒΥΗΣ για την ΑΟΖ: ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΕΞΕΛΙΞΗ

Τέλος στο παραμύθι ότι το ΝΑΤΟ είναι «σωτήρας» των κυριαρχικών δικαιωμάτων

Ο χάρ­της με τις διεκ­δι­κή­σεις της Τουρ­κί­ας στην Ανατ. Μεσό­γειο, που απο­τυ­πώ­νει η συμ­φω­νία με τη Λιβύη

Πρώ­το, κατέ­θε­σε επι­στο­λή στον γενι­κό γραμ­μα­τέα του ΟΗΕ και προσ­διό­ρι­σε την τουρ­κι­κή υφα­λο­κρη­πί­δα σε γεω­γρα­φι­κές συντε­ταγ­μέ­νες που κατα­πα­τούν την υφα­λο­κρη­πί­δα της Ελλά­δας και της Κύπρου στην Ανα­το­λι­κή Μεσό­γειο, θέτο­ντας τους δικούς της όρους για την εκμε­τάλ­λευ­ση του υπο­θα­λάσ­σιου πλούτου.

Δεύ­τε­ρο, σύνα­ψε μνη­μό­νιο κατα­νό­η­σης με τη Λιβύη για οριο­θέ­τη­ση Απο­κλει­στι­κής Οικο­νο­μι­κής Ζώνης (ΑΟΖ), δια­γρά­φο­ντας από το χάρ­τη την Κρή­τη, τη Ρόδο, την Κάρ­πα­θο, το Καστε­λό­ρι­ζο, νησιά που συνα­πο­τε­λούν τον ιστό της ενιαί­ας ελλη­νι­κής επι­κρά­τειας και εκπλη­ρώ­νουν ιδιαί­τε­ρο ρόλο στον καθο­ρι­σμό των θαλάσ­σιων ζωνών. Παράλ­λη­λα, υπο­γρά­φη­κε μνη­μό­νιο συνερ­γα­σί­ας σε ζητή­μα­τα Ασφά­λειας και Αμυ­νας με τη Λιβύη.

Οι τουρ­κο-λιβυ­κές συμ­φω­νί­ες, που εγκρί­θη­καν από την τουρ­κι­κή Εθνο­συ­νέ­λευ­ση, έγι­ναν με ευθύ­νη της απο­κα­λού­με­νης κυβέρ­νη­σης του Σάρατζ, η οποία, αν και έχει ανα­γνω­ρι­στεί από τον ΟΗΕ και την ΕΕ, δεν εκπρο­σω­πεί το σύνο­λο της χώρας. Ελέγ­χει το δυτι­κό μέρος, τις πόλεις Τρί­πο­λη και Μισου­ρά­τα χάρη στην πολι­τι­κο­στρα­τιω­τι­κή στή­ρι­ξη κυρί­ως της Τουρ­κί­ας, ενώ η ανα­το­λι­κή πλευ­ρά ελέγ­χε­ται από τον στρα­τη­γό Χάφταρ που στη­ρί­ζε­ται από την Αίγυ­πτο, τη Σαου­δι­κή Αρα­βία, τα ΗΑΕ, τη Γαλ­λία… Και ο φονι­κός πόλε­μος που ξεκί­νη­σε με τους ΝΑΤΟι­κούς βομ­βαρ­δι­σμούς του 2011 (με τη χρη­σι­μο­ποί­η­ση της βάσης της Σού­δας) συνεχίζεται.

Οι κινή­σεις της Τουρ­κί­ας είναι μελε­τη­μέ­νες, μέρος μιας στρα­τη­γι­κής που δημιουρ­γεί τετε­λε­σμέ­να, προ­σβάλ­λει θαλάσ­σιες ζώνες ή ακό­μα και συνο­ρια­κές γραμ­μές και πάει ένα βήμα παρα­πέ­ρα, ενι­σχύ­ο­ντας τις διεκ­δι­κή­σεις της, διε­ξά­γο­ντας έρευ­νες για υδρο­γο­νάν­θρα­κες, πραγ­μα­το­ποιώ­ντας γεω­τρή­σεις για κοι­τά­σμα­τα φυσι­κού αερί­ου και πετρε­λαί­ου, ή αλλά­ζο­ντας τα σύνο­ρα, όπως δεί­χνει π.χ. η πεί­ρα στην ΑΟΖ της Κύπρου και τη Συρία. Σήμε­ρα προ­τε­ραιό­τη­τα δίνε­ται στην παρα­βί­α­ση του δικαιώ­μα­τος των νησιών να έχουν υφα­λο­κρη­πί­δα και ΑΟΖ, όπως προ­βλέ­πει η Σύμ­βα­ση για το Δίκαιο της Θάλασ­σας του 1982. Οι παρεμ­βά­σεις αυτές στην εξέ­λι­ξή τους μπο­ρούν να περι­πλέ­ξουν και να οξύ­νουν παρα­πέ­ρα την κατά­στα­ση, π.χ. σε περί­πτω­ση διε­ξα­γω­γής ερευ­νών ή και γεω­τρή­σε­ων πλη­σί­ον των Δωδε­κα­νή­σων και της Κρήτης.

Αφή­νου­με τα περα­σμέ­να που αφο­ρούν την εισβο­λή και κατο­χή του 37% της κυπρια­κής επι­κρά­τειας, την κρί­ση των Ιμί­ων το 1996, τις χιλιά­δες δια­χρο­νι­κά παρα­βιά­σεις ελλη­νι­κού θαλάσ­σιου και ενα­έ­ριου χώρου, ή τις δύο εισβο­λές στη Συρία το 2016 και το 2018. Μένου­με σε γεγο­νό­τα του 2019. Στην παρα­βί­α­ση της κυπρια­κής ΑΟΖ από ερευ­νη­τι­κά πλοία και τα γεω­τρύ­πα­να «Φατίχ» και «Για­βούζ», τις εκα­το­ντά­δες παρα­βιά­σεις στο Αιγαίο, τις απει­λές για στρα­τιω­τι­κές επεμ­βά­σεις, τη νέα εισβο­λή στη Συρία τον περα­σμέ­νο Οκτώβρη.

Κατάρρευση του «εφησυχασμού» και των αυταπατών

Η τουρ­κι­κή αστι­κή τάξη υπη­ρε­τεί τα συμ­φέ­ρο­ντά της με πιο προ­ω­θη­μέ­νο πολι­τι­κο­στρα­τιω­τι­κό δόγ­μα, που ακού­ει στο όνο­μα «Γαλά­ζια Πατρί­δα», το οποίο δεν χωρά­ει μέσα στα όρια της Συν­θή­κης της Λοζά­νης, που καθό­ρι­σε τα σύνο­ρα στην περιο­χή και αυτό ακρι­βώς γίνε­ται σήμε­ρα στην πράξη.

Οι επι­λο­γές αυτές πατά­νε στη στρα­τιω­τι­κή ισχύ της Τουρ­κί­ας και στο ρόλο της ως ΝΑΤΟι­κής δύνα­μης, στη συμ­μα­χία με τις ΗΠΑ, παρά τις εκφρα­ζό­με­νες αντι­θέ­σεις, στις στε­νές σχέ­σεις με τη Ρωσία, στο μέγε­θος της οικο­νο­μί­ας της που είναι προ­ο­ρι­σμός μονο­πω­λια­κών ομί­λων κρα­τών — μελών της ΕΕ όπως η Γερ­μα­νία, στη μεγά­λη αγο­ρά όπλων στην οποία που­λά­νε όλες οι ισχυ­ρές καπι­τα­λι­στι­κές χώρες.

Συνο­λι­κά, έχει καταρ­ρεύ­σει η λογι­κή του εφη­συ­χα­σμού που καλ­λιερ­γεί­ται όλα τα χρό­νια από τις κυβερ­νή­σεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας ως άλλο­θι και τα Μέτρα Οικο­δό­μη­σης Εμπι­στο­σύ­νης (ΜΟΕ), μετα­ξύ της Ελλά­δας και της Τουρ­κί­ας, όπως έκα­νε κατά τα καθιε­ρω­μέ­να και ο Κυρ. Μητσο­τά­κης μετά τη συνά­ντη­ση με τον Ερντο­γάν στο Λονδίνο.

Ολα αυτά έχουν κάνει τον κύκλο τους πολ­λές φορές. Τα θερ­μά επει­σό­δια και οι κρί­σεις είναι μέρος της ιστο­ρί­ας των ελλη­νο­τουρ­κι­κών σχέ­σε­ων για­τί οι αιτί­ες των προ­βλη­μά­των είναι βαθύ­τε­ρες και τρο­φο­δο­τού­νται από τα συμ­φέ­ρο­ντα και τον αντα­γω­νι­σμό των αστι­κών τάξε­ων των δύο κρα­τών, μελών του ΝΑΤΟ, ως μέρος των γενι­κό­τε­ρων ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών για τον έλεγ­χο της περιο­χής και τις πηγές του πλούτου.

Μαζί με τον εφη­συ­χα­σμό έχει καταρ­ρεύ­σει και το θεμέ­λιό του, η «έλευ­ση του Σωτή­ρα»! Της παρέμ­βα­σης του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των ΗΠΑ, για την τήρη­ση του Διε­θνούς Δικαί­ου και άλλα ευτρά­πε­λα. Το θέμα αυτό είναι κρί­σι­μο, για­τί η καλ­λιέρ­γεια ελπί­δων για το ρόλο ισχυ­ρών ιμπε­ρια­λι­στι­κών κρα­τών και ενώ­σε­ων είναι μια χρό­νια πρα­κτι­κή χει­ρα­γώ­γη­σης λαϊ­κών συνει­δή­σε­ων και σήμε­ρα μπο­ρούν να γίνουν ουσια­στι­κά βήμα­τα χει­ρα­φέ­τη­σης και απε­γκλω­βι­σμού βλέ­πο­ντας κατά­μα­τα την αλή­θεια και την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, που δεί­χνουν οι ανα­λύ­σεις, η πάλη και η προ­ο­πτι­κή που θέτει το ΚΚΕ στο λαό.

Η κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσί­πρας εγκω­μί­α­σαν τον «δια­βο­λι­κά καλό» Τραμπ και τις ΗΠΑ, τα έδω­σαν όλα στον αμε­ρι­κα­νι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό. Ανα­βάθ­μι­σαν τη βάση της Σού­δας, έδω­σαν στρα­τιω­τι­κές βάσεις στη Λάρι­σα, στο Στε­φα­νο­βί­κειο, στην Αλε­ξαν­δρού­πο­λη. Η ΝΔ συνέ­χι­σε την ίδια πολι­τι­κή, υπέ­γρα­ψε με τον υπουρ­γό Εξω­τε­ρι­κών των ΗΠΑ, Μ. Πομπέο, την ενι­σχυ­μέ­νη Ελλη­νο­α­με­ρι­κα­νι­κή Συμ­φω­νία για τις στρα­τιω­τι­κές βάσεις. Με ευθύ­νη όλων των αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων η Ελλά­δα μετα­τρά­πη­κε σε ΝΑΤΟι­κό ορμη­τή­ριο, χώθη­κε μέχρι το λαι­μό στους σχε­δια­σμούς της ΕΕ, παίρ­νει μέρος στη «Μόνι­μη Διαρ­θρω­μέ­νη Συνερ­γα­σία» (PESCO), παί­ζει τον δικό της ρόλο στη δημιουρ­γία του Ευρω­στρα­τού, συμ­με­τέ­χει σε ιμπε­ρια­λι­στι­κές απο­στο­λές στο εξω­τε­ρι­κό και όχι μόνο αυτά.

Αλλά, μαζί ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ για λογα­ρια­σμό των συμ­φε­ρό­ντων της αστι­κής τάξης άνοι­ξαν το δρό­μο για την εκχώ­ρη­ση κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των σε ξένα (ιμπε­ρια­λι­στι­κά) κέντρα με συνταγ­μα­τι­κή πρό­βλε­ψη, δέσμευ­σαν τη χώρα για εγκα­τά­στα­ση και διέ­λευ­ση ξένων στρα­τευ­μά­των κατά άλλων κρα­τών και λαών.

Ομως, ο «Σωτή­ρας» δεν ήρθε! Δεν θα ρθει, γι’ αυτό ανη­συ­χεί σήμε­ρα η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ και τρέ­χει «από εδώ κι από κει» στους «συμ­μά­χους», αλλά αυτοί «σφυ­ρί­ζουν αδιά­φο­ρα» ή, για να είμα­στε πιο ακρι­βείς, προ­σα­να­το­λί­ζο­νται εκεί που επι­βάλ­λουν οι δικές τους κάθε φορά προ­τε­ραιό­τη­τες, κρα­τώ­ντας για το θεα­θή­ναι κάποιες ισορ­ρο­πί­ες. Υπάρ­χει ένας κανό­νας. Στις ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες δεν χωρά­νε πραγ­μα­τι­κή φιλία και αλλη­λεγ­γύη. Υπάρ­χουν συμ­φέ­ρο­ντα, σχέ­σεις ανά­με­σα σε αστι­κές τάξεις, σε εκμε­ταλ­λευ­τές, πάντα κατά των λαών.

Η κυβέρ­νη­ση βγαί­νει παρα­πο­νού­με­νη στις ΗΠΑ και οι Αμε­ρι­κα­νοί τής λένε: «Διά­λο­γο! Να τα βρεί­τε με την Τουρ­κία». Κλαί­γε­ται στο ΝΑΤΟ και ο γενι­κός γραμ­μα­τέ­ας απα­ντά πως «το ΝΑΤΟ δεν απο­τε­λεί μέρος της δια­δι­κα­σί­ας αντι­με­τώ­πι­σης αυτών των θεμά­των (…) η Ελλά­δα και η Τουρ­κία είναι δύο αξιό­λο­γοι σύμ­μα­χοι και οι δύο συμ­βάλ­λουν στην κοι­νή μας ασφά­λεια!». Απευ­θύ­νε­ται στην ΕΕ και εισπράτ­τει φιλο­φρο­νή­σεις για την εφαρ­μο­γή του Διε­θνούς Δικαί­ου και ενδε­χο­μέ­νως υπο­σχέ­σεις για κάποιες κυρώ­σεις. Επί της ουσί­ας, το παζά­ρι όλων αυτών με την Τουρ­κία συνε­χί­ζε­ται για­τί είναι στρα­τη­γι­κός τους εταί­ρος, την χρειά­ζε­ται το ΝΑΤΟ στον αντα­γω­νι­σμό με τη Ρωσία και τη διεκ­δι­κεί. Το προ­σφυ­γι­κό πρό­βλη­μα και η άθλια Συμ­φω­νία ΕΕ — Τουρ­κί­ας παί­ζει τον δικό της ρόλο.

Η ελληνική κυβέρνηση συνένοχη σε επικίνδυνες αποφάσεις

Μέσα από αυτό το αλι­σβε­ρί­σι, προ­ε­τοι­μά­ζε­ται η συν­δια­χεί­ρι­ση του Αιγαί­ου και της Ανα­το­λι­κής Μεσο­γεί­ου, που θα περι­πλέ­ξει παρα­πέ­ρα την κατά­στα­ση και θα οξύ­νει τις αντι­θέ­σεις που πλη­ρώ­νουν ακρι­βά οι λαοί.

Αυτό το διά­στη­μα προ­βάλ­λε­ται η συνερ­γα­σία μετα­ξύ της Ελλά­δας, της Αιγύ­πτου και του Ισρα­ήλ ως «ομπρέ­λα προ­στα­σί­ας» απέ­να­ντι στην Τουρ­κία, αλλά η ομπρέ­λα είναι τρύ­πια. Το ΚΚΕ έχει προει­δο­ποι­ή­σει πως οι συμ­μα­χί­ες αυτές αφο­ρούν τα συμ­φέ­ρο­ντα των μονο­πω­λί­ων και μόνο αυτά. Η στά­ση του Ισρα­ήλ είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κή, μπο­ρεί να έβγα­λε ανα­κοί­νω­ση ενά­ντια στη συμ­φω­νία Τουρ­κί­ας — Λιβύ­ης, όμως την ίδια στιγ­μή έχει και άλλες προ­τε­ραιό­τη­τες, ενδια­φέ­ρε­ται π.χ. να αυξη­θεί ο όγκος των εμπο­ρι­κών συναλ­λα­γών με την Τουρ­κία που είναι της τάξης των 6 δισ. δολα­ρί­ων, εξε­τά­ζει σχε­τι­κά ενερ­γεια­κά σχέ­δια κ.ά.

Δια­φη­μί­στη­κε προ­κλη­τι­κά η συνά­ντη­ση του πρω­θυ­πουρ­γού Κυρ. Μητσο­τά­κη με τον Ερντο­γάν στη Σύνο­δο Κορυ­φής του ΝΑΤΟ, στις 4 Δεκέμ­βρη, κι ενώ είχαν συνα­ντη­θεί πρό­σφα­τα τον Σεπτέμ­βρη στη Νέα Υόρ­κη. Ανθρα­κες και πάλι ο θησαυ­ρός, όπως και επί πρω­θυ­πουρ­γί­ας Τσί­πρα. Το ίδιο ισχύ­ει και για τη δια­φή­μι­ση των συνα­ντή­σε­ων με τον Τραμπ, που αυτήν τη φορά στο Λον­δί­νο είδε τους επι­κε­φα­λής των κρα­τών που δια­πρέ­πουν στην κατα­βο­λή του χαρα­τσιού του 2% του ΑΕΠ για τις ΝΑΤΟι­κές ανά­γκες, όπως η χώρα μας, που κατα­βάλ­λει 4,3 δισ. ευρώ τον χρόνο.

Με δυο λόγια, με τη βοή­θεια των αστι­κών Μέσων Ενη­μέ­ρω­σης κρύ­βουν την ουσία και προ­βάλ­λουν τις ειδή­σεις που τους βολεύ­ουν. Κρύ­βουν πως την ώρα που η τουρ­κι­κή κυβέρ­νη­ση κλι­μα­κώ­νει την επι­θε­τι­κό­τη­τα, στη Σύνο­δο Κορυ­φής του ΝΑΤΟ στο Λον­δί­νο, ο Μητσο­τά­κης συμ­με­τέ­χει μαζί με τον Ερντο­γάν στη λήψη επι­κίν­δυ­νων απο­φά­σε­ων. Συνα­πο­φα­σί­ζουν π.χ. για τη συγκρό­τη­ση, την εκπαί­δευ­ση και τη διά­τα­ξη μονά­δων κρού­σης που θα παρεμ­βαί­νουν σε όλο τον κόσμο κατά των λαών, συμ­φω­νούν στον εκσυγ­χρο­νι­σμό του πυρη­νι­κού οπλο­στα­σί­ου, στη λήψη μέτρων που ενι­σχύ­ουν το ΝΑΤΟ στον αντα­γω­νι­σμό με τη Ρωσία και την Κίνα κ.ά. Ο Μητσο­τά­κης κάνει αυτά που έκα­νε ο Τσί­πρας την προη­γού­με­νη περίοδο.

Η στρα­τη­γι­κή σύμπλευ­ση της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ προ­βάλ­λει μέσα από κάθε γεγο­νός και οι δια­ξι­φι­σμοί είναι για ξεκάρ­φω­μα, όπως δεί­χνει ο καβγάς αυτών των ημε­ρών για το ποιος από τους δύο χρη­σι­μο­ποιεί «υψη­λό­τε­ρους» ή «χαμη­λό­τε­ρους» τόνους, ενώ το αντι­λαϊ­κό δίπο­λο συμ­με­τέ­χει στην υλο­ποί­η­ση των ιμπε­ρια­λι­στι­κών επιδιώξεων.

Η αστι­κή προ­πα­γάν­δα ενι­σχύ­ε­ται. «Υπο­τα­γή, συν­δια­χεί­ρι­ση ή πόλε­μος», «Ολοι μαζί» — «εθνι­κή ενό­τη­τα» των εργα­ζο­μέ­νων με τους εκμε­ταλ­λευ­τές τους που πατά­νε επί πτω­μά­των. Αυτό δου­λεύ­ε­ται συστη­μα­τι­κά για να εμπο­δι­στούν η λαϊ­κή πάλη και η προ­ο­πτι­κή της. Προ­σπα­θούν εκβια­στι­κά να στη­ρί­ξουν τον δικό τους επι­κίν­δυ­νο δρό­μο που σημα­δεύ­ε­ται από την ιμπε­ρια­λι­στι­κή ειρή­νη με το πιστό­λι στον κρό­τα­φο των λαών και συνε­χί­ζε­ται με τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλεμο.

Η απά­ντη­ση επι­βάλ­λε­ται να είναι απο­φα­σι­στι­κή. Τα προ­βλή­μα­τα τα προ­κα­λούν ο καπι­τα­λι­σμός, τα συμ­φέ­ρο­ντα των μονο­πω­λί­ων και η αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή των κυβερ­νή­σε­ων και των κομ­μά­των που τα υπη­ρε­τούν. Η συμ­με­το­χή της χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, οι σχέ­σεις με τις ΗΠΑ πολ­λα­πλα­σιά­ζουν τους κιν­δύ­νους. Η εργα­τι­κή τάξη, τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα, η νεο­λαία έχουν μεγά­λη δύνα­μη στα χέρια τους και αυτή η δύνα­μη μπο­ρεί να απε­λευ­θε­ρω­θεί στο δρό­μο του αγώ­να για να ξηλω­θούν οι αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κές βάσεις, να φύγει η χώρα από τον εγκλη­μα­τι­κό μηχα­νι­σμό του ΝΑΤΟ, να απο­δε­σμευ­τεί από τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες. Η μαζι­κή σύγκρου­ση με την αστι­κή τάξη και τις λυκο­συμ­μα­χί­ες θα δίνει ώθη­ση στον αντι­μο­νο­πω­λια­κό — αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό αγώ­να και στην κοι­νή δρά­ση των λαών, θα βάζει τις βάσεις για να γίνει ο λαός νοι­κο­κύ­ρης στον τόπο του, ιδιο­κτή­της του πλού­του που παρά­γει και πρω­τα­γω­νι­στής στο κτί­σι­μο της νέας κοι­νω­νί­ας, οικο­δο­μώ­ντας ειρη­νι­κές, αμοι­βαία επω­φε­λείς σχέ­σεις με άλλα κρά­τη και λαούς.