Ταξική πάλη: Μακριά από το σπίτι μου κι ας είναι και δυο μέτρα

Γρά­φει ο 231Ο net //

Τις τελευ­ταί­ες μέρες με αφορ­μή την ‘μαύ­ρη πορεία’ των Ισπα­νών ανθρα­κω­ρύ­χων βγή­καν στην επι­φά­νεια τα ταξι­κά αντα­να­κλα­στι­κά του Έλλη­να. Γέμι­σαν οι δια­δι­κτυα­κοί τοί­χοι με φωτο­γρα­φί­ες και βίντεο από την Ισπα­νία, συνο­δευό­με­να με σχό­λια συμπα­ρά­στα­σης, αλλη­λεγ­γύ­ης και ελπί­δας για την νίκη τους. Οι Ισπα­νοί έγι­ναν η αφορ­μή για να επα­νέλ­θουν τα συν­θή­μα­τα για τους πλού­σιους και τους φτω­χούς (συν­θή­μα­τα που ποτέ δεν έβα­λαν οι Αγα­να­κτι­σμέ­νοι) καθώς και η περη­φά­νια για τους εργα­τι­κούς αγώ­νες. Αυτά τα αισθή­μα­τα υπήρ­χαν μέσα μας από ότι φαί­νε­ται και δεν βγή­καν στην επι­φά­νεια ακό­μα κι όταν ανα­πτύ­χθη­καν στην Ελλά­δα εργα­τι­κοί αγώ­νες και απεργίες.

Την αγά­πη που δεί­χνου­με για τους Ισπα­νούς εργά­τες δεν την δεί­ξα­με για τους Έλλη­νες. Δεν την δεί­ξα­με στην μεγα­λύ­τε­ρη και πιο ηρω­ι­κή απερ­γία της επο­χής μας, αυτή των Χαλυ­βουρ­γών. Για­τί άραγε;

Μια εξή­γη­ση θα μπο­ρού­σε να είναι ότι έχει κυριαρ­χή­σει στην κοι­νή γνώ­μη ότι την απερ­γία στην Χαλυ­βουρ­γία την κάνει το ΠΑΜΕ και όχι οι εργά­τες. Και υπάρ­χουν πολ­λοί που αυτο­προσ­διο­ρί­ζο­νται αρι­στε­ροί, οι οποί­οι θα προ­τι­μού­σαν να απο­τύ­χει η απερ­γία από το να στη­ρί­ξουν έναν εργα­τι­κό αγώ­να στον οποίο πρω­τα­γω­νι­στεί το «δια­σπα­στι­κό» ΠΑΜΕ. Η ευκο­λία με την οποία στρά­φη­καν ενά­ντια στην απερ­γία των Χαλυ­βουρ­γών με αφορ­μή την προ­βο­κα­τό­ρι­κη επί­θε­ση-επί­σκε­ψη της Χρυ­σής Αυγής είναι πιθα­νόν ενδει­κτι­κή μιας τέτοιας αντίληψης.

Μια άλλη εξή­γη­ση είναι ότι η Αρι­στε­ρά που έχει ριχτεί στη μάχη της ανά­λη­ψης κυβερ­νη­τι­κών θέσε­ων έχει απω­λέ­σει (αν ποτέ είχε) τα ταξι­κά της χαρα­κτη­ρι­στι­κά, τις ανα­φο­ρές της στην εργα­τι­κή τάξη. Οι ανα­φο­ρές του ΣΥΡΙΖΑ στην εργα­τι­κή τάξη είναι σπά­νιες, έως και συλ­λε­κτι­κές. Ο ΣΥΡΙΖΑ άλλω­στε έχει ανα­λά­βει την εκπρο­σώ­πη­ση της μεσαί­ας τάξης, και οι ανα­φο­ρές του σε αυτήν είναι συχνό­τε­ρες κι από τις πτώ­σεις του ΓΑΠ από το ποδή­λα­το. Συνε­πώς νιώ­θει πιο άνε­τα να μιλά για επα­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση της δανεια­κής σύμ­βα­σης παρά να σκο­τί­ζε­ται με την «ανα­χρο­νι­στι­κή» αντί­λη­ψη της πάλαι ποτέ αρι­στε­ράς που έβλε­πε τον κόσμο διαι­ρε­μέ­νο σε δύο –κυρί­ως- κοι­νω­νι­κές τάξεις.

Όταν η Αρι­στε­ρά που έχει ρεύ­μα και βρί­σκει πια διαύ­λους επι­κοι­νω­νί­ας με το λαό σε βαθ­μό που δεν έχει ιστο­ρι­κό προη­γού­με­νο, και αντί να στη­ρί­ξει τον εργα­τι­κό αγώ­να των Χαλυ­βουρ­γών προ­τι­μά να δώσει δια­πι­στευ­τή­ρια υπευ­θυ­νό­τη­τας και ομα­λό­τη­τας (βλέ­πε Τσί­πρας στην πρω­ι­νή εκπο­μπή της ΝΕΤ στις 11/7) καλώ­ντας την εργο­δο­σία και τους εργά­τες να τα βρουν, πως θα ριζο­σπα­στι­κο­ποι­η­θεί και πως θα απο­κτή­σει μαζι­κή στή­ρι­ξη ο αγώ­νας των Χαλυβουργών;

Σε αυτά οφεί­λου­με να προ­σθέ­σου­με την επι­θυ­μία του λαού για ευκο­λία. Την διά­θε­ση του δηλα­δή να μην ασχο­λεί­ται με το δύσκο­λο, δηλα­δή να μην ανα­γνω­ρί­ζει ότι είναι εκμε­ταλ­λευό­με­νος και πρέ­πει να ξεση­κω­θεί, αλλά να βολεύ­ε­ται στην ευκο­λία της από­δο­σης των ευθυ­νών στον προ­δό­τη ΓΑΠ, τον τρα­πε­ζί­τη Παπα­δή­μο και το λαμό­γιο τον Άκη που μας έφα­γε τα λεφτά. Σε όλα αυτά να προ­σθέ­σου­με και το μίσος για την κακιά Μέρ­κελ και τον Σόι­μπλε και το γλυ­κό δένει. Για­τί αν ανα­γνω­ρί­σου­με την ύπαρ­ξη ταξι­κής πάλης τότε θα δια­πι­στώ­σου­με με έκπλη­ξη ότι δεν είμα­στε αστοί όπως θα θέλα­με ή όπως νομί­ζα­με, αλλά κατα­πιε­σμέ­νοι προ­λε­τά­ριοι. Και μετά θα πρέ­πει να κάνου­με κάτι. Ποιος να τρέ­χει τώρα… Ας εξα­γνι­στού­με στην διε­θνι­στι­κή, ταξι­κή κολυ­μπή­θρα του Σιλω­άμ λέγο­ντας μια καλή κου­βέ­ντα για τους Ισπα­νούς και μετά μπο­ρού­με να επι­στρέ­ψου­με στην εγχώ­ρια πολι­τι­κή ζωή, ελπί­ζο­ντας ότι θα γίνει η ανα­με­νό­με­νη επα­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση, ότι θα έρθουν επεν­δύ­σεις και ανά­πτυ­ξη, και ότι που­λώ­ντας τη δημό­σια περιου­σία θα γλι­τώ­σου­με από το κακό δημό­σιο που κατα­τρώ­ει τις σάρ­κες μας.

Την ίδια ώρα τα ΜΜΕ (ακό­μα και τα πιο σκλη­ρά) που παρου­σιά­ζουν με σχε­τι­κή συμπά­θεια τον αγώ­να των Ισπα­νών ανθρα­κω­ρύ­χων, δεν έχουν ανα­φέ­ρει εδώ και 8 μήνες τίπο­τα για τον αγώ­να των Χαλυ­βουρ­γών. Ακό­μα όμως και όταν ανα­φέ­ρο­νται σε αυτόν το κάνουν για να τον συκο­φα­ντή­σουν, όπως κάνουν σε κάθε εργα­τι­κή κινη­το­ποί­η­ση. Ενδει­κτι­κός είναι ο τρό­πος με τον οποίο είχε ανα­φερ­θεί ιστο­σε­λί­δα που θέλει να αυτο­προσ­διο­ρί­ζε­ται στον ‘αντι­μνη­μο­νια­κό’ ‘αρι­στε­ρό’ χώρο και το είχα­με σχο­λιά­σει σε προη­γού­με­νη ανάρ­τη­ση.

Πέρυ­σι υπο­τί­θε­ται ότι μας ξύπνη­σαν οι Ισπα­νοί και ξεχυ­θή­κα­με στις πλα­τεί­ες. Ας ελπί­σου­με ότι αυτή τη φορά όντως θα μας ξυπνή­σουν οι Ισπα­νοί και θα στα­μα­τή­σου­με να ονει­ρευό­μα­στε ότι θα αλλά­ξει ο κόσμος χωρίς ταξι­κούς εργα­τι­κούς αγώ­νες, χωρίς να σηκώ­σου­με τα μανί­κια μας και να γίνου­με οι νεκρο­θά­φτες του συστή­μα­τος που δημιουρ­γεί πλού­τη για λίγους και φτώ­χια για πολ­λούς, του συστή­μα­τος που δεν θα μας λυπη­θεί, δεν θα στα­μα­τή­σει, δεν θα βελ­τιω­θεί, δεν θα μας σεβα­στεί, αλλά θα μας τσα­κί­σει, θα μας κατα­δι­κά­σει σε αιώ­νια φτώ­χεια και θάνα­το προ­κει­μέ­νου να βελ­τιω­θούν οι δεί­κτες των ισο­λο­γι­σμών μιας χού­φτας επι­χει­ρή­σε­ων και τραπεζών.

Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από το ιστο­λό­γιο 2310net