Τι μας διδάσκει η εκλογική αποτυχία του Κομμουνιστικού Κόμματος Βοημίας και Μοραβίας;

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Τα «φλερτ» με το αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα και τις κυβερ­νή­σεις του πλη­ρώ­νο­νται. Όπως πλη­ρώ­νε­ται, αργά ή γρή­γο­ρα, η απο­μά­κρυν­ση από τις αρχές και αξί­ες του μαρ­ξι­σμού-λενι­νι­σμού και η αντι­κα­τά­στα­ση του σφυ­ρο­δρέ­πα­νου για λόγους πολι­τι­κού μάρκετινγκ.

Οι χθε­σι­νές εκλο­γές στην Τσε­χία επι­φύ­λα­ξαν πολύ πικρό απο­τέ­λε­σμα για το- άλλο­τε ισχυ­ρό–  Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Βοη­μί­ας και Μορα­βί­ας (KSČM) που έλα­βε μόλις 3,62% των ψήφων και μένει, για πρώ­τη φορά από το 1948, εκτός Βουλής.

«Είμαι πολύ απο­γοη­τευ­μέ­νος καθώς πρό­κει­ται για μια πραγ­μα­τι­κά μεγά­λη απο­τυ­χία», σημεί­ω­σε σε δηλώ­σεις του ο πρό­ε­δρος του κόμ­μα­τος Βόι­τεχ Φίλιπ ο οποί­ος υπέ­βαλ­λε την παραί­τη­σή του.

Η εκλο­γι­κή αυτή απο­τυ­χία για το ΚΚ Βοη­μί­ας και Μορα­βί­ας δεν ήρθε ως κεραυ­νός εν αιθρία. Έχο­ντας απε­μπο­λί­σει το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο και τοπο­θε­τώ­ντας στην θέση του… δύο κόκ­κι­να κερά­σια, το ΚΚ Βοη­μί­ας-Μορα­βί­ας στή­ρι­ξε το 2018 την κεντρο­δε­ξιά κυβέρ­νη­ση του πολυ­ε­κα­τομ­μυ­ριού­χου Αντρέι Μπάμπις.

Η στή­ρι­ξη στην κυβέρ­νη­ση Μπά­μπις απο­δεί­χθη­κε κατα­στρο­φι­κή, γκρε­μί­ζο­ντας ότι με κόπο χτί­ζο­νταν έπει­τα από την επι­κρά­τη­ση της αντε­πα­νά­στα­σης στα τέλη της δεκα­ε­τί­ας του 1980.

Επι δεκα­ε­τί­ες, παρά το τσου­νά­μι αντι­κομ­μου­νι­σμού που ακο­λού­θη­σε της καπι­τα­λι­στι­κής παλι­νόρ­θω­σης, το ΚΚ Βοη­μί­ας-Μορα­βί­ας κατά­φερ­νε να συγκε­ντρώ­νει αξιό­λο­γα εκλο­γι­κά ποσο­στά έχο­ντας «έρει­σμα» σε έναν κόσμο που αρνού­νταν να απο­δε­χθεί την σημε­ρι­νή βαρβαρότητα.

Πράγ­μα­τι, ένα μεγά­λο μέρος της τσέ­χι­κης εργα­τι­κής τάξης ανα­γνώ­ρι­ζε στο Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα την συμ­βο­λή του στην πάλη ενά­ντια στις αντι­λαϊ­κές-αντερ­γα­τι­κές πολι­τι­κές των αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων, του κεφα­λαί­ου και της Ευρω­παϊ­κής Ένωσης.

Η σημε­ρι­νή απο­τυ­χία του ΚΚ στην Τσε­χία, που το τοπο­θε­τεί εκτός Βου­λής έπει­τα από πολ­λές δεκα­ε­τί­ες, έρχε­ται να επι­βε­βαιώ­σει ότι στην επο­χή περά­σμα­τος από τον καπι­τα­λι­σμό στον σοσια­λι­σμό και για όσο διά­στη­μα η εξου­σία βρί­σκε­ται στα χέρια της αστι­κής τάξης, τα κομ­μου­νι­στι­κά κόμ­μα­τα δεν έχουν θέση σε κανε­νός είδους κυβέρ­νη­ση αστι­κής δια­χεί­ρι­σης. Ούτε ως κυβερ­νη­τι­κοί εταί­ροι, ούτε ως πολι­τι­κά «δεκα­νί­κια».

Η περί­πτω­ση του ΚΚ Βοη­μί­ας-Μορα­βί­ας, όπως και οι περι­πτώ­σεις των σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κών κυβερ­νή­σε­ων σε Ισπα­νία και Πορ­το­γα­λία, που στη­ρί­χθη­καν από το «μεταλ­λαγ­μέ­νο» ΚΚ Ισπα­νί­ας και το Πορ­το­γα­λι­κό ΚΚ αντί­στοι­χα, είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κές των αρνη­τι­κών συνε­πειών που εμπε­ριέ­χουν για τον λαό και την εργα­τι­κή τάξη οι αυτα­πά­τες περί «προ­ο­δευ­τι­κής-φιλο­λαϊ­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης» σε συν­θή­κες καπιταλισμού.

Ο πραγ­μα­τι­κός κίν­δυ­νος για το εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστη­μα βρί­σκε­ται στην όξυν­ση της ταξι­κής πάλης, σε κάθε χώρο δου­λειάς και μόρ­φω­σης, στις καθη­με­ρι­νές διεκ­δι­κή­σεις των εργα­ζό­με­νων και στη μαζι­κό­τη­τα των απερ­για­κών κινη­το­ποι­ή­σε­ων, εκεί όπου «ζυμώ­νε­ται» κάθε μέρα η πολι­τι­κή πρό­τα­ση για ανα­τρο­πή της εξου­σί­ας του κεφα­λαί­ου. Και όχι στις αυτα­πά­τες για κοι­νο­βου­λευ­τι­κές λύσεις, στα «πλυ­ντή­ρια» της αστι­κής πολι­τι­κής και τα… κερασάκια.