«Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος» — Μια απάντηση στον Αλέξη Τσίπρα

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Στην χθε­σι­νή συνέ­ντευ­ξη του στην ΕΡΤ3, ο πρω­θυ­πουρ­γός έβγα­λε και πάλι απο το σεντού­κι της κυβερ­νη­τι­κής προ­πα­γάν­δας τα κάλ­πι­κα διλήμ­μα­τα περί «Προ­ό­δου και συντή­ρη­σης» και «Αρι­στε­ρά ή Μητσο­τά­κης», σε μια προ­σπά­θεια να οξύ­νει τα αντι­δε­ξιά αντα­ντα­κλα­στι­κά μερί­δας των φηφοφόρων.

Προ­κει­μέ­νου μάλι­στα να επι­τε­θεί στο ΚΚΕ, ο κ.Τσίπρας θυμή­θη­κε το γνω­στό σύν­θη­μα της δεκα­ε­τί­ας του 1950 «τι Πλα­στή­ρας, τι Παπά­γος», το οποίο χαρα­κτή­ρι­σε ως «επι­ζή­μια λογι­κή για το κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα, για το ΚΚ και την Αριστερά».

Δεν θα μπού­με στη δια­δι­κα­σία να επα­να­λά­βου­με την στρα­τη­γι­κή σύμπλευ­ση του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ υπέρ του κεφα­λαί­ου και κατά των λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων. Η ίδια η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όπως δια­μορ­φώ­θη­κε τα τελευ­ταία χρό­νια, απο­τε­λεί αδιά­ψευ­στο μάρ­τυ­ρα του γεγο­νό­τος ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, Τσί­πρας και Μητσο­τά­κης, κινού­νται πολι­τι­κά προς την ίδια κατεύ­θυν­ση, παρά τις όποιες επί μέρους δια­φο­ρές τους.

Να θυμί­σου­με, ωστό­σο, στον κ. Τσί­πρα ότι το σύν­θη­μα «τι Πλα­στή­ρας, τι Παπά­γος» (που πρω­το­χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε από το ΚΚΕ στις εκλο­γές του 1952) όχι μόνο δεν απο­δεί­χθη­κε ιστο­ρι­κά «επι­ζή­μιο» αλλά, αντί­θε­τα, δικαιώ­θη­κε από­λυ­τα από τις εξελίξεις.

Να του θυμί­σου­με ότι στο διά­βα της πολι­τι­κής ιστο­ρί­ας της χώρας, «βενι­ζε­λι­κοί και βασι­λό­φρο­νες», «μετα­ξι­κοί και δημο­κρά­τες», «δεξιοί και κεντρώ­οι» συνα­γω­νί­ζο­νταν σε αντι­κομ­μου­νι­σμό και διώ­ξεις ενά­ντια στο εργα­τι­κό-συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα. Ο πολι­τι­κός πρό­γο­νος του Πλα­στή­ρα, ο Ελευ­θέ­ριος Βενι­ζέ­λος ήταν ο εμπνευ­στής του περί­φη­μου «Ιδιώ­νυ­μου» (Νόμος 4229/1929), μέτρο το οποίο δια­τή­ρη­σε και επέ­κτει­νε μετέ­πει­τα ο φασί­στας δικτά­το­ρας Μεταξάς.

Να θυμί­σου­με στον κ. Τσί­πρα ότι ο «Γέρος της Δημο­κρα­τί­ας» και ηγέ­της του «Κέντρου», Γεώρ­γιος Παπαν­δρέ­ου, δεν απο­δεί­χθη­κε λιγό­τε­ρο αντι­κομ­μου­νι­στής από πολι­τι­κούς της Δεξιάς παρά­τα­ξης όπως ο Παπά­γος η ο Καρα­μαν­λής. Παρα­πέ­μπου­με τον πρω­θυ­πουρ­γό στο ρόλο του Γ. Παπαν­δρέ­ου το Δεκέμ­βρη του 1944 αλλά και στην εγκύ­κλιο αρ. 1010 της 11ης Μάρ­τη 1965 που επι­κα­λού­νταν τον «κομ­μου­νι­στι­κό κίν­δυ­νο» και στό­χευε στη διά­λυ­ση της Νεο­λαί­ας Λαμπράκη.

Να τι έγρα­φε χαρα­κτη­ρι­στι­κά μια ηγε­τι­κή φυσιο­γνω­μία της «Δεξιάς», ο Κων­στα­ντί­νος Τσά­τσος: «Παντού η μέθο­δος του αντι­κομ­μου­νι­στι­κού αγώ­να είναι μει­κτή. Και η μόνη πραγ­μα­τι­κή δια­φο­ρά βρί­σκε­ται στο μεγα­λύ­τε­ρο ή μικρό­τε­ρο ποσο­στό ή επι­βο­λής ή πει­θούς που κάθε φορά χρη­σι­μο­ποιεί­ται. Κάθε χώρα και κάθε χρο­νι­κή περί­ο­δος έχει τα ορθά ποσο­στά της. Εκεί και μόνο εκεί εντο­πί­ζε­ται η δια­φω­νία μέσα στην αντι­κομ­μου­νι­στι­κή παρά­τα­ξη, μετα­ξύ εκεί­νων που ανή­κουν στο λεγό­με­νο «Κέντρο» και των άλλων που το πολε­μούν» (Κ. Τσά­τσος, «Ελλη­νι­κή Πορεία», εκδό­σεις «ΕΣΤΙΑ»)

Να θυμί­σου­με, επί­σης, στον κ. Τσί­πρα ότι επί κυβέρ­νη­σης Πλα­στή­ρα δικά­στη­κε και εκτε­λέ­στη­κε, κατ’ εντο­λή των υπε­ρα­τλα­ντι­κών «συμ­μά­χων», ο ήρω­ας Νίκος Μπε­λο­γιάν­νης και οι σύντρο­φοι του. 

Δεν είναι λοι­πόν καθό­λου «επι­ζή­μια λογι­κή» το σύν­θη­μα «τι Πλα­στή­ρας, τι Παπά­γος», όπως ισχυ­ρί­ζε­ται ο Αλέ­ξης Τσίπρας.

Αντί­θε­τα, επι­ζή­μια είναι η «λογι­κή» του να τιμάς και τα θύμα­τα και τους θύτες. Επι­ζή­μιο, υπο­κρι­τι­κό και χυδαίο συνά­μα, είναι απ’ τη μια να τιμάς το Μπε­λο­γιάν­νη και τους 200 της Και­σα­ρια­νής και απ’ την άλλη να συνα­γε­λά­ζε­σαι με τους ιμπε­ρια­λι­στές φονιά­δες των ΗΠΑ.

Επι­ζή­μιο, υπο­κρι­τι­κό, χυδαίο και εξευ­τε­λι­στι­κό είναι να μιλάς στο όνο­μα της Αρι­στε­ράς και να καπη­λεύ­ε­σαι τους ηρω­ϊ­κούς αγώ­νες των κομ­μου­νι­στών και του εργα­τι­κού κινή­μα­τος, την ίδια στιγ­μή που εφαρ­μό­ζεις μνη­μό­νια, αντερ­γα­τι­κούς νόμους και κάθε λογής βάρ­βα­ρα αντι­λαϊ­κά μέτρα υπέρ του κεφαλαίου.

Σε αυτές τις επι­ζή­μιες λογι­κές, σε αυτήν την πολι­τι­κή χυδαιό­τη­τα, στα κάλ­πι­κα διλήμ­μα­τα και τις αυτα­πά­τες που σκορ­πούν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, πρέ­πει να απα­ντή­σει ο λαός στις 7 Ιου­λί­ου. Να γυρί­σει την πλά­τη και στους δυο και να κάνει ένα βήμα μπρο­στά, στη­ρί­ζο­ντας τα ψηφο­δέλ­τια του ΚΚΕ. Για το δίκιο και την λαϊ­κή αντε­πί­θε­ση. Για να δυνα­μώ­σει η ελπίδα.

____________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.