Το Τείχος του Αίσχους στον Έβρο

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Το «τεί­χος του αίσχους» έπε­σε, ζήτω τα νέα τεί­χη του αίσχους! Πάνω από τρεις δεκα­ε­τί­ες πέρα­σαν από την κατα­στρο­φή του Τεί­χους του Βερο­λί­νου και τους έξαλ­λους πανη­γυ­ρι­σμούς περί «θριάμ­βου της ελευ­θε­ρί­ας» και «νίκη της δημοκρατίας».

Επί τριά­ντα και πλέ­ον χρό­νια η ΕΕ, οι αστι­κές κυβερ­νή­σεις και τα επι­τε­λεία τους στή­νουν φιέ­στες για την πτώ­ση του τεί­χους και την παλι­νόρ­θω­ση του καπι­τα­λι­σμού στη Λαο­κρα­τι­κή Δημο­κρα­τία της Γερ­μα­νί­ας. Τόνοι μελά­νης έχουν σπα­τα­λη­θεί σε αντι­κομ­μου­νι­στι­κά πονή­μα­τα, στον αστι­κό Τύπο και την ιστο­ριο­γρα­φία, για το περί­φη­μο… «σύμ­βο­λο του ολο­κλη­ρω­τι­σμού», όπως απο­κα­λούν το Τεί­χος του Βερο­λί­νου, απο­κρύ­βο­ντας βέβαια τους πραγ­μα­τι­κούς λόγους που οδή­γη­σαν στην ανέ­γερ­σή του.

Η υπο­κρι­σία τους απο­γειώ­νε­ται, αν λάβει κανείς υπό­ψη ότι όλοι αυτοί που χύνουν κρο­κο­δεί­λια δάκρυα για το Τεί­χος του Βερο­λί­νου, πρω­το­στα­τούν σήμε­ρα στη δημιουρ­γία νέων τει­χών ενά­ντια στα θύμα­τα του ιμπε­ρια­λι­σμού, τους πρό­σφυ­γες και τους μετανάστες.

Μόλις χθες, ο υπουρ­γός Προ­στα­σί­ας του Πολί­τη Τ. Θεο­δω­ρι­κά­κος εξέ­φρα­σε την από­φα­ση της κυβέρ­νη­σης να κατα­σκευα­στεί φρά­χτης σε όλο το μήκος του Έβρου. Δεν είναι ασφα­λώς η πρώ­τη φορά που ελλη­νι­κή κυβέρ­νη­ση εξαγ­γέ­λει τη δημιουρ­γία αντι­με­τα­να­στα­τευ­τι­κού τεί­χους στον Έβρο. Το είχε πρά­ξει και η κυβέρ­νη­ση ΠΑΣΟΚ το 2011.

Θα λύσει άρα­γε το ζήτη­μα της μαζι­κής εισό­δου απελ­πι­σμέ­νων μετα­να­στών και προ­σφύ­γων στην χώρα η υλο­ποί­η­ση αυτού του βάρ­βα­ρου σχε­δί­ου; Προ­φα­νώς και όχι, μιας και οι αιτί­ες της προ­σφυ­γιάς και της μετα­νά­στευ­σης δεν είναι άλλες από την ιμπε­ρια­λι­στι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα, τις εγκλη­μα­τι­κές επεμ­βά­σεις ΝΑΤΟ-ΕΕ στη Μέση Ανα­το­λή και αλλού, με την συν­δρο­μή δια­χρο­νι­κά των ελλη­νι­κών κυβερ­νή­σε­ων. Κανέ­νας φρά­χτης, είτε στον Έβρο είτε οπου­δή­πο­τε αλλού και κανέ­νας κατα­σταλ­τι­κός μηχα­νι­σμός δεν είναι ισχυ­ρό­τε­ρος από τον αγώ­να για επι­βί­ω­ση των ξερι­ζω­μέ­νων ανθρώπων.

Από τα σύνο­ρα ΗΠΑ-Μεξι­κού και το ισραη­λι­νό τεί­χος της ντρο­πής στην Παλαι­στί­νη, μέχρι τη Μελί­για της Ισπα­νί­ας — όπου τον περα­σμέ­νο Ιού­νη δολο­φο­νή­θη­καν πάνω από 23 μετα­νά­στες στην προ­σπά­θειά τους να περά­σουν τα σύνο­ρα με το Μαρό­κο – μέχρι τον Έβρο, ο καπι­τα­λι­στι­κός κόσμος συνε­χί­ζει να υψώ­νει τεί­χη. Τεί­χη ταξι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης, ιμπε­ρια­λι­στι­κών εγκλη­μά­των και βαρβαρότητας.

Αυτά τα τεί­χη του αίσχους οφεί­λουν να τα γκρε­μί­σουν — και θα τα γκρε­μί­σουν αργά η γρή­γο­ρα — με τους αγώ­νες τους οι λαοί.

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα