Φρίντα Κάλο

Φρί­ντα Κάλο, αν και η ίδια υπο­στή­ρι­ζε ότι γεν­νή­θη­κε το 1910, χρο­νιά που ξέσπα­σε η Μεξι­κα­νι­κή Επα­νά­στα­ση, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα γεν­νή­θη­κε στις 6 Ιου­λί­ου του 1907. Πέθα­νε το 1954 σε ηλι­κία 47 ετών. Τα τελευ­ταία της λόγια στο ημε­ρο­λό­γιό της ήταν:«Ελπίζω το τέλος να είναι χαρού­με­νο και ελπί­ζω να μην επι­στρέ­ψω ποτέ ξανά. Φρίντα».

Το έργο της Φρί­ντα , γυναί­κας — σύμ­βο­λο για την πατρί­δα της ήταν επη­ρε­α­σμέ­νο από τη βασα­νι­στι­κή της ζωή και από τον προ­βλη­μα­τι­κό γάμο της με τον διά­ση­μο Μεξι­κά­νο ζωγρά­φο Ντιέ­γκο Ριβέ­ρα. Ετσι, η Κάλο ανα­κά­λυ­ψε τη σου­ρε­α­λι­στι­κή έκφρα­ση μέσα από βιω­μα­τι­κές κατα­στά­σεις και η ιδιό­τρο­πη τέχνη της, από ζωντα­νά σχέ­δια και χρώ­μα­τα, είχε ένα χαρα­κτή­ρα ανα­κου­φι­στι­κό, σχε­δόν εκτονωτικό.

Η Φρί­ντα Κάλο, σου­ρε­α­λί­στρια ζωγρά­φος και υπέρ­μα­χος των δικαιω­μά­των των γυναι­κών χρη­σι­μο­ποί­η­σε την τέχνη της για να διε­ρευ­νή­σει την ταυ­τό­τη­τά της, ως φακό μέσω του οποί­ου εξέ­τα­σε τη μεξι­κα­νι­κή κλη­ρο­νο­μιά, την πολι­τι­κή και την ανα­πη­ρία της.

Ανέ­δει­ξε βασι­κά στοι­χεία μέσω των ενδυ­μα­το­λο­γι­κών επι­λο­γών και της εμφά­νι­σής της, με τα έντο­να βαμ­μέ­να χεί­λη, τα φωτει­νά φορέ­μα­τα και τα μαλ­λιά πλεγ­μέ­να σε πλε­ξού­δες που την χαρακτήριζαν.

Η Κάλο υπήρ­ξε η σπου­δαιό­τε­ρη γυναί­κα δημιουρ­γός μετα­ξύ των μεγά­λων της μεξι­κα­νι­κής επα­να­στα­τι­κής τέχνης και κατέ­λα­βε μια θέση μετα­ξύ των μεγά­λων, διε­θνώς, εικα­στι­κών καλ­λι­τε­χνών του 20ού αιώ­να. Θρυ­λι­κή υπήρ­ξε και η ζωή της, με το γεμά­το πάθος έρω­τα, γάμο και χωρι­σμό της με τον μέγι­στο, επα­να­στά­τη, κομ­μου­νι­στή Μεξι­κα­νό ζωγρά­φο Ντιέ­γκο Ριβέ­ρα, την ερω­τι­κή σχέ­ση της με τον Λέο­ντα Τρό­τσκι, αλλά και μονα­δι­κός, κόντρα στους αβά­στα­χτους πόνους του κορ­μιού της, ο τρό­πος που ζωγρά­φι­ζε, με λεπτό­τα­τα πινέ­λα, κυρί­ως πάνω σε λεία μέταλ­λα και ινο­σα­νί­δες, διε­κτρα­γω­δώ­ντας, με σου­ρε­α­λι­στι­κά συμ­βο­λι­κές αυτο­προ­σω­πο­γρα­φί­ες, τις αόρα­τες οδύ­νες του κορ­μιού της και τους εσώ­τα­τους πόθους της ψυχής της, συν­θέ­το­ντας εντέ­λει πίνα­κες — δοξα­στι­κά για τη ζωή, τον άνθρω­πο, τη μεξι­κα­νι­κή φύση, τις λαϊ­κές παρα­δό­σεις και την καλ­λι­τε­χνι­κή δημιουργία.

Στην ηλι­κία των έξι αρρώ­στη­σε από πολιο­μυ­ε­λί­τι­δα, με απο­τέ­λε­σμα το ένα της πόδι να είναι μικρό­τε­ρο από το άλλο και ημι­πα­ρά­λυ­το. Το Σεπτέμ­βρη του 1925 ένα τρο­μα­κτι­κό αυτο­κι­νη­τι­κό ατύ­χη­μα άλλα­ξε για πάντα τη ζωή της Φρί­ντα Κάλο . Η σπον­δυ­λι­κή της στή­λη, τα πλευ­ρά, η λεκά­νη κι ο αυχέ­νας είχαν πάθει σοβα­ρές ζημιές. Το κάτω μέρος του δεξιού της ποδιού ήταν δια­λυ­μέ­νο κυριο­λε­κτι­κά, ενώ το υπό­λοι­πο, σακα­τε­μέ­νο χρό­νια πριν από την πολιο­μυ­ε­λί­τι­δα είχε σπά­σει σ’ ένα σωρό σημεία.

Ακο­λού­θη­σαν μήνες γεμά­τοι από οδυ­νη­ρές και δαπα­νη­ρές θερα­πεί­ες. Η φυσι­κή της απο­κα­τά­στα­ση περι­λάμ­βα­νε την καθή­λω­σή της σε γύψο και πολύ συχνά βάρ­βα­ρες πει­ρα­μα­τι­κές εγχει­ρή­σεις. Ομως η πραγ­μα­τι­κή έλλει­ψη της Φρί­ντα προ­ερ­χό­ταν από την ανα­γκα­στι­κή απο­μό­νω­ση και η μονα­ξιά που προ­κα­λού­σε η σωμα­τι­κή της κατά­στα­ση. Ετσι άρχι­σε να περ­νά τον και­ρό της εκφρά­ζο­ντας τα συναι­σθή­μα­τά της μέσα από τη ζωγραφική.

Μόλις η Φρί­ντα ήταν σε θέση να περ­πα­τή­σει ξανά είχε το θάρ­ρος να επι­σκε­φθεί τον ήδη καθιε­ρω­μέ­νο Ντιέ­γκο Ριβέ­ρα για να της πει την άπο­ψή του για έργα της. Ο Ντιέ­γκο γοη­τεύ­τη­κε όχι μόνο από τους εντυ­πω­σια­κούς της πίνα­κες, αλλά και από την προ­σω­πι­κό­τη­τα της νεα­ρής καλ­λι­τέ­χνι­δας, την εμμο­νή, το πεί­σμα και την ομορ­φιά της. Ετσι χωρίς κανείς από τους δυο να το έχει επι­διώ­ξει συνει­δη­τά αυτή η συνά­ντη­ση απο­τέ­λε­σε το καθο­ρι­στι­κό σημείο στη ζωή της.