Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Φτύστε τον φασιστόπαπα Αμβρόσιο! (Με τη βούλα της Δικαιοσύνης)

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

Ο βρι­κό­λα­κας Αιγια­λεί­ας και Καλα­βρύ­των, ο φασι­στό­πα­πας, ο χου­ντο­ταγ­μα­τάρ­χης της χωρο­φυ­λα­κής, αθωώθηκε.

Πριν είχε δηλώ­σει στο δικα­στή­ριο

«Το φτύ­στε τους είναι το λιγό­τε­ρο. Αν είχα όπλο και μπο­ρού­σα από το νόμο, θα το χρη­σι­μο­ποιού­σα να τελειώ­νου­με». Γεγο­νός το οποίο, απ’ ότι φαί­νε­ται, εκτι­μή­θη­κε αρκού­ντως από τους αξιό­τι­μους και αδέ­κα­στους δικα­στές και τον αθώωσαν.

Ευχα­ρι­στού­με τους αδέ­κα­στους δικα­στές που μας επέ­τρε­ψαν να μιλή­σου­με ελεύ­θε­ρα για τέτοια ξερα­τά της κοι­νω­νί­ας με τα ίδια τους τα λόγια.

Με τη βού­λα του δικα­στη­ρί­ου λοι­πόν, μπο­ρού­με να πού­με για τον φασι­στό­πα­πα και τους ομοί­ους του:

Πρό­κει­ται για «απο­βρά­σμα­τα της κοι­νω­νί­ας που σήκω­σαν κεφά­λι. Ας μιλή­σου­με έξω απ’ τα δόντια, ΦΤΥΣΤΕ ΤΟΥΣ! Μην τους εμπι­στεύ­ε­σθε! Είναι οι κολα­σμέ­νοι της κοι­νω­νί­ας. Δεν μπο­ρούν κάποιοι ξεφτι­λι­σμέ­νοι να υπε­ρα­σπί­ζο­νται δημο­σί­ως τα πάθη της ψυχής τους!  Ε λοι­πόν αυτούς τους ξεφτι­λι­σμέ­νους, φτύ­στε τους! Απο­δο­κι­μά­στε τους! Είναι εκτρώ­μα­τα της φύσε­ως! Ψυχι­κά και πνευ­μα­τι­κά πάσχουν! Είναι άτο­μα με δια­νοη­τι­κή δια­τα­ρα­χή! Δυστυ­χώς αυτοί είναι τρις-χει­ρό­τε­ροι και πολύ πιο επι­κίν­δυ­νοι από κάποιους, που ζουν στα τρελ­λο­κο­μεία! Μη διστά­ζε­τε, λοι­πόν! Όταν και όπου τους συνα­ντά­τε, φτύ­στε τους! Μην τους αφή­νε­τε να σηκώ­νουν κεφά­λι! Είναι επι­κίν­δυ­νοι!»

Και να προ­σθέ­σω εγώ:

«Το φτύ­σι­μο είναι το λιγό­τε­ρο. Αν είχα όπλο και μπο­ρού­σα από το νόμο, θα το χρη­σι­μο­ποιού­σα να τελειώ­νου­με. Ή, αν πάλι ο νόμος μου επέ­τρε­πε, θα έχω­να το κεφά­λι τους στην κολυ­μπή­θρα της ανοη­σί­ας και θα το κρά­τα­γα δέκα λεπτά».

Θα επι­τε­λού­σα δε, θεά­ρε­στο έργο μια που θα τον έστελ­να να συνα­ντή­σει τον… θεό του συντο­μό­τε­ρα και θα γλυ­τώ­να­με και τον παχυ­λό μισθό του δημο­σί­ου που απο­λαμ­βά­νει το παρά­σι­το, ακό­μη, στα 78 χρό­νια του.

Όσο για τον κάθε ανε­ξάρ­τη­το, αδέ­κα­στο και «τυφλό» λει­τουρ­γό της δικαιο­σύ­νης, καθώς και τον κάθε κάτοι­κο της Αγια­λεί­ας που τον ανέχεται:

«Χαι­ρέ­τα μου τον… πλάτανο!»

_______________________________________________________________________________________________________

Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες».  Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο