Ο Χελίου Κορζέφ- Μιχαήλοβιτς Τσουβέλεφ (Geliy Mikhailovich Korzhev-Chuvelyov — Гелий Михайлович Коржев) 7‑Ιουλ-1925 -|> 27-Αυγ-2012, (βλ εδώ το πλήρες βιογραφικό του και τα έργα του) υπήρξε Σοβιετικός (Ρώσος) ζωγράφος, δάσκαλος και καθηγητής, μεγάλος ‑κατά κοινή ομολογία, αν και όχι τόσο «επώνυμος».
Γιος αρχιτέκτονα, σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Μόσχας από το 1939 ως το 1944 (με δασκάλους τους Vasily Pochitalov, Mikhail Dobroserdov & Mikhail Barshch) και στη συνέχεια, ως το 1950 στο Ινστιτούτο Κρατικής Τέχνης της Μόσχας υπό τους Sergey Gerasimov & Vasily Pochitalov. Σπούδασε στο Θέατρο Τέχνης της Μόσχας, το οποίο πήρε το όνομα του Β.Ι. Σουρίκοφ (1944–1950) υπό τον S.V. Gerasimov. Έμεινε πιστός μέχρι το θάνατό του στο σοσιαλιστικό ρεαλισμό και στα ιδανικά του σοσιαλισμού-κομμουνισμού: συνέχισε να είναι ενεργός καλλιτέχνης και μετά τις ανατροπές και τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης υποστηρικτής των ιδανικών της νιότης του. Μάλιστα στα τέλη της 10ετίας του 1990 ο καλλιτέχνης αρνήθηκε να παραλάβει το κρατικό βραβείο από την κυβέρνηση της Ρωσικής Ομοσπονδίας δηλώνοντας:
«Γεννήθηκα στην ΕΣΣΔ και πίστεψα με πάθος και ειλικρίνεια στις ιδέες και τα ιδανικά της εποχής εκείνης. Σήμερα, όλ’ αυτά θεωρούνται ιστορικό λάθος. Τώρα η Ρωσία έχει ένα κοινωνικό σύστημα στην αντίπερα όχθη από κείνο με το οποίο εγώ, ως καλλιτέχνης, ανατράφηκε. Η αποδοχή ενός κρατικού βραβείου θα ισοδυναμούσε με ομολογία της υποκρισίας μου σε όλη την καλλιτεχνική μου καριέρα. Ζητώ να αντιμετωπίσετε την άρνησή μου με τη δέουσα κατανόηση»
Δίδαξε στο Πολυτεχνείο της Μόσχας (από το 1966). Διακρίθηκε σαν «Αξιωματούχος Καλλιτεχνικής Τέχνης» της ΕΣΣΔ (1963), 1ος Καλλιτέχνης της ΕΣΣΔ (1972), ΓΓ (Πρόεδρος ΔΣ) της Ένωσης Καλλιτεχνών ΕΣΣΔ (1968–1975) και Λαϊκός καλλιτέχνης ΕΣΣΔ της χρονιάς (1979)
ℹ️ ▪️ Βραβεία: [ -|> 1 <|- ] ➗ [ -|> 2 <|- ] ➗ [ -|> 3 <|- ] ➗ [ -|> 4 <|- ] … Διακρίσεις ➕ Μετάλλια
🚩 «Η ζωή έξω από την τέχνη, έξω από τη ζωγραφική, απλώς χάνει κάθε νόημα» 🔻🔻
Στη σημερινή Ρωσία, η τέχνη του Κορζέφ ακούγεται σαν ένα ζωηρό και ζωτικό υπόμνημα, έργο που μπορεί να αποτελέσει ένα ανεκτίμητο «κλειδί» για την κατανόηση της ιστορίας της μεταπολεμικής Σοβιετικής τέχνης, τοποθετώντας την μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της παγκόσμιας τέχνης του 2ου μισού του 20ού αιώνα.
Αρκετές είναι οι μουσειακές ‑περισσότερες όμως οι ιδιωτικές συλλογές σε Ρωσία και ΗΠΑ σε ένα χρονικό πλαίσιο από τους πίνακες της 10ετίας του 1940 που δημιούργησε ως φοιτητής ως την παραγωγή κατά την απομόνωση στο στούντιό του στα τελευταία χρόνια της ζωή του ‑σε κόντρα με το κυρίαρχο πολιτικό περιβάλλον.
ℹ️ ▪️ Όπως σημείωσε ο ίδιος ο Κορζέφ, βασικό ρόλο στην ανάπτυξη της κοσμοθεωρίας της γενιάς του έπαιξε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. «Ήμουν στη Σχολή Καλών Τεχνών τον Αύγουστο του 1939 και την 1η Σεπτεμβρίου ξέσπασε ο πόλεμος στην Ευρώπη, είμαστε η πολεμική γενιά, μερικοί από εμάς αγωνίστηκαν στο μέτωπο, άλλοι όχι, αλλά όλοι μας έζησαν στη σκιά του» είχε πει σε μια συνέντευξη. Το θέμα του πολέμου υπήρξε ένα από τα βασικά θέματα της τέχνης του, κουβαλώντας νότες του μεγάλου δράματος [πχ. «Ίχνη του Πολέμου» (1963–1964, Ρωσικό Μουσείο)]. Μεταξύ των πιο «οδυνηρών» έργων ο κύκλος «Καμένοι στη φωτιά του πολέμου» όπου πχ. «το ίχνος του πολέμου» δύσκολα μπορεί να ονομαστεί πορτρέτο με την κανονική έννοια: είναι μάλλον, σύμφωνα με τον καλλιτέχνη, μια συλλογική εικόνα — το «πρόσωπο του πολέμου». Το παραμορφωμένο πρόσωπο ενός τραυματισμένου στρατιώτη εμφανίζεται κόντρα σε ένα ελαφρύ, ουδέτερο υπόβαθρο ‑μια μνημειώδη έκδοση ‑ας πούμε, φωτογραφίας διαβατηρίου. Η άποψη του ζωγράφου είναι παρόμοια με αυτή του φακού της κάμερας, καταγράφοντας την ορατή πραγματικότητα με αμερόληπτη ακρίβεια. Ωστόσο, ο Κορζέφ εδώ είναι μακριά από έναν αδιάφορο παρατηρητή, ο οποίος απλά αναφέρει αυτό που έχει παρατηρήσει: Η επιλογή του ήρωα του καλλιτέχνη, ο τρόπος μεγέθυνσης του προσώπου, η θλίψη και η νηφαλιότητα της κατάστασης καθορίζουν τα αληθινά συναισθήματα απέναντι στο θέμα του. Το παραμορφωμένο μάτι του στρατιώτη που απωθούσε ορισμένους κριτικούς, προκαλώντας κατηγορίες για την ακατάλληλη απεικόνιση ενός μνημειώδους ήρωα, καθίσταται σαφές και πειστικό, χωρίς υπερβολικές λεπτομέρειες. Η «Μητέρα» (1964–1967) δείχνει κάτι της ίδιας προσέγγισης. Η ευσπλαχνία και η συμπόνια του καλλιτέχνη απέναντι στην αφόρητη απώλεια είναι ξεκάθαρα. Αυτή η αίσθηση, πράγματι, είναι συχνά παρούσα στα καλύτερα έργα του, από τους πολεμικούς πίνακές του έως τους πιο μοντέρνες καμβάδες, τοπία, γυμνά και βιβλικά σκηνικά.
Ο κύκλος «Καμένοι στη φωτιά του πολέμου» ακολουθείται από αρκετά έργα που ήρθαν να γίνουν πραγματικά σημεία αναφοράς της εποχής τους. Ειδικά το τρίπτυχο «Κομμουνιστές» (1957–1960, Ρωσικό Μουσείο) καμβάδες όπου το πρωτοποριακό πνεύμα του Κορζέφ αναδείχτηκε καθαρά για πρώτη φορά.
Τα έργα αυτά τον έθεσαν στην κορυφή των συγχρόνων του, στη γενιά των καλλιτεχνών που αναζητούσαν νέες προσεγγίσεις στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και του 1960, όταν έχοντας νικήσει τη ναζιστική Γερμανία και όντας πρωτοπόρα σε όλο και περισσότερους τομείς η Σοβιετική Ένωση έπαιρνε κεφάλι στην εκτίμηση της εγγενούς αξίας της ζωής, του «εδώ και τώρα», ενός γαλήνιου ουρανού πάνω από το κεφάλι και απλών ανθρώπινων ‑απολαύσεων και ανησυχιών, όπως επίσης στη λογοτεχνία, στον κινηματογράφο και στην τέχνη γενικά, έγινε κάτι σαν «αποκατάσταση» της πραγματικότητας. Αυτή η αναζήτηση μιας νέας αλήθειας έγινε το νέο πρότυπο που τέθηκε από μια ολόκληρη γενιά καλλιτεχνών.
ℹ️ ▪️ Οι «Εραστές» και οι «Κομμουνιστές» ήταν από τα βασικά έργα που δημιούργησαν το λεγόμενο «αυστηρό» ύφος, μία από τις κυριότερες τάσεις της σοβιετικής τέχνης εκείνης της εποχής σε ένα ταξίδι κάθε άλλο παρά εύκολο. Ο Κορζέφ αργότερα υπενθύμισε το εξής: «Στο “εραστές”, υπάρχει μια ηχώ του πολέμου, ήταν οδυνηρό να δουλέψουμε σε αυτό. Πρώτα έγραψα μια σκηνή: τη θάλασσα, δύο φιγούρες και μια μοτοσικλέτα, οι άνθρωποι ήταν …ποιες ήταν οι ιστορίες της ζωής τους; — δεν ήξερα, η σύνθεση δεν θα συνέβαινε, κατά λάθος συναντήθηκα με έναν ηλικιωμένο που εργάστηκε ως εργαστηριακός βοηθός σε ερευνητικό ίδρυμα και μου είπε για τον εαυτό του και τη ζωή του Όταν ήταν πολύ νέος, ακόμα αγόρι, συμμετείχε στον εμφύλιο πόλεμο και οργάνωσε τα κολχόζ. Στην έκρηξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, εντάχθηκε εθελοντής στο πεζικό και τραυματίστηκε στο μέτωπο. Η ζωή του ανθρώπου, τόσο στενά συνυφασμένη με τη ζωή της Σοβιετικής Ένωσης, μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα και σημαντική, συνειδητοποίησα ότι ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν αγαπητός και έγινε ο ήρωας της ζωγραφικής μου Η αρχική μου ιδέα έγινε γεμάτη με νόημα, το περιεχόμενο υλοποιήθηκε και η ζωγραφική ήρθε ζωντανή»
ℹ️ ▪️ Στο τρίπτυχο του «Κομμουνιστές», ο Κορζέφ επιλέγει μια απροσδόκητη προσέγγιση, μακριά από μια συμβατική ιστορική ή καθημερινή αντιμετώπιση του θέματος. Τα θέματα που επελέγησαν επανέρχονται από τον ρωσικό εμφύλιο πόλεμο, με τους εργαζόμενους και τους στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού να αναδεικνύονται ως οι ήρωες αυτών των ισχυρών ζωγραφικών έργων. Το ολοκληρωμένο όραμα και η βαθιά ερμηνεία του ιστορικού υλικού του επιτρέπουν όχι μόνο να συνδέει το θέμα του με μια συγκεκριμένη περίοδο στη ζωή της πατρίδας του, αλλά ταυτόχρονα να το τοποθετεί μέσα σε ένα ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο. Ο ηρωισμός του εμφύλιου παραπέμπει στα πιο πρόσφατα γεγονότα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, μια σύγκρουση την οποία ο ίδιος ο Κορζέφ είχε δει στα νιάτα του. Επιπλέον, το θέμα του ηρωισμού, η απεικόνιση μιας πράξης θάρρους και αποφασιστικότητας, παίρνει το έργο ένα βήμα πιο πέρα, στη σφαίρα των διαχρονικών.
Η τέχνη του αποτελεί φιλοσοφική προσέγγιση της ιστορίας. Όπως -ίσως, κανένας άλλος μεταπολεμικός ζωγράφος, ο Κορζέφ έδειξε τα κρίσιμα σημεία καμπής της ζωής των Σοβιετικών: ο πόλεμος εμφανίζεται εδώ σε όλη του την τραγική πολυπλοκότητα, όπως τα ίχνη και η κληρονομιά του, που εξακολουθούν να υπάρχουν στην καθημερινή τους ζωή.
ℹ️ ▪️ Το «Σύννεφα του 1945» (1980–1985, Tretyakov Gallery) είναι μια τέτοια φιλοσοφική προσέγγιση. Εμφανίζει έναν άνθρωπο που έχει χάσει ένα πόδι στον πόλεμο, με μια ηλικιωμένη γυναίκα ντυμένη με σκούρα ρούχα πένθους. Και οι δύο είναι σκεπτικοί, παγιδευμένοι σε αναμνήσεις από το παρελθόν. Πίσω από τις εικόνες βρίσκεται ένα πανοραμικό τοπίο — ένα μεγάλο λιβάδι κάτω από έναν τεράστιο, ήσυχο ουρανό. Αυτό το σκηνικό φέρνει πίσω την αφήγηση μέχρι σήμερα. «Ο πόλεμος τελείωσε, του λείπει ένα πόδι αλλά είναι ακόμα χαρούμενος, κοιτάζει τα σύννεφα, μυρίζει το γρασίδι: η ζωή έχει κερδίσει», εξήγησε ο Κορζέφ. Ο χρόνος, σε αυτόν τον πίνακα, είναι ιστορικά συγκεκριμένος: αναπόφευκτα, ρέει και πάλι. Ωστόσο, το παρελθόν ανεβαίνει και πάλι, στη μνήμη των μελλοντικών γενεών. Η καλλιτεχνική μεταφορά της εποχής που δημιουργεί σε αυτό το έργο, επιτρέποντας στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον να αναμιγνύονται με πολύπλοκους τρόπους, δείχνει πόσο βαθιά ο καλλιτέχνης αισθάνθηκε το ίδιο το πνεύμα της ιστορίας.
ℹ️ ▪️ Η «Συζήτηση» (1975–1985, Ρωσικό Μουσείο) είναι ένα από τα έργα του Κορζέφ που δεν συνοψίζονται απλώς σε χρονολογικά γεγονότα. Η σύνθεση, που δημιουργήθηκε «κατά παραγγελία» (για μια τελετή απονομής ζητήθηκαν πέντε «μεγάλα» έργα ζωγραφικής), δεν «συνάδει» και απορρίπτεται σαν «υπερβολικά ασυνήθιστη» (ΣΣ -|> συνειρμικά, όπως είχε πει ο Μακάρενκο 45 χρόνια πριν «από τα ριζά του Ολύμπου οι θεοί άρχιζαν να μου πετάνε τούβλα…»). Μετά το περιστατικό, ο Κορζέφ συνέχισε να εργάζεται στη «Συζήτηση», που δεν περιορίζεται πλέον από επίσημες οδηγίες, με την προκύπτουσα τελική εργασία να απεικονίζει τους ανθρώπους με τους ηγέτες τους αντιβαίνοντας σε «αποδεκτές» απόψεις.
ℹ️ ▪️ Η 10ετία του 1980 αποδείχτηκε μια σημαντική καμπή στη σοβιετική ιστορία: τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» της περεστρόικα που αντί για «αναζωογόνηση» και διαφάνεια, δημοσιότητα «Γκλασνόστ» της σοσιαλιστικής εξουσίας οδήγησε στις ανατροπές και στην κατάργησή της. Για τον Κόρσεφ, που οι πεποιθήσεις και τα ιδανικά του ήταν σε έντονη αντίφαση με τη νέα πραγματικότητα ήταν η μεγάλη δοκιμασία. Το 1976, ο ζωγράφος παραιτήθηκε από επικεφαλής της Ένωσης Καλλιτεχνών της Ρωσίας και το 1986 σταμάτησε και να διδάσκει. Μετά από αυτό, ο δημόσιος ρόλος του στην κοινωνία μειώθηκε στο ελάχιστο και είδε λίγους ανθρώπους έξω από την οικογένειά του και έναν κύκλο στενών φίλων. Οι προσπάθειές του, σε αυτή την περίοδο, κατευθύνθηκαν κυρίως προς την τέχνη του, το κύριο επίκεντρο της ζωής του.
Έτσι, ο Κορζέφ βρέθηκε σε αντίθεση με τη νέα ρωσική ηγεσία, αλλά δεν επιδίωξε να επικρίνει ανοιχτά το πολιτικό ή κοινωνικό σύστημα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, αν και αυτό αποτελεί εν δυνάμει αναπόσπαστο μέρος του ρόλου του μαχόμενου καλλιτέχνη. Οι σκέψεις και τα συναισθήματα του ήρθαν ζωντανά στους καμβάδες του, αλλά και στο χαρτί: καθ ‘όλη τη διάρκεια της ζωής του, ο ζωγράφος κρατούσε ημερολόγιο καθώς και σημειώματα με σκέψεις για την τέχνη, τον σύγχρονο πολιτισμό και τα κοινωνικά ζητήματα (αυτά τα χειρόγραφα και τα ημερολόγια είναι στην κατοχή της οικογένειας του, ουσιαστικά άγνωστα στο κοινό). Όπως ήδη ειπώθηκε μεγάλο μέρος της καλλιτεχνικής κληρονομιάς του Κορζέφ, εξίσου σημαντικό για την κατανόηση του έργου του, βρίσκεται σε ιδιωτικούς «θεσμούς» και συλλογές σε όλο τον κόσμο, ειδικά οι πίνακες μεγάλης κλίμακας των τελευταίων τριών δεκαετιών της ζωής του, καθώς και τα πρώτα του έργα, τα σκίτσα και οι μελέτες σύνθεσης που παραμένουν πρακτικά άγνωστες στο ευρύτερο κοινό, ενώ πολλοί από τους σημαντικούς πίνακές του εξαφανίστηκαν από την ΕΣΣΔ κατά τη διάρκεια του πλιάτσικου των πάντων
Μιλώντας για το στυλ και τις μεθόδους του στην τέχνη, ο Κορζέφ χρησιμοποίησε τον όρο «κοινωνικός ρεαλισμός», δίνοντας μεγάλη σημασία τόσο στην πρώτη όσο και στη δεύτερη λέξη: Κοιτάζοντας πίσω στο παρελθόν, σημείωσε: «Πιστεύω ότι ο “σοσιαλιστικός ρεαλισμός” θα έπρεπε να είχε ονομαστεί “κοινωνικός ρεαλισμός”».
Σε μια συνέντευξη που δόθηκε το 2001, ο Κορζέφ περιέγραψε την κοινωνική του άποψη ως καλλιτέχνης: «Όσοι βρίσκονται στο προσκήνιο τρέχοντας εδώ κι εκεί στη χώρα, σαν Saint-Exupery (ΣΣ -|> Γάλλος συγγραφέας, γνωστός στο ευρύ κοινό από το βιβλίο του «Ο Μικρός Πρίγκιπας») με αφήνουν παγερά αδιάφορο, ως καλλιτέχνη, δεν βλέπω κάτι να μελετήσω σ’ αυτό το νεόκοπο κομμάτι της κοινωνίας, αλλά οι άνθρωποι που αισθάνονται ξένοι σε αυτό το μοτίβο, είναι ενδιαφέροντες εκτοξεύονται έξω από το κατεστημένο, ανεπιθύμητοι στο σημερινό κλίμα … Ενδιαφέρομαι για τη μοίρα τους, στον εσωτερικό τους αγώνα, είναι οι πραγματικοί, άξιοι ήρωες του καλλιτέχνη»
Αυτοί οι νέοι ήρωες ‑αναδεικνύοντας και τα πολιτικοκοινωνικά του όρια, άρχισαν να γεμίζουν τα έργα του, προβάλλοντας την οπτική του στα κοινωνικά ζητήματα που αντιμετωπίζει η σύγχρονη Ρωσία σε έργα όπως «Άνοδος, Ιβάν!» (1995, Ινστιτούτο ρωσικής ρεαλιστικής τέχνης), «Αδάμ Andreevich & Εύα Petrovna» (1996–1998, ιδιωτική συλλογή, Μόσχα) και «Τα γονικά δικαιώματα ανακλήθηκαν» (2006, Ινστιτούτο ρωσικής ρεαλιστικής τέχνης).
ℹ️ ▪️ Η σύγχρονη ρωσική πραγματικότητα που παρατηρούσε ο Κορζέφ δεν τον εμπνέει να δημιουργεί έργα ηρωισμού ή να λατρεύει το θρίαμβο του ανθρώπινου πνεύματος. Στα μάτια του, οι άνθρωποι έγιναν μηδαμινοί και ασήμαντοι / μικροπρεπείς, χαμηλώνοντας τον πήχη στις άνευ σημασίας ανησυχίες της καθημερινότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο Κορζέφ ήρθε να ονειρευτεί για τον εγγονό του ένα φανταστικό κτήνος που αργότερα έδωσε τη βάση στην μεγάλη ‑με απροσδόκητη απήχηση τηλεοπτική σειρά «Tyurlikis», με ήρωες μεταλλάκτες διαφορετικών σχημάτων και μεγεθών …τα μισά ζώα, τα μισά πτηνά, που διαθέτουν όλες τις αδυναμίες και τις αδυναμίες των ανθρώπων. Ορισμένα μάλιστα επεισόδια αυτής της σειράς, παρουσιάστηκαν στην έκθεση Regina Gallery της Μόσχας το 1993 μαζί με τα έργα του της σειράς «Δον Κιχώτης».
Δεν είναι λιγότερο εντυπωσιακό το «Νεκρή φύση με σφυροδρέπανο» (2004, ιδιωτική συλλογή, ΗΠΑ), ένα έργο που αποσκοπεί να επικαιροποιήσει τα «αφηρημένα» σήμερα σύμβολα της σοβιετικής εποχής.
Η λογοτεχνία ήταν πάντα μεταξύ των κύριων ενδιαφερόντων του Κόρτζεφ: συχνά θεωρείται ως στοχαστής, κάτι σαν δραματουργός, ένας καλλιτέχνης που προσπαθεί να απεικονίσει όχι μόνο το άμεσα ορατό φυσικό «επίπεδο» αλλά και την εσωτερική λογική των γεγονότων. Ο βαθύς σεβασμός της βιβλιογραφίας του και οι σχέσεις μεταξύ της τέχνης του και των γνωστών κλασικών δείχνουν πόσο βαθιά και με ποιο μοναδικό τρόπο αισθάνθηκε και ερμήνευσε τη σοβιετική καλλιτεχνική παράδοση.
Αφιερωμένο στον Δον Κιχώτη και άλλους ήρωες του αγαπημένου μυθιστορήματος του Miguel de Cervantes, η ομώνυμη σειρά του, που αποτελείται από περίπου 15 έργα που δημιουργήθηκαν στη διάρκεια 20 χρόνων. «Ως μαθητής ήμουν ήδη ενθουσιασμένος με την εικόνα αυτού του ατρόμητου υπερασπιστή της δικαιοσύνης», μας θυμίζει … «κανένας δεν πρέπει να κατηγορεί τον Θερβάντες …Η στάση του πατέρα μου στη ζωή, στις επιδιώξεις και τις αποτυχίες του μου θύμισε αυτόν τον αήττητο αναζητητή της αλήθειας τον Sancho Panza. Ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο έβλεπαν και οι δύο — ο πατέρας μου, ψηλός και άπαχος, και η μητέρα μου, όλοι “στρογγυλοί” και μάλλον μικρόσωμοι — ήταν σύμφωνος με τους λογοτεχνικούς χαρακτήρες. Θα έπρεπε να το χρησιμοποιήσω για να δημιουργήσω το πορτρέτο της οικογένειάς μου, ήταν πιο περίπλοκο από αυτό, ήταν σημαντικό για μένα να καταλάβω και έπειτα να επικοινωνήσω μέσω της τέχνης μου με την ευγένεια και τη γενναιοδωρία του ανθρώπινου πνεύματος και την προθυμία των ανθρώπων να εκτελούν ευγενείς σκοπούς»
ℹ️ ▪️ Στο σοβιετικό και μετασοβιετικό πολιτιστικό πλαίσιο, το δημιουργικό φαινόμενο του Κόρτζεφ παραμένει ορόσημο, άλλοτε σαφώς εμφανές και μερικές φορές υποχωρώντας. Δημιουργώντας τη δική του δυναμική γλώσσα, αποπνέει νέα ζωή στη ρεαλιστική παράδοση, αποδεικνύοντας με πειστικότητα ότι το εκφραστικό δυναμικό της ζωγραφικής ως μορφής τέχνης δεν είχε εξαντληθεί. Παρά το γεγονός ότι αφιέρωσε πολλά χρόνια στη διδασκαλία και την παροχή βοήθειας σε διάφορους ταλαντούχους ζωγράφους, δεν δημιούργησε το δική του σχολή. Κανένας από τους μαθητές του δεν κατάφερε να ξεπεράσει τον κύριο του, να προχωρήσει περισσότερο στην ερμηνεία της παράδοσης των ζωγραφικών έργων μεγάλης κλίμακας και του σύγχρονου δυναμικού του ρεαλισμού.
Μελετώντας την κληρονομιά και την οντότητα του Κόρτζεφ αποκτούμε μια σαφήνεια, σχετικά με τον κοινωνικό ρόλο και την αποστολή του καλλιτέχνη, σχετικά με την πολλαπλά χρήσιμη και αναγκαία για το λαϊκό κίνημα χειραφέτηση της προοδευτικής τέχνης και διανόησης με απεγκλωβισμό της από την αστική ιδεολογική και αισθητική απόπειρα χειραγώγησης, στην προοπτική της ριζοσπαστικοποίησής της και της σύνδεσής της με το ταξικό κίνημα. Βλέποντας τον κόσμο στην εξελικτική του πορεία, ανακαλύπτοντας στοιχεία που κλείνουν μέσα τους το σπόρο του μέλλοντος και εφοδιάζοντας το δημιουργό με την ικανότητα να κάμει το έργο του όχι μόνο βιώσιμο και πέρα από την εποχή του, μα και να το αναδείξει -πάντα μέσα στη συλλογικότητα των πολύπλευρων δράσεων σε ενεργό παράγοντα προόδου και ‑τελικά, διαμόρφωσης χαρακτήρων ‑μαχητικών / επαναστατικών υποκειμένων για μια άλλη ανώτερη κοινωνία.
[ Εκτός από τη βασική πηγή, πληροφορίες και από την ГАЛЕРЕЯ ]
Επιμέλεια Ομάδα ¡H.lV.S!
Επικοινωνία — [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] — Blog
- Σκοπός μας είναι η προώθηση της διαλεκτικής – υλιστικής σκέψης στη βάση του Μαρξισμού – Λενινισμού του Επιστημονικού Σοσιαλισμού και του Προλεταριακού Διεθνισμού, ανταλλάσσοντας γνώσεις, υλικό, σκέψεις κι απόψεις πάνω στην κοσμοθεωρία μας, τη στρατηγική και την ιστορική αλήθεια, που όπως είπε ο Λένιν κι επανέλαβε ο Γκράμσι, είναι επαναστατική – αντικειμενική
- Θεωρούμε τον Σοσιαλισμό–Κομμουνισμό αναγκαίο και επίκαιρο όσο ποτέ, βάζοντας στο μικροσκόπιο και τη συσσωρευμένη πείρα στις χώρες που οικοδομήθηκε ο Σοσιαλισμός, όπου έγινε και η πρώτη έφοδος στον ουρανό
- |> Επικοινωνία – [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] – Blog