Χριστούγεννα: Η μεγάλη νύχτα των θεών (πολλοί θεοί, ίδια κόλπα)

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

Κι όλα αυτά τη μεγα­λύ­τε­ρη νύχτα του χρό­νου (στο β. ημι­σφαί­ριο), που τότε συνέ­πι­πτε με το χει­με­ρι­νό ηλιο­στά­σιο. Είναι γνω­στό άλλω­στε το χούι των θεών. Όπου σκο­τει­νιά κι αυτοί.

Στις 25 Δεκεμ­βρί­ου γεν­νή­θη­καν οι: Ώρος (Αίγυ­πτος-3000πτχ), Ζαρα­τού­στρα (Περ­σία-1000πτχ), Κρίσ­να (Ινδία-900πτχ), Ηρα­κλής (Ελλά­δα-800πτχ), Μίθρα (Περ­σία-600πτχ), Βού­δας (Νεπάλ-563πτχ), Διό­νυ­σος (Ελλά­δα-500πτχ), Ταμούζ (Βαβυ­λώ­να-400πτχ), Άδω­νις (Φοι­νι­κή-200πτχ), Ερμής (Ελλά­δα-200πτχ) και ο Εβραί­ος και δικός μας, εκ μετα­γρα­φής Ιησούς (Ισρα­ήλ-4πτχ). Ο τελευ­ταί­ος σάρ­κα αλλό­κο­τη, δεν πει­νά, δε διψά, δεν κοι­μά­ται ποτέ, δεν αφο­δεύ­ει, δε συνου­σιά­ζε­ται, δε γελά.

Ο Ώρος συνε­λή­φθη και γεν­νή­θη­κε από την παρ­θέ­να Ίσις. Ειδι­κά για τον Ώρο ο μύθος έχει ως εξής:

«Ο υιός του θεού γεν­νή­θη­κε στις 25 Δεκεμ­βρί­ου από μητέ­ρα παρ­θέ­να. Το πνεύ­μα προει­δο­ποί­η­σε τη μέλ­λου­σα μητέ­ρα για το επι­κεί­με­νο γεγο­νός. Τη γέν­νη­ση την έδει­ξε ένα αστέ­ρι στην ανα­το­λή, το οποίο ακο­λού­θη­σαν τρεις βασι­λιά­δες για να δοξά­σουν το νέο σωτή­ρα. Σε ηλι­κία δώδε­κα χρό­νων ήταν παι­δί-δάσκα­λος. Όταν έγι­νε τριά­ντα χρο­νών, βαφτί­στη­κε από έναν προ­φή­τη και ξεκί­νη­σε τις περιο­δεί­ες. Είχε δώδε­κα μαθη­τές, οι οποί­οι τον συνό­δευαν στα ταξί­δια του, και έκα­νε διά­φο­ρα θαύ­μα­τα και πράγ­μα­τα παρά­ξε­να και άνευ νοή­μα­τος όπως το να περ­πα­τά στο νερό. Κάποια στιγ­μή προ­δό­θη­κε από έναν δικό του, συνε­λή­φθη, σταυ­ρώ­θη­κε, έμει­νε νεκρός τρεις μέρες και τελι­κά ανα­στή­θη­κε. Ήταν γνω­στός με πολ­λά παρα­τσού­κλια όπως “η αλή­θεια”, “το φως”, “υιός του θεού”, “καλός ποι­μέ­νας”, “αμνός θεού” και πλή­θος άλλα».

Κάτι σας θυμίζει, έτσι δεν είναι;

Τα ίδια συνα­ντά­με και στους άλλους θεούς. Η παρ­θέ­να Ντε­βά­κι συνέ­λα­βε και έτι­ξε το θείο βρέ­φος Κρίσ­να. Από την επί­σης, παρ­θέ­νο Μάγια γεν­νή­θη­κε ο Βούδας.

Κι όλοι ανα­στή­νο­νταν! Το κόλ­πο το είχαν ανα­κα­λύ­ψει (αφ’ εαυ­τού τους) και οι Ινδιά­νοι της Αμε­ρι­κής. Όταν οι ευρω­παί­οι απο­βι­βά­στη­καν στη Νότιο Αμε­ρι­κή, δια­πί­στω­σαν με έκπλη­ξη πως οι γηγε­νείς δια­τη­ρού­σαν πίστη σ’ ένα θεό που τύφλα να ’χε ο γιος του Γιαχ­βέ. Φυσι­κά, μέχρι τότε δεν υπήρ­χε σχέ­ση επι­κοι­νω­νί­ας των δύο κόσμων κι έτσι οι Ινδιά­νοι σε καμία περί­πτω­ση δεν μπο­ρούν να κατη­γο­ρη­θούν για αντι­γρα­φή ή κλο­πή ξένης πνευ­μα­τι­κής ιδιο­κτη­σί­ας. Απλώς οι άνθρω­ποι, έχο­ντας τις ίδιες μετα­φυ­σι­κές ανη­συ­χί­ες και ταυ­τό­ση­μες φυσι­κές και κοι­νω­νι­κές δυσκο­λί­ες, έλυ­σαν το πρό­βλη­μα με τον ίδιο τρόπο.

Αυτός ο θεός λοι­πόν, ο Κβε­τζαλ­κο­ά­τλι, είχε σταυ­ρω­θεί σ’ έναν ξύλι­νο σταυ­ρό για να σώσει τους αγνώ­μο­νες οπα­δούς του. Στη χερ­σό­νη­σο Γιου­κα­τάν, οι αρχαί­οι κάτοι­κοί της λάτρευαν τον Μπα­κάμπ που είχε γεν­νη­θεί από την, επί­σης, παρ­θέ­να Τσι­ρι­μπί­ρας. Ο τύπος παρι­στα­νό­ταν στε­φα­νω­μέ­νος μ’ ένα ακάν­θι­νο στε­φά­νι και σταυ­ρώ­θη­κε κι αυτός σ’ έναν ξύλι­νο σταυ­ρό. Έμει­νε πεθα­μέ­νος τρεις μέρες κι έπει­τα το ’ριξε στις βόλτες.

Αλλά ας πάμε παλαιό­τε­ρα και στα μέρη μας. Ο Μαρ­ντούκ, παλιός θεός της Βαβυ­λώ­νας που με τα χρό­νια ανα­βαθ­μί­στη­κε σε αρχι­θεό και πέρα­σε και στους Εβραί­ους, νίκη­σε το αρχι­κό χάος και έσω­σε τους ανθρώ­πους θερα­πεύ­ο­ντας και ανα­σταί­νο­ντας νεκρούς. Η φήμη του Μαρ­ντούκ εξα­πλώ­θη­κε διό­τι μπο­ρού­σε να πεθαί­νει το χει­μώ­να και να ανα­σταί­νε­ται την άνοι­ξη. Κάθε που ανα­σται­νό­ταν, μαζί με τη φύση εννο­εί­ται, οι οπα­δοί του το ’ριχναν στο γλέντι.

Την ίδια συνή­θεια να ανα­σταί­νε­ται επέ­δει­ξε κι έτε­ρος θεός της επο­χής, ο Άδω­νις. Οι πιστοί του, κάθε φορά που θρη­νού­σαν το θάνα­τό του, αυτο­μα­στι­γώ­νο­νταν αρκού­ντως. Είχαν ανα­κα­λύ­ψει και τον… επι­τά­φιο. Έφτια­χναν για πάρ­τη του ξύλι­να αγάλ­μα­τα που τα έβα­ζαν σ’ ένα είδος φέρε­τρου, τα οποία και περι­στοί­χι­ζαν με διά­φο­ρα φυτά. Έπει­τα οι γυναί­κες έπλε­ναν τα ξύλι­να είδω­λα, τα άλει­φαν με διά­φο­ρα αρω­μα­τι­κά και, αφού τα τύλι­γαν σε υφα­σμά­τι­να σάβα­να, τα έθα­βαν. Κάθε φορά, επ’ ευκαι­ρία της ανά­στα­σής του, οι πιστοί του αλλη­λο­συγ­χαί­ρο­νταν με το “Άδω­νις ανέ­στη”. Αυτά σας θυμί­ζουν κάτι;

Εκτός από τους Φοί­νι­κες και τον Άδω­νί τους, έχου­με τον Άττι και τη μάνα του την Κυβέ­λη, θεούς της Φρυ­γί­ας. Αυτός, ίσως από τύψεις που πήδα­γε τη μάνα του –πράγ­μα που δεν εμπό­δι­σε διό­λου τους οπα­δούς του να τον λατρεύ­ουν– έκο­ψε τ’ αρχί­δια του και τα κακά­ρω­σε από αιμορ­ρα­γία. Πεν­θού­σαν τα πάθη του στις 24 Μαρ­τί­ου όπου και αυτο­μα­στι­γώ­νο­νταν και αυτο­τραυ­μα­τί­ζο­νταν όπως και οι Φοί­νι­κες και αργό­τε­ρα οι χρι­στια­νοί. Την επο­μέ­νη γιόρ­τα­ζαν την ανά­στα­σή του και γιά­τρευαν τις πλη­γές τους, πιστεύ­ο­ντας πως έτσι κι αυτοί κάπο­τε θα αναστηθούν.

Ακό­μη παλαιό­τε­ρα, εξα­σκού­νταν στην ανά­στα­ση ο Όσι­ρις των Αιγυ­πτί­ων, ο μετέ­πει­τα Σέρα­πις των Ρωμαί­ων, και όπο­τε το κατά­φερ­νε –συνή­θως κάθε χρό­νο– οι πιστοί του αλλη­λο­συγ­χαί­ρο­νταν κι αυτοί με τον ίδιο τρό­πο των αλλόπιστων.

Εδώ αξί­ζει να σημειω­θεί πως η λατρεία του, καθώς και της αδερ­φής-συζύ­γου του Ίσι­δας –λίγο μπλεγ­μέ­νη σχέ­ση– έφτα­σε μέχρι το 350 μετά το χριστιανισμό.

Σ’ αυτήν την επι­σκό­πη­ση ανα­στη­μέ­νων θεών δεν πρέ­πει να παρα­λεί­ψου­με τον Μίθρα. Ο Μίθρας ήταν γιος θεού και γεν­νή­θη­κε σε μια σπη­λιά. Απο­κα­λού­νταν “αυτός που γεν­νή­θη­κε από βρά­χο”. Τον παρί­στα­ναν με ραβδί και σπα­θί στο χέρι όπως και τον Πέτρο αργό­τε­ρα. Οι οπα­δοί του σε τελε­τουρ­γι­κά δεί­πνα έτρω­γαν αγια­σμέ­νο ψωμί κι έπι­ναν κρα­σί. Γνώ­ρι­ζε κι αυτός την τέχνη της ανά­στα­σης και με τη βοή­θειά του πίστευαν πως ανα­σταί­νο­νταν ή θα ανα­σταί­νο­νταν όλοι οι νεκροί. Ο μιθραϊ­σμός των Περ­σών, αρκε­τά δια­δε­δο­μέ­νος την επο­χή των πρώ­των χρό­νων του χρι­στια­νι­σμού, πέρα­σε αυτού­σιος στη λατρεία των πρωτοχριστιανών.

Σ’ όλους αυτούς τους ανα­στη­μέ­νους δεν μπο­ρού­σαν να υστε­ρούν οι Έλλη­νες. Έτσι, μετά την αρχι­κή περι­πέ­τεια κατά τη γέν­νη­σή του, ο Διό­νυ­σος, γεν­νη­μέ­νος δεύ­τε­ρη φορά από το μηρό του πατέ­ρα του, του Δία, ανα­σται­νό­ταν ανελ­λι­πώς κάθε χρόνο.

Όλοι οι θεοί, Αιγυ­πτια­κοί, Βού­δας, Ζαρα­τού­στρα, Κρίσ­να, Μίθρας κ.λπ. είχαν ως απο­στο­λή να εξα­λεί­ψουν το κακό, το οποίο όχι μόνο δεν έπρα­ξαν, αλλά το αύξη­σαν. Αντί­θε­τα το κακό εμφα­νί­ζε­ται μαζί τους. Για να σκο­τω­θεί ο Μωυ­σής, εξο­λο­θρεύ­τη­καν αθώα παι­διά των Εβραί­ων. Ο ίδιος τη γλί­τω­σε, για να επι­στρέ­ψει αργό­τε­ρα να πάρει τις εντο­λές και να καθα­ρί­σει καμιά δεκα­πε­ντα­ριά χιλιά­δες δικούς του εξαι­τί­ας ενός χρυ­σού βοδιού.

Με τον ίδιο τρό­πο κυνη­γή­θη­κε ο Γκα­ντάντ από τις στρα­τιές του Δαβίδ. Γλί­τω­σε κι αυτός. Ο Κάσ­να διέ­τα­ξε τη θανά­τω­ση όλων των βρε­φών για να εξο­λο­θρεύ­σει τον Κρίσ­να. Το ίδιο συνέ­βη και με τον Χρι­στό. Η Ίσις και ο Ώρος σώθη­καν καβά­λα σ’ ένα γαϊ­δού­ρι όπως η Μαρία και ο Χρι­στός. Οι Μίθρας, Άγνις, Άδω­νις, Βού­δας, Κρίσ­να, Δίας, Περ­σέ­ας γεν­νή­θη­καν σε σπη­λιές, φυλα­κές, υπό­γεια. Ο Χρι­στός σε σπη­λιά ή φάτ­νη. Η μάνα του Άγνι ονο­μά­ζε­ται Μάγια. Και του Βού­δα Μάγια. Του Άδω­νη Μίρρ­χα. Η αδελ­φή του Μωυ­σή που τον έσω­σε Μιριάμ. Του Χρι­στού Μαρία, συγ­γε­νι­κό με τα ανωτέρω.

Παρεν­θε­τι­κά, οι συνά­δελ­φοι του Μωυ­σή ως εντο­λο­δό­χοι του θεού, οι Manou, Μίνω­ας, Mises. Πώς σας φαί­νε­ται αυτή η ομοιό­τη­τα; Ήδη ανα­φέρ­θη­κε παρα­πά­νω, η εντυ­πω­σια­κή ομοιό­τη­τα του μύθου του Ώρου με τον αντί­στοι­χο του Ιησού. Η παρ­θέ­να Ματε­μούα βρί­σκε­ται σε αιγυ­πτια­κό ναό όταν της αναγ­γέλ­λει ο Θωτ πως θα γεν­νή­σει παι­δί από ένα θεό. Το ίδιο συμ­βαί­νει και στη Μαρία. Η γέν­νη­ση του Κρίσ­να αναγ­γέλ­λε­ται με την εμφά­νι­ση ενός άστρου στον ουρα­νό. Έρχο­νται ποι­μέ­νες και τον προ­σκυ­νούν. Οι αστρο­λό­γοι του προ­βλέ­πουν λαμπρό μέλ­λον όπως και στον Μωά­μεθ. Άστρο, προ­φή­τες και παρό­μοιες προ­βλέ­ψεις και στον Χριστό.

Κατά τη γέν­νη­ση του Μίθρα, όλα φωτί­στη­καν γύρω. Επί­σης στη γέν­νη­ση του Απόλ­λω­να. Και στη γέν­νη­ση του Βού­δα. Ένα φωτει­νό σύν­νε­φο παρου­σιά­στη­κε με τη γέν­νη­ση του Χριστού.

Όπως στον Βού­δα, έτσι και στον Χρι­στό παρα­βρέ­θη­καν στα γεν­νη­τού­ρια του άγγε­λοι κι αρχάγγελοι.

Τον Βού­δα τον προ­σκυ­νού­σαν τα δέντρα, τον Μωά­μεθ τα ζώα, τον Χρι­στό τα ζώα στη φάτ­νη και οι φοι­νι­κιές στο δρό­μο. Ο Βού­δας ήρθε στον κόσμο με τη μάνα του όρθια. Ο Μωά­μεθ γεν­νή­θη­κε χωρίς πόνους. Η Μαρία έφε­ρε τον Χρι­στό χωρίς αίμα και πόνους.

Ο Βού­δας και ο Κρίσ­να δεν έγρα­ψαν μόνοι τους τα κηρύγ­μα­τα, τους νόμους και τις ομι­λί­ες τους. Ο Χρι­στός δεν άφη­σε ούτε μια φρά­ση γρα­πτή. Στα 12 ο Βού­δας χάθη­κε από τους γονείς του και τον βρή­καν να μιλά με σοφούς. Η ίδια διή­γη­ση και για τον Χρι­στό. Το αυτό και με τον Ώρο, 2.000 χρό­νια πριν τον Χρι­στό. Στα 28 του ο Βού­δας απο­σύρ­θη­κε στην έρη­μο για νηστεία και προ­σευ­χή. Ο Ζαρα­τού­στρα έλα­βε τη “χάρη” σε ηλι­κία τριά­ντα χρο­νών. Συνο­μή­λι­κος ο Ιησούς έκα­νε το ίδιο πράγ­μα. Το ίδιο και ο Ώρος πολύ νωρί­τε­ρα. Τελι­κά, μια γει­το­νιά είμαστε.

Ο διά­βο­λος δοκι­μά­ζει τον Ζαρα­τού­στρα και τον Βού­δα. Το ίδιο κάνει και στον Χρι­στό. Ο Βού­δας στο ιερό ποτά­μι ακού­ει τη διδα­σκα­λία του Ρου­ντράκ όπου και φάνη­κε ένα σημά­δι θεϊ­κό. Ο Ιησούς στον Ιορ­δά­νη ακού­ει τη διδα­σκα­λία του Ιωάν­νη. Παρου­σιά­ζε­ται θεϊ­κό σημά­δι. Οι μαθη­τές του Ρου­ντράκ γίνο­νται μαθη­τές του Βού­δα. Οι μαθη­τές του Ιωάν­νη μαθη­τές του Ιησού. Ο Βού­δας μυεί έναν από τους μαθη­τές του κάτω από μία συκιά. Το ίδιο κάνει και ο Ιησούς με τον Ναθαναήλ.

Ένας από τους μαθη­τές του Βού­δα, ο Ντε­βάτ­τα, είναι προ­δό­της όπως ο Ιού­δας. Ο Βού­δας κηρύτ­τει στο βου­νό για τις επτά ευτυ­χί­ες. Ο Ιησούς κηρύτ­τει στο βου­νό τις εννέα ευτυ­χί­ες. Στον Βού­δα ανα­φέ­ρε­ται η κόρη από την περι­φρο­νη­μέ­νη φυλή των Τσια­ντά­λι. Στον Χρι­στό έχου­με τη διή­γη­ση της Σαμα­ρεί­τι­δας. Ο Βού­δας όπως και ο Χρι­στός βαδί­ζουν πάνω στο νερό. Ο Κρίσ­να και ο Ιησούς θερα­πεύ­ουν τη λέπρα. Βού­δας και Χρι­στός διστά­ζουν να κάνουν θαύ­μα­τα, αλλά υποχρεώνονται.

Βού­δας, Ζαρα­τού­στρα και Ιησούς δια­δί­δουν τη διδα­σκα­λία τους με παρα­βο­λές και την ενι­σχύ­ουν με θαύ­μα­τα. Κατα­κρί­νουν τον Βού­δα και τον Χρι­στό για­τί παρα­βαί­νουν τη νηστεία και είναι φίλοι με τους κατα­δι­κα­σμέ­νους. Και οι δύο αλλά­ζουν όψη σε βου­νό. (Παντά­βα, Θαβώρ). Η Περι­βό­κρα αλεί­φει το κεφά­λι του Κρίσ­να με διά­φο­ρα λάδια. Το ίδιο κάνει και μια αμαρ­τω­λή στον Ιησού. Πριν πεθά­νει ο Βού­δας, μια γυναί­κα πέφτει κλαί­γο­ντας στα πόδια του όπως η Μαρία η Μαγδα­λη­νή στον Χριστό.

Ο Κρίσ­να μπαί­νει πανη­γυ­ρι­κά στη Ματού­ρα όπως ο Χρι­στός στην Ιερου­σα­λήμ. Ο Βού­δας ισχυ­ρί­ζε­ται ότι υπήρ­χε πριν τη γέν­νη­σή του και πως θα ξανάρ­θει μετά το θάνα­τό του όπως ο Χρι­στός. Ο Βού­δας, όπως και ο Χρι­στός, ανα­λή­φθη­κε στους ουρα­νούς και υπο­σχέ­θη­κε τη βασι­λεία τους. Όταν ο Κρίσ­να ξανάρ­θει, θα σκο­τει­νιά­σουν ο ήλιος και η σελή­νη, τα άστρα θα πέσουν από τον ουρα­νό και η γη θα τρέ­μει. Τα ίδια λένε και οι παπά­δες. Κατά το θάνα­το του Βού­δα και του Κρίσ­να, οι νεκροί βγή­καν από τους τάφους τους, ο κόσμος σκο­τεί­νια­σε και ο ήλιος χάθη­κε. Έτσι έγι­νε και στο θάνα­το του Ιησού.

Ο Ώρος συνε­λή­φθη θεϊ­κά. Ο Βού­δας με μία… αχτί­δα από πέντε χρώ­μα­τα, η οποία χάι­δε­ψε τη μάνα του. Ο Ζαρα­τού­στρα από ένα μίσχο κάποιου φυτού. Ο θεός των αρχαί­ων Μεξι­κα­νών Βιτσι­λυ­πο­τσί­τλι από πού­που­λα που έβα­λε η μάνα του στο στή­θος της. Η μάνα του Φρύ­γα θεού Άττι, Νάνα, συνέ­λα­βε από ένα κου­κού­τσι που έπε­σε στο στή­θος της. Κυριο­λε­κτι­κώς στους προ­χρι­στια­νι­κούς χρό­νους οι άνθρω­ποι είχαν πήξει στις άμω­μες παρ­θέ­νες. Στη Μαρία θα κολ­λή­σου­με; Παρέ­μει­νε άμω­μη και για τα υπό­λοι­πα παι­διά της. Φαί­νε­ται το ’μαθε το κόλ­πο κι ο Ιωσήφ.

Τα ίδια και με τον σταυ­ρό, που ήταν πολύ δια­δε­δο­μέ­νος στις προ­χρι­στια­νι­κές θρη­σκεί­ες. Σταυ­ροί βρέ­θη­καν στις Ινδί­ες, στην Κίνα, στην Ιαπω­νία, στην Ελλά­δα, στη Ρώμη, στην Ασσυ­ρία, στη Φοι­νί­κη, στην Περ­σία, στο Θιβέτ, στην Αίγυ­πτο. Από τους Μωα­με­θα­νούς της Τύνι­δας, τους μαύ­ρους Αφρι­κα­νούς μέχρι και τους Ινδιά­νους της Βρα­ζι­λί­ας. Σταυ­ροί και στύ­λοι ανα­φέ­ρο­νται και στη Βίβλο. Ο σταυ­ρός έπαι­ζε, επί­σης, σημα­ντι­κό ρόλο και στη λατρεία των Όσι­ρι, Άττι και Μάρ­σιου. Ακό­μη και ο Ηρώ­δης ανα­πα­ρά­σται­νε στα νομί­σμα­τά του το σταυ­ρό. Οι αρχαί­οι Έλλη­νες ιερείς φορού­σαν σταυ­ρό στο λαι­μό. Το ίδιο και οι ειδω­λο­λά­τρες ιερείς και οι βασι­λιά­δες. Οι ειδω­λο­λα­τρι­κές θεές παρι­στά­νο­νταν με σταυ­ρό. Στην Αίγυ­πτο γιορ­τα­ζό­ταν η “ανά­λη­ψη του στύ­λου του θεού” Όσι­ρι. Στις 14 Σεπτεμ­βρί­ου γιορ­τά­ζε­ται από τους χρι­στια­νούς η “ύψω­ση του σταυ­ρού του Κυρί­ου”. Ο σταυ­ρός κυριαρ­χεί σε μία από τις παλιό­τε­ρες πνευ­μα­τι­κές εικό­νες της ανθρώ­πι­νης ιστο­ρί­ας. Στο ζωδια­κό κύκλο. Γνω­στός σε όλους τους λαούς της επο­χής που παρή­γαν τους σχε­τι­κούς θεούς. Τον φορά­ει κι ο δικός μας στις ανα­πα­ρα­στά­σεις. Τον βλέ­που­με και στις κορυ­φές των εκκλησιών.

Αρκε­τά πριν τους χρι­στια­νούς, το Πάσχα γιορ­τα­ζό­ταν σε Ελλά­δα, Ασσυ­ρία, Βαβυ­λώ­να, Αίγυ­πτο, Φοι­νί­κη και Παλαι­στί­νη. Τότε, υπο­τί­θε­ται, πως πέθαι­ναν και ανα­σταί­νο­νταν οι Μίθρας, Άδω­νις, Διό­νυ­σος κ.ά. Στις 25 Δεκέμ­βρη γιόρ­τα­ζαν τη γέν­νη­ση του Άδω­νη, του Μίθρα, του Ταμ­μούζ, του Άττι και πολ­λών άλλων. Επί­σης, αγία τριά­δα διέ­θε­τε πολύς κόσμος εκεί­νη την επο­χή. Από τις πιο διά­ση­μες της επο­χής η σκαν­δι­να­βι­κή Όδιν-Χένερ-Λόντουρ, οι βαβυ­λω­νια­κές Άνου-Μπελ-Έα, Σιν-Σαμάς-Ιστάρ και Έα-Ντάμ­κι­να-Ταμ­μούζ, η ινδι­κή Βράχ­μα-Σίβα-Βισ­νού, οι αιγυ­πτια­κές Άμμων Ρα-Μουτ-Χόν­σου, Πταχ-Σοχ­μέτ-Νεφερ­τέμ, Όσι­ρις-Ίσις-Ώρος και Σομπέκ-Χαθόρ-Χόν­σου1.

Με τη μετα­φο­ρά της έδρας της Ρωμαϊ­κής αυτο­κρα­το­ρί­ας στην Κων­στα­ντι­νού­πο­λη, επι­κρα­τού­σε στην αυτο­κρα­το­ρία ένας ολό­κλη­ρος γαλα­ξί­ας θρη­σκευ­τι­κών δογ­μά­των, Εκκλη­σιών και αιρέ­σε­ων. Το γεγο­νός αυτό καθι­στού­σε αδύ­να­τη την επι­βο­λή ενιαί­ας πολι­τι­κής στους υπο­ταγ­μέ­νους λαούς της αυτο­κρα­το­ρί­ας, σε επο­χή μάλι­στα βαθέ­μα­τος της κρί­σης του δου­λο­κτη­τι­κού συστή­μα­τος. Έτσι ο Κων­στα­ντί­νος (μέγας κατά την Εκκλη­σία αλλά και μέγας δολο­φό­νος) συγκά­λε­σε την 1η οικου­με­νι­κή σύνο­δο (Νίκαια Βηθυ­νί­ας) όπου 318 αντι­πρό­σω­ποι όλων των δογ­μά­των, Εκκλη­σιών και αιρέ­σε­ων πεπε­ξερ­γά­στη­καν 2.231 κεί­με­να για όλους τους… θεούς του τότε κόσμου. Ανά­με­σά τους οι: Δίας, Μίθρας, Καί­σα­ρας, Θωρ, Μίνω­ας, Κρό­νος, Ρα, Όσι­ρις, Ίσις, Απόλ­λω­νας, Άρης, Αθη­νά, Ταύ­ρος, Ποσει­δώ­νας, Ήφαι­στος, Άτις, Ίντρα, Ερμής, Εκά­τη, Βάαλ, Ηρα­κλής, Άδω­νις, Διό­νυ­σος, Ήσους και Κρίσνα.

Η σύνο­δος, όπου πέσα­νε αρκε­τές κλω­τσιές κι άνοι­ξαν πολ­λά κεφά­λια, διήρ­κη­σε δύο μήνες αλλά δεν τα βρή­καν οπό­τε κατέ­φυ­γαν σε 17μηνη (!!!) ψηφο­φο­ρία. Επι­κρά­τη­σαν πέντε ονό­μα­τα: Καί­σα­ρας, Κρίσ­να, Μίθρας, Ώρος και Δίας.

Όπως βλέ­πε­τε κανέ­νας Γιαχ­βέ και κανέ­νας Χρι­στός κι ας ξέρε­τε σήμε­ρα, πως επρό­κει­το για σύνο­δο του χρι­στια­νι­σμού. Επε­νέ­βη και πάλι ο Κων­στα­ντί­νος και ζήτη­σε θεό που να ικα­νο­ποιεί τόσο τους λαούς της Δύσης όσο και της Ανα­το­λής. Κατό­πιν αυτού και με δυσκο­λία και ελά­χι­στη πλειο­ψη­φία (161 υπέρ-157 κατά), η σύνο­δος, κατέ­λη­ξε στο όνο­μα του θεού της νέας και ενιαί­ας θρη­σκεί­ας: Ήσους Κρίσ­να (Hesus Krisna). Το οποίο και στα­δια­κά εξε­λί­χτη­κε σε Ήσους Κράιστ (Hesus Christ) και στη συνέ­χεια σε Τζέ­σους Κράιστ (Jesus Christ), που απο­δό­θη­κε στα ελλη­νι­κά ως Ιησούς χρι­στός. Και σχη­μα­το­ποι­ή­θη­κε την προ­τρο­πή του Κων­στα­ντί­νου στον Ευσέβιο:

«Μελέ­τη­σε αυτά τα βιβλία και κρά­τα από αυτά ότι είναι καλό. Αλλά ότι είναι κακό πέτα το. Ότι είναι καλό στο σ’ ένα βιβλίο, ένω­σέ το με ότι είναι καλό στο άλλο βιβλίο. Και αυτό που θα προ­κύ­ψει θα πρέ­πει να ονο­μα­στεί το Βιβλίο όλων των Βιβλί­ων»².

Έτσι με το κόψι­μο και ράψι­μο κατα­φέ­ρα­με να έχου­με σήμε­ρα τον… θεό μας.

Χρό­νια πολ­λά και να μας ζήσει το θεογέννητο!

_______________________________________________________________

1^ Στοι­χεία από το «Ιερές Βλα­κεί­ες», Στέ­λιος Κανά­κης, Εκδό­σεις Εντύποις.
2^ «Θεός και Κεφά­λαιο», Λάμπος Κώστας, Εκδό­σεις Κουκ­κί­δα… σ. 145, αλλά και στο Bushby Tony, “The forged Origins… σ. 35

Στέλιος Κανάκης

Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται σε διάφορες επιχειρήσεις, κυρίως στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων, τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες μουσική». Επίσης τα βιβλία «Ιερές Βλακείες», Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η, το «Η Αγρία Γραφή», Εκδόσεις ΚΨΜ και το «Τ’ Άστρα στο κεφάλι μας», Εκδόσεις Εντύποις.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ