«Άδολες συνεντεύξεις σε δόλιους καιρούς»: Αγγελική Δημουλή

Ο Χρή­στος Δημού­λας, μίλη­σε με την Αγγε­λι­κή Δημου­λή, φιλό­λο­γο και ποι­ή­τρια. Στη στή­λη του Ατέ­χνως για νέους δημιουρ­γούς, «Άδο­λες συνε­ντεύ­ξεις σε δόλιους καιρούς».

* * *

Γεν­νή­θη­κε στην Αθή­να το 1980.Σπούδασε φιλο­λο­γία και σκη­νο­γρα­φία στην Αθή­να και συνέ­χι­σε τις σπου­δές της στη νεο­ελ­λη­νι­κή φιλο­λο­γία στο Πανε­πι­στή­μιο της Σορ­βόν­νης. Το 2011 εξέ­δω­σε την ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή ” Έρδυ­λον ” (εκδ. Ποι­ή­μα­τα των Φίλων) εμπνευ­σμέ­νο από το κίνη­μα του Oulipo. Το 2015 και το 2019 τις ποι­η­τι­κές συλ­λο­γές “Τα ετε­ρό­φω­τα” και  ‘Θέναρ”(Εκδ. Βακ­χι­κόν). Συμ­με­τεί­χε το 2017 στην ανθο­λο­γία ποί­η­σης ”Ο ταχυ­δρό­μος φέρ­νει γράμ­μα­τα ποιήματα”(εκδ. Ελλη­νι­κά Ταχυ­δρο­μεία). Συμ­με­τέ­χει σε διε­θνή φεστι­βάλ ποί­η­σης και το 2014 το ποί­η­μα της ”Λόγια Κεχρι­μπά­ρι” ήταν η επί­ση­μη ελλη­νι­κή συμ­με­το­χή στις εκδη­λώ­σεις της Ρίγας (Λετο­νία) ως Πολι­τι­στι­κή Πρω­τεύ­ου­σα της Ευρώ­πης, το οποίο μελο­ποι­ή­θη­κε και ερμη­νεύ­θη­κε από την Εθνι­κή Χορω­δία της Λετο­νί­ας και κυκλο­φό­ρη­σε σε cd με τον τίτλο DZINTARA CELS. Ποι­ή­μα­τά της έχουν μετα­φρα­στεί στις βαλ­τι­κές γλώσ­σες, στα μαλ­τέ­ζι­κα, στα ουκρα­νι­κά, στα γαλ­λι­κά, στα σλο­βέ­νι­κα, στα αρα­βι­κά και στα εβραϊ­κά. Μετα­φρά­ζει ποί­η­ση από τα αγγλι­κά και τα γαλ­λι­κά και αρθρο­γρα­φεί συστη­μα­τι­κά στο περιο­δι­κό του vakxikon. Εργά­ζε­ται ως φιλό­λο­γος στον ιδιω­τι­κό τομέα και διδά­σκει ελλη­νι­κά σε μετανάστες.

***

– Μιας κι είσαι και σκη­νο­γρά­φος, αν σου ζητού­σαν ένα σκη­νι­κό με θέμα την Ελλά­δα τι θα έφτιαχνες;

Επει­δή οι απα­ντή­σεις της συνέ­ντευ­ξης δίδο­νται σε χαλε­πούς και­ρούς, θα έφτια­χνα κάτι που να δώσει μια αισιο­δο­ξία και που να θυμί­ζει ταυ­τό­χρο­να Ελλά­δα, όπως για παρά­δειγ­μα, ένα γαλά­ζιο παρά­θυ­ρο με ολό­λευ­κες κουρ­τί­νες και κίτρι­να κυδώ­νια σ ’ένα πήλι­νο πιά­το. Έναν παπ­πού με ριγέ μπλού­ζα να καβα­λά­ει ένα ρόδι­νο ποδή­λα­το με σακού­λες με κόκ­κι­νες γαρί­δες να κρέ­μο­νται δεξιά και αριστερά.

– Εν έτει 2020,ποιο είναι το ”Γεντί Κου­λέ της μετα­μο­ντέρ­νας ευτυ­χί­ας μας”;

Το Γεντί Κου­λέ σήμε­ρα Χρή­στο, είναι η στε­νο­κέ­φα­λη ψυχο­λο­γία μας που αφε­νός μας εγκλω­βί­ζει σε μια κατά­στα­ση εγω­ι­στι­κή και αφε­τέ­ρου μας εμπο­δί­ζει από το άνοιγ­μα στον Άλλο. Εννο­ώ­ντας Άλλο έχου­με τον μετα­νά­στη, τον ξένο, τον σύντρο­φο, τον φίλο.

– Ακό­μα ανα­ρω­τιέ­σαι τι συνά­δει με τις κραυ­γές ή βρή­κες απάντηση;

Νομί­ζω είναι ρητο­ρι­κό το ερώ­τη­μα και αυτο­νό­η­τη η απά­ντη­ση. Τίπο­τα δεν ται­ριά­ζει με τις κραυ­γές. Μακά­ρι να έπαυαν οι κραυ­γές και να ακού­γο­νταν μόνο τραγούδια.

– Ο αγα­πη­μέ­νος σου ”τρε­λός λαγός” Μίλ­τος Σαχτού­ρης, πώς θαρ­ρείς ότι θα ποι­η­τά­ρι­ζε τις φετι­νές αποκριές;

Mε όσα συμ­βαί­νουν τώρα με την καρα­ντί­να νομί­ζω πως ο Σαχτού­ρης θα είχε κι άλλα πολ­λά να γρά­ψει. Η σημε­ρι­νή κατά­στα­ση, όλα αυτά που βιώ­νου­με είναι η εφιαλ­τι­κή ενσάρ­κω­ση του τρε­λού λαγού.

– ‘’Ανά­σα δεν τρα­βιέ­ται πια στην Χίο”. Μια στρο­φή του ποι­ή­μα­τος σου ”Καθα­ρά Δευ­τέ­ρα 1822’’ που έγρα­ψες το 2018. Αν ξανά­γρα­φες φέτος για ετού­το το νησί, θα αφαι­ρού­σες, θα πρό­σθε­τες ή θα έγρα­φες εκ νέου;

Νομί­ζω πως αυτό το ποί­η­μα με τις συνυ­πο­δη­λώ­σεις που κρύ­βει θα παρέ­με­νε ατό­φιο, ως έχει για πολ­λά «δίσε­κτα» έτη ακό­μα. Το ποί­η­μα ετού­το δεν προ­βλέ­πει αλλά θρη­νεί εκ των υστέρων..

– Παρί­σι-Αθή­να-Ποί­η­ση-δια­φο­ρές κι ομοιό­τη­τες. Ποια η γνώ­μη σου;

Άλλες πόλεις ‑άλλη ποί­η­ση. Μεγά­λες οι δια­φο­ρές καθώς η Αθή­να και γενι­κό­τε­ρα η Ελλά­δα κου­βα­λά­νε μια παρά­δο­ση αρχαία, βαριά ενώ στο Παρί­σι όλα είναι πιο μοντέρ­να, η κάθε λέξη βαραί­νει λιγότερο.

– Στη τρί­τη ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή σου ”Θέναρ” το 2019 μίλη­σες μετα­ξύ άλλων και για”τα παι­διά στις γωνί­ες των δρό­μων”, φωτο­γρα­φί­ζο­ντας εμάς της γενιάς του ’90. Τα παι­διά της γενιάς του γιού σου, αν κρύ­βο­νται αύριο στις γωνί­ες των δρό­μων ποιος θαρ­ρείς πως θα είναι ο λόγος;

Δεν ξέρω, αλή­θεια. Ωστό­σο, εύχο­μαι ο καθρέ­φτης της τότε κοι­νω­νί­ας να είναι πιο φωτει­νός από εκεί­νον της δική μας. Αυτό, βέβαια, εξαρ­τά­ται πάρα πολύ και από εμάς τους ίδιους, τη δική μας γενιά, τι εφό­δια θα δώσου­με στα παι­διά μας, τι υλι­κά ώστε να χτί­σουν δια­φο­ρε­τι­κά τον κόσμο τους.

– Μία καλή λογο­τε­χνι­κή μετά­φρα­ση εκτός της ευνό­η­της καλής γνώ­σης γλώσ­σας από τι άλλο πρέ­πει να διέπεται;

Από έμπνευ­ση. Ο μετα­φρα­στής, ιδί­ως της ποί­η­σης, μερι­κές φορές έχει μαγι­κές ιδιό­τη­τες. Κατορ­θώ­νει να δια­βά­ζει πίσω από τις σελί­δες, να ψυχα­νε­μί­ζε­ται, να μετα­φέ­ρει με αξιο­πρέ­πεια, εντι­μό­τη­τα και ειλι­κρί­νεια στα ελλη­νι­κά λέξεις και γλώσ­σες μακρινές.

– Ως Φιλό­λο­γος ποια η άπο­ψη σου για αυτή την επι­στή­μη στη χώρα μας;

Νιώ­θω κάπως σαν θεμα­το­φύ­λα­κας της ελλη­νι­κής και νεο­ελ­λη­νι­κής παρά­δο­σης υπη­ρε­τώ­ντας ετού­τη την επιστήμη.

– Μετά από το ”’Ερδυλον”,”Τα ετε­ρό­φω­τα” και το ”Θέναρ”, έχεις μαζέ­ψει στα λαχού­ρια σου άλλο υλι­κό ή ακό­μα δεν τα έχεις γεμίσει;

Κάτι έχω στο από­θε­μά μου αλλά προς το παρόν δίνω έμφα­ση σ΄ένα παι­δι­κό βιβλίο που ετοιμάζω.

_______________________________________________________________________________

Χρήστος Δημούλας: Εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες κι Ιστορία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο καθώς και Δημοσιογραφία στο Επαγγελματικό Εργαστήρι Δημοσιογραφίας. Συνδημιουργός του Φωτογραφικού Εργαστηρίου ”Φώτο-Προλετάριοι”. Έχει εκδώσει 3 ποιητικές συλλογές.”Με λάδι του παρόντος ανάβουν του μέλλοντος καντήλια”(2013),”Ο ι λαϊκατζήδες”(2014) και”Γιώργος Φαρσακίδης,ο ζωγράφος του