Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Άδολες συνεντεύξεις σε δόλιους καιρούς»: Ανθή Παρασκευοπούλου

Ο Χρή­στος Δημού­λας, μίλη­σε με την Ανθή Παρα­σκευο­πού­λου. Στη στή­λη του Ατέ­χνως για νέους δημιουρ­γούς, «Άδο­λες συνε­ντεύ­ξεις σε δόλιους καιρούς».

***

Η Ανθή Παρα­σκευο­πού­λου έχει γεν­νη­θεί στην Αθή­να και ζει στη Νέα Φιλα­δέλ­φεια. Εχει σπου­δά­σει σκη­νο­θε­σία. Έχει σκη­νο­θε­τή­σει θεα­τρι­κές παρα­στά­σεις σε σχο­λεία, συλ­λό­γους, και Δήμους. Γύρι­σε τα ντο­κυ­μα­ντερ ‘’Ευαγ­γε­λία” (2019) για το νεα­νι­κό πάρ­κιν­σον, και για την θεα­τρι­κή σκη­νή ‘’ΕΚΤΟΣ ΣΧΕΔΙΟΥ’’ (2020). Σπού­δα­σε δρα­μα­το­θε­ρα­πεία και μου­σι­κο­θε­ρα­πεία. Διδά­σκει δρα­μα­το­θε­ρα­πεία στο Ελλη­νι­κό Κέντρο Ερευ­νών Ήχου, Mου­σι­κής και Λόγου (ΕΚΕΙΜ). Εργά­ζε­ται ως δρα­μα­το­θε­ρα­πεύ­τρια — παιγ­χιο­θε­ρα­πεύ­τρια σε ατο­μι­κό και ομα­δι­κό επί­πε­δο, ενώ κάνει θεα­τρι­κό παι­χνί­δι με παι­διά και ενή­λι­κες. Εχει εργα­στεί εθε­λο­ντι­κά σε ΑΜΕΑ, ευπα­θείς ομά­δες και μετανάστες.

***

Καταρ­χάς Ανθή, καλο­τά­ξι­δο το παρα­μύ­θι σου ’’Το γαϊ­τα­νά­κι της φιλίας’’.

Μετά από σκέ­ψη μακρό­χρο­νη επι­τέ­λους βλέ­που­με υλο­ποι­η­μέ­νη την θέλη­σή σου για να το εκδώ­σεις. Ποιες ήταν οι συν­θή­κες λοι­πόν που γέν­νη­σαν την επι­θυ­μία σου και ποιος ο σκο­πός της έκδο­σής του;

Σ΄ ευχα­ρι­στώ, Χρή­στο! Είναι αλή­θεια, ότι γρά­φω, όμως παρό­τι ήθε­λα να εκδώ­σω, δεν έμπαι­να σ΄ αυτή την δια­δι­κα­σία. Ίσως να χρεια­ζό­ταν να έρθει η κατάλ­λη­λη στιγ­μή. Ήρθε αυτή λοι­πόν κι εκδό­θη­κε το παρα­μύ­θι μου, από τον εκδο­τι­κό οίκο ΑΤΕΧΝΩΣ, σε εικο­νο­γρά­φη­ση Ελέ­νης Κοσκι­νά. Είναι γνω­στό ότι το βιβλίο απο­τε­λεί ένα παρά­θυ­ρο στην φαντα­σία ενός παι­διού. Σ΄ αυτό βοη­θά ο συν­δυα­σμός της εικο­νο­γρά­φη­σης με το κεί­με­νο. Οι εικό­νες έχουν δύνα­μη, τα χρώ­μα­τα αισθη­τι­κή από­λαυ­ση, ενώ οι λέξεις το βοη­θούν να ταξι­δέ­ψει με τα φτε­ρά της φαντα­σί­ας του στο μύθο. Έτσι ώστε να μαθαί­νει την δύνα­μη των λέξε­ων και της έκφρα­σης ως επι­κοι­νω­νί­ας με τον εαυ­τό του και τους οικεί­ους του και κατ’ επέ­κτα­ση με το κοι­νω­νι­κό του περι­βάλ­λον .Στις σημε­ρι­νές δοσμέ­νες συν­θή­κες της ζωής μας η συγ­γρα­φή μας δίνει ευκαι­ρί­ες για εξω­τε­ρί­κευ­ση συναι­σθη­μά­των. Η επι­κοι­νω­νία είναι ζωτι­κό κομ­μά­τι. Να μπο­ρείς να μοι­ρα­στείς με άλλους ανθρώ­πους τις σκέ­ψεις σου ‚τους φόβους σου, τις ανη­συ­χί­ες σου, τα όνει­ρά σου, όλα όσα σε βαραί­νουν. Το τελευ­ταίο διά­στη­μα, που ”κλει­στή­κα­με” στα σπί­τια μας μου δόθη­κε η δυνα­τό­τη­τα να επι­κε­ντρω­θώ, στη συγ­γρα­φή. Έναν χρό­νο μετά την εμφά­νι­ση του κορο­νοϊ­ού στη χώρα μας, η παν­δη­μία άλλα­ξε τα πάντα. Μας έδει­ξε ότι οι άνθρω­ποι είμα­στε όλοι μετα­ξύ μας σε μία στε­νή αλλη­λε­ξάρ­τη­ση. Εξάλ­λου δημιουρ­γή­θη­κε ένας προ­βλη­μα­τι­σμός γύρω από την ποιό­τη­τα ζωής που μπο­ρού­με να προ­σφέ­ρου­με στον εαυ­τό μας και στους αγα­πη­μέ­νους μας. Σ΄ αυτές της κοι­νω­νι­κές συν­θή­κες η συγ­γρα­φή, όπως και η ανά­γνω­ση, είναι λυτρωτικές!!!

Λέει κάπου ο Αρλε­κί­νος στο παρα­μύ­θι: ”Μόνο όσοι ονει­ρεύ­ο­νται μπο­ρούν να φτιά­ξουν την πιο ωραία φορεσιά”.Ποια η νοη­μα­το­δο­σία σε αυτή την φράση;

Η ζωή μας είναι φτω­χή χωρίς όνειρα.

Είναι υπέ­ρο­χο να κάνου­με όνειρα,να δημιουρ­γού­με επι­θυ­μί­ες και να κάνου­με θετι­κές σκέ­ψεις. Ο Ποντι­κού­λης ξεκί­νη­σε για να ανα­κα­λύ­ψει την πιο όμορ­φη φορε­σιά. Σ΄ αυτή την ανα­ζή­τη­σή του, γνώ­ρι­σε νέους φίλους, είχε πολ­λές περι­πέ­τειες. Μέσα από όλη αυτή την δια­δι­κα­σία, έμα­θε ποιος είναι, τελι­κά τι είναι σημα­ντι­κό γι΄ αυτόν. Τα όνει­ρά μας διευ­ρύ­νο­νται όταν στα­μα­τά­με να είμα­στε επι­κε­ντρω­μέ­νοι στο ”εγώ” μας. Όταν μετα­κι­νού­μα­στε στο ”εμείς”, βρί­σκου­με συνο­δοι­πό­ρους στην ζωή μας. Έτσι απο­κτούν υπό­στα­ση τα όνει­ρα, είναι μία αλλη­λε­πί­δρα­ση, αλλά όλα θα παρα­μεί­νουν επι­θυ­μί­ες και όνει­ρα εάν δεν… κάνου­με κάτι. Τα πάντα εξαρ­τώ­νται από την εφαρ­μο­γή και ενέρ­γεια πάνω σε ένα στό­χο, σε έναν σκο­πό. Ο σεβα­σμός προς τους άλλους, η αγά­πη, η αλλη­λεγ­γύη, μας οδη­γούν στην χαρά, μας δίνουν δύνα­μη!!! Επει­δή σ΄ έναν κόσμο που δίνεις και παίρ­νεις απλό­χε­ρα, δεν φοβά­σαι να εμπι­στευ­τείς, δεν φοβά­σαι ότι θα πλη­γω­θείς, δεν φοβά­σαι ν΄ αγαπήσεις.

Μαθαί­νεις να διεκ­δι­κείς, ν΄ αγωνίζεσαι.

Μαθαί­νεις ότι ο αγώ­νας όλων μας, για μία καλύ­τε­ρη ζωή, χωρίς εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που, από άνθρω­πο, μπο­ρεί να μας κάνει όλους ευτυ­χι­σμέ­νους, σ΄ όλο τον πλα­νή­τη μας!!

Υπάρ­χει μετα­φο­ρι­κή έννοια στους συγκε­κρι­μέ­νους πρω­τα­γω­νι­στές που επέ­λε­ξες για την παρα­μυ­θέ­νια σου ιστορία;

Το παρα­μύ­θι είναι ένας μαγι­κός και θαυ­μα­στός κόσμος. Αυτός ο κόσμος, συνή­θως δεν βρί­σκε­ται μέσα στα όρια του πραγ­μα­τι­κού αλλά του φαντα­στι­κού. Μέσα στο παρα­μύ­θι όλα είναι δυνα­τά. Όλα τα απί­θα­να και μη πραγ­μα­τι­κά είναι πιθα­νά να συμ­βούν. Οι ήρω­ες στο ”γαϊ­τα­νά­κι της φιλί­ας” σαφώς δεν εμφα­νί­ζο­νται τυχαία. Απο­τε­λούν το βασι­κό άξο­να δρά­σης της ιστο­ρί­ας. Ο Ποντι­κού­λης και ο Γατού­λης περ­νούν δοκιμασίες,δεν τους χαρί­ζε­ται τίπο­τα. Πρέ­πει να λύσουν τους γρί­φους, να ξεπε­ρά­σουν τα εμπό­δια για να συνε­χί­σουν την ανα­ζή­τη­σή τους, και ο δρό­μος δεν είναι ποτέ εύκο­λος, πρέ­πει πάντα να επι­λέ­γουν κάθε τους ενέρ­γεια, να την αιτιο­λο­γούν. Αγω­νί­ζο­νται για τα όνει­ρά τους, με θέρ­μη. Τα παι­διά δια­βά­ζο­ντας το παρα­μύ­θι έρχο­νται σε επα­φή με την ιστο­ρία, τις κατα­στά­σεις, τους ήρω­ες. Ταυ­τί­ζο­νται με τον αγα­πη­μέ­νο τους ήρωα του παρα­μυ­θιού και προ­σπα­θούν να τον κατα­νο­ή­σουν, για­τί συμπε­ρι­φέ­ρε­ται με ένα συγκε­κρι­μέ­νο τρό­πο και όχι με κάποιον άλλο, για­τί απο­φα­σί­ζει να κάνει μία συγκε­κρι­μέ­νη ενέρ­γεια και όχι κάποια άλλη, είναι δίκαιος, είναι αγα­πη­τός, κτλ. Το παι­δί που δια­βά­ζει το παρα­μύ­θι αντι­με­τω­πί­ζει το πρό­βλη­μα του ήρωα σαν δικό του, τον κατα­λα­βαί­νει, τον θαυ­μά­ζει. Οι ήρω­ες εμπνέ­ουν αισιο­δο­ξία, δίνουν κου­ρά­γιο και ελπί­δα, ενώ διευ­κο­λύ­νουν το παι­δί να αντι­με­τω­πί­ζει δυσκο­λί­ες. Με άμε­σο και απο­τε­λε­σμα­τι­κό τρό­πο τα παι­διά ανα­κα­λύ­πτουν ποιό είναι το σωστό και το λάθος. Στο γαϊ­τα­νά­κι της φιλί­ας και οι πιο αδύ­να­μοι ήρω­ες, όπως ο Ποντι­κού­λης και ο Γατού­λης βρί­σκουν την δύνα­μη και βγαί­νουν νικη­τές . Οι ήρω­ες καθο­ρί­ζο­νται από τις πρά­ξεις τους και αυτές καθο­ρί­ζουν την εξέ­λι­ξή τους μες στον μύθο. Στο τέλος απο­δί­δε­ται δικαιο­σύ­νη, και όλοι είναι χαρούμενοι.

”Ονει­ρευ­τεί­τε, χαρές, γλέ­ντια, χορούς, τρα­γού­δια… Η αγά­πη σας είναι που θα κάνει τον Αρλε­κί­νο να ζωντα­νέ­ψει”. Λες και είχες σκε­φτεί πως φέτος Καρ­να­βά­λι δεν θα’χει. Πόσο δει­νό είναι αυτό για την ζωντά­νια ενός λαού Ανθή;

Τα δρώ­με­να της απο­κριάς έχουν τις ρίζες τους στην αρχαία Ελλά­δα και στη λατρεία του Διο­νύ­σου Το καρ­να­βά­λι μας γοη­τεύ­ει, είναι μια λαϊ­κή γιορ­τή, όπου όλοι γελούν με όλους και με όλα.

Γίνε­ται με μασκα­ρά­δες, χορούς, γλέ­ντια, σάτι­ρα και διά­φο­ρα έθι­μα σε κάθε περιο­χή, της χώρας μας. Είναι η καλύ­τε­ρη ευκαι­ρία για ξεφά­ντω­μα. Ο άνθρω­πος ξεφεύ­γει από την καθη­με­ρι­νό­τη­τά του, δια­σκε­δά­ζει, μεταμ­φιέ­ζε­ται γεμί­ζει με χαρά και αισιο­δο­ξία για το μέλ­λον. Η καρ­να­βα­λι­κή παρέ­λα­ση είναι παρέ­λα­ση κεφιού, ανε­με­λιάς, χορού, δια­σκέ­δα­σης. Δυστυ­χώς, λόγω της παν­δη­μί­ας και των συν­θη­κών που δια­μορ­φώ­θη­καν δεν έγι­νε το καρ­να­βά­λι φέτος. Άκυ­ρες οι παρε­λά­σεις και οι εκδη­λώ­σεις στους δρό­μους, άκυ­ρα τα μασκα­ρέ­μα­τα, οι επι­σκέ­ψεις στα σπί­τια ‚τα γέλια,η χαρά. Ακό­μα και στο σύγ­χρο­νο κόσμο, όπου η γιορ­τή έχει χάσει τα πρω­ταρ­χι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά της και τον αυθόρ­μη­το χαρα­κτή­ρα της, στο καρ­να­βά­λι ενυ­πάρ­χουν οι ιδέ­ες της κοι­νω­νι­κής δια­μαρ­τυ­ρί­ας και της ανατροπής.

Βέβαια, το σύνο­λο των ανθρώ­πων, του κόσμου που συμ­με­τέ­χει στο καρ­να­βά­λι είναι εντυ­πω­σια­κά εύθυ­μο κι ατρόμητο.Κυριαρχεί στην ατμό­σφαι­ρα αυτής της γιορ­τής, προ­κα­λώ­ντας κάθε έναν να συμ­με­τέ­χει σε αυτή την αφύ­πνι­ση. Αυτή είναι και η ουσία για τον λαό μας στις σημε­ρι­νές συν­θή­κες Σήμε­ρα τελεί­ως αιφ­νί­δια, βρι­σκό­μα­στε όλοι μας σε μία νέα καθη­με­ρι­νό­τη­τα, κάτω από πολύ ασυ­νή­θι­στες συν­θή­κες, μιας πρω­τό­γνω­ρης κατά­στα­σης Ο συνε­χό­με­νος εγκλει­σμός, το «άνοι­ξε- κλείσε»και ο περιο­ρι­σμός στις μετα­κι­νή­σεις έχει προ­κα­λέ­σει σε πολ­λούς ανθρώ­πους δυσφο­ρία, άγχος και φόβο.Η κυβέρ­νη­ση επι­κα­λεί­ται την ατο­μι­κή ευθύ­νη των πολι­τών ως λύση στο πρό­βλη­μα της παν­δη­μί­ας. Αυτό γίνε­ται για να συγκα­λύ­ψει τις κρα­τι­κές ευθύ­νες υπο­βάθ­μι­σης του δημό­σιου συστή­μα­τος Υγεί­ας όλα τα προη­γού­με­να χρό­νια και τώρα. Επί­σης η προ­σπά­θεια να «χρε­ω­θεί» η σημε­ρι­νή επι­δη­μιο­λο­γι­κή κατά­στα­ση, που βρί­σκε­ται στο «κόκ­κι­νο», στις πορεί­ες και τις συγκε­ντρώ­σεις που γίνο­νται αυτό το διά­στη­μα με αιτή­μα­τα για μέτρα για την προ­στα­σία της Υγεί­ας, για την υπε­ρά­σπι­ση των λαϊ­κών δικαιω­μά­των, απέ­να­ντι στην κρα­τι­κή κατα­στο­λή, μας φανε­ρώ­νει την αδυ­να­μία του κρά­τους να στη­ρί­ξει τις ανά­γκες των πολι­τών. Κάθε μέρα που περ­νά­ει, γίνε­ται και πιο φανε­ρό αυτό.

Απλά, λιτά και περιε­κτι­κά τι πρέ­πει να κατ’ εσέ να περιέ­χει ένα καλό παραμύθι;”.

Άρα­γε υπάρ­χει καλό και κακό παρα­μύ­θι; Όλα τα παρα­μύ­θια εστιά­ζουν σε έναν καλύ­τε­ρο κόσμο. Άλλα μας αρέ­σουν περισ­σό­τε­ρο κι άλλα λιγό­τε­ρο. Καθέ­νας από μας βρί­σκει στα παρα­μύ­θια, αυτό που του κεντρί­ζει το ενδια­φέ­ρον στην δεδο­μέ­νη στιγ­μή της ζωής του, που δια­βά­ζει ένα παρα­μύ­θι. Το όνει­ρο, η φαντα­σία, ένας κόσμος μαγι­κός και αξια­γά­πη­τος είναι τα παρα­μύ­θια. Όσο λοι­πόν μας κρα­τά σε αγω­νία η πλο­κή, τόσο περισ­σό­τε­ρο γίνε­ται ενδια­φέ­ρον το παρα­μύ­θι. Όσο πιο πολύ μας συγκι­νεί, με τα προ­βλή­μα­τα των ηρώ­ων του, τόσο πιο πολύ ταυ­τι­ζό­μα­στε μαζί τους. Όσο πιο δίκαιη είναι η λύση του προ­βλή­μα­τος του ήρωα, τόσο μεγα­λύ­τε­ρη ανα­κού­φι­ση και χαρά έχου­με, η κάθαρ­ση έχει επιτευχθεί!!!

Παι­δεία και Παρα­μύ­θι. Τι σκέ­φτε­σαι γι’ αυτό το θέμα;

Η εκπαί­δευ­ση παρέ­χε­ται από τα σχο­λεία και πιστο­ποιεί­ται με πτυ­χία, ενώ η παι­δεία είναι απο­τέ­λε­σμα τόσο του περι­βάλ­λο­ντος στο οποίο μεγα­λώ­νου­με, όσο και προ­ϊ­όν εσω­τε­ρι­κών ανα­ζη­τή­σε­ων του καθε­νός μας. Η παι­δεία είναι αυτή που σου μαθαί­νει να ξεχω­ρί­ζεις το καλό απ᾽ το κακό. Σε διδά­σκει τι είναι δικαιο­σύ­νη και τι σεβα­σμός. Εκπαί­δευ­ση χωρίς παι­δεία μοιά­ζει με σπί­τι χωρίς θεμέ­λια. Αν ο στό­χος της εκπαί­δευ­σης είναι η στεί­ρα από­κτη­ση γνώ­σε­ων ‚ο στό­χος της παι­δεί­ας είναι η ψυχι­κή ‚συναι­σθη­μα­τι­κή και πολι­τι­κή ολο­κλή­ρω­ση του ατό­μου. Αν η εκπαί­δευ­ση αγα­πά­ει τη πολυ­μά­θεια η παι­δεία αγα­πά­ει τη φιλο­μά­θεια. Στην ζωή μας θα συνα­ντή­σου­με πολ­λούς ανθρώ­πους με πτυ­χία μα με παι­δεία λίγους. Κι ας πιστεύ­ουν κάποιοι λαν­θα­σμέ­να πως το ένα επι­φέ­ρει το άλλο. Είναι ανά­γκη των και­ρών η επι­στρο­φή σε μια ανθρω­πι­στι­κή παι­δεία όπου το πρω­τεύ­ον θα είναι η πνευ­μα­τι­κή καλ­λιέρ­γεια και όχι το κυνή­γι της επι­τυ­χί­ας, και του κέρ­δους. Τότε θα υπάρ­ξει η δυνα­τό­τη­τα ενός μετα­σχη­μα­τι­σμού της κοινωνίας.

Μιας κοι­νω­νί­ας βασι­σμέ­νης στα παναν­θρώ­πι­να ιδα­νι­κά της ειρή­νης, της ελευ­θε­ρί­ας, της κατάρ­γη­σης κάθε μορ­φής εκμε­τάλ­λευ­σης ανθρώ­που από άνθρω­πο. Είναι χρέ­ος όλων μας, και κυρί­ως της παι­δεί­ας, να εξα­σφα­λί­σει στο παι­δί ότι εκλε­πτύ­νει την ευαι­σθη­σία, καλ­λιερ­γεί την φαντα­σία και πλου­τί­ζει την ζωή, να το φέρει δηλα­δή σε επα­φή με το παρα­μύ­θι. Tα παρα­μύ­θια γοη­τεύ­ουν, συνε­παίρ­νουν, καθη­συ­χά­ζουν, παρη­γο­ρούν, συμ­βου­λεύ­ουν, δια­παι­δα­γω­γούν τα παιδιά.

Είσαι Δρα­μα­το­θε­ρα­πεύ­τρια. Πόσο βοη­θά τα ευά­λω­τα άτο­μα ηΔρα­μα­το­θε­ρα­πεία μες στην οποία η διή­γη­ση, συγ­γρα­φή κι ανά­λυ­ση παρα­μυ­θιών είναι από τα βασι­κά της ατού;

Η δρα­μα­το­θε­ρα­πεία είναι μία καθα­ρά βιω­μα­τι­κή μέθο­δος θερα­πεί­ας απα­ραί­τη­τη ως μέσο μετα­μόρ­φω­σης, προ­κει­μέ­νου οι άνθρω­ποι, τόσο σε ατο­μι­κό όσο και σε συλ­λο­γι­κό επί­πε­δο, να δια­τη­ρή­σουν την αισιο­δο­ξία τους, ένα υψη­λό επί­πε­δο συνει­δη­τό­τη­τας και να βρουν λύσεις στα προ­βλή­μα­τα που τους απα­σχο­λούν. Απευ­θύ­νε­ται, κυρί­ως σε άτο­μα που θέλουν ν΄ ανα­πτύ­ξουν περισ­σό­τε­ρο τις δεξιό­τη­τες, και τον εαυ­τό τους, να βελ­τιώ­σουν την αυτο­ε­πί­γνω­ση τους να προ­σεγ­γί­σουν μέσω μιας δια­φο­ρε­τι­κής τεχνι­κής το τραύ­μα τους. Με αυτόν τον τρό­πο βοη­θά­ει σημα­ντι­κά στη θετι­κή ανά­πτυ­ξη κοι­νω­νι­κών δεξιο­τή­των. Αυτό έχει ως συνέ­πεια την βελ­τί­ω­ση των δια­προ­σω­πι­κών σχέ­σε­ων, την αντι­με­τώ­πι­ση προ­βλη­μά­των του στε­νού περι­βάλ­λο­ντος αλλά και του εργα­σια­κού και συντε­λεί στη γενι­κό­τε­ρη ευε­ξία και εξέ­λι­ξη του ατό­μου. Οι μέθο­δοι της δρα­μα­το­θε­ρα­πεί­ας περι­λαμ­βά­νουν κίνη­ση, φωνή, χορό, θεα­τρι­κά παι­χνί­δια, μαριο­νέ­τες και μάσκες, παί­ξι­μο ρολών, αυτο­σχε­δια­σμό, μύθους, παρα­μύ­θια, θεα­τρι­κά κεί­με­να, επε­ξερ­γα­σία κει­μέ­νων, συγ­γρα­φή ιστο­ριών. Τα απο­τε­λέ­σμα­τα της είναι ιδιαι­τέ­ρως εντυπωσιακά.

Έχεις μακρά εμπει­ρία από συμ­με­το­χές σε Φεστι­βάλ Παρα­μυ­θιού σε διά­φο­ρους Δήμους και γει­το­νιές. Ποια η θετι­κή και η αρνη­τι­κή τους ως τώρα εικόνα;

Πιστεύω ότι τα Φεστι­βάλ Παρα­μυ­θιού κρα­τούν ζωντα­νό το όνει­ρο του παρα­μυ­θιού, στα παι­διά. Είναι εκδη­λώ­σεις που δίνουν σε ολα τα παι­διά την δυνα­τό­τη­τα να ακού­σουν παρα­μύ­θια από επαγ­γελ­μα­τί­ες αφη­γη­τές, μου­σι­κούς, ηθο­ποιούς. Εξάλ­λου τα παι­διά μπο­ρούν σε ένα ειδι­κά δια­μορ­φω­μέ­νο χώρο να μαγευ­τούν από τις ιστο­ρί­ες που θα ακού­σουν ή τις ιστο­ρί­ες που θα παί­ξουν, καθο­ρί­ζο­ντας και αυτά την εξε­λι­ξή τους.

Τα φεστι­βάλ παρα­μυ­θού είναι δια­δρα­στι­κοί χώροι, βοη­θούν τα παι­διά να ταξι­δέ­ψουν με τα φτε­ρά της φαντα­σί­ας τους σε φαντα­στι­κούς κόσμους, κάνο­ντας τα δημιουρ­γι­κά και ευτυχισμένα!Γι’ αυτό πρέ­πει κάθε δήμος να ενσω­μα­τώ­σει στις προ­σπά­θειές του τέτοια εκπαι­δευ­τι­κά προ­γράμ­μα­τα και πολι­τι­στι­κές δια­δι­κα­σί­ες οι οποί­ες είναι ολό­πλευ­ρα ωφέ­λι­μες για κάθε παιδί.

Με τι άλλες τέχνες ασχο­λεί­σαι Ανθή και ποια σε εκφρά­ζει πιο πολύ;

Οι τέχνες μπο­ρούν να προ­κα­λέ­σουν αισθή­μα­τα και συναι­σθή­μα­τα στον ανα­γνώ­στη, στον θεα­τή, στον ακρο­α­τή. Οταν δεν έχεις καλή ψυχο­λο­γι­κή διά­θε­ση η τέχνη μπο­ρεί να σε βοη­θή­σει. Βλέ­πο­ντας μία ται­νία ή δια­βά­ζο­ντας ένα βιβλίο οι ήρω­ες μπο­ρεί να κατα­πιά­νο­νται με κάτι που θα σου θυμί­ζει μία κατά­στα­ση δική σου ή κάτι που θα σε κάνει να ταυ­τι­στείς μαζί τους.
Αυτό από μόνο του μπο­ρεί να σε κάνει να δια­χει­ρι­στείς καλύ­τε­ρα τα προ­βλή­μα­τά σου ή το λιγό­τε­ρο να μην αισθά­νε­σαι μονα­ξιά στις δύσκο­λες στιγ­μές Το θέα­τρο μπο­ρεί να σε κάνει ν΄ απο­δρά­σεις από την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα σε ένα όμορ­φο μέρος Η μου­σι­κή μπο­ρεί να εξυ­ψώ­σει το πνεύ­μα και να αλλά­ξει τη διά­θε­σή σου. Αν σκε­φτού­με όλοι μας πόσο όμορ­φα αισθα­νό­μα­στε όταν πάμε στο θέα­τρο, στον κινη­μα­το­γρά­φο, σε μια συναυ­λία ή ακό­μη όταν δια­βά­ζου­με ένα αγα­πη­μέ­νο μας βιβλίο, με πλο­κή που μας καθη­λώ­νει. Όλες οι τέχνες είναι όμορ­φες, μας κοι­νω­νι­κο­ποιούν, μας ψυχα­γω­γούν. Φέρ­νουν την ομορ­φιά και την χάρη στην ζωής μας. Όπως λοι­πόν ήδη κατα­λα­βαί­νεις, στην ζωή μου ο κινη­μα­το­γρά­φος, το διά­βα­σμα βιβλί­ων, το θέα­τρο αλλά και η ζωγρα­φι­κή κι η κατα­σκευή κοσμη­μά­των είναι μέρος της γκά­μας των καλ­λι­τε­χνι­κών ασχο­λιών κι ενδια­φε­ρό­ντων μου.

Τέχνη και καλυ­τέ­ρευ­ση ατο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή. Ποια η γνώ­μη σου;

Τέχνη είναι η συνει­δη­τή ενέρ­γεια αλλά και η ιδιαί­τε­ρη ικα­νό­τη­τα του ανθρώ­που για δημιουρ­γία έργων που προ­κα­λούν αισθη­τι­κή συγκί­νη­ση και ανα­πτύσ­σουν προ­βλη­μα­τι­σμό. Μέσω της τέχνης ο καλ­λι­τέ­χνης εκφρά­ζει την ιδιαί­τε­ρη αισθη­τι­κή του, και την φιλο­σο­φία του, όπως και τις κοι­νω­νι­κές, οικο­νο­μι­κές, πολι­τι­κές συν­θή­κες της επο­χής του. Πολ­λές φορές η καλ­λι­τε­χνι­κή δημιουρ­γία μετα­τρέ­πε­ται συχνά σε φωνή δια­μαρ­τυ­ρί­ας και αντί­στα­σης, ενά­ντια σε αυταρ­χι­κές πολι­τι­κές, καλώ­ντας τους ανθρώ­πους να αντι­στα­θούν σ΄ αυτές ορθώ­νο­ντας το ανά­στη­μά τους. Ταυ­τό­χρο­να η τέχνη δίνει στον άνθρω­πο το όρα­μα για έναν καλύ­τε­ρο κόσμο, δίκαιο, ελεύ­θε­ρο, ειρη­νι­κό. Μην ξεχνά­με ότι κάθε έργο τέχνης εκφρά­ζει μία πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Είναι το δημιούρ­γη­μα ενός καλ­λι­τέ­χνη που έχει ως στό­χο να επι­κοι­νω­νή­σει με το κοι­νό. Γι΄ αυτόν το λόγο όταν ολο­κλη­ρώ­νε­ται παύ­ει να ανή­κει στο δημιουρ­γό του, απο­κτά ζωή δικιά του, το γνω­ρί­ζουν όλοι, είναι σε δημό­σια θέα. Η τέχνη δια­παι­δα­γω­γεί τον άνθρω­πο. Ανα­πτύσ­σει την επι­κοι­νω­νία ανά­με­σα στον δημιουρ­γό και στο κοι­νό και ανά­με­σα στους ανθρώ­πους όλου του κόσμου και όλων των εποχών.

Ποια είναι τα επό­με­να σου σχέδια;

Βρί­σκο­μαι στη φάση συγ­γρα­φής του πρώ­του μυθι­στό­ρη­μα­τός μου, ταυ­τό­χρο­να γρά­φω ένα παραμύθι.Γράφω όπο­τε έχω ελεύ­θε­ρο χρό­νο, αν και δεν είναι πάντα εύκο­λο. Στό­χος μου είναι να το τελειώ­σω σύντο­μα. Θα δείξει…

Πες μια αγα­πη­μέ­νη σου φρά­ση που να την αφιε­ρώ­νεις και στο ”Ατέ­χνως”.

Είναι η 6η θέση στις ‘’Θέσεις για τον Φόυ­ερ­μπαχ’’ που έγρα­ψε ο Μάρξ. ”Η ουσία του ανθρώ­που δεν είναι αφαί­ρε­ση που υπάρ­χει μέσα στο μεμο­νω­μέ­νο άτομο.Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα της είναι το σύνο­λο των κοι­νω­νι­κών σχέσεων”.

Καλή δημιουρ­γι­κή συνέ­χεια και καλο­τά­ξι­δο και πάλι το παρα­μύ­θι σου Ανθή.

***

_______________________________________________________________________________

xristos dimoulas

Χρήστος Δημούλας: Εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες κι Ιστορία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο καθώς και Δημοσιογραφία στο Επαγγελματικό Εργαστήρι Δημοσιογραφίας. Συνδημιουργός του Φωτογραφικού Εργαστηρίου ”Φώτο-Προλετάριοι”. Έχει εκδώσει 3 ποιητικές συλλογές.”Με λάδι του παρόντος ανάβουν του μέλλοντος καντήλια”(2013),”Ο ι λαϊκατζήδες”(2014) και”Γιώργος Φαρσακίδης,ο ζωγράφος του

Παρα­μύ­θι: Το γαϊ­τα­νά­κι της φιλί­ας, της Ανθής Παρασκευοπούλου

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο