«Άδολες συνεντεύξεις σε δόλιους καιρούς»: Καρίνα Βέρδη

 Ο Χρή­στος Δημού­λας, μίλη­σε με την Καρί­να Βέρ­δη, στη στή­λη του Ατέ­χνως για νέους δημιουρ­γούς, «Άδο­λες συνε­ντεύ­ξεις σε δόλιους καιρούς».

Η Καρί­να Βέρ­δη γεν­νή­θη­κε στην Αθή­να και σπού­δα­σε σκη­νο­θε­σία κινη­μα­το­γρά­φου και τηλε­ό­ρα­σης στην σχο­λή Λυκούρ­γου Σταυ­ρά­κου και Ευρω­παϊ­κό Πολι­τι­σμό στο Ε.Α.Π.  Παρα­κο­λού­θη­σε μαθή­μα­τα δημιουρ­γι­κής γραφής,σεναρίου και πολι­τι­στι­κής διαχείρισης.

Εργά­ζε­ται ως αρθρο­γρά­φος-πολι­τι­στι­κή συντά­κτρια σε έντυ­πα και ηλε­κτρο­νι­κά μέσα και επι­με­λή­τρια εκδό­σε­ων, ενώ διορ­γα­νώ­νει και επι­με­λεί­ται παρου­σιά­σεις βιβλί­ων με μου­σι­κή σύμπρα­ξη καλ­λι­τε­χνών. Συχνά συντο­νί­ζει ποι­η­τι­κές δρά­σεις και απαγ­γε­λί­ες ποι­η­μά­των σε χώρους πολιτισμού.

Συμ­με­τέ­χει σε performances, μικρού μήκους ταινίες,videopoetry.

Είναι συνερ­γά­της των λογο­τε­χνι­κών περιο­δι­κών Κέφα­λος και Κύμα.

Μιλά αγγλι­κά και Ισπανικά.

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ

ΑΙΡΕΤΙΚΟ ΓΕΡΑΚΙ, χαι­κού, Εκδό­σεις Όστρια,2018

ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΒΙΣΣΥΝΙ, Ποί­η­ση, Εκδό­σεις Όστρια,2018

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ, ανθο­λό­γη­ση-επι­μέ­λεια διη­γη­μά­των, Εκδό­σεις Κύμα,2018

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ, ανθο­λό­γη­ση-επι­μέ­λεια διη­γη­μά­των, Εκδό­σεις Κύμα,2019

Πρό­λο­γος στο ΚΟΓΧΕΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ, Εκδό­σεις Επτάλοφος,2017

Πρό­λο­γος στο ΣΚΟΤΟΣ,ΕΡΩΣ, ΦΩΣ, Εκδό­σεις Όστρια,2019

ΧΡΩΜΑΤΑ ΨΥΧΗΣ( συλ­λο­γι­κό), Εκδό­σεις Όστρια,2018

ΣΥΝΟΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΒΑΦΗ( συλ­λο­γι­κό) Εκδό­σεις Όστρια,2018

ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ, τ.Α΄ Εκδό­σεις Κύμα,2017

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ(συλλογικό) Έκδο­ση του Φιλο­ζω­ι­κού συλ­λό­γου Λαμίας,2016

Επί­λε­κτον-Όταν η Ζωγρα­φι­κή συνα­ντά την Ποί­η­ση (συλ­λο­γι­κό λεύ­κω­μα), εκδό­σεις Όστρια, 2019

Τα Υπο­γεί­ως Ανε­ω­χθέ­ντα, συλ­λο­γι­κό, ποί­η­ση, επιμ. Γ.Χ. Θεο­χά­ρη, εκδό­σεις Ρώμη,2019

Καλ­λι­τε­χνι­κό Ημε­ρο­λό­γιο του 2020, Εκδό­σεις Κέφαλος(συμμετοχή με ποί­η­μα και δύο έργα ζωγραφικής)

ΟΜΑΡΟΣΑ, διη­γή­μα­τα( υπό έκδοση)

***

- Οι ποι­η­τές σήμε­ρα στην πλειο­ψη­φία τους, τολ­μά­νε ν’ αρθρώ­σουν τον ξεκά­θα­ρα δικό τους λόγο με την αρμό­ζου­σα ένταση;

Υπάρ­χουν πολ­λοί ποι­η­τές αλλά όχι ποι­η­τι­κή παι­δεία ευρεί­ας κλίμακας.

Έντα­ση υπάρ­χει σε συγκε­κρι­μέ­νους χώρους της ποί­η­σης που εμπλέ­κο­νται ιδε­ο­λο­γι­κά ερεί­σμα­τα, αλλά στους συγκε­κρι­μέ­νους πάντα η ποί­η­ση ήταν πιο καταγ­γελ­τι­κή. Ο «ξεκά­θα­ρα δικός τους λόγος» είναι μεγά­λη κου­βέ­ντα, για­τί οι επιρ­ρο­ές χωρί­ζο­νται στις φιλο­λο­γι­κές διδα­χές που όμως δεν περι­λαμ­βά­νουν ευρω­παϊ­κή ποί­η­ση και μοντερ­νι­σμό, ακό­μα λιγό­τε­ρο. Ίσως η τελευ­ταία γενιά ποι­η­τών να είναι σε πιο άμε­ση επα­φή με διε­θνή ρεύ­μα­τα, λόγω σπου­δών στο εξω­τε­ρι­κό, ταξι­διών και λόγω εξά­πλω­σης του δια­δι­κτύ­ου. Να αγα­πά­με τη γλώσ­σα και τις ρίζες της αλλα δεν μπο­ρού­με να γρά­φου­με αιω­νί­ως σαν να μην υπήρ­ξε μοντερ­νι­σμός για παράδειγμα.

- Ευρω­παϊ­κός Πολι­τι­σμός για σένα που τον σπού­δα­σες στο Ε.Α.Π. τι σημαί­νει στην σύγ­χρο­νη εποχή;

Σημαί­νει ότι μέσα από την ιστο­ρι­κή διε­ρεύ­νη­ση των παρα­γό­ντων που δια­μόρ­φω­σαν την Ευρώ­πη, από οικο­νο­μι­κής, επι­στη­μο­νι­κής πλευ­ράς και φυσι­κά από την πλευ­ρά της τέχνης, αρχι­τε­κτο­νι­κής και λογο­τε­χνί­ας κατα­νο­ού­με καλύ­τε­ρα το σημε­ρι­νό της προ­φίλ. Ο πολι­τι­σμός της Ευρώ­πης θεμε­λιώ­νε­ται πάνω στα ανθρώ­πι­να δικαιώ­μα­τα, την ισό­τη­τα, την ελευ­θε­ρία έκφρα­σης και αυτά πρέ­πει να προασπιζόμαστε.

- Διέ­πει καθό­λου η οξύ­νοια την τωρι­νή ποί­η­ση μας ή μήπως την κυριαρ­χούν η σύγ­χυ­ση παρέα με την φλυαρία;

Σε κάθε τέχνη υπάρ­χουν πετυ­χη­μέ­νοι εκφρα­στές και άλλοι λιγό­τε­ρο. Πράγ­μα­τι υπάρ­χει και αυτό που λές, αλλά με τον κλυ­δω­νι­σμό των ιδε­ο­λο­γιών, την οικο­νο­μι­κή κρί­ση που μαστί­ζει τις κοι­νω­νί­ες και όχι μόνο τη δική μας, την περιρ­ρέ­ου­σα ασά­φεια και ανα­σφά­λεια ο κόσμος της γρα­φής ανα­πα­ρά­γει αυτά τα ερεθίσματα.

- Ποιό κλασ­σι­κό ποί­η­μα θα σκη­νο­θε­τού­σες κινη­μα­το­γρα­φι­κά, αν σου δινό­ταν η ευκαιρία;

Το «In Flanders Fields», του John McCrae.

- Η παρα­δο­ξό­τη­τα του να μας σκλη­ρα­γω­γεί θετι­κά ένα ποί­η­μα, πού έγκειται;

Στο ότι μας δεί­χνει χωρίς περι­στρο­φές την ουσία των πραγ­μά­των, με εκτυ­φλω­τι­κή αλή­θεια, έτσι η αση­μα­ντο­λο­γία καταρ­ρέ­ει και η συνει­δη­το­ποί­η­ση μας κάνει δυνατούς

- Τα ”ρομπότ-γραμ­μα­τείς του μέλ­λο­ντος” ποιά θαρ­ρείς πώς θα είναι;

Η φρά­ση είναι παρ­μέ­νη από το ποί­η­μα Πηχτά Γαλά­ζια Καλο­καί­ρια Χωρίς Τελειω­μό και είναι ρεα­λι­στι­κή. Θα είναι τα ρομπότ που θα αντι­κα­τα­στή­σουν κάποιες υπη­ρε­σί­ες. Εδώ το ποι­η­τι­κό εγώ του διχα­σμέ­νου ανθρώ­που περ­νά τα καλο­καί­ρια του σε γαλά­ζιες οθό­νες ενός δυστο­πι­κού υπερ­τε­χνο­λο­γι­κού μέλλοντος

- Οι ποι­η­τές πρέ­πει να ενα­ντιώ­νο­νται όπως εσύ, στις ”ακάν­θιες υπο­σχέ­σεις αλλα­γής δεδο­μέ­νων, που κοσμούν των ιερο­φό­ρων την φίλαυ­τη γενειά­δα, παρα­κα­θή­με­νοι εκ της Αρχής του Πολέμου”;

Είναι υπο­χρέ­ω­ση για τους ποι­η­τές να μιλούν για τις πάσης φύσε­ως αδι­κί­ες και τα λόγια της ποί­η­σης αφυ­πνί­ζουν ταχύ­τε­ρα και βαθύ­τε­ρα το συλ­λο­γι­κό αίσθημα

- Πώς να γλiτώ­σουν ”της άνοι­ξης τα γιορ­τι­νά, ποy μέσα στης φτώ­χειας τα στε­νά μαραίνονται”; 

Δεν θα γλiτώ­σουν, αλλά θα υπάρ­χουν κι αυτά μέσα στην ποί­η­σή μας, από τη ματιά μας και μια ενερ­γή ανθρω­πι­νό­τη­τα. Η αγά­πη και η αλλη­λεγ­γύη, το να μην είμα­στε μόνο νοι­κο­κυ­ραί­οι που κοι­τά­με τη δου­λί­τσα μας και το σπι­τά­κι μας. Να μην περι­μέ­νου­με μόνο από τους άλλους να πρά­ξουν και να μην ανα­λω­νό­μα­στε στην κρι­τι­κή του πόσο κακοί και αδιά­φο­ροι είναι οι άλλοι.

-Υπο­στη­ρί­ζεις ότι ”η Ιστο­ρία γλυ­καί­νει τους φόβους μας”. Πώς το κάνει;

Αν μελε­τή­σει κανείς ιστο­ρία θα δει ότι πράγ­μα­τι επα­να­λαμ­βά­νε­ται. Με το ότι τα πράγ­μα­τα κάνουν κάποιους κύκλους, φτά­νουν σε ένα δυνα­μι­κό άκρο και παρακ­μά­ζουν, για­τί δια­δέ­χε­ται κάτι άλλο. Τους γλυ­καί­νει σημαί­νει ότι τους κάνει πιο κατα­νο­ή­σι­μους, πρέ­πει να δρού­με με όλο μας το είναι στο παρόν, αλλά να μην ξεχνά­με το σημείο της ιστο­ρί­ας που βρισκόμαστε.

- Υπάρ­χει κάτι άλλο εκτός από την ποί­η­ση που όπως αυτήν-όπως υπο­στη­ρί­ζεις- ακο­νί­ζει τις πτυ­χές της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, την σπά­ει, την ανα­λύ­ει και την ανασυνθέτει;

Η δημιουρ­γία εν γένει, ο έρω­τας και οι εμπνευ­σμέ­νες επι­στη­μο­νι­κές έρευ­νες, που μας δίνουν μια άλλη θέα­ση του κόσμου. Για παρά­δειγ­μα, διά­βα­σα σε μια έρευ­να για το ότι όταν τα φυτά στρε­σά­ρο­νται βγά­ζουν υπε­ρη­χη­τι­κούς ήχους, που τους ακούν τα έντο­μα και κάποια ζώα. Ο Εμπει­ρί­κος βέβαια το είχε πει νωρί­τε­ρα «Τα άνθη μιλούν»!

- Πότε να με κερ­νά­ει σοκο­λα­τά­κια στο καφέ ”Κορα­ής” μιλώ­ντας μου για την Κατε­ρί­να Γώγου,πότε να μου δεί­χνει σπί­τι του το δωμά­τιο που έκρυ­βε τον ΕΠΟ­Νί­τη Μάνο Χατζιδάκι…Εσύ Καρίνα,τι εικό­νες κρα­τάς από την γνω­ρι­μία σου με τον Νάνο Βαλαωρίτη;

Είναι πολ­λά αυτά που κρα­τάω, θα σoυ πω. Όμως μου συνέ­βη κάτι περί­ερ­γο. Τον αισθάν­θη­κα σαν συγ­γε­νή μου, υπό την έννοια ότι μου έδι­νε ασφά­λεια η παρου­σία του, στο τηλέ­φω­νο, σε μηνύ­μα­τα, μου άρε­σε που ήταν εκεί. Και τον συμ­βου­λεύ­τη­κα κάποιες φορές εκτός από ποι­ή­μα­τα και για προ­σω­πι­κά μου, όπως για την επι­λο­γή της στή­λης μου σε έντυ­πη εφη­με­ρί­δα, που του έδω­σα μια λίστα με πιθα­νούς τίτλους και διά­λε­ξε το «οι σελί­δες της Καρί­νας». Κρα­τώ τη φρε­σκά­δα της σκέ­ψης του, το πόσο σύγ­χρο­νος ήταν , πόσο ειλι­κρι­νής και πόσο διεισ­δυ­τι­κός. Θα είναι πάντα μέσα στην καρ­διά μου, ήταν απί­στευ­τος άνθρω­πος, δεν έμοια­ζε με κανέναν.

- Για τα ψηλά οικο­νο­μι­κά ποσά που κοστί­ζουν οι εκδό­σεις, τι μπο­ρεί να γίνει;

Να μην εκδί­δου­με σε εκδο­τι­κούς που ζητά­νε υπέ­ρο­γκα ποσά. Δεν αγα­πούν περισ­σό­τε­ρο την ποί­η­ση, ούτε την υπο­στη­ρί­ζουν περισσότερο.

- Επει­δή για κάτι παρα­πλή­σιο προ­σπα­θώ κι εγώ, για πες μου, πώς ένιω­σες όταν είδες τυπω­μέ­νες τις ζωγρα­φιές των παι­διών από το Χατζη­κυ­ριά­κειο Ίδρυ­μα, μέσα στις σελί­δες της Ανθο­λο­γί­ας σου με τις Ιστο­ρί­ες του Δρόμου;

Ένιω­σα συγκί­νη­ση και επα­λή­θευ­ση της πεποί­θη­σής μου ότι μπο­ρού­με αν θέλου­με και εργα­στού­με με συνέ­πεια να πετύ­χου­με κάτι όμορ­φο. Μπο­ρού­με να δια­νοί­ξου­με τον δρό­μο και όχι να περι­μέ­νου­με να μας χαρι­στεί. Να είμα­στε έτοι­μοι να αντι­με­τω­πί­σου­με δυσκο­λί­ες, διά­ψευ­ση, αμφι­σβή­τη­ση, αλλά αν έχου­με πίστη πολ­λά μπο­ρούν να γίνουν. Να μην είναι μόνο το κίνη­τρο μας τα χρή­μα­τα, αλλά και οι ηθι­κές ικα­νο­ποι­ή­σεις, σχε­τι­κά με τη συμ­βο­λή μας στην κοι­νω­νία. Δεν μπο­ρώ να πω ότι αυτή μου η πρω­το­βου­λία συνά­ντη­σε δυσκο­λί­ες βέβαια, διό­τι αγκα­λιά­στη­κε αμέ­σως από τη διευ­θύ­ντρια του Χατζη­κυ­ριά­κειου ιδρύ­μα­τος και τους εκδό­τες του κύμα­τος. Όμως είχα την ιδέα αλλά και την εκτε­λε­στι­κή ευθύ­νη, δεν έκα­νε κάποιος άλλος και τα πρα­κτι­κά κομ­μά­τια, τις συνεν­νο­ή­σεις, τα mails, την προ­ώ­θη­ση, την παρου­σί­α­ση, κλπ.

- Αφού λοι­πόν ανθο­λό­γη­σες Ιστο­ρί­ες του Δρό­μου και της Θάλασ­σας, ενώ παράλ­λη­λα μας είπες ότι υπάρ­χει ”Αιρε­τι­κό Γερά­κι, Ηλε­κτρι­κό βυσ­σι­νί”, θα δού­με τελι­κά σε έκδο­ση την ανέκ­δο­τη ως τώρα συλ­λο­γή διη­γη­μά­των σου ”Ομα­ρό­σα”;

Θα δού­με φυσι­κά! Άλλα­ξα την επι­λο­γή μου στον εκδο­τι­κό, γι αυτό λίγο καθυ­στέ­ρη­σε. Όμως είχα έτσι την ευκαι­ρία να προ­σθέ­σω και έξι και­νού­ριες ιστορίες!
Σ’ευχαριστώ πολύ για την ευγε­νι­κή σου πρό­σκλη­ση για αυτή τη συνέ­ντευ­ξη και σας εύχο­μαι καλή επι­τυ­χία στο Ατέ­χνως και στην στή­λη σου!

Εγώ σ’ευχαριστώ Καρίνα.Νάσαι πάντα δημιουργική.

_______________________________________________________________________________

Χρήστος Δημούλας: Εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες κι Ιστορία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο καθώς και Δημοσιογραφία στο Επαγγελματικό Εργαστήρι Δημοσιογραφίας. Συνδημιουργός του Φωτογραφικού Εργαστηρίου ”Φώτο-Προλετάριοι”. Έχει εκδώσει 3 ποιητικές συλλογές.”Με λάδι του παρόντος ανάβουν του μέλλοντος καντήλια”(2013),”Ο ι λαϊκατζήδες”(2014) και”Γιώργος Φαρσακίδης,ο ζωγράφος του Λαού”(2015).