Άκου… (Νουβέλα της Χριστίνας Μαμπόρια)

Προ­σπά­θη­σε ν’ ακού­σεις την ψυχή που σε ανα­ζη­τά και την καρ­διά να χτυ­πά μόνο με την σκέψη.

Άκου για να κατα­λά­βεις πως νιώ­θω μακριά σου, σαν χελι­δο­νιού άκου­σμα και μια κραυ­γή πονε­μέ­νη να σέρ­νε­ται για μια στα­γό­να δρο­σιάς στα διψα­σμέ­να χείλι.

Αν κοι­τά­ξεις τα μάτια θα δεις ένα πονε­μέ­νο σπουρ­γί­τι που έχει τσα­κί­σει τα φτε­ρά του και ζητά την ελευ­θε­ρία του.

Το βλέμ­μα μεσ’  το σκο­τά­δι να ψάχνει απο­νε­νοη­μέ­να να βρει το φως της ανάστασης.

Η αίσθη­ση θέλει να σε ξεγε­λά­σει και να σε βυθί­σει στον κόσμο των ονεί­ρων από που προ­σπα­θείς να ξεφύ­γεις, για­τί όλα αυτά σε πονάνε.

Το σώμα ανα­ζη­τά το κατα­φύ­γιο της αγκα­λιάς σου για να μπο­ρέ­σει να λυτρωθεί.

Πίστε­ψε πως σε χρειά­ζο­μαι ακό­μα κι αν εσύ για μένα αδιαφορείς.

Πολ­λές φορές οι επι­θυ­μί­ες μου είναι πιο πάνω από μένα  που λυγί­ζω σαν τον στρα­τιώ­τη που πέφτει από την μάχη και μια αίσθη­ση πως τώρα θα βυθι­στώ στην θάλασ­σα της θλί­ψης μου.

Άκου και ίσως κατα­λά­βεις πως δεν μετά­νιω­σα για όλα αυτά που έχω ζήσει αλλά απε­να­ντί­ας θέλω να πιά­σω την σκυ­τά­λη στα χέρια μου και να ορί­σω εγώ έστω και αργά τη ζωή μου.

Επι­θυ­μώ να έρθει εκεί­νη η μέρα που θα σε συνα­ντή­σω για τελευ­ταία φορά και να σου πω πόσο σ’ αγάπησα.

*Χρι­στί­να Μαμπό­ρια, φοι­τή­τρια Κοι­νω­νιο­λο­γί­ας Πανε­πι­στή­μιου Αιγαίου.