Άνθιμος: Από πλάνητα κι επικίνδυνο παπά μαθαίνεις για τους… πλανήτες

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

Όλοι οι άνθρω­ποι κατα­φέρ­νουν να ασκή­σουν ένα επάγ­γελ­μα, κάποια δεξιό­τη­τα στη ζωή τους. Τίμιο ή άτι­μο. Μέχρι και δικα­στές γίνο­νται μερι­κοί. Άλλοι καλοί, άλλοι χειρότεροι.

Αλλά το να είσαι μητρο­πο­λί­της, από μόνο του φτά­νει. Εξα­πα­τάς τον λαό, κοι­μί­ζο­ντάς τον με απα­τε­ω­νιές για σχι­ζο­φρε­νι­κές τριά­δες. Ανα­φέ­ρε­σαι σε αμώ­μους συλ­λή­ψεις, δεκα­πε­ντά­χρο­νων αρρα­βω­νια­σμέ­νων παρ­θέ­νων που συνευ­ρέ­θη­καν με τον… θεό, είδαν κατά την συνεύ­ρε­ση τον θεό τους (τον ίδιο-άλλον, δεν έχει σημα­σία) και έτι­ξαν το alter ego, πάντα του θεού. Θεό­που­λα που νερο­περ­πα­τά­νε και τσα­κώ­νο­νται με… συκιές (δέντρα), ανα­σταί­νο­νται και ίπτα­νται ασκό­πως. Εμπο­ρεύ­ε­σαι – κοι­νός απα­τε­ώ­νας γαρ, εικό­νες που χύνουν υγρά, πανιά της πανα­γί­ας, ξύλα τίμια και φώτα άγια, κομπο­σκοί­νια και κόκ­κα­λα και πετσά­κια από θεϊ­κά πέη. Επί­σης του περι­γρά­φεις πως θα είναι τα σώμα­τά μας κατά την δεύ­τε­ρη… παρου­σία (ο πολύς Μεσο­γαί­ας), το παί­ζεις ή είσαι θεό­τρε­λος και ρατσι­στής (Πει­ραιώς) και τα βάζεις με τον Χόκινγκ και το… μπο­ζό­νιο Χιγκς), δηλώ­νεις φασι­στό­μου­τρο (Καλα­βρύ­των), μακε­δο­νο­α­νό­η­τος και φιλο­χρυ­σαυ­γί­της (Σπάρ­της), καλείς σε κατά­λη­ψη της… Β. Ηπεί­ρου (Κονί­τσης), που­λάς κρα­τι­κή δασι­κή περιου­σία (Δημη­τριά­δος), μαζεύ­εις εκα­τομ­μύ­ρια για τα… γηρα­τειά σου (Περι­στε­ρί­ου) και εν γένει κάνεις τα αδύ­να­τα δυνα­τά για να παρα­μεί­νει το δου­λι­κό ποί­μνιο αγκι­στρω­μέ­νο στις ορέ­ξεις της αστι­κής τάξης που οι ίδιο υπη­ρε­τούν. Και πλου­τί­ζουν σε βάρος αυτού του ταλαί­πω­ρου ποι­μνί­ου (συντη­ρη­τι­κού και… προ­ο­δευ­τι­κού) που, παρ’ όλα αυτά, επι­μέ­νει να τρέ­χει στις εκκλη­σί­ες τους και να τους ενι­σχύ­ει. Κι από Mercedes, οδη­γούς, βίλες και χλι­δή, της… πουτάνας!

Σε κάποια άλλη κοι­νω­νία, ορθο­λο­γι­κό­τε­ρη, οι τελευ­ταί­οι από δαύ­τους θα ήταν σε κλου­βιά για να τους μελε­τούν οι φυσιο­δί­φες και να βλέ­πουν οι λαοί από τι γλίτωσαν.

Ο Άνθι­μος όμως, ως μέγας… αστρο­θεϊ­κός ολι­γό­νους, πέραν όλων των άλλων, εξα­φά­νι­σε τους πλα­νή­τες. Πλα­νή­τες, δεν υπάρ­χουν. Μόνο ξεδιά­ντρο­ποι και παρα­νοϊ­κοί πλά­νη­τες! Φαί­νε­ται πως έκα­ψε… θεό (άλλοι καί­νε φλάν­τζα ή και… αρχί­δι ακό­μη). Κι αφού δεν υπάρ­χουν πλα­νή­τες, δεν υπάρ­χουν και δορυ­φό­ροι. Τσά­μπα οι ερω­τευ­μέ­νοι χαζεύ­ουν το φεγ­γά­ρι. Ενδε­χο­μέ­νως να μην υφί­στα­νται και ερω­τευ­μέ­νοι. Μαζι­κή παραί­σθη­ση οι εκλεί­ψεις Σελή­νης και Ήλιου. Ούτε άλλοι ήλιοι υπάρ­χουν. Και τ’ αστέ­ρια που βλέ­που­με να φεγ­γο­βο­λούν στο νυχτε­ρι­νό στε­ρέ­ω­μα, είναι κωλο­φω­τιές που τις έσπει­ρε ο θεός των απα­ντα­χού επι­κίν­δυ­νων Άνθι­μων. Πάει και το αστέ­ρι της… Βηθλεέμ!

Όλα αυτά, του Άνθι­μου, του τα εκμυ­στη­ρεύ­τη­καν «και­νούρ­γιοι» επι­στή­μο­νες (γυα­λι­στε­ροί) μέσω εκπρο­σώ­που τους που του τηλεφώνησε.

Δεν υπάρ­χει τίπο­τα λοι­πόν, παρ’ εκτός του μνη­σί­κα­κου, άγριου, εκδι­κη­τι­κού, ρατσι­στή, μαζι­κού δολο­φό­νου θεού, των εβραιο­χρι­στια­νο­μου­σουλ­μά­νων, του παπα­δα­ριού τους και της τάξης που τους συντη­ρεί για να κοι­μί­ζουν τους λαούς.

Είναι τόσο γελοί­οι που θα μπο­ρού­σα­με να γελά­με μαζί τους, αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνοι.

_______________________________________________________________________________________________________

Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες».  Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ