Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Άνοιξη, του Κώστα Βάρναλη

Αυγή πρω­τα­νοι­ξιά­τι­κη στην άπλα της θαλάσσης,

ανά­κου­στα δια­νέ­μα­τα στη φυλ­λω­σιά της λεύκας.

Σε φυλ­λο­κάρ­δια εφη­βι­κά της προσ­δο­κί­ας λαχτάρα.

Ακρά­τα­γα τα ψυχω­μέ­να κι άψυχ’ αναμένουν

ξανά το μέγα κάλε­σμα για τον αιώ­νιον κύκλο.

Μα δε βολεί να κινη­θού­νε, σάμπως καρφωμένα,

τ’ αψή­λου οι γλά­ροι και το φως, του μάκρου τα καΐκια

και στη στε­ριάν οι μέλισ­σες, ο αέρας, τα παιδάκια

και πίσου από τα μέτω­πα, χαμη­λω­μέ­να, η σκέψη,

για­τί τα πλά­κω­σε η σκλα­βιά και τα ’σκια­ξε η φοβέρα.

Μα στα κατά­βα­θα βουλ­κά­νος βόγκει και φρουμάζει

κι αλιά στον Αίτιο, που κρα­τά­ει την Πλά­ση καρφωμένη.

(Από τη συλ­λο­γή «Ελεύ­θε­ρος Κόσμος)

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο