Άντονι Πέρκινς, μία ιδιαίτερη περίπτωση στον παγκόσμια κινηματογράφο

Ο Άντο­νι Πέρ­κινς είναι μία ιδιαί­τε­ρη περί­πτω­ση στον παγκό­σμια κινη­μα­το­γρά­φο. Δεν έγι­νε ποτέ σταρ, με την κλα­σι­κή έννοια του όρου, δεν ήταν ωραί­ος, αν και πάντα γοή­τευε η “τρέ­λα”, τα συν­νε­φια­σμέ­να, έτοι­μα για μπό­ρα, μάτια του, ούτε μπο­ρού­σε να γοη­τεύ­σει, όπως εκα­το­ντά­δες συνά­δελ­φοί του, το γυναι­κείο κοι­νό. Όμως, είχε την τύχη, να πάρει τον περί­φη­μο ρόλο του Νόρ­μαν Μπέιτς, στο “Ψυχώ” και να συν­δυά­σει το όνο­μά του με την καλύ­τε­ρη ται­νία τρό­μου όλων των επο­χών. Για­τί κακά τα ψέμα­τα, χωρίς τον Πέρ­κινς, δεν νοεί­ται “Ψυχώ”, παρά την εκπλη­κτι­κή σκη­νο­θε­σία του Χίτσκοκ.

Αυτό, όμως, υπήρ­ξε και ένα εμπό­διο στην καριέ­ρα του, καθώς τυπο­ποι­ή­θη­κε σε ρόλους ψυχι­κά δια­τα­ραγ­μέ­νων χαρα­κτή­ρων ή έστω ερμη­νευ­τής “περί­ερ­γων” τύπων, παρό­τι δεν είναι λίγες οι ται­νί­ες που έδει­ξε το υπο­κρι­τι­κό του ταλέ­ντο πριν το “Ψυχώ”.

Με την επέ­τειο από τον πρό­ω­ρο θάνα­τό του, στις 12 Σεπτεμ­βρί­ου 1992, ξεδι­πλώ­νου­με το φιλμ της δύσκο­λης ζωής του, με τα πρώ­τα του βήμα­τα, τις τραυ­μα­τι­κές εμπει­ρί­ες του, τις μεγά­λες στιγ­μές της κινη­μα­το­γρα­φι­κής του πορείας.

Η κακοποίηση της μάνας

Ο Άντο­νι Πέρ­κινς θα γεν­νη­θεί στο Μαν­χά­ταν, πριν από 90 χρό­νια, στις 4 Απρι­λί­ου του 1932. Ήταν γιος του ηθο­ποιού Όσγκουντ Πέρ­κινς και της Τζά­νετ Έσελ­στιν, με την οποία δέθη­κε υπερ­βο­λι­κά, λόγω της απου­σί­ας του πατέ­ρα του, που δεν είχε χρό­νο παρά μόνο για το θέα­τρο. Νιώ­θο­ντας να παρα­με­λεί­ται από τον πατέ­ρα, που προ­τι­μού­σε τις καλ­λι­τε­χνι­κές παρέ­ες του, βίω­νε και την εγκα­τά­λει­ψη από τη μητέ­ρα του όταν αυτή είχε την ευκαι­ρία να περά­σει κάποιες στιγ­μές με τον άντρα της. Ο ξαφ­νι­κός πρό­ω­ρος θάνα­τος του πατέ­ρα του, από καρ­δια­κή προ­σβο­λή, θα είναι ακό­μη ένα χτύ­πη­μα για τον Πέρ­κινς, που θεώ­ρη­σε τον εαυ­τό του υπεύ­θυ­νο, εξαι­τί­ας των “κακών” σκέ­ψε­ών του για εκεί­νον. Η συνέ­χεια, όμως, θα ήταν ακό­μη χει­ρό­τε­ρη. Η μητέ­ρα του που είχε ερω­τι­κές σχέ­σεις με την συγ­γρα­φέα Μικα­έ­λα Ο’Χάρα, θα τον κακο­ποιεί σεξουα­λι­κά ακό­μη και όταν ενη­λι­κιώ­θη­κε, όπως είχε εξο­μο­λο­γη­θεί ο ίδιος. Κάτι που τον τραυ­μά­τι­σε ψυχι­κά και ανεπανόρθωτα.

Ανακαλύπτοντας και το θέατρο…

Οι επαγ­γελ­μα­τι­κές υπο­χρε­ώ­σεις της μητέ­ρας του, θα τους φέρουν στη Βοστό­νη, ενώ σύντο­μα ο Πέρ­κινς θα αρχί­σει να μεγα­λώ­νει δίπλα στη για­γιά του. Στο δημό­σιο σχο­λείο ήταν άτα­κτος και γρή­γο­ρα θα στα­λεί στο Brooks School, έξω από τη Βοστώ­νη, για να “συμ­μορ­φω­θεί”. Εκεί, άρχι­σε να τραυ­λί­ζει, να μην έχει καμία όρε­ξη για τα δημο­φι­λή αθλή­μα­τα, αν και υπο­χρε­ώ­θη­κε να παί­ξει μπέιζ­μπολ. Εκεί, βρέ­θη­κε για πρώ­τη φορά ανά­με­σα μόνο σε άντρες και συνει­δη­το­ποιεί τη δια­φο­ρε­τι­κό­τη­τά του. Εκεί, όμως, κατά­λα­βε και το ενδια­φέ­ρον του για το θέα­τρο, σε σχο­λι­κές παρα­στά­σεις, ενώ το 1948 θα κάνει κάποια ρολά­κια στο θέα­τρο που διεύ­θυ­νε η μητέ­ρα του. Με την απο­φοί­τη­σή του θα εγγρα­φεί στο κολέ­γιο, ενώ το καλο­καί­ρι θα συνε­χί­σει τις εμφα­νί­σεις του στο θέα­τρο, όπως και σε πολ­λές σχο­λι­κές παρα­στά­σεις. Θα συνά­ψει και τις πρώ­τες του σχέ­σεις με άλλους νεα­ρούς, ενώ οι ξυλο­δαρ­μοί που σημειώ­θη­καν από τρα­μπού­κους σε ομο­φυ­λό­φι­λους συμ­μα­θη­τές του, θα τον φέρουν στο Πανε­πι­στή­μιο Κολούμπια.

Η πρώ­τη ταινία

Η πρώ­τη του εμφά­νι­ση στον κινη­μα­το­γρά­φο θα έρθει το 1953 με παρά­δο­ξο τρό­πο, καθώς πήγαι­νε για κομπάρ­σος και βρέ­θη­κε συμπρω­τα­γω­νι­στής και μάλι­στα του Σπέν­σερ Τρέι­σι και της Τζιν Σίμονς. Το φιλμ, που γύρι­σε ο παλιός φίλος του πατέ­ρα του, ο φημι­σμέ­νος Τζορτζ Κιου­κορ, “Η Ηθο­ποιός”, δεν είχε ιδιαί­τε­ρη επι­τυ­χία, αλλά του άνοι­ξε το δρό­μο για το Μπρό­ντ­γου­εϊ, όπου πρω­τα­γω­νί­στη­σε στο “Τσάι και Συμπά­θεια”, που σκη­νο­θέ­τη­σε ο Ελί­ας Καζάν, επί­σης φίλος του πατέ­ρα του.

Τα γου­έ­στερν της καταξίωσης

Το 1956 θα έρθει και η ώρα να δεί­ξει το πραγ­μα­τι­κό του ταλέ­ντο, όταν θα πάρει έναν σημα­ντι­κό ρόλο στο γου­έ­στερν του σπου­δαί­ου Γουί­λιαμ Γουάι­λερ “Ο Άνθρω­πος Δίχως Όπλα” παί­ζο­ντας δίπλα στον Γκά­ρι Κού­περ και την Ντό­ρο­θι Μακ­Γκουάιρ. Ο Κού­περ, ένας ζωντα­νός θρύ­λος, θα συμπα­θή­σει τον Πέρ­κινς, θα κάνουν μαζί και ένα εξώ­φυλ­λο στο Life, ενώ θα κερ­δί­σει και τη Χρυ­σή Σφαί­ρα Νέου Ηθο­ποιού και θα προ­τα­θεί και για το Όσκαρ Β’ Ανδρι­κού Ρόλου. Η επι­τυ­χία του θα του φέρει ένα επτα­ε­τές συμ­βό­λαιο με την Paramount, ενώ θα παί­ξει σε κάποιες ται­νί­ες, που δεν είχαν κάποια επι­τυ­χία, παρά μόνο μια εχθρι­κή συμπε­ρι­φο­ρά στα γυρί­σμα­τα, λόγω των ερω­τι­κών επι­λο­γών του Πέρκινς.

Το 1957 όμως θα έρθει μία από τις κορυ­φαί­ες στιγ­μές του, πρω­τα­γω­νι­στώ­ντας στο πανέ­μορ­φο και κλα­σι­κό πια, γου­έ­στερν “The Tin Star”, του μέγα μάστο­ρα Άντο­νι Μαν. Έχο­ντας απέ­να­ντί του, ως αδια­φι­λο­νί­κη­το πρω­τα­γω­νι­στή, τον υπέ­ρο­χο Χέν­ρι Φόντα, ο Πέρ­κινς θα στα­θεί στα ίσα, σε έναν απαι­τη­τι­κό ρόλο, ειδι­κά για γου­έ­στερν, αυτόν του συνε­σταλ­μέ­νου, αντι­ή­ρωα, που παίρ­νει στους ώμους του, τις ευθύ­νες μίας ολό­κλη­ρης πόλης, απέ­να­ντι στους τρα­μπού­κους, που κατα­τρο­μο­κρα­τούν τους πάντες. Το στό­ρι θα μπο­ρού­σε να είναι βγαλ­μέ­νο από τη ζωή του, ενώ σημα­σία έχει και η στά­ση του Φόντα, στον οποίο εκμυ­στη­ρεύ­τη­κε τις σεξουα­λι­κές του προ­τι­μή­σεις κι εκεί­νος εκτός από κατα­νό­η­ση έδει­ξε και τη συμπα­ρά­στα­ση του στα γυρίσματα.

Τα επό­με­να χρό­νια θα γυρί­σει κάποιες αδιά­φο­ρες ται­νί­ες, μετα­ξύ των οποί­ων και το “Πόθοι Κάτω απ’ τις Λεύ­κες” του Ντέλ­μπερτ Μαν, με συμπρω­τα­γω­νί­στρια την Σοφία Λόρεν. Το 1959 θα παί­ξει δίπλα στην Όντρεϊ Χέπ­μπορν στο φιλμ “Green Mansions”, ενώ έγι­νε προ­σπά­θεια να ενι­σχύ­σουν την αρρε­νω­πό­τη­τά του. Θα ακο­λου­θή­σει το δρα­μα­τι­κό “On the Beach”, με την Άβα Γκάρτ­νερ και τον μύθο να λέει ότι προ­σπά­θη­σε να τον ξελο­γιά­σει, ενώ στο “Tall Story” θα βοη­θή­σει στο ντε­μπού­το της την Τζέιν Φόντα, αντα­πο­δί­δο­ντας τη συμπα­ρά­στα­ση που τού είχε δεί­ξει ο πατέ­ρας της πριν λίγα χρόνια.

Ψυχώ

Ο Πέρ­κινς πίστευε ότι η Paramount κατέ­στρε­φε την καριέ­ρα του δικαιο­λο­γη­μέ­να, καθώς ο πρό­ε­δρος της εται­ρεί­ας Μπάρ­νι Μπά­λα­μπαν, του είχε κάνει τη ζωή κόλα­ση, λόγω της ομο­φυ­λο­φι­λί­ας του, ζητώ­ντας του να κάνει “θερα­πεία”. Αυτό, όμως, δεν εμπό­δι­σε τον Άλφρεντ Χίτσκοκ να τον ζητή­σει για τον πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο στο “Ψυχώ”. Θα πάρει το ρόλο του Νόρ­μαν Μπέιτς, ενός ιδιο­κτή­τη μοτέλ, που δολο­φο­νεί γυναί­κες, αφού πρώ­τα μετα­μορ­φώ­νε­ται υπό την επή­ρεια της νεκρής μητέ­ρας του. Μπο­ρεί η σκη­νο­θε­τι­κή βιρ­τουο­ζι­τέ του Χίτσκοκ να φτά­νει στον ύψι­στο βαθ­μό, αλλά η ερμη­νεία του Πέρ­κινς είναι κατα­λυ­τι­κή για την επι­τυ­χία της ται­νί­ας, καθώς προ­κα­λεί ανα­τρι­χί­λες όταν είναι έτοι­μος για μία ακό­μη σφα­γή και λέει την αθά­να­τη ατά­κα “η μητέ­ρα είναι εκτός εαυ­τού σήμε­ρα”! Δίπλα του η Τζά­νετ Λι και η Βέρα Μάιλς, αλλά η μισή ται­νία ανή­κει στον Πέρ­κινς. Δίχως αμφι­βο­λία, ο Πέρ­κινς θα τυπο­ποι­η­θεί, μετά το “Ψυχώ”, παρά τις όποιες προ­σπά­θειές του να παί­ξει και κάτι διαφορετικό.

Δίπλα στην Σοφία και στην Μελίνα

Μάλι­στα, στην προ­σπά­θειά του αυτή, θα μετα­κο­μί­σει στη Γαλ­λία, όπου το 1961 θα γυρί­σει το “Goodbye Again” με την Ίνγκριντ Μπέρ­γκ­μαν, ένα ρομα­ντι­κό δρά­μα που θα του χαρί­σει το βρα­βείο ερμη­νεί­ας στο Φεστι­βάλ Καν­νών. Τον επό­με­νο χρό­νο θα παί­ξει και στο εξαι­ρε­τι­κό δρά­μα του Ζιλ Ντα­σέν “Φαί­δρα” δίπλα στην Μελί­να Μερ­κού­ρη, αλλά και στο “Five Miles to Midnight” και πάλι με την Σοφία Λόρεν, με την οποία είχε καλή σχέ­ση και έζη­σε υπέ­ρο­χες στιγ­μές στα γυρί­σμα­τα, αλλά η χημεία τους στο πανί, δεν ήταν ιδιαι­τέ­ρως πετυχημένη.

Το 1962 θα πρω­τα­γω­νι­στή­σει στην περί­φη­μη “Δίκη” του Όρσον Γου­έλς, ο οποί­ος απαί­τη­σε να είναι ο πρω­τα­γω­νι­στής. Τα κατά­φε­ρε εξαι­ρε­τι­κά, κάτι που ανα­γνώ­ρι­σε και ο Γου­έλς, Ήταν, όμως και η τελευ­ταία σπου­δαία ται­νία του Πέρ­κινς που συνέ­χι­σε έχο­ντας το εμπό­διο “Ψυχώ” πάντα μπρο­στά του, καθώς το κοι­νό τον έβλε­πε μόνο ως Νόρ­μαν Μπέιτς ακό­μη και σε ρομα­ντι­κές κομε­ντί πιστεύ­ο­ντας ότι κάποια στιγ­μή θα ξυπνή­σει η ανα­τρι­χια­στι­κή τρέ­λα στη ματιά του.

Η θεραπεία, ο γάμος και το AIDS

Ακό­μη και όταν επέ­στρε­ψε στο Χόλι­γουντ, δύσκο­λα μπο­ρού­σε να ξεφύ­γει από την τυπο­ποί­η­ση, αν και το 1972 θα είναι αρκε­τά καλός στο γου­έ­στερν “Ο Δικα­στής Ρόι Μπιν”, στα γυρί­σμα­τα του οποί­ου θα έχει και την πρώ­τη του ερω­τι­κή εμπει­ρία με την θελ­κτι­κή Βικτό­ρια Πρίν­σι­παλ. Τον επό­με­νο χρό­νο, μάλι­στα, θα δια­κό­ψει και την πολύ­χρο­νη σχέ­ση του με τον Γκρό­βερ Νταλ, θα ακο­λου­θή­σει και μία οδυ­νη­ρή “θερα­πεία μετα­τρο­πής” (περι­λάμ­βα­νε ακό­μη και ηλε­κτρο­σόκ) με την ψυχα­να­λύ­τρια Μίλ­ντρεντ Νιού­μαν, η οποία πίστευε ότι η ομο­φυ­λο­φι­λία θερα­πεύ­ε­ται! Κάτω από πιέ­σεις, ο Πέρ­κινς θα δηλώ­σει θερα­πευ­μέ­νος και θα παντρευ­τεί το μοντέ­λο και φωτο­γρά­φο, Μπέ­ρι Μπέ­ρεν­σον, με την οποία θα ζήσουν μαζί μέχρι το θάνα­τό του και θα απο­κτή­σουν και δυο παιδιά.

Ο Άντο­νι Πέρ­κινς, που δεν ξεπέ­ρα­σε ποτέ τα παι­δι­κά του τραύ­μα­τα και τις σοβα­ρές βαθιές πλη­γές από την κακο­ποί­η­ση της μητέ­ρας του, θα ταλαι­πω­ρη­θεί από το AIDS, το οποίο κρα­τού­σε κρυ­φό, για μεγά­λο διά­στη­μα. Τελι­κά μία πνευ­μο­νία, θα τον στεί­λει στον άλλο κόσμο, σε ηλι­κία 60 ετών. Στον τάφο του, που βρί­σκε­ται στο σπί­τι, που έζη­σε τα τελευ­ταία χρό­νια της ζωής του, στο Λος Άντζε­λες, υπάρ­χει γραμ­μέ­νο στο μάρ­μα­ρο η μόνι­μη παρά­κλη­σή του: “Μην με περιορίζεις”…

Κώστας Καρυω­τά­κης ΑΠΑΝΤΑ μια άλλη ανάγνωση