Άρης Βελουχιώτης: «Η λευτεριά δεν κερδίζεται με ξόρκια, αλλά με αγώνες…»

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

16 Ιού­νη 1945. Πριν από 72 χρό­νια. Είναι η μέρα που ο ασυμ­βί­βα­στος κομ­μου­νι­στής, ο πρω­το­κα­πε­τά­νιος του ΕΛΑΣ και πρω­το­πό­ρος αντάρ­της-αγω­νι­στής για μια Ελλά­δα της λευ­τε­ριάς, της δημο­κρα­τί­ας και του σοσια­λι­σμού, θα φύγει απ’ τη ζωή. Περι­κυ­κλω­μέ­νος από τους διώ­κτες του, θα δώσει ο ίδιος το τέλος με το ατο­μι­κό του περί­στρο­φο, κλεί­νο­ντας έτσι, με αυτόν τον τρα­γι­κό θάνα­το, την αυλαία μιας πολυ­τά­ρα­χης ζωής. Μιας ζωής ηρω­ϊ­κής, σύμ­βο­λο γεν­ναιό­τη­τας, θάρ­ρους, ανι­διο­τέ­λειας και ανυ­πό­τα­χτου αγώνα.

Πέρα­σαν 72 χρό­νια από τότε που ο Άρης Βελου­χιώ­της πέρα­σε στην αιω­νιό­τη­τα. Όσα χρό­νια κι αν πέρα­σουν όμως, η φλό­γα των λόγων και των έργων του δεν πρό­κει­ται να σβή­σει. Πρό­κει­ται για εκεί­νη τη φλό­γα που θα σιγο­καί­ει πάντα, επι­βε­βαιώ­νο­ντας σε όλους μας πως όσο αυτός ο λαός θα βγά­ζει ήρω­ες για τον Άρη, καμιά θυσία δεν πάει χαμέ­νη και πως, παρά τα πισω­γυ­ρί­σμα­τα της Ιστο­ρί­ας, τον τελι­κό λόγο θα έχουν οι ανυ­πε­ρά­σπι­στοι και οι αδι­κη­μέ­νοι αυτού του κόσμου.

Οι εχθροί του λαϊ­κού κινή­μα­τος τον φοβού­νταν όσο ζού­σε. Τον φοβού­νταν όμως ακό­μη και νεκρό. Γι’ αυτό και επι­χεί­ρη­σαν να σκυ­λέ­ψουν, σαν βάρ­βα­ροι που ήταν, το άψυ­χο κορ­μί του, κρε­μώ­ντας το κεφά­λι του, μαζί με το κεφά­λι του αντάρ­τη Τζα­βέλ­λα στο φανο­στά­τη των Τρι­κά­λων. Σήμε­ρα, τα διδάγ­μα­τα της ζωής και δρά­σης του Άρη, τα φοβού­νται όσοι επι­χει­ρούν να «παι­νέ­ψουν» τον ίδιο, λιβα­νί­ζο­ντας την εικό­να του, προ­κει­μέ­νου να θάψουν το Κόμ­μα του, το ΚΚΕ, στις γραμ­μές του οποί­ου πολι­τι­κά γαλου­χή­θη­κε, ανδρώ­θη­κε, δια­παι­δα­γω­γή­θη­κε και έγι­νε λαϊ­κός ήρωας.

«Αν στη ζωή μου υπάρ­χει ένα σημείο που με συγκί­νη­σε και με περη­φά­νια αφά­ντα­στη από και­ρού σε και­ρό, γυρί­ζω και βλέ­πω, είναι ακρι­βώς η επο­χή που μπή­κα στο Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα. Δια­παι­δα­γω­γή­θη­κα ταξι­κά, έμα­θα το συμ­φέ­ρο μου, πέτα­ξα τον κεφα­λαιο­κρα­τι­κό πολι­τι­σμό στα μού­τρα της λωπο­δύ­τριας μπουρ­ζουα­ζί­ας και ρίχτη­κα με πίστη, με θέλη­ση, με ηρω­ι­σμό στον αγώ­να για τις εργα­ζό­με­νες μάζες. Εκτο­τε δεν έχω στο ενερ­γη­τι­κό μου παρά φυλα­κί­σεις και πάλη επα­να­στα­τι­κή. Μιλούν τα γεγο­νό­τα, μιλά­ει αυτή η αλή­θεια. Ούτε μια κηλί­δα. Είναι αυτό σε βάρος μου; Είναι αυτό ενά­ντια στο Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα; Τιμή μου μεγά­λη και τιμή μεγα­λύ­τε­ρη στο ΚΚΕ ότι γλί­τω­σα από τη δια­φθο­ρά της συνεί­δη­σης, στην οποία με οδη­γού­σε το ληστρι­κό αστι­κό καθε­στώς και κόσμη­σα τον Κλά­ρα που φερό­ντα­νε τρο­χά­δην στο γκρε­μό, με αγνά επα­να­στα­τι­κά στοι­χεία και μόνο με τέτοια. Το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα εξα­γνί­ζει και δημιουρ­γεί αγω­νι­στές αφο­σιω­μέ­νους στη μεγά­λη υπό­θε­ση του προ­λε­τα­ριά­του. Είναι το μόνο Κόμ­μα που οδη­γεί τους εκμε­ταλ­λευό­με­νους στον ιστο­ρι­κό δρό­μο: Στην ορι­στι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση του προ­λε­τα­ριά­του. Στο Κόμ­μα αυτό έδω­σα όλη μου τη ζωή και θα συνε­χί­σω να δίνω όσες δυνά­μεις μου απο­μεί­ναν στον αγώ­να του, για το ψωμί των εργα­ζο­μέ­νων, κατά των φόρων και των πολέ­μων, για την επανάσταση».

- Άρης Βελουχιώτης.

Ματαιο­πο­νούν οι αστοί και οι οπορ­του­νι­στές που προ­σπα­θούν να βάλουν δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή ανά­με­σα στο Βελου­χιώ­τη και το ΚΚΕ. Διό­τι ο πρω­το­κα­πε­τά­νιος του ΕΛΑΣ υπήρ­ξε γέν­νη­μα-θρέμ­μα του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Ελλά­δας, την ιδε­ο­λο­γία και τα ιδα­νι­κά του οποί­ου υπη­ρέ­τη­σε μέχρι το τέλος, χωρίς ποτέ να στρα­φεί ενα­ντί­ον του. Ακό­μη και όταν- ορθά- δια­φώ­νη­σε για την Συμ­φω­νία της Βάρ­κι­ζας δεν στρά­φη­κε ενά­ντια στο Κόμ­μα του.

Η επι­λο­γή του στέ­ρη­σε από το λαϊ­κό κίνη­μα, από το ΔΣΕ, έναν άξιο στρα­τιω­τι­κό ηγέ­τη. Και εδώ, σε αυτό το σημείο, το ιστο­ρι­κό δίδαγ­μα είναι πως η διόρ­θω­ση μιας λαν­θα­σμέ­νης γραμ­μής, στρα­τη­γι­κής, ή και συγκε­κρι­μέ­νης από­φα­σης ουδέ­πο­τε έγι­νε κατορ­θω­τή με μεμο­νω­μέ­νες ενέρ­γειες απο­στα­σιο­ποί­η­σης, αλλά μόνο μέσα από τη συλ­λο­γι­κή επε­ξερ­γα­σία και πάλη μέσα απ’ τις γραμ­μές του Κόμματος.

Σήμε­ρα, 72 χρό­νια μετά τον τρα­γι­κό θάνα­το του στη Μεσού­ντα της Άρτας, ο Βελου­χιώ­της ξεχω­ρί­ζει στην συλ­λο­γι­κή μνή­μη, ανά­με­σα σε χιλιά­δες επώ­νυ­μους και ανώ­νυ­μους αγω­νι­στές της επο­χής του, όχι μονά­χα για­τί υπήρ­ξε μια ηγε­τι­κή προ­σω­πι­κό­τη­τα ενός μεγα­λειώ­δους κινή­μα­τος, αλλά διό­τι υπήρ­ξε ηγε­τι­κή φυσιο­γνω­μία ενός συγκε­κρι­μέ­νου κινή­μα­τος με συγκε­κρι­μέ­νη ιδε­ο­λο­γι­κή και πολι­τι­κή ταυτότητα.

Με αυτήν την ιδε­ο­λο­γι­κή και πολι­τι­κή ταυ­τό­τη­τα – του ατσα­λω­μέ­νου μέσα από την οργα­νω­μέ­νη πάλη του ΚΚΕ κομ­μου­νι­στή- πορεύ­τη­κε ο Βελου­χιώ­της και έτσι πήρε τη θέση του στις πιο ένδο­ξες σελί­δες της σύγ­χρο­νης ελλη­νι­κής ιστο­ρί­ας. Τι κι’ αν πέρα­σαν επτά δεκα­ε­τί­ες από το βιο­λο­γι­κό του τέλος, ο Άρης στέ­κει – και θα στέ­κει για πάντα- ολόρ­θος μπρο­στά μας, επι­βλη­τι­κός και ζωντα­νός όσο ποτέ άλλο­τε, για να μας θυμί­ζει πως «η λευ­τε­ριά δεν κερ­δί­ζε­ται με ξόρ­κια, αλλά με αγώ­νες και θύμα­τα».