Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Άρωμα Ανατολής

Γρά­φει ο Βασί­λης Κρί­τσας //

Ένα από τα λιγο­στά παρά­πλευ­ρα οφέ­λη, που προ­σφέ­ρει η πρω­τεύ­ου­σα τα τελευ­ταία χρό­νια, είναι ότι κατά­φε­ρε να απο­κτή­σει πολυ­πο­λι­τι­σμι­κό χρώ­μα και λίγη από τη χαμέ­νη νοστι­μιά της, που την είχαν σκε­πά­σει το νέφος και το τσι­μέ­ντο. Δεν είναι όμως ένα χαρού­με­νο, πολύ­χρω­μο γαϊ­τα­νά­κι, αλλά ένα σου­ρω­τή­ρι ξερι­ζω­μέ­νων λαών, που συγκρα­τεί ομή­ρους στα δίχτυα της και ρίχνει από πάνω μπό­λι­κα ανα­το­λί­τι­κα μπα­χα­ρι­κά, για να καλύ­ψει την μπό­χα την ανθρώ­πι­νη και την απο­πνι­κτι­κή μυρω­διά της δυστυ­χία που στοι­βά­ζε­ται στο κέντρο της.

Κι αν τελι­κά η ζωή συνε­χί­ζε­ται και βρί­σκει χαρα­μά­δες, για να βγει στην επι­φά­νεια, αυτό σημαί­νει πως χρειά­ζε­ται τρο­φή να την εξα­σφα­λί­σει και φαγά­δι­κα που την προ­σφέ­ρουν, όχι δωρε­άν, αλλά πολύ φτη­νά σε σχέ­ση με ό,τι έχου­με συνη­θί­σει να πλη­ρώ­νου­με στις εξό­δους μας. Για­τί αυτοί οι άνθρω­ποι μπο­ρεί να μην είχαν την άνε­ση να μην ήρθαν με τις περιου­σί­ες τους (κι αν είχαν, θα τους τις έφα­γαν στη δια­δρο­μή οι λαθρέ­μπο­ροι δια­κι­νη­τές ψυχών), ούτε για πολι­τι­στι­κή ανταλ­λα­γή από­ψε­ων, ηθών και εθί­μων, αλλά κου­βά­λη­σαν μαζί τους, μαζί με το φορ­τίο της δυστυ­χί­ας τους, και τις συντα­γές τους, που απο­τε­λούν κομ­μά­τι του εαυ­τού τους και του πολι­τι­σμού τους.

Η πιο συνη­θι­σμέ­νη λιχου­διά της Μέσης Ανα­το­λής είναι το φαλά­φελ, κάτι σαν το δικό μας πιτό­γυ­ρο, που είναι όμως κεφτές από ρεβί­θι, αλλά πολύ πιο νόστι­μος από όσο θα φοβό­ταν κάποιος που δεν πολυ­συ­μπα­θεί τα όσπρια. Και τα πιο ωραία, αυθε­ντι­κά φαλα­φε­λα­τζί­δι­κα (για όποιον δε βολεύ­ε­ται με τις «εκλε­πτυ­σμέ­νες» απο­μι­μή­σεις) είναι στην πλα­τεία Βάθη, στην αρχή της Λιο­σί­ων, δυο-τρία μαγα­ζιά στη σει­ρά, χωρίς να ξεχω­ρί­ζει κάποιο εμφα­νώς από τα υπόλοιπα.

FALAFEL_05

Ο μεγα­λύ­τε­ρος φόβος ενός αμύ­η­του είναι πως θα φάει κάτι πολύ καυ­τε­ρό, που θα το στεί­λει στο ταβά­νι, χορο­πη­δώ­ντας, ή κάτι βαρύ κι ασή­κω­το, ου μην και βρώ­μι­κο ή επι­κίν­δυ­νο, που θα το στεί­λει τρέ­χο­ντας στην Καλ­λιό­πη. Που είναι και τα δύο αστι­κοί μύθοι. Κανείς πχ δεν είναι υπο­χρε­ω­μέ­νος να φάει κάτι καυ­τε­ρό, και βασι­κά δε θα του ‘ρθει ποτέ στο πιά­το, αν δεν το παραγ­γεί­λει. Αν παρό­λα αυτά, του αρέ­σουν α πικά­ντι­κα, μπο­ρεί να δοκι­μά­σει τις αντο­χές του και να απο­γειώ­σει τη φαλα­φε­λό­πι­τά του, νιώ­θο­ντας τα μπα­χά­ρια να δρουν στον ουρα­νί­σκο του και να ανοί­γουν τα ρου­θού­νια του.

Όσο για την ποιό­τη­τα και την αξιο­πι­στία, τα μαγα­ζιά αυτά έχουν τόση κατα­νά­λω­ση σε καθη­με­ρι­νή βάση, καθώς το «μυστι­κό» κυκλο­φο­ρεί από στό­μα σε στό­μα, που διώ­χνει κάθε υπο­ψία, ακό­μα και για τα πιο ευαί­σθη­τα στο­μα­χά­κια. Αν και τίπο­τα δεν μπο­ρεί να νική­σει την ψυχο­λο­γι­κή αυθυ­πο­βο­λή ενός αρνη­τι­κά προ­κα­τει­λημ­μέ­νου πελά­τη (τόσο το χει­ρό­τε­ρο για αυτόν όμως).

Σε κάθε περί­πτω­ση, όποιος μπο­ρέ­σει να ξεπε­ρά­σει τους φόβους του, ας έχει καθα­ρό πως δεν πρό­κει­ται να πάθει τίπο­τα, αλλά δεν πηγαί­νει εκεί προ­φα­νώς για το ευχά­ρι­στο, ειδυλ­λια­κό περι­βάλ­λον της πλα­τεί­ας Βάθη –εκτός κι αν τη βρί­σκει με την κίνη­ση και την ατμό­σφαι­ρα της Λιο­σί­ων. Θα έχει όμως την ευκαι­ρία να φάει, μετα­ξύ άλλων, το καλύ­τε­ρο κοτο­σου­βλά­κι (ή κοτό­που­λο καλα­μά­κι, δε θα τα χαλά­σου­με εκεί) που έχει δοκι­μά­σει εδώ και πολύ και­ρό. Δε θα ξαλα­φρώ­σει πολύ την τσέ­πη του, όσο κι αν πασχί­ζει για το αντί­θε­το η «δεύ­τε­ρη φορά Αρι­στε­ρά» που ανέ­βα­σε το ΦΠΑ της εστί­α­σης στο 23%. Και το πιο βασι­κό, θα μεί­νει μακριά από τα χρυ­σά αυγά, που ευδο­κι­μούν στην περιο­χή, αλλά απο­φεύ­γουν συστη­μα­τι­κά τέτοια μαγα­ζιά, για­τί δεν τα σηκώ­νει το καθα­ρό κι εθνι­κά περή­φα­νο DNA τους.

Οπό­τε τόσο το καλύ­τε­ρο για τους υπόλοιπους…

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο