Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Έγκλημα στα Τέμπη: Για τους συνδικαλιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη

Ντροπή τους…

Την ώρα που όλη η χώρα έχει συγκλο­νι­στεί από το προ­δια­γε­γραμ­μέ­νο έγκλη­μα στα Τέμπη, που οι δια­χρο­νι­κές ευθύ­νες κρά­τους – επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων – ΕΕ ανα­δύ­ο­νται από παντού, που όλοι πια γνω­ρί­ζουν τη συνε­νο­χή όλων των κομ­μά­των που κυβέρ­νη­σαν ή συγκυ­βέρ­νη­σαν τα τελευ­ταία χρό­νια (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΜΕΡΑ25 και λοι­ποί), που τα δάκρυα του λαού στέ­ρε­ψαν και έγι­ναν οργή… ορι­σμέ­νες υπο­τί­θε­ται προ­ο­δευ­τι­κές και αγω­νι­στι­κές παρα­τά­ξεις και συν­δι­κα­λι­στές στην εκπαί­δευ­ση, που συνή­θως είναι έτοι­μοι για απερ­γί­ες διαρ­κεί­ας και πολι­τι­κές απερ­γί­ες, μπρο­στά στο έγκλη­μα με τους 57 νεκρούς στα Τέμπη — που στην πλειο­ψη­φία τους είναι νέα παι­διά, τα οποία έχουν περά­σει ως μαθη­τές από τα σχο­λεία — όχι απλώς σιω­πούν, αλλά βάζουν και εμπό­δια για να μην κου­νη­θεί φύλλο.

Ο λόγος για τους συν­δι­κα­λι­στές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και αυτούς του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσ­σα­λο­νί­κη… οι οποί­οι κωλυ­σιερ­γούν χαρα­κτη­ρι­στι­κά τις τελευ­ταί­ες μέρες για να μην παρ­θεί καμία αγω­νι­στι­κή από­φα­ση και φτά­νουν μέχρι το σημείο να λένε ότι δύο συγκε­ντρώ­σεις σε μία μέρα είναι κου­ρα­στι­κές (!), για να δικαιο­λο­γή­σουν τα αδικαιολόγητα.

Μάλ­λον η επα­να­στα­τι­κό­τη­τα ορι­σμέ­νων στα­μα­τά­ει όταν είναι να θιχτούν οι πραγ­μα­τι­κοί ένο­χοι, κρά­τος – αστι­κά κόμ­μα­τα – επι­χει­ρη­μα­τι­κοί όμι­λοι – ΕΕ, οι οποί­οι όλες αυτές τις μέρες καλούν σε σιω­πή και ανα­μο­νή σωτή­ρων…. Εκτός και αν τελι­κά, οι συγκε­κρι­μέ­νοι, βρί­σκο­νται «εκτός τόπου και χρόνου».

Τα μεγα­λειώ­δη συλ­λα­λη­τή­ρια που ετοι­μά­ζουν τα εργα­τι­κά σωμα­τεία και οι μαζι­κοί φορείς της Θεσ­σα­λο­νί­κης, οι φοι­τη­τι­κοί σύλ­λο­γοι, οι γονείς και οι μαθη­τές, την Τετάρ­τη 8/3 στις 12:00 π.μ. και στις 7:00 μ.μ. στο Άγαλ­μα Βενι­ζέ­λου στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, για να μετα­τρα­πεί η θλί­ψη και η οργή για το έγκλη­μα σε αγώ­να και φωνή, δεί­χνουν το δρόμο!

902.gr

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο