Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Έθιμα και παραδόσεις του “Μάρτη” στα Βαλκάνια — Καταδικασμένος από την Εκκλησία

Το απο­κα­λούν “μαρ­τε­νί­τσα” (Μάρ­τη) στη Βουλ­γα­ρία,  “Μαρ­τι­σόρ” στη Ρου­μα­νία, “Μάρ­τιν­κα” στην Βόρεια Μακε­δο­νία, “Βερό­ρε” στην Αλβα­νία και συμ­βο­λί­ζει τον ερχο­μό της άνοι­ξης. Πρό­κει­ται για τον “μάρ­τη” το ασπρο­κόκ­κι­νο βρα­χιο­λά­κι που φτιά­χνουν από κλω­στές και φορούν στο χέρι μικροί, αλλά και μεγά­λοι για να μην …μαυ­ρί­σουν.

Οι Βούλ­γα­ροι απο­κα­λούν “μαρ­τε­νί­τσα” (Μάρ­τη) τα στο­λί­δια από άσπρη και κόκ­κι­νη κλω­στή που κατα­σκευά­ζουν, τηρώ­ντας παρα­δό­σεις και έθι­μα αιώ­νων. Σήμε­ρα, πρώ­τη ημέ­ρα του Μαρ­τί­ου, φορούν στο πέτο τους στο­λί­δια φτιαγ­μέ­να από άσπρες και κόκ­κι­νες κλω­στές και, μάλι­στα, σε ορι­σμέ­νες περιο­χές της χώρας, τοπο­θε­τούν έξω από τα σπί­τια τους ένα κομ­μά­τι κόκ­κι­νου υφά­σμα­τος για να μην τους “κάψει η για­γιά Μάρ­τα” (στη βουλ­γα­ρι­κή γλώσ­σα Baba Marta), η θηλυ­κή προ­σω­πο­ποί­η­ση του μήνα Μάρτη.

Στη Ρου­μα­νία, το ασπρο­κόκ­κι­νο στο­λί­δι της 1ης του Μάρ­τη φέρει την ονο­μα­σία Μαρ­τι­σόρ (Martisor). Η κόκ­κι­νη κλω­στή του συμ­βο­λί­ζει την αγά­πη για το κάθε τι ωραίο και η άσπρη την αγνό­τη­τα του φυτού χιο­νό­φι­λος, που ανθί­ζει τον Μάρ­τιο. Ένα άλλο έθι­μο που συν­δέ­ε­ται με την 1η του Μάρ­τη είναι το καθά­ρι­σμα του σπι­τιού και το άναμ­μα της φωτιάς, στην οποία καί­νε οι νοι­κο­κυ­ρές τα σκου­πί­δια που μαζεύουν.

Το έθι­μο του “Μάρ­τη” γιορ­τά­ζε­ται επί­σης στη Βόρεια Μακε­δο­νία (Μartinka:Μάρτινκα) και στην Αλβα­νία (Verore:Βερόρε) και συμ­βο­λί­ζει, επί­σης, τον ερχο­μό της άνοιξης.

Σχε­δόν σε όλες τις χώρες των Βαλ­κα­νί­ων, οι κάτοι­κοι των χωρών φορούν βρα­χιό­λια από κόκ­κι­νη και άσπρη κλω­στή για να μην τους “πιά­σει” ο ήλιος, τα οποία και βγά­ζουν στα τέλη του μήνα ή όταν δουν το πρώ­το χελιδόνι.

Πιστεύ­ε­ται ότι έχει τις ρίζες του στην Αρχαία Ελλά­δα και συγκε­κρι­μέ­να στα Ελευ­σί­νια Μυστή­ρια, όπου οι μύστες έδε­ναν μια κλω­στή, την Κρό­κη, στο δεξί τους χέρι και το αρι­στε­ρό τους πόδι, όπως παρα­τη­ρεί ο λαο­γρά­φος Νικό­λα­ος Πολίτης.

Σύμ­φω­να με το έθι­μο, την 1η του Μάρ­τη, οι μητέ­ρες φορούν στον καρ­πό του χεριού των παι­διών τους ένα βρα­χιο­λά­κι, φτιαγ­μέ­νο από στριμ­μέ­νη άσπρη και κόκ­κι­νη κλω­στή, τον Μάρ­τη ή Μαρ­τιά, για να τα προ­στα­τεύ­ει από τον πρώ­το ήλιο της Άνοι­ξης, που είναι ιδιαί­τε­ρα βλα­βε­ρός, σύμ­φω­να με τις λαϊ­κές δοξα­σί­ες. Ο Μάρ­της προ­φυ­λάσ­σει επί­σης, όπως πιστεύ­ε­ται, από τα κου­νού­πια και τους ψύλ­λους και ακό­μα απο­μα­κρύ­νει τις αρρώ­στιες και άλλα κακά.

Τον φτιά­χνουν την τελευ­ταία μέρα του Φλε­βά­ρη και τον φορούν την πρώ­τη μέρα του Μάρ­τη, πριν βγουν από το σπί­τι. Σε μερι­κές περιο­χές ο Μάρ­της φοριέ­ται στο μεγά­λο δάχτυ­λο του ποδιού σαν δαχτυ­λί­δι για να μην σκο­ντά­φτει ο κάτο­χός του.

Το βρα­χιο­λά­κι αυτό το βγά­ζουν στο τέλος του μήνα, ή το αφή­νουν πάνω στις τρια­ντα­φυλ­λιές όταν δουν το πρώ­το χελι­δό­νι, για να τον πάρουν τα που­λιά και να χτί­σουν τη φωλιά τους ή το καί­νε με το ανα­στά­σι­μο φως του Πάσχα.

Η Χρι­στια­νι­κή Εκκλη­σία δια του Ιωάν­νου του Χρυ­σο­στό­μου θεω­ρεί το έθι­μο ειδω­λο­λα­τρι­κό ήδη από το 5ο αιώνα.

Ο μήνας του …Αρη (Καλό μήνα…)

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο