Ένας απ’ τους «εκπροσώπους των παλαιών εξεγερμένων» την 4η Αυγούστου 2021

Σχο­λιά­ζει Ο ΚΡΕΤΙΝΟΣ //

Απ’ το πρωί της Τετάρ­της στρι­φο­γύ­ρι­ζαν στο μυα­λό του Κρε­τί­νου τα λόγια: «4η Αυγού­στου, αισχρό καθε­στώς…». Και μετά, στοπ. Δεν θυμό­ταν τίπο­τε παρακάτω.

Στα χρό­νια της χού­ντας ο Κρε­τί­νος, πιτσι­ρι­κάς τότε, γνώ­ρι­σε έναν αγω­νι­στή, στέ­λε­χος του ΚΚΕ, που είχε απο­φυ­λα­κι­στεί απ’ την εξο­ρία για ανή­κε­στο βλά­βη στην υγεία του. Κι όταν από­κτη­σε την εμπι­στο­σύ­νη του Κρε­τί­νου, του είπε, συνο­μω­τι­κά βέβαια, και σχε­δόν τρα­γου­δι­στά: «4^η Αυγού­στου αισχρό καθεστώς!».

Είπε κι άλλα λόγια σαν ποί­η­μα εκεί­νος ο χαλ­κέ­ντε­ρος αγω­νι­στής, που ο Κρε­τί­νος τα ‘σερ­νε στη μνή­μη του για πολ­λές δεκα­ε­τί­ες. Και να που την 4^η Αυγού­στου 2021, όσο κι αν την έστοι­βε, η μνή­μη του τον πρόδωσε…

-Γερά­σα­με και  ‘μείς τα μει­ρά­κια της δεκα­ε­τί­ας του ‘70, μει­δί­α­σε πικρα­μέ­να ο Κρετίνος.

Και καθώς ακό­μα απλω­νό­ταν η μυρου­διά του καμ­μέ­νου πεύ­κου πάνω από όλη την Αττι­κή, ο Κρε­τί­νος θυμή­θη­κε και τις «Κου­κου­νά­γες» του Γεωρ­γί­ου Ράλ­λη (1918 –2006). Του Έλλη­να πρω­θυ­πουρ­γού την περί­ο­δο 10 Μαΐ­ου 1980 – 21 Οκτω­βρί­ου 1981.

Στις 3 και 4 Αυγού­στου 1981 υπήρ­ξε ένα μπα­ράζ εμπρη­σμών στην Αττι­κή. Κάη­καν χιλιά­δες στρέμ­μα­τα δάσους σε Μελίσ­σια, Βρι­λήσ­σια, Εκά­λη, Κεφα­λά­ρι, Κηφι­σιά και Πεντέλη.

Οι εμπρη­σμοί προ­κά­λε­σαν σκλη­ρή πολι­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση μετα­ξύ της, τότε, κυβέρ­νη­σης της ΝΔ και των κομ­μά­των της αντι­πο­λί­τευ­σης αλλά και άλλων φορέ­ων όπως το Δημο­τι­κό Συμ­βού­λιο Αθη­ναί­ων και ο Δικη­γο­ρι­κός Σύλ­λο­γος Αθη­νών. Στε­λέ­χη της, τότε, κυβέρ­νη­σης, όπως ο υπουρ­γός Εθνι­κής Αμύ­νης Ευάγ­γε­λος Αβέ­ρωβ, άφη­ναν υπο­ψί­ες ότι τους εμπρη­σμούς τους προ­κά­λε­σαν αναρ­χι­κοί. Κόμ­μα­τα της αντι­πο­λί­τευ­σης έκα­ναν λόγο για «συνει­δη­τές εγκλη­μα­τι­κές ενέρ­γειες χου­ντο­φα­σι­στι­κών στοι­χεί­ων για τη δημιουρ­γία κλί­μα­τος ανωμαλίας»

Στην ιστο­ρία όμως έμει­νε ο Γεώρ­γιος Ράλ­λης που ανα­κά­λυ­ψε την αιτία για τις πυρ­κα­γιές στις «κου­κου­νά­ρες που πιά­νουν φωτιά και εκτινάσσονται».

Ο Γ. Ράλ­λης δε μπο­ρού­σε να πει το «ρο». Κι έτσι την επο­μέ­νη το «Ποντί­κι» έβα­λε σε πηχυαίο τίτλο τις «Κου­κου­νά­γες», ενώ στο Δελ­φι­νά­ριο το νού­με­ρο με τα ιπτά­με­να γαλά­ζια κου­κου­νά­ρια έσπα­σε ταμεία.

Άρχι­σε να χαμο­γε­λά ο Κρε­τί­νος, αλλά θυμή­θη­κε το ραντε­βού με τον οδο­ντο­για­τρό του…

Στο τέλος της επί­σκε­ψης ο οδο­ντο­για­τρός ανα­ρω­τή­θη­κε για την ημε­ρο­μη­νία για να εκδώ­σει την απόδειξη…

-4^η Αυγού­στου, αισχρό καθε­στώς(!) πετά­χτη­κε ο Κρετίνος.

-Φασι­στι­κό, πρω­τί­στως, καθε­στώς, συμπλή­ρω­σε ο οδοντογιατρός.

Ανα­σύρ­θη­καν μνή­μες και έφτα­σαν στις «Κου­κου­νά­γες» του μακα­ρί­τη Ράλ­λη. Και τότε ο Κρε­τί­νος θυμή­θη­κε μια ιστο­ρία, που διη­γή­θη­κε στον οδο­ντο­για­τρό: «Κι όμως! Μια δεκα­ε­τία μετά τις “κου­κου­νά­γες” του Ράλ­λη είδα “φλε­γό­με­νο κου­κου­νά­ρι” να πυρ­πο­λεί, στην κυριο­λε­ξία, μια συστά­δα πεύ­κων. Η πυρ­κα­γιά ήταν σε ένα ύψω­μα πρίν την κατη­φό­ρα πρός το Πόρ­το Γερ­με­νό. Στε­κό­μα­στε μαζί με άλλους σε μια ζώνη πυρα­σφα­λεί­ας, με περισ­σό­τε­ρα από πενή­ντα μέτρα πλά­τος, που έφτα­νε μέχρι πάνω στο βου­νό. Δεξιά και αρι­στε­ρά απ’ τη ζώνη ήταν συστά­δες πεύ­κων. Η φωτιά έκαι­γε τα πεύ­κα στα αρι­στε­ρά της ζώνης. “Εδώ θα τη στα­μα­μα­τή­σει η ζώνη”, είπε κάποιος. Τι το ‘θελε και το ‘λεγε; Ένα πυρα­κτω­μέ­νο κου­κου­νά­ρι διέ­γρα­ψε μια καμπύ­λη τρο­χιά, λές και είχε κόψει αζι­μού­θιο, και έπε­σε στην συστά­δα των πεύ­κων στη δεξιά πλευ­ρά της ζώνης πυρα­σφα­λεί­ας. Ακού­στη­κε ένας υπό­κω­φος θόρυ­βος και η συστά­δα έγι­νε παρα­νά­λω­μα του πυρός σε ελά­χι­στα δευ­τε­ρό­λε­πτα. Η φωτιά πήρε τον κατή­φο­ρο πρός τη θάλασσα…».

- Δηλα­δή είχε δίκιο ο Ράλ­λης, είπε ο οδοντογιατρός.

- Ήταν σωστό αυτό που είπε ο Ράλ­λης. Ωστό­σο από μόνο του δεν δικαιο­λο­γεί τους εμπρη­σμούς των οικο­πε­δο­φά­γων και, το σπου­δαιό­τε­ρο, δεν απαλ­λάσ­σει το κρά­τος απ’ τις ευθύ­νες του για απο­τε­λε­σμα­τι­κή πυρο­προ­στα­σία, σχο­λί­α­σε ο Κρετίνος.

Γυρ­νώ­ντας στο σπί­τι ο Κρε­τί­νος άρχι­σε να «γκου­γκλά­ρει» διά­φο­ρα, μπaς και ανα­πλη­ρώ­σει τα κενά της μνή­μης του. Κι έπε­σε πάνω στο άρθρο του Θανά­ση Καρ­τε­ρού στην τελευ­ταία σελί­δα της «Αυγής». Τίτλος: «Η παρά­γκα της δια­φθο­ράς» (4.08.21 10:05). Γρά­φει: «Αυτό που κάνει ο Μητσο­τά­κης με το πόθεν έσχες και τα ιλα­ρο­τρα­γι­κά συμπα­ρο­μαρ­τού­ντα μη νομί­ζε­τε ότι είναι πρω­τό­τυ­πο. Εφαρ­μό­ζει κι αυτός τον αλγό­ριθ­μο που σκάν­δα­λο — σκάν­δα­λο έχουν επε­ξερ­γα­στεί οι υψη­λά ιστά­με­νοι αυτουρ­γοί της συστη­μι­κής δια­φθο­ράς. Όποιος ξαφρί­ζει, δωρί­ζει αυτό που δεν του ανή­κει, ξασπρί­ζει, διο­ρί­ζει, κανο­νί­ζει, το πρώ­το που κάνει είναι να μας κοι­μί­ζει. Δεν τρέ­χει τίπο­τε. Μια τερά­στια κου­κού­λα ειδι­κής κατα­σκευ­ής πάνω από τη ροή του χρή­μα­τος και την μπό­χα του αποστήματος».

Και κατα­λή­γει: «Σ’ αυτή τη φάση βρι­σκό­μα­στε τώρα. Οι ανύ­πο­πτοι κατα­δι­κά­ζο­νται, στιγ­μα­τί­ζο­νται, εκτε­λού­νται από τους ύπο­πτους και το μιντια­κό τους δικα­στή­ριο. Ο εισαγ­γε­λέ­ας αγνο­εί­ται. Κι έχει και καύσωνα…»

Τελειώ­νο­ντας την ανά­γνω­ση ο Κρε­τί­νος έμει­νε άφω­νος. Θυμή­θη­κε και την απο­ρία για την οποία έγρα­ψε ο Θ. Καρ­τε­ρός στην ίδια στή­λη με τίτλο: «Στο προ­ε­δρι­κό, ένα βρά­δυ μαγι­κό» (1.8.2021 «Ούτε να το φαντα­στούν οι νέοι με τα πρη­σμέ­να πόδια, που τους έλε­γαν αλή­τες. Ούτε να τους περά­σει από το μυα­λό ότι όσοι από αυτούς κατά­φερ­ναν να δια­σχί­σουν τις δεκα­ε­τί­ες της Μετα­πο­λί­τευ­σης έως την τρί­τη ηλι­κία θα ζού­σαν, στις 24 Ιου­λί­ου του 2021, στο Προ­ε­δρι­κό, ένα βρά­δυ μαγι­κό. Με τους φακε­λω­μέ­νους αρχη­γούς των ατά­κτων της αντι­πο­λί­τευ­σης να ασφυ­κτιούν κάτω από τα φώτα των νεό­πλου­των της νέας κανο­νι­κό­τη­τας. Και τους εκπρο­σώ­πους των παλαιών εξε­γερ­μέ­νων να απο­ρούν, αθώ­οι εν πλή­ρη συγχύσει…».

• Που να το φαντα­στεί κανείς πως ένας απ’ «τους εκπρο­σώ­πους των παλαιών εξε­γερ­μέ­νων», που διέ­σχι­σε «τις δεκα­ε­τί­ες της Μετα­πο­λί­τευ­σης», ανή­με­ρα της 4^ης Αυγού­στου του 2021 θα αρθρο­γρα­φού­σε  για το «πόθεν έσχες» του Μητσο­τά­κη (!), φώνα­ξε «εν πλή­ρει συγ­χύ­σει» ο Κρετίνος…

Φώτης Αγγου­λές, ο προ­λε­τά­ριος ποιητής