Ένας πολιτικά επίκαιρος “Μεταφραστής”

Ο λόγος για την ται­νία «ο Μετα­φρα­στής» που απο­κα­λύ­πτει ένα γεγο­νός το οποίο ακό­μα και τώρα παρα­μέ­νει άγνω­στο στο ευρύ κοινό.

Είναι η ξεχω­ρι­στή πρά­ξη αλλη­λεγ­γύ­ης που έδει­ξε η Κού­βα, το νησί της  Επα­νά­στα­σης, στο λαό της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης μετά το τρα­γι­κό ατύ­χη­μα στο Τσερ­νό­μπιλ τον Απρί­λιο του 1986.

Πλή­θος κόσμου συγκε­ντρώ­θη­κε προ­χθές βρά­δυ στην επί­ση­μη πρε­μιέ­ρα της στο STUDIO art cinema που έγι­νε παρου­σία του Πρέ­σβη της Κού­βας Aramis Fuente Hernandez. Ένα σημα­ντι­κό γεγο­νός που απο­δει­κνύ­ει ότι υπάρ­χει ακό­μα κοι­νό που στη­ρί­ζει έναν δια­φο­ρε­τι­κό πιο αλη­θι­νό κινηματογράφο.

“ Ήταν κυρίως, μία πράξη αλληλεγγύης και ανθρωπισμού.
Δεν την υποκίνησε κανένα πολιτικό ή άλλου τύπου συμφέρον ενώ ταυτόχρονα αναγνώριζε τους δεσμούς φιλίας που ενώνουν τους δύο λαούς ”

Έτσι το έθε­σε ο πρέ­σβης της Κού­βας ο οποί­ος δεν μίλη­σε για την ίδια την ται­νία αλλά για το πραγ­μα­τι­κό γεγο­νός που πραγ­μα­τεύ­ε­ται η ταινία.

«Η Κού­βα, παρά τις δυσκο­λί­ες και τα πολ­λα­πλά σοβα­ρά προ­βλή­μα­τα που είχαν προ­κύ­ψει εξαι­τί­ας του εμπάρ­γκο που της είχαν επι­βά­λει οι ΗΠΑ, ήταν πρό­θυ­μη να υπο­δε­χτεί τα παι­διά θύμα­τα του Τσερ­νό­μπιλ και να τους προ­σφέ­ρει την απαι­τού­με­νη φρο­ντί­δα, η οποία δόθη­κε παρά τις δυσκο­λί­ες που γνω­ρί­σα­με κατά την διάρ­κεια της «ειδι­κής περιό­δου», μετά τις ανα­τρο­πές των σοσια­λι­στι­κών χωρών» συνέ­χι­σε εξη­γώ­ντας πως η Κού­βα σχε­δί­α­σε και εκτέ­λε­σε ένα δωρε­άν πρό­γραμ­μα κλι­νι­κών εξε­τά­σε­ων και περί­θαλ­ψης για 26.000 παι­διά από την Ουκρα­νία, την Ρωσία και την Λευ­κο­ρω­σία. Ένα πρό­γραμ­μα που εφάρ­μο­σε χωρίς να υπο­λο­γί­σει το κόστος, σε μία επο­χή που υπέ­φε­ρε από την έλλει­ψη βασι­κών αγα­θών εξαι­τί­ας του εμπάρ­γκο που είχαν επι­βάλ­λει οι ΗΠΑ.

Γι’ αυτό και «ο Μετα­φρα­στής» των Rodrigo & Sebastian Barriuso παρα­μέ­νει μία επί­και­ρη και βαθιά πολι­τι­κή ται­νία.

Απει­κο­νί­ζει την καθη­με­ρι­νό­τη­τα των παι­διών θυμά­των που βρί­σκουν την θερα­πεία σε μία επα­να­στα­τι­κή κοι­νω­νία όπου οι ανθρώ­πι­νες αξί­ες δεν θυσιά­ζο­νται στο βωμό του καπι­τα­λι­σμού. Από την άλλη είναι ένα ντο­κου­μέ­ντο που απο­κα­λύ­πτει μία ακό­μα πρά­ξη αλλη­λεγ­γύ­ης την οποία η Κού­βα ούτε δια­φή­μι­σε, ούτε την εκμε­ταλ­λεύ­τη­κε με οποιον­δή­πο­τε τρόπο.

Η ται­νία «ένας μετα­φρα­στής » προ­βάλ­λε­ται από σήμε­ρα 6 Οκτώ­βρηγ στους κινηματογράφους

ΓΑΛΑΞΙΑΣ (Λεωφ. Μεσο­γεί­ων 6, Αθήνα) ,

ΕΛΙΖΕ (Νυμ­φαί­ου 12, Αθή­να) και

STUDIO (Σπάρ­της και Σταυ­ρο­πού­λου 33, Πλ. Αμερικής).

Γυρί­στη­κε το 2018 και πήρε –μέχρι σήμε­ρα 5 βρα­βεία, 1. Φεστι­βάλ Λατι­νο­α­με­ρι­κα­νι­κού Κινη­μα­το­γρά­φου Τερ­γέ­στης 2018 |  Βρα­βείο κοι­νού 2. Διε­θνές Φεστι­βάλ Κινη­μα­το­γρά­φου της Σαγκά­ης 2018 | Καλύ­τε­ρης Σκη­νο­θε­σί­ας, 3. Φεστι­βάλ Λατί­νου Κινη­μα­το­γρά­φου Σιάτλ 2018 | Best Feature 4. Διε­θνές Φεστι­βάλ Κινη­μα­το­γρά­φου Πού­νε (PIFF) 2019 | Βρα­βείο κοι­νού και 5. Διε­θνές Φεστι­βάλ Κινη­μα­το­γρά­φου του Πανα­μά (IFF Panama) 2019  Καλύ­τε­ρη Ται­νία Κεντρι­κής Αμε­ρι­κής και Καραϊ­βι­κής ενώ ήταν υπο­ψή­φια  άλλες 10 φορές)

Παρα­θέ­του­με την ομι­λία του πρέ­σβη της Κού­βας Aramis Fuente Hernandez

Αγα­πη­τοί προ­σκε­κλη­μέ­νοι και φίλοι

Ευχα­ρι­στώ τον σ.φο Βελισ­σά­ριο Κοσ­συ­βά­κη για την πρό­σκλη­σή του να παρα­βρε­θώ και να μιλή­σω σήμε­ρα, με την ευκαι­ρία της πρε­μιέ­ρας –εδώ στο STUDIO art cinema, της ται­νί­ας «ένας μεταφραστής».

Δεν προ­τί­θε­μαι να κρί­νω την ται­νία, ούτε να την σχο­λιά­σω. Αντί­θε­τα προ­τι­μώ να ανα­φέ­ρω κάποιες πλευ­ρές από αυτή την, τόσο βαθιά ανθρω­πι­στι­κή, χει­ρο­νο­μία του Κομα­ντά­ντε Φιντέλ Κάστρο, όταν γνω­στο­ποι­ή­θη­κε η έκκλη­ση που έκα­ναν οι αρχές της πρώ­ην Σοβιε­τι­κής Ένω­σης στις άλλες χώρες, προ­κει­μέ­νου να συνερ­γα­στούν στην εξέ­τα­ση και θερα­πεία χιλιά­δων ατό­μων, και ιδιαί­τε­ρα παι­διών, που είχαν προ­σβλη­θεί από την ραδιε­νέρ­γεια που προ­κλή­θη­κε λόγω του ατυ­χή­μα­τος στο πυρη­νι­κό εργο­στά­σιο του Τσερ­νό­μπιλ, το 1986.

Όπως είναι ευρύ­τε­ρα γνω­στό, δύο χρό­νια μετά το ατύ­χη­μα, άρχι­σαν να εμφα­νί­ζο­νται ασθέ­νειες που σχε­τί­ζο­νταν με αυτό, από τις οποί­ες προ­σβλή­θη­καν ιδιαί­τε­ρα τα παι­διά. Επί­σης είναι γνω­στό ότι η βοή­θεια την οποία ανα­γκά­στη­καν να ζητή­σουν, δεν προ­ήλ­θε από τις ανα­πτυγ­μέ­νες χώρες, ή όταν υπήρ­ξε ήταν ελά­χι­στη και κατα­κερ­μα­τι­σμέ­νη, αν τη συγκρί­νου­με με το μέγε­θος της κατα­στρο­φής και την επεί­γου­σα ανά­γκη για την αντι­με­τώ­πι­σή των συνε­πειών της.

Η Κούβα όμως ανταποκρίθηκε άμεσα και έδειξε την αλληλεγγύη της στην πράξη. Δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός. 

Είναι γνω­στή η αλλη­λέγ­γυα στά­ση της χώρας μας και οι συνε­χό­με­νες αντί­στοι­χες δρά­σεις της, όλα τα χρό­νια της επα­νά­στα­σης, που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν σε διά­φο­ρους τομείς, ιδιαί­τε­ρα όμως στον τομέα της Υγεί­ας, όπου σημα­ντι­κό ρόλο έπαι­ξε η ταξιαρ­χία Henry Reeve.

Στην περί­πτω­ση του Τσερ­νο­μπίλ, ήταν κυρί­ως, για μία πρά­ξη αλλη­λεγ­γύ­ης και ανθρω­πι­σμού. Δεν την υπο­κί­νη­σε κανέ­να πολι­τι­κό ή άλλου τύπου συμ­φέ­ρον ενώ ταυ­τό­χρο­να ανα­γνώ­ρι­ζε τους δεσμούς φιλί­ας που ενώ­νουν τους δύο λαούς μας.

Αμέ­σως λοι­πόν συστά­θη­κε μια επι­τρο­πή όπου συμ­με­τεί­χε το προ­σω­πι­κό από διά­φο­ρες ειδι­κό­τη­τες στον τομέα της Υγεί­ας. Τα μέλη της ταξί­δε­ψαν στην Ουκρα­νία και σε στε­νή συνερ­γα­σία με τις αρχές έκα­ναν τις απαι­τού­με­νες ανα­λύ­σεις και μελέ­τες, πραγ­μα­το­ποιώ­ντας κλι­νι­κές εξε­τά­σεις στους ασθενείς.

Σκο­πός τους ήταν να εντο­πί­σουν τα άτο­μα με τη μεγα­λύ­τε­ρη ανά­γκη για άμε­ση θερα­πεία, ώστε να οργα­νώ­σουν την πρώ­τη ομά­δα ασθε­νών που θα στέλ­νο­νταν στα νοσο­κο­μεία της Κού­βας για να υπο­βλη­θούν αμέ­σως την απαι­τού­με­νη θεραπεία.

Η απο­στο­λή της συγκε­κρι­μέ­νης επι­τρο­πής ήταν να εργα­στεί ώστε να προ­ε­τοι­μά­σει ένα πρό­γραμ­μα ικα­νό να εξε­τά­σει ταυ­τό­χρο­να χιλιά­δες παι­διά από τις περιο­χές της Ρωσί­ας, της Ουκρα­νί­ας και της Λευ­κο­ρω­σί­ας που είχαν πλη­γεί περισσότερο.

Η Κού­βα, παρά τις δυσκο­λί­ες και τα πολ­λα­πλά σοβα­ρά προ­βλή­μα­τα που είχαν προ­κύ­ψει εξαι­τί­ας του εμπάρ­γκο που της είχαν επι­βά­λει οι ΗΠΑ, ήταν πρό­θυ­μη να τα υπο­δε­χτεί και να τους προ­σφέ­ρει την απαι­τού­με­νη φρο­ντί­δα, η οποία δόθη­κε παρά τις δυσκο­λί­ες που γνω­ρί­σα­με κατά την διάρ­κεια της «ειδι­κής περιό­δου», μετά τις ανα­τρο­πές των σοσια­λι­στι­κών χωρών.

Στις 29 Μαρ­τί­ου του 1990, ο Comandante en jefe Φιντέλ Κάστρο, υπο­δέ­χτη­κε, στις σκά­λες του αερο­πλά­νου, την πρώ­τη ομά­δα των 139 παι­διών που θα συμ­με­τεί­χαν σ’ αυτό που ονο­μά­στη­κε «Κου­βα­νι­κό πρό­γραμ­μα Γενι­κής Ιατρι­κής Φρο­ντί­δας των παι­διών που σχε­τί­ζο­νται με το ατύ­χη­μα στο Τσερνόμπιλ».

Έτσι άρχι­σε το πιο μακρό­πνοο ανθρω­πι­στι­κό πρό­γραμ­μα τέτοιου είδους στην ιστο­ρία της ανθρω­πό­τη­τας, αφού για εικο­σιέ­να συνε­χό­με­να χρό­νια, σε περισ­σό­τε­ρα από 26.000 από την Ουκρα­νία, τη Ρωσία, τη Λευ­κο­ρω­σία και άλλες χώρες, χορη­γή­θη­κε ιατρι­κή φρο­ντί­δα άρι­στης ποιό­τη­τας και απο­λύ­τως δωρε­άν, με απο­τέ­λε­σμα να σωθούν, να για­τρευ­τούν και να βελ­τιω­θούν οι ζωές τους καθώς και αυτές των συγ­γε­νών τους, στους οποί­ους επί­σης χορη­γή­θη­κε ιατρι­κή περί­θαλ­ψη όπου απαι­τού­νταν. Ένα ενδια­φέ­ρον στοι­χείο που θα ήθε­λα να μοι­ρα­στώ μαζί σας, είναι το εξής: από τους ασθε­νείς που περι­θάλ­ψα­με στην Κού­βα, το 86 % προ­ερ­χό­ταν από την Ουκρα­νία, το 11,2 από τη Ρωσία και το 2,8% από τη Λευ­κο­ρω­σία, την Αρμε­νία και την Μολδαβία.
(σσ. Μολ­δα­βία 2 ενήλικες+2 παι­διά, Αρμε­νία 9+2, Ρωσία 2.715+213, Λευ­κο­ρω­σία 671+59, Ουκρα­νία 18.477+3.964 ‑σύνο­λο 21.874+4.240=26.114)

Το Σώμα των Κου­βα­νών Προ­σκό­πων παρα­χώ­ρη­σε γεν­ναιό­δω­ρα τις παρα­θα­λάσ­σιες εγκα­τα­στά­σεις του στην περιο­χή Ταρα­ρά οι οποί­ες μετα­τρά­πη­καν σε ένα μεγά­λο νοσο­κο­μεια­κό κέντρο, προ­κει­μέ­νου να εξα­σφα­λι­σθεί η φιλο­ξε­νία και θερα­πεία των μικρών ασθε­νών που έφτα­ναν με τη μεγά­λη προσ­δο­κία να επα­να­κτή­σουν τη σωμα­τι­κή και ψυχι­κή τους υγεία.

Μαζί με κάθε ομά­δα που έφτα­νε, έρχο­νταν και μερι­κοί για­τροί και δάσκα­λοι από τις χώρες τους, διό­τι στο Ταρα­ρά δημιουρ­γή­θη­καν και οι κατάλ­λη­λες δομές, έτσι ώστε τα παι­διά να συνε­χί­σουν τις σπου­δές τους. Τους ασθε­νείς με βαρύ­τε­ρα νοσή­μα­τα συνό­δευαν η μητέ­ρα ή ο πατέ­ρας. Δίπλα στα νοσο­κο­μεία, παρα­χω­ρή­θη­καν σπί­τια για τους συγ­γε­νείς παι­διών που ανα­γκά­στη­καν να νοση­λευ­τούν για μεγά­λο χρο­νι­κό διά­στη­μα, ακό­μα και για χρόνια.

Μέχρι το 1992, οι ασθε­νείς προ­έρ­χο­νταν από τις τρεις προ­α­να­φε­ρό­με­νες χώρες. Μετά από αυτή την περί­ο­δο μειώ­θη­κε ο αριθ­μός των παι­διών που προ­έρ­χο­νταν από τη Ρωσία και τη Λευ­κο­ρω­σία, ενώ παρέ­με­ναν στα­θε­ρές οι μαζι­κές αφί­ξεις των παι­διών από την Ουκρανία.

Αργό­τε­ρα, το 1998, σ΄αυτό το πρό­γραμ­μα που λει­τουρ­γού­σε στην Κού­βα προ­στέ­θη­κε ένα παρό­μοιο, με έδρα την Ουκρα­νία. Εκεί Ουκρα­νοί και Κου­βα­νοί για­τροί εργά­ζο­νταν από κοι­νού ώστε να μπο­ρέ­σουν να περι­θάλ­ψουν χιλιά­δες ανθρώπους.

Ειπώ­θη­κε, πολύ σωστά και με σαφή­νεια, ότι:

«Στην Κού­βα είδα­με το Τσερ­νό­μπιλ με δια­φο­ρε­τι­κή ματιά: αυτή της συμπό­νιας, της αλλη­λεγ­γύ­ης, της κοι­νής εμπει­ρί­ας όπου οι Κου­βα­νοί και οι Κου­βα­νές μοι­ρά­ζο­νταν ό,τι είχαν και δεν είχαν, κατά τη σκλη­ρή περί­ο­δο της δεκα­ε­τί­ας του 1990.

Το πρό­γραμ­μα της Κού­βας για το Τσερ­νό­μπιλ μετα­τρά­πη­κε σε μία ιατρι­κή και επι­στη­μο­νι­κή πρό­κλη­ση. Ανέ­δει­ξε τη γνώ­ση και την ανθρω­πιά. Έγρα­ψε ιστο­ρί­ες αγά­πης και ξεριζωμού.

Έγι­νε στή­ριγ­μα για πολ­λά άτο­μα που έζη­σαν τη φρί­κη της απώ­λειας ανθρώ­πι­νων ζωών και της αρρώ­στιας. Κρά­τη­σε ζωντα­νή την ελπί­δα και επέ­τρε­ψε να σωθούν ζωές.

Ανέ­δει­ξε τις καλύ­τε­ρες ανθρώ­πι­νες αρε­τές. Είναι ο λόγος που εκεί­να τα παι­διά του Τσερ­νό­μπιλ επι­στρέ­φουν πάντα στην Κού­βα, που απο­τε­λεί την δεύ­τε­ρη πατρί­δα τους, σε αυτόν τον κόσμο».

Ευχα­ρι­στώ πολύ.