Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ένα γράμμα από την Χιλή: αγωνιζόμαστε χωρίς κοινό πρόγραμμα και στόχους 

Επι­μέ­λεια Πάνος Αλε­πλιώ­της // 

Ένα γράμ­μα Χιλια­νού αγω­νι­στή, πολι­τι­κού πρό­σφυ­γα της επο­χής Πινο­σέτ, δημο­σιεύ­τη­κε στην εφη­με­ρί­δα Riktpunkt του ΚΚ Σου­η­δί­ας. Περι­γρά­φει τις εμπει­ρί­ες του από την παρα­μο­νή του στην Χιλή την ίδια περί­ο­δο που ξέσπα­σαν οι μαζι­κές δια­μαρ­τυ­ρί­ες ενά­ντια στην κυβέρ­νη­ση Πινιέ­ρα που απα­ντά με κατα­στο­λή ακό­μη και με δολο­φο­νί­ες, βασα­νι­στή­ρια, βια­σμούς. Στην επι­στο­λή φαί­νε­ται η αγω­νία του συντά­κτη της επι­στο­λής για την κατεύ­θυν­ση που παίρ­νουν οι κινη­το­ποι­ή­σεις. Φαί­νε­ται πως η ενω­τι­κή προ­σπά­θεια που κατα­βά­λει το ΚΚ Χιλής δεν έχει φτά­σει σε επι­θυ­μη­τό επί­πε­δο. Σε κάθε περί­πτω­ση το περιε­χό­με­νο μας δίνει στοι­χεία για την κατά­στα­ση που επι­κρα­τεί στην Χιλή που θυμί­ζουν τις δια­μαρ­τυ­ρί­ες των πρώ­των χρό­νων της κρί­σης στην Ελλάδα.

Ανα­δη­μο­σιεύ­ου­με την επι­στο­λή με τον τίτλο της επει­δή δίνουν μια αντι­προ­σω­πευ­τι­κή εικό­να για το τι συμ­βαί­νει στη Χιλή, χωρίς όμως να υιο­θε­τού­με τις ερμηνείες .

«Έχω συμ­με­τά­σχει σε πολ­λές προ­συ­γκε­ντρώ­σεις που γίνο­νται στις εργα­τι­κές συνοι­κί­ες αλλά και σε άλλες όπως από καλ­λι­τέ­χνες και άλλους και έχω θέσει το ερώ­τη­μα “τι θα κάνου­με” και παίρ­νω δια­φο­ρε­τι­κές απα­ντή­σεις και συμπε­ραί­νω πως σίγου­ρα υπάρ­χει κίνη­μα στους δρό­μους που απαι­τεί δικαιο­σύ­νη αλλά δεν υπάρ­χει αγω­νι­στι­κό μέτωπο. 

Για παρά­δειγ­μα γίνε­ται κάλε­σμα για Γενι­κή Απερ­γία με αιτή­μα­τα αύξη­ση των συντά­ξε­ων, του βασι­κού μισθού, δωρε­άν παι­δεία, κατα­δί­κη της δρά­σης της Αστυ­νο­μί­ας και σεβα­σμό στα ανθρώ­πι­να δικαιώ­μα­τα αλλά δεν είναι οργα­νω­μέ­νη από τα επί­ση­μα Σωμα­τεία που δεν έχουν πει ακό­μη κάτι.  Σίγου­ρα δίνουν κάποιες βοή­θειες αλλά δεν είναι οι οργα­νω­τές. Την ίδια μέρα οι φεμι­νί­στριες, που υπο­στη­ρί­ζο­νται από την Δεξιά για να δια­σπά­σουν τον αγώ­να, αν και τα αιτή­μα­τα τους είναι δίκαια, καλούν σε συγκέ­ντρω­ση για ισό­τη­τα μετα­ξύ των φύλων, οι οικο­λό­γοι για προ­στα­σία των δασών και κάποια άλλη συγκέ­ντρω­ση γίνε­ται για τα δικαιώ­μα­τα των αυτό­χθο­νων στην γη τους. Άλλες γυναί­κες δια­δη­λώ­νουν για τους αγνο­ού­με­νους και ζητούν απα­ντή­σεις εδώ και τώρα. 

Όσο δεν υπάρ­χει ένα συνο­λι­κό πλά­νο για το τι πρέ­πει να γίνει είναι σαν να ψάχνου­με για νερό στο υπερ­πέ­ραν. Όλοι, χωρίς εξαί­ρε­ση, μιλούν για τους πολι­τι­κούς και τα πολι­τι­κά κόμ­μα­τα με τον χει­ρό­τε­ρο τρό­πο, η νεο­λαία μιλά­ει για την «τάξη των πολι­τι­κών» που κοι­τά­ει μόνο το συμ­φέ­ρον της και έχει ξεχά­σει τον λόγο που εκλέ­χθη­κε και εκφρά­ζε­ται το ίδιο για ΌΛΟΥΣ ανε­ξαι­ρέ­τως τους πολι­τι­κούς και η άπο­ψη «έξω τα κόμ­μα­τα» που εκφρά­ζε­ται από την νεο­λαία απο­προ­σα­να­το­λί­ζει τον αγώνα. 

Οι εκδη­λώ­σεις δια­μαρ­τυ­ρί­ας συνε­χί­ζο­νται αλλά με το ίδιο απο­τέ­λε­σμα: καυ­γά­δες, προ­σβο­λές από την μία μεριά και κατα­στο­λή από την άλλη πλευ­ρά. Μέσα σ αυτή την κατά­στα­ση οι νέοι πρω­το­στα­τούν στις δια­δη­λώ­σεις και στις πορεί­ες επει­δή ο αγώ­νας γίνε­ται στους δρό­μους σε έναν αγώ­να χωρίς ιεραρ­χη­με­να αιτή­μα­τα, εύκο­λα αντι­με­τω­πί­σι­μο, για­τί τα συν­θή­μα­τα είναι μόνο προ­σβο­λές που δημιουρ­γούν μόνο εκνευρισμό. 

Δυστυ­χώς δίνουν ευκαι­ρί­ες για πιο αυστη­ρούς νόμους και προ­βο­κά­τσιες από την μεριά της Αστυ­νο­μί­ας, που οργα­νώ­νει παρα­πλα­νη­τι­κές “επι­θέ­σεις” σε βάρος της και δημιουρ­γεί κλί­μα για νέους κατα­πιε­στι­κούς νόμους. Παρά­δειγ­μα ο τελευ­ταί­ος νόμος για την απα­γό­ρευ­ση των εκδη­λώ­σε­ων  ψηφί­στη­κε με μόνον 7 ψήφους κατά.

Το να πιστεύ­ει κανείς πως υπάρ­χει επα­να­στα­τι­κή κατά­στα­ση δεί­χνει έλλει­ψη γνώ­σης, οι αγω­νι­ζό­με­νοι στην Χιλή δίνουν προς τα έξω την εντύ­πω­ση πως η επα­νά­στα­ση είναι προ των πυλών, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. 

Η εξέ­γερ­ση δεν μπο­ρεί να έχει απο­τέ­λε­σμα αν δεν υπάρ­χει ένα κοι­νό πλά­νο. Η κατά­στα­ση θυμί­ζει την επο­χή του Πινο­σέτ όταν στο εξω­τε­ρι­κό εκτι­μού­σαν πως υπάρ­χει ισχυ­ρό κίνη­μα που θα ρίξει τον Πινοσέτ. 

Όταν μας δόθη­κε πριν χρό­νια το δικαί­ω­μα να έρθου­με στην Χιλή επί Πινο­σέτ τότε κατα­λά­βα­με πως δεν είναι έτσι τα πράγματα. 

Έτσι είναι και τώρα: πολύς κόσμος στον δρό­μο, στο κέντρο, μα η κάθε ομά­δα για την δική της υπό­θε­ση. Στις εργα­τι­κές συνοι­κί­ες υπάρ­χουν εκδη­λώ­σεις μόνο με τοπι­κά αιτήματα. 

Η πικρή αλή­θεια είναι πως όσο δεν υπάρ­χει ένα ξεκά­θα­ρο πρό­γραμ­μα θα υπάρ­χει αναρ­χία στον αγώ­να και κάθε ομά­δα, κάθε συνοι­κία και κάθε επαρ­χία θα έχει την δική της ημε­ρή­σια διάταξη.

Παρά­δειγ­μα της εύκο­λης αντι­με­τώ­πη­σης είναι πως το αίτη­μα για ένα νέο Σύνταγ­μα που από την αρχή ήταν δια­τυ­πω­μέ­νο να μην έχει κανέ­να ίχνος του Συντάγ­μα­τος του Πινο­σέτ έχει αλλά­ξει και γίνε­ται συζή­τη­ση για μια «Συνταγ­μα­τι­κή διαδικασία». 

Με άλλα λόγια να ξανα­πώ πως όσο δεν υπάρ­χει κοι­νό πρό­γραμ­μα και στό­χοι δεν πρό­κει­ται να πέσει η κυβέρνηση».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο