Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ένα παιδί μετράει μάσκες…

του Παντε­λή Μπου­κά­λα (από την Καθημερινή)

Το κίνη­μα κατά της μάσκας, διε­θνώς, είναι υπο­σύ­νο­λο του κινή­μα­τος των αρνη­τών της ύπαρ­ξης του κορω­νοϊ­ού. Οι πιο προ­χω­ρη­μέ­νοι μάλι­στα στη σοφι­στι­κή από τους πολε­μί­ους της μάσκας θα ξεγλι­στρή­σουν μ’ ένα «ναι μεν αλλά», αν τους ρωτή­σεις πώς συμ­βι­βά­ζε­ται η απώ­λεια 900.000 ζωών με την ανυ­παρ­ξία θανα­τη­φό­ρου ιού: «Ισως υπάρ­χει ιός, όμως η μάσκα είναι ανε­λεύ­θε­ρη και επι­κίν­δυ­νη, ιδί­ως για τα παι­διά». Ποιος το λέει αυτό; Μα, «οι φίλοι μου στο φέι­σμπουκ, ο παπάς στην εκκλη­σία, ο αρχιε­πί­σκο­πος Κύπρου, άγιος άνθρω­πος και μορ­φω­μέ­νος, ο ξάδελ­φος του κου­μπά­ρου μου που είναι για­τρός στην Αμε­ρι­κή, μπή­κα χθες σ’ ένα ταξί…». Τέτοια επιστημονικά.

Παρό­τι δεν υπο­λει­πό­μα­στε σε αρνη­τι­σμό από τις υπό­λοι­πες χώρες, μέχρι προ­χθές δεν είχαν γίνει δια­δη­λώ­σεις στην Ελλά­δα κατά της μάσκας ειδι­κά ή κατά του «ψεύ­τι­κου κορω­νοϊ­ού και της απα­τη­λής παν­δη­μί­ας», όπως έχουν γίνει σε πολ­λές ευρω­παϊ­κές και αμε­ρι­κα­νι­κές πόλεις, οργα­νω­μέ­νες από κάθε καρυ­διάς ακρο­δε­ξιό καρύ­δι, φαγω­μέ­νο από τον αενά­ως μεταλ­λασ­σό­με­νο ιό του πλα­νη­τι­κού πλέ­ον τρα­μπι­σμού. Επι­τέ­λους, προ­χθές «γίνα­με κι εμείς Ευρώ­πη και Αμε­ρι­κή», με δια­δη­λώ­σεις στην Αθή­να, στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, στην Πάτρα, στο Ηρά­κλειο, στα Χανιά και αλλού κατά του «φίμω­τρου», των εμβο­λί­ων και των τεστ, αλλά και ενα­ντί­ον των πολι­τι­κών και της πολι­τι­κής· καθό­λου περί­ερ­γο βέβαια, αφού πρό­κει­ται για τυπι­κό γνώ­ρι­σμα των ακρο­δε­ξιών πεποιθήσεων.

Στην Ελλά­δα, ο κορω­ναϊ­κός αρνη­τι­σμός έχει όλα τα χαρα­κτη­ρι­στι­κά του «ελλη­νο­χρι­στια­νι­σμού»: καθο­δη­γεί­ται «πνευ­μα­τι­κά» από κλη­ρι­κούς κάθε βαθ­μί­δας (από ιερείς που δεν τους αφή­νει να κοι­μη­θούν το του Παπα­φλέσ­σα τρό­παιον έως τον Αμβρό­σιο και τον Μόρ­φου Νεό­φυ­το, αλλά και από τις κιτρι­νο­φυλ­λά­δες που εμπο­ρεύ­ο­νται προ­φη­τεί­ες, θαύ­μα­τα και παι­δα­ριώ­δη συνω­μο­σιο­λο­γία) και κατα­χρά­ται τη σημαία, εμφα­νί­ζο­ντάς την σαν άλλο­θι και σαν συντρι­πτι­κό επι­χεί­ρη­μα. Στο ιδρυ­τι­κό ιντερ­νε­τι­κό προ­σκλη­τή­ριο είδα­με την ανυ­πε­ρά­σπι­στη έτσι κι αλλιώς σημαία σαν φόντο και πάνω της το σκί­τσο ενός μαθη­τή, φορ­τω­μέ­νου το σακί­διό του. Στη μάσκα ήταν γραμ­μέ­νο το σύν­θη­μα «I can’t breath». Κλο­πή ηθι­κής περιουσίας.

Η μάσκα δεν είναι πανά­κεια. Είναι ένα μόνο από τα μέτρα προ­στα­σί­ας. Η κυβέρ­νη­ση, απρό­θυ­μη να απο­δε­χτεί πως η ευθύ­νη της δεν περιο­ρί­ζε­ται στη μασκο­φο­ρία και στο παγου­ρί­νο, ψευ­το­κα­λύ­πτε­ται πίσω από δια­βλη­τά μαθη­μα­τι­κά του τύπου «τι 15 μαθη­τές, τι 20, τι 27», που ανα­πα­ρά­γουν το πνεύ­μα του τίτλου της παλιάς κωμω­δί­ας, «Τι 30, τι 40, τι 50». Τίπο­τε το κωμι­κό, όμως, δεν υπάρ­χει εδώ. Απλώς δίνο­νται πατή­μα­τα στους αρνητές.

Πηγή: Καθη­με­ρι­νή

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο