Ένα ποίημα «Για το Θάνο»

Κόντρα στις βου­λές της μοίρας
στις στατιστικές
και στα ιατρι­κά δεδομένα,
ο Θάνος θα είν’ εδώ
πολ­λά μα πολ­λά χρό­νια ακόμα!
Θα μας ταξιδεύει
στο νησί της ουτοπίας
στης ευτο­πί­ας τον παράδεισο.
Μέσ’ απ’ τη μαγεία της τέχνης του,
θα μας χαρίζει
την ιερή ανα­τρι­χί­λα της συγκίνησης.
Και όταν θα γίνου­με αστρό­σκο­νη και φως,
θα φωτί­ζει κι άλλους ανθρώπους
επό­με­νων αιώνων.
Με το ηχό­χρω­μα της ψυχής του.
Και τον αθά­να­το λόγο των Ποιητών.

Σπύ­ρος Ζαχαράτος
Εργά­της των Λέξεων
Αθή­να 2‑V-19

ΚΑΤΙ ΠΑΙΔΙΑ ΑΝΩΝΥΜΑ

Κάτι παι­διά ανώνυμα
σα φαντα­ρά­κια φρόνημα
που δεν πάνε για ύπνο
θα τρα­γου­δούν τ’ ανείπωτα
τα όλα ή το τίποτα
στων αστε­ριών το δείπνο.

Κι εσύ μες στη μιζέ­ρια σου
με αδεια­νά τα χέρια σου
δεν πας ένα ταξίδι
με του μυα­λού το κότερο
το σκά­φος τ’ ακριβότερο
δεν ξέρεις το παιχνίδι.

Κάτι παι­διά ανώνυμα
της γλύ­κας ετερώνυμα
που αριθ­μούς δεν ξέρουν
ανοί­ξαν την ομπρέ­λα τους
πίνο­ντας απ’ την τρέ­λα τους
πάψαν να υποφέρουν.

Σ’ ΕΧΩ ΦΕΓΓΑΡΙ

Σ’ έχω φεγ­γά­ρι στο θαμπό λεκανοπέδιο
έχεις τον τρό­πο να μ’ ανοί­γεις πάντα δρόμους
μα όταν κάνεις την καρ­διά σου ναρκοπέδιο
είμαι δραχ­μού­λα που πετάς στους υπονόμους.

Σ’ έχω φεγ­γά­ρι και στο στή­θος μου κυκλάμινο
έχεις τον τρό­πο να με κάνεις χελιδόνι
μα όταν κάνεις την καρ­διά σου υψικάμινο
είμαι παρά­στα­ση σε μέταλ­λο που λιώνει.

Σαν πρω­το­βρό­χι να ποτί­ζεις την αλή­θεια μου
και κάθε λάθος σου μπο­ρώ να συγχωράω
ανα­πνοή μου, μυστι­κό που ’χω στα στή­θια μου
όταν γυρί­ζεις τ’ ακρι­βά μου θα φοράω.

Σπύ­ρος Ζαχαράτος