Ένα ποίημα του Φώτη Αγγουλέ για τη μάνα: Τότε και τώρα

Τότε:
Εσύ: με νεκρή την καρ­διά και τα μάτια κλεισμένα
στης ζωής μας μπρο­στά την ασκήμια
κι εγώ: με σφαγ­μέ­νη καρ­διά και με σπλά­χνα σκισμένα
με του πόνου ντυ­μέ­νος τη γύμνια.
Εσύ: δίχως βάσα­να πια και με χέρια σφι­χτά σταυρωμένα,
στα που πόνους δε νιώ­θου­νε στήθια
κι εγώ: με τα χέρια παντού της ψυχής απλωμένα,
ζητια­νεύ­ο­ντας κάποια βοήθεια
Εσύ: μέσ’ στην πρώ­τη χαρά τρι­σμα­κά­ριος μιας χώρας,
μια ψυχή που πετά μαγεμένη
κι εγώ: του γκρε­μού το δεντρί μιας ακρά­τη­της μπόρας
η μανία, φρι­χτά που το δέρνει.
Και τώρα:
Εσύ: Μια ψυχή το κορ­μί της που λιώ­νει στον τάφο
προ­σφο­ρά στη γιγά­ντια φρίκη
Κι εγώ: του καη­μού βασι­λιάς, μοι­ρο­λό­για που γράφω
της ψευ­τιάς δια­λα­λώ­ντας τη νίκη.

Ένα από τα τέσ­σε­ρα ποι­ή­μα­τα που έγρα­ψε ο Φώτης Αγγου­λές συγκλο­νι­σμέ­νος από το θάνα­το της μητέ­ρας του. Ένα απο τα πιο συγκι­νη­τι­κά ποι­ή­μα­τα που έχουν γρα­φτεί για τη μάνα (Περισ­σό­τε­ρα στο βιβλίο — μονο­γρα­φία «Φώτης Αγγου­λές ο προ­λε­τά­ριος ποι­η­τής» του Ηρα­κλή Κακαβάνη.

Φώτης Αγγου­λές, ο προ­λε­τά­ριος ποιητής