Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ένα πρωταπριλιάτικο ψέμα για να αναδειχθεί μια σκληρή αλήθεια

Πρω­τα­πρι­λιά σήμε­ρα και πολ­λοί ανα­γνώ­στες, φίλοι (πραγ­μα­τι­κοί, αλλά και «άσπον­δοι») του «ΑΤΕΧΝΩΣ» έπε­σαν… θύμα της πρω­τα­πρι­λιά­τι­κης ανάρ­τη­σης για την δήθεν ανα­στο­λή του απο­κλει­σμού της Κού­βας από την κυβέρ­νη­ση Τραμπ. 

Η συντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία του ανα­γνω­στι­κού κοι­νού, με απει­ρο­ε­λά­χι­στες εξαι­ρέ­σεις, αντι­λή­φθη­κε το πρω­τα­πρι­λιά­τι­κο χιού­μορ ως μέσο ανά­δει­ξης μιας πικρής αλή­θειας. Αυτός ήταν άλλω­στε και ο σκο­πός της ανάρ­τη­σης: να ανα­δεί­ξει την σκλη­ρή, αδυ­σώ­πη­τη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ενός απο­κλει­σμού που ο βορειο­α­με­ρι­κά­νι­κος ιμπε­ρια­λι­σμός έχει επι­βάλ­λει στον κου­βα­νι­κό λαό εδώ και 60 χρόνια.

Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ασφα­λώς, βρί­σκε­ται στον αντί­πο­δα της πρω­τα­πρι­λιά­τι­κης ανάρ­τη­σης. Η κυβέρ­νη­ση Τραμπ όχι μόνο δια­τη­ρεί το γενο­κτο­νι­κό εμπάρ­γκο κατά της Κού­βας, αλλά έχει προ­χω­ρή­σει τα τελευ­ταία χρό­νια σε περαι­τέ­ρω αυστη­ρο­ποί­η­ση των κανο­νι­σμών και των μέτρων του οικο­νο­μι­κού, εμπο­ρι­κού και χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού αποκλεισμού. 

Ωστό­σο, παρά την «καρα­ντί­να» την οποία οι ΗΠΑ έχουν επι­βάλ­λει στο νησί της Επα­νά­στα­σης, η μικρή Κού­βα στέ­κε­ται αγέ­ρω­χη απέ­να­ντι στους ιμπε­ρια­λι­στές. Την στιγ­μή που η υπερ­δύ­να­μη αδυ­να­τεί να προ­στα­τέ­ψει τον αμε­ρι­κα­νι­κό λαό από τις συνέ­πειες της παν­δη­μί­ας του Covid-19, η Κού­βα θριαμ­βεύ­ει στη διε­θνι­στι­κή αλλη­λεγ­γύη. Την ώρα που η παν­δη­μία «σπα­ρα­λιά­ζει» τη βιτρί­να του καπι­τα­λι­σμού με θύμα­τα τους εργα­ζό­με­νους στις ΗΠΑ, η Κού­βα εξά­γει ιατρι­κό προ­σω­πι­κό πρω­τα­γω­νι­στώ­ντας στη μάχη ενά­ντια στον κορονοϊό.

Ο αγώ­νας για την ορι­στι­κή κατάρ­γη­ση του απο­κλει­σμού της Κού­βας, η αλλη­λεγ­γύη απέ­να­ντι στον κου­βα­νι­κό λαό και η πάλη ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­σμό πρέ­πει να εντα­θούν. Και αυτό δεν είναι ασφα­λώς πρω­τα­πρι­λιά­τι­κο αστείο, αλλά αδή­ρι­το χρέ­ος και ανά­γκη του εργα­τι­κού-λαϊ­κού κινή­μα­τος και κάθε δημο­κρα­τι­κού ανθρώπου.

Διαβάστε:

cuba 22020 cuba 12020
cuba 42020 cuba 32020
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο