Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ένα σου σημάδι μόνο

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Σε πολ­λές συζη­τή­σεις πριν και μετά τις εκλο­γές, η μόνι­μη επω­δός που μπο­ρού­σε να ακού­σει κανείς για το ΣΥΡΙΖΑ ήταν: έστω κι ένα μόνο να κάνει απ’ όσα λέει… Ο φόβος του μη χει­ρό­τε­ρα, ντυ­μέ­νος τη λεο­ντή της ελπί­δας, έρι­χνε τον πήχη των προσ­δο­κιών και των απαι­τή­σε­ων από τη νέα συγκυ­βέρ­νη­ση περί­που στο ύψος μιας εφη­με­ρί­δας. «Ε, δεν μπο­ρεί, θα τον περά­σει…» σκε­φτό­σουν. Και μετά, περ­νά­νε οι μέρες (οι μήνες, τα χρό­νια) κι αρχί­ζεις να μονο­λο­γείς σαν τον Μπέ­ζο σε εκεί­νο το προ­ε­κλο­γι­κό σπο­τά­κι της ΔΗΜΑΡ: Μπο­ρεί; Δεν μπο­ρεί… Μπορεί!

Όσοι παρα­κο­λού­θη­σαν εν τω μετα­ξύ την πρό­σφα­τη κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ενη­μέ­ρω­ση για την πορεία της ηρω­ι­κής δια­πραγ­μά­τευ­σης της ελλη­νι­κής κυβέρ­νη­σης στο Brussels Group (δηλ με τους εταί­ρους μας, δηλ με τους θεσμούς, δηλ με την τρόι­κα), έμει­ναν πιθα­νό­τα­τα με την απο­ρία για ποιο λόγο έγι­νε και τι σκο­πό εξυ­πη­ρε­τού­σε. Δεν έχου­με παρά­πο­νο βέβαια. Είδα­με πχ την Χρυ­σή Αυγή να παί­ζει το ρόλο της… συμπο­λι­τευό­με­νης αντι­πο­λί­τευ­σης· το Θεο­δω­ρά­κη να προ­τεί­νει κοι­νο­πρα­ξί­ες για την καλύ­τε­ρη μοι­ρα­σιά στα μονο­πώ­λια και να κερ­δί­ζει το ενδια­φέ­ρον του Αλέ­ξη Τσί­πρα· και το Σαμα­ρά να επι­δει­κνύ­ει το βαρύ αντρι­σμό του, μετά το στιλ καλα­μα­τια­νού βαρύ­μα­γκα, που είχε υιο­θε­τή­σει από πριν ως πρωθυπουργός.

Αυτό το τελευ­ταίο παί­ζει να ήταν κι ο πραγ­μα­τι­κός λόγος που η κυβέρ­νη­ση επι­δί­ω­ξε τη συζή­τη­ση στη βου­λή. Να υπεν­θυ­μί­σει δηλα­δή στο εκλο­γι­κό σώμα πως, ό,τι και να κάνει, οι προ­κά­το­χοί της ήταν (οι) χει­ρό­τε­ροι (ο χαμη­λός πήχης που λέγα­με). Κι αν αυτός ήταν ο αντι­κει­με­νι­κός σκο­πός της, τότε επι­τεύ­χθη­κε με το παρα­πά­νω (και δε θα δυσκο­λευ­τεί να τον πετυ­χαί­νει, όσο γαν­τζώ­νε­ται στην ηγε­σία της ΝΔ ο Σαμα­ράς). Σκο­ντά­φτου­με και πάλι όμως στο αρχι­κό ζητού­με­νο: έστω κι ένα να κάνει απ’ όσα λέει
Προς το παρόν ο λογα­ρια­σμός γρά­φει μηδέν, αλλά μας μένει η φρού­δα παρη­γο­ριά πως στα­μά­τη­σε ο κατή­φο­ρος και του­λά­χι­στον δεν παίρ­νο­νται νέα, χει­ρό­τε­ρα μέτρα. Δείγ­μα ίσως πως «δεν πηγαί­νει παρα­κά­τω, τώρα φτά­σα­με στον πάτο». Ή ότι τέλος πάντων, τον πλη­σιά­ζου­με επικίνδυνα.

Ακό­μα και αν υπο­θέ­σου­με καλό­πι­στα πως από τη συγκυ­βέρ­νη­ση δε λεί­πει η πολι­τι­κή βού­λη­ση να προ­χω­ρή­σει στις απα­ραί­τη­τες ρήξεις, έχει δεμέ­να τα χέρια της, καθώς δεν μπο­ρεί να προ­βεί σε μονο­με­ρείς ενέρ­γειες, χωρίς την έγκρι­ση των δανει­στών της. Κι ως τέτοιες δε θεω­ρού­νται πχ μια πιθα­νή έξο­δος από την ευρω­ζώ­νη και την ΕΕ, η δια­γρα­φή του χρέ­ους, κτλ, αλλά και απλά μέτρα, όπως πχ η επα­να­φο­ρά του βασι­κού μισθού στα 751 ευρώ. Μα επι­τέ­λους, «ποιος κυβερ­νά αυτόν τον τόπο;» ανα­ρω­τιέ­ται κανείς, όπως ο Καρα­μαν­λής, που εσχά­τως έχει κερ­δί­σει αρκε­τά εγκω­μια­στι­κά σχό­λια και κρι­τι­κές από το βασι­κό κυβερ­νη­τι­κό εταί­ρο (οι Ανελ τον έχου­νε έτσι και αλλιώς κορό­να στο κεφά­λι τους). Αλλά αν αυτός είχε χαρα­κτη­ρι­στεί κάπο­τε ως «σοσιαλ­μα­νής», υπάρ­χει έστω και ένας (κατά το «έστω κι ένα να κάνει…») που θα μπο­ρού­σε να πει το ίδιο για την πρώ­τη φορά Αρι­στε­ρά –έστω και καθ’ υπερβολή;

Το περι­βό­η­το πρό­γραμ­μα της Θεσ­σα­λο­νί­κης (που από άμε­σο πρό­γραμ­μα εκα­τό ημε­ρών απέ­κτη­σε ορί­ζο­ντα τετρα­ε­τί­ας και βλέ­που­με) και οι προ­γραμ­μα­τι­κές δηλώ­σεις της νέας συγκυ­βέρ­νη­σης, θα μπο­ρού­σαν να δια­βα­στούν ξανά αυτού­σιες και ως πρω­τα­πρι­λιά­τι­κο διάγ­γελ­μα-φάρ­σα. Κάποιοι φαί­νε­ται να δια­τη­ρούν παλιό­τε­ρες οικου­με­νι­κές αυτα­πά­τες, πως μπο­ρούν δηλ να παγώ­σουν τα κρί­σι­μα ζητή­μα­τα (μισθο­λο­γι­κό, ασφα­λι­στι­κό, κτλ), χωρίς να εφαρ­μο­στεί καμία πολι­τι­κή-στρα­τη­γι­κή κατεύ­θυν­ση, για να κερ­δη­θεί χρό­νος. Αλλά η ζωή κι η ταξι­κή πάλη δε γνω­ρί­ζει από ανα­κω­χές, ενώ το κυρί­αρ­χο πλαί­σιο (που δεν έχει αλλά­ξει στο παρα­μι­κρό) καθο­ρί­ζει πάντα τη γενι­κή κατεύθυνση.

Πάλι καλά δηλ που η σημε­ρι­νή συγκυ­ρία δεν παρου­σιά­ζε­ται ως μια ιδιό­τυ­πη δυα­δι­κή εξου­σία, με δύο κέντρα απο­φά­σε­ων και επα­να­στα­τι­κή κατά­στα­ση. Ακό­μα και αν ήταν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ η επα­νά­στα­ση που θα άλλα­ζε την Ευρώ­πη κι η Ελλά­δα αδύ­να­μος κρί­κος στην αλυ­σί­δα της ΕΕ, τι θα γίνει μετά τα πρώ­τα μέλια, όταν χαθεί η αρχι­κή φόρα απ’ την «επα­να­στα­τι­κή ορμή» ‑που δεν έχει παρα­σύ­ρει απο­λύ­τως τίπο­τα; Και αν η Οχτω­βρια­νή επα­νά­στα­ση έλυ­σε με τα πρώ­τα δια­τάγ­μα­τά τα ζητή­μα­τα της γης και της ειρή­νης, ποιο ακρι­βώς είναι το αντί­στοι­χο διά­ταγ­μα της νέας συγκυ­βέρ­νη­σης; Το νομο­σχέ­διο για την ανθρω­πι­στι­κή κρί­ση; Οι εκα­τό δόσεις για εισπρα­κτι­κούς ουσια­στι­κά λόγους; Η ηθι­κή δικαί­ω­ση που διεκ­δι­κού­με αντί για τις γερ­μα­νι­κές αποζημιώσεις;

Πολ­λοί σύντρο­φοι προ­σπα­θούν να απο­φαν­θούν αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει κάποιου είδους κυβί­στη­ση (κωλο­τού­μπα, για να συνεν­νο­ού­μα­στε) σε σχέ­ση με τις εξαγ­γε­λί­ες του, ή αν είχε λειά­νει ούτως ή άλλως προ­ε­κλο­γι­κά τον πολι­τι­κό του λόγο, αφαι­ρώ­ντας κάθε υπο­ψία αιχ­μής προς το κυρί­αρ­χο πλαί­σιο, ώστε κανείς να μην μπο­ρεί να προ­φα­σι­στεί πως ξεγε­λά­στη­κε. Δεν μπαί­νουν όμως αντι­πα­ρα­θε­τι­κά αυτές οι πλευ­ρές· η μία δεν αναι­ρεί την άλλη.

Το βασι­κό εξάλ­λου δεν είναι αυτή καθαυ­τή η συγκυ­βέρ­νη­ση κι οι αυτα­πά­τες που καλ­λιερ­γεί, αλλά ο κόσμος που τις κατα­να­λώ­νει. Σε αυτόν απευ­θυ­νό­μα­στε, για να του πού­με το εξής απλό: ποιο είναι αυτό το –έστω κι ένα- συγκε­κρι­μέ­νο βήμα, που είδε να γίνε­ται προς τη σωστή κατεύ­θυν­ση; Και αν μια κυβέρ­νη­ση δεν μπο­ρεί να προ­χω­ρή­σει μονο­με­ρώς έστω και σε αυτό το ένα, το επι­μέ­ρους, σε κάτι συμ­βο­λι­κό, εντός αυτού του γενι­κού πλαι­σί­ου, τι άλλη από­δει­ξη χρειά­ζε­ται για να μας πεί­σει πως ήρθε ο και­ρός να σκε­φτού­με έξω από τα όρια του συστήματος;

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο