Ένα ψάρι…εξομολογείται!

Γράφει ο Βασίλης Λιόγκαρης //

Αυτή η θάλασ­σα που ζού­με είναι μία αξιο­θρή­νη­τη θάλασ­σα, θάλασ­σα που βρω­μά­ει και ζέχνει. Μία θάλασ­σα ανά­με­σα σε βούρ­κο πλα­στι­κό και λύμα­τα. Γεμά­τη οσμές και σκάν­δα­λα. Βαρ­βά­τα σκάν­δα­λα που δημιουρ­γούν άγριους κυμα­τι­σμούς και θυμί­ζουν τσου­νά­μι. Πόλε­μοι, πεί­να, φτώ­χεια, ανερ­γία, απο­λύ­σεις και επι­πλέ­ον ένα ιό επι­κίν­δυ­νο και θανατηφόρο.

Την θάλασ­σα αυτήν εξου­σιά­ζουν και κάνου­νε κου­μά­ντο, μεγα­λο­καρ­χα­ρί­ες, φάλαι­νες και σκυ­λό­ψα­ρα, που σκαρ­φά­λω­σαν στα πιο όμορ­φα στέ­κια, άνοι­ξαν τα σαγό­νια και χωρίς έλε­ος ρου­φά­νε, κατα­βρο­χθί­ζου­νε και κατα­πί­νου­νε ό,τι πιο ευά­λω­το περά­σει από μπρο­στά του. Χιλιά­δες ψαρά­κια στα αρπα­χτι­κά στο­μά­χια τους.

Φαί­νε­ται όμως πως δεν χορ­ταί­νουν. Συνα­θροί­στη­καν και προ­σπα­θούν να κάνουν στε­νω­πούς διαύ­λους, ώστε όλα τα ψαρά­κια να πάνε κατευ­θεί­αν στο λαρύγ­γι τους.

Με ένα και μονα­δι­κό σύν­θη­μα που θεω­ρού­νε κανό­να ανυ­πέρ­βλη­το και αξε­πέ­ρα­στο. «Το μεγά­λο ψάρι τρώ­ει το μικρό» είναι δόγ­μα. Πάρ­τε το χαμπά­ρι. Έτσι γου­στά­ρου­με και έτσι κάνου­με (πολ­λές φορές βάζου­με και τα μικρά ψαρά­κια να τσο­ντά­ρου­νε για πάρ­τη μας, άμα λάχει!)

Λογα­ριά­ζουν όμως χωρίς τον ξενο­δό­χο. Υπάρ­χουν και άλλα ψάρια ακτι­νο­βό­λα, που με τον αγώ­να τους ανα­κά­λυ­ψαν ωραί­ους βυθούς, όστρα­κα, κοράλ­λια, δελ­φί­νια και άλλα. Που έχου­νε τις δικές τους βλέ­ψεις κυριαρ­χί­ας. Ανε­λέ­η­το αγώ­να ενά­ντια στα σκυ­λό­ψα­ρα και τους καρ­χα­ρί­ες. Να φύγει η βρω­μιά και η μόλυν­ση (τα σκάν­δα­λα) και να λαμπι­κά­ρει μια πανέ­μορ­φη καθα­ρή θάλασσα.

Είναι η ομορ­φιά του κόσμου, είναι το μέλ­λον και η ελπί­δα του κόσμου.

Οι καρ­χα­ρί­ες και τα σκυ­λό­ψα­ρα αντε­πι­τί­θε­νται με και­νούρ­γιους αντι­λαϊ­κούς νόμους, κατά­πτυ­στους, άδι­κους και εκτρωματικούς.

Ο αγώ­νας θα κρι­θεί στους για­λούς και τις παρα­λί­ες… Δεν θα του περάσει!!

Ε… λοι­πόν… σας ξεγέ­λα­σα! Σας είπα ψέμα­τα! Δεν είμαι ψάρι!

Είμαι άνθρω­πος και μάλι­στα άνθρω­πος σκε­πτό­με­νος, αγα­να­κτι­σμέ­νος και οργι­σμέ­νος με αυτό που βλέ­πω, αυτά που ακούω και αυτά που γίνο­νται από τα καμώ­μα­τα και τις συμπε­ρι­φο­ρές τους.

Ένα νόμο έκτρω­μα, βρώ­μι­κο, κατά­πτυ­στο, χου­ντι­κό, αντι­δη­μο­κρα­τι­κό και ανε­φάρ­μο­στο. Παράλ­λη­λα είναι υπο­κρι­τι­κός, ασύ­στο­λα προ­κλη­τι­κός και θρα­σύ­τα­τος. Για τα σκου­πί­δια κατευθείαν.
Μας υπο­τι­μά και μας βρί­ζει. Δεν θα περάσει.

Να είστε σίγου­ροι πως δεν θα περάσει.

Οι πορεί­ες και οι δια­δη­λώ­σεις θα γίνο­νται, για­τί πάνω τους κου­βα­λά­νε το δικό

Υ.Γ: Σαπί­λα, μπό­χα και βρω­μιά. Καλο­γρί­τσας , Νοβάρ­τις κλπ.

Δεν με πεί­θουν, δεν με αφο­ρούν, δεν με ενδιαφέρουν…!!!

Βασίλης Λιόγκαρης

Γεν­νή­θη­κε στην Αθή­να από γονείς πρό­σφυ­γες, εργά­τες, πολυ­φα­με­λί­τες. Έζη­σε στα πρώ­τα παι­δι­κά του χρό­νια τη λαί­λα­πα της κατο­χής και μετα­φέ­ρει τις τραυ­μα­τι­κές αυτές εμπει­ρί­ες στα γρα­φτά του. Σπού­δα­σε θέα­τρο και για ένα διά­στη­μα δού­λε­ψε σ’ αυτό. Αργό­τε­ρα απορ­ρο­φή­θη­κε από την παρα­γω­γι­κή δια­δι­κα­σία όπου εργά­στη­κε σε διά­φο­ρες βιο­μη­χα­νί­ες. Ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης είναι συγ­γρα­φέ­ας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εται­ρί­ας Ελλή­νων Λογοτεχνών.