Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ένωση Κομμουνιστών Ουκρανίας: Για τον πόλεμο και τα καθήκοντα της εργατικής τάξης

Την περα­σμέ­νη βδο­μά­δα δημο­σιεύ­τη­κε στην ιστο­σε­λί­δα του SOLIDNET μακρο­σκε­λής ανα­κοί­νω­ση της Ένω­σης Κομ­μου­νι­στών Ουκρα­νί­ας (ΕΚΟ), γύρω από τις εξε­λί­ξεις που αφο­ρούν τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο στην Ουκρα­νία. Πρό­κει­ται για την πρώ­τη τοπο­θέ­τη­ση της συγκε­κρι­μέ­νης οργά­νω­σης, ενώ μέχρι στιγ­μής ανα­κοί­νω­ση δεν έχει εκδώ­σει το ΚΚ Ουκρα­νί­ας. Όπως είναι γνω­στό, και οι δύο αυτές πολι­τι­κές δυνά­μεις της Ουκρα­νί­ας βρί­σκο­νται υπό καθε­στώς απα­γο­ρεύ­σε­ων και διώξεων.

Παρα­κά­τω δημο­σιεύ­ου­με εκτε­νή απο­σπά­σμα­τα της Ανα­κοί­νω­σης της ΕΚΟ.

Για τις αιτίες και τον χαρακτήρα της σύγκρουσης

Η συνο­λι­κή εκτί­μη­ση της Ενω­σης Κομ­μου­νι­στών Ουκρα­νί­ας για τον χαρα­κτή­ρα του πολέ­μου, που ξεκί­νη­σε υπό το πρό­σχη­μα μιας ειδι­κής στρα­τιω­τι­κής επι­χεί­ρη­σης (ΕΣΕ), συμπί­πτει γενι­κά με την Ανα­κοί­νω­ση των Κομ­μου­νι­στι­κών και Εργα­τι­κών Κομ­μά­των της 24ης Φλε­βά­ρη 2022, που υπο­στη­ρί­χθη­κε από την ΕΚΟ.

Σε αυτόν τον πόλε­μο συγκρού­στη­καν δύο ιμπε­ρια­λι­στι­κές ομά­δες του παγκό­σμιου κεφα­λαί­ου στο έδα­φος της Ουκρα­νί­ας: Μια διε­θνής καπι­τα­λι­στι­κή συμ­μα­χία χωρών με επι­κε­φα­λής τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ και μια διε­θνής καπι­τα­λι­στι­κή συμ­μα­χία χωρών με επι­κε­φα­λής το ρωσι­κό κρα­τι­κό — μονο­πω­λια­κό κεφά­λαιο. Μια σει­ρά από τις μεγα­λύ­τε­ρες καπι­τα­λι­στι­κές χώρες (Κίνα, Ινδία κ.λπ.) δεν έχουν ακό­μη εισέλ­θει άμε­σα στην εκτυ­λισ­σό­με­νη σύγκρου­ση, αλλά περι­μέ­νουν, αξιο­λο­γώ­ντας τις προ­ο­πτι­κές ανά­πτυ­ξής της. Συμ­φω­νού­με με το συμπέ­ρα­σμα ότι η πηγή αυτής της στρα­τιω­τι­κής σύγκρου­σης βρί­σκε­ται στην αντε­πα­να­στα­τι­κή κατα­στρο­φή του σοσια­λι­σμού στην ΕΣΣΔ και στην παλι­νόρ­θω­ση του καπι­τα­λι­σμού στον μετα­σο­βιε­τι­κό χώρο.

Η ουκρα­νι­κή αστι­κή τάξη, η οποία μεγά­λω­σε με τη λεη­λα­σία των οικο­νο­μι­κών πόρων της Ουκρα­νι­κής ΣΣΔ, με την αρπα­γή της περιου­σί­ας της συντρι­πτι­κής πλειο­ψη­φί­ας του πλη­θυ­σμού, όπως έγι­νε και στη Ρωσία, συγκέ­ντρω­σε γρή­γο­ρα αυτήν την περιου­σία στα χέρια λίγων ολι­γαρ­χι­κών ομά­δων σε επί­πε­δο κλα­δι­κών μονο­πω­λί­ων και μαζί με την οικο­νο­μία της χώρας «ιδιω­τι­κο­ποί­η­σε» και την κρα­τι­κή εξου­σία. Η αντι­φα­τι­κή θέση αυτών των ολι­γαρ­χι­κών ομά­δων συνί­στα­το στο γεγο­νός ότι προ­σπά­θη­σαν να περιο­ρί­σουν όσο το δυνα­τόν περισ­σό­τε­ρο τη συμ­με­το­χή στη συγκέ­ντρω­ση ιδιω­τι­κής περιου­σί­ας στη χώρα τόσο του ρωσι­κού όσο και του δυτι­κού κεφα­λαί­ου. Ταυ­τό­χρο­να, η μεγά­λη αστι­κή τάξη προ­σπά­θη­σε να συνερ­γα­στεί ενερ­γά με τους Ρώσους ολι­γάρ­χες στην οικο­νο­μι­κή συνερ­γα­σία για να απο­κο­μί­σει υψη­λά κέρ­δη μέσω της πρό­σβα­σης σε ρωσι­κούς ενερ­γεια­κούς πόρους σε αρκε­τά χαμη­λές τιμές και να φλερ­τά­ρει με το διε­θνές κεφά­λαιο της Δύσης, αφού τα κέρ­δη που προ­έ­κυ­ψαν τοπο­θε­τή­θη­καν σε δυτι­κές τρά­πε­ζες και σε ιδιω­τι­κή περιου­σία στις δυτι­κές χώρες.

Για την ιδε­ο­λο­γι­κή αιτιο­λό­γη­ση της σχε­τι­κής απε­μπλο­κής τόσο από την Ανα­το­λή όσο και από τη Δύση, η ουκρα­νι­κή ολι­γαρ­χι­κή αστι­κή τάξη χρεια­ζό­ταν απλώς την ιδε­ο­λο­γία του ριζο­σπα­στι­κού αστι­κού εθνι­κι­σμού, η οποία αντα­πο­κρι­νό­ταν και στα συμ­φέ­ρο­ντα των δυτι­κών χωρών (ειδι­κά μετά την «πορ­το­κα­λί επα­νά­στα­ση» που αυτές οργά­νω­σαν το 2004) με τον αντι­ρω­σι­κό της προ­σα­να­το­λι­σμό. Τότε ήταν που ο Μπα­ντέ­ρα και ο Σου­χέ­βιτς (σημ. μτφρ: Οι επι­κε­φα­λής των εθνι­κι­στι­κών — ναζι­στι­κών οργα­νώ­σε­ων κατά τη διάρ­κεια του Β’ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου), άρχι­σαν να ηρω­ο­ποιού­νται στη δημό­σια συνεί­δη­ση των Ουκρανών.

Για την εργα­τι­κή τάξη της Ουκρα­νί­ας και τις πλα­τιές προ­λε­τα­ρια­κές μάζες της πόλης και της υπαί­θρου, η απο­κα­τά­στα­ση του καπι­τα­λι­σμού μετα­τρά­πη­κε σε κολοσ­σιαία συρ­ρί­κνω­ση και περιο­ρι­σμό των δικαιω­μά­των τους, στη δια­δι­κα­σία απο­βιο­μη­χά­νι­σης της χώρας. Αλλά σε συν­θή­κες πολι­τι­κού και ιδε­ο­λο­γι­κού απο­προ­σα­να­το­λι­σμού, η εργα­τι­κή τάξη, τα συν­δι­κά­τα και τα αρι­στε­ρά κόμ­μα­τα ήταν ικα­νά μόνο για μάχες οπι­σθο­φυ­λα­κής. Η απα­ξί­ω­ση του σοσια­λι­σμού από την αστι­κή προ­πα­γάν­δα ώθη­σε το ουκρα­νι­κό προ­λε­τα­ριά­το να περιο­ρί­σει τον αγώ­να του μόνο σε οικο­νο­μι­κά καθή­κο­ντα και ώθη­σε τα πιο εξει­δι­κευ­μέ­να στρώ­μα­τα να μετα­να­στεύ­σουν στο εξω­τε­ρι­κό ανα­ζη­τώ­ντας καλύ­τε­ρους μισθούς.

Η ΕΚΟ συμ­με­τεί­χε άμε­σα σε αυτές τις ταξι­κές μάχες της δεκα­ε­τί­ας του ’90 και μετά, προ­σπα­θώ­ντας να δια­τη­ρή­σει τη διε­θνή προ­λε­τα­ρια­κή επα­να­στα­τι­κή παρά­δο­ση της ταξι­κής πάλης και να αντι­με­τω­πί­σει τον πολι­τι­κό οπορ­του­νι­σμό που ανα­πτύ­χθη­κε στο κομ­μου­νι­στι­κό και αρι­στε­ρό κίνη­μα στην Ουκρα­νία εξαι­τί­ας και της δια­λυ­τι­κής κατά­στα­σης στην εργα­τι­κή τάξη.

Αμε­ση προ­ϋ­πό­θε­ση για την αυξα­νό­με­νη αντι­πα­ρά­θε­ση μετα­ξύ της Ρωσί­ας και των χωρών του ΝΑΤΟ στο έδα­φος της Ουκρα­νί­ας ήταν η παγκό­σμια οικο­νο­μι­κή, εμπο­ρι­κή και βιο­μη­χα­νι­κή κρί­ση του 2008 και οι συνέ­πειές της. Η μακρο­χρό­νια στα­σι­μό­τη­τα της παγκό­σμιας οικο­νο­μί­ας και όλες οι προ­σπά­θειες των κορυ­φαί­ων καπι­τα­λι­στι­κών χωρών να μετα­το­πί­σουν τις συνέ­πειες αυτής της κρί­σης στην εργα­τι­κή τάξη και τα μεγά­λα προ­λε­τα­ρια­κά στρώ­μα­τα, καθώς και στις εξαρ­τη­μέ­νες καπι­τα­λι­στι­κές χώρες, έδει­ξε ότι δεν υπάρ­χει οικο­νο­μι­κή διέ­ξο­δος από αυτήν την κρί­ση στο πλαί­σιο του καπι­τα­λι­σμού. Για να ξεπε­ρα­στεί αυτή η κρί­ση, οι κορυ­φαί­ες καπι­τα­λι­στι­κές χώρες, με επι­κε­φα­λής τις ΗΠΑ, στρά­φη­καν στην άμε­ση ληστεία ορι­σμέ­νων χωρών, εξα­πο­λύ­ο­ντας γι’ αυτό μια σει­ρά από πρα­ξι­κο­πή­μα­τα μέσω «έγχρω­μων επα­να­στά­σε­ων», τοπι­κών πολέ­μων με το πρό­σχη­μα του «εκδη­μο­κρα­τι­σμού» των χωρών. Αυτό οδή­γη­σε σε μια μεγά­λης κλί­μα­κας όξυν­ση των διε­θνών αντι­θέ­σε­ων και στην έναρ­ξη της ανα­συ­γκρό­τη­σης των ιμπε­ρια­λι­στι­κών συμ­μα­χιών, στην όξυν­ση της αντι­πα­ρά­θε­σης μετα­ξύ αυτών των συμ­μα­χιών, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου του εδά­φους της Ουκρα­νί­ας, καθώς και στην ανά­πτυ­ξη του ριζο­σπα­στι­κού εθνι­κι­σμού μέσα από τις ναζι­στι­κές και φασι­στι­κές εκδη­λώ­σεις του.

Πολιτικά «παιχνίδια» πίσω από την ενίσχυση των φασιστικών πολιτικών οργανώσεων

Η έλευ­ση στην εξου­σία το 2010 μονο­πω­λια­κών ολι­γαρ­χι­κών ομά­δων με επι­κε­φα­λής τον Για­νου­κό­βιτς, που θεω­ρού­νταν φιλο­ρώ­σοι αστοί, αφε­νός, ενί­σχυ­σε τη συνερ­γα­σία των μονο­πω­λί­ων Ρωσί­ας και Ουκρα­νί­ας, αλλά μόνο στον βαθ­μό που επέ­τρε­ψε στους Ουκρα­νούς ολι­γάρ­χες να δια­τη­ρή­σουν τον έλεγ­χο για την οικο­νο­μία και την περιου­σία στη χώρα. Από την άλλη πλευ­ρά, ο Για­νου­κό­βιτς διό­ρι­σε ως πολι­τι­κούς συμ­βού­λους του στις εκλο­γι­κές τεχνο­λο­γί­ες εμπει­ρο­γνώ­μο­νες από τις ΗΠΑ και τη Μεγά­λη Βρε­τα­νία, όπως ο Manafort, ο οποί­ος του συνέ­στη­σε, βάσει «δημο­σκο­πή­σε­ων», να δια­μορ­φώ­σει μια τέτοια προ­ε­κλο­γι­κή εκστρα­τεία για επα­νε­κλο­γή του στη δεύ­τε­ρη θητεία, έτσι ώστε στον δεύ­τε­ρο γύρο αντί­πα­λός του να είναι ο Τια­γκιν­μπόκ — επι­κε­φα­λής του ναζι­στι­κού κόμ­μα­τος «Svoboda» (μετο­νο­μα­σμέ­νο σοσιαλ-εθνι­κι­στι­κό κόμμα).

Ως απο­τέ­λε­σμα είχα­με με τα χρή­μα­τα των υπο­τι­θέ­με­νων «φιλο­ρώ­σων» ολι­γαρ­χών οι ναζι­στι­κές ομά­δες να αρχί­σουν να ανα­πτύσ­σο­νται και από περι­θω­ρια­κές ομά­δες να φτά­σουν στο επί­πε­δο των πολι­τι­κών κομ­μά­των. Τους δόθη­κε η ευκαι­ρία να κερ­δί­σουν τις εκλο­γές για τα τοπι­κά συμ­βού­λια στις δυτι­κές περιο­χές και να εκλέ­ξουν τους βου­λευ­τές τους στο ουκρα­νι­κό Κοι­νο­βού­λιο. Για τον σκο­πό αυτό, ο Για­νου­κό­βιτς δεν ακύ­ρω­σε καν τα δια­τάγ­μα­τα του προ­κα­τό­χου του, Γιού­στεν­κο, για την απο­νο­μή των τίτλων του «Ηρωα της Ουκρα­νί­ας» στους Μπα­ντέ­ρα και Σουχέβιτς.

Ομως, οι «σύμ­βου­λοι» του Για­νου­κό­βιτς έπαι­ξαν δια­φο­ρε­τι­κό «χαρ­τί» πίσω από την πλά­τη του. Υπό την ηγε­σία τους, φιλο­δυ­τι­κές ολι­γαρ­χι­κές ομά­δες, με την υπο­στή­ρι­ξη του ιμπε­ρια­λι­σμού των ΗΠΑ και της ΕΕ, πραγ­μα­το­ποί­η­σαν πρα­ξι­κό­πη­μα το 2014. Οι φιλο­φα­σι­στι­κές και ναζι­στι­κές οργα­νώ­σεις που υπο­στή­ρι­ζαν όχι μόνο απο­δεί­χτη­καν η δύνα­μη κρού­σης αυτού του πρα­ξι­κο­πή­μα­τος, αλλά οπλί­στη­καν με τη νέα ολι­γαρ­χι­κή εξου­σία και με τη μορ­φή παρα­στρα­τιω­τι­κών «εθε­λο­ντι­κών ταγ­μά­των» έγι­ναν η δύνα­μη κρού­σης της (…)

Το πρα­ξι­κό­πη­μα σημα­το­δό­τη­σε την έναρ­ξη ενός εμφύ­λιου πολέ­μου στην Ουκρα­νία μετα­ξύ των υπο­στη­ρι­κτών της νέας εθνι­κι­στι­κής κυβέρ­νη­σης και των αντι­πά­λων της, που οδή­γη­σε στην από­σχι­ση της Κρι­μαί­ας και την απορ­ρό­φη­σή της από τη Ρωσία, ως απο­τέ­λε­σμα δημο­ψη­φί­σμα­τος, καθώς και στον σχη­μα­τι­σμό των Λαϊ­κών Δημο­κρα­τιών του Ντό­νε­τσκ και του Λου­γκάνσκ (ΛΔΝΛ), που περι­ήλ­θαν σε κατά­στα­ση παρα­τε­τα­μέ­νης ένο­πλης αντι­πα­ρά­θε­σης με την εξου­σία του Κιέβου (…)

Πρόσχημα η λεγόμενη «αποναζιστικοποίηση»

Οι πραγ­μα­τι­κές αιτί­ες της ειδι­κής στρα­τιω­τι­κής επι­χεί­ρη­σης βρί­σκο­νται στο γεγο­νός ότι η ρωσι­κή ολι­γαρ­χι­κή αστι­κή τάξη έχει συνει­δη­το­ποι­ή­σει πως δεν θα μπο­ρέ­σει να ξεπε­ρά­σει οικο­νο­μι­κά τις συνέ­πειες της παγκό­σμιας χρη­μα­το­πι­στω­τι­κής και οικο­νο­μι­κής κρί­σης. Απο­φά­σι­σε, τελι­κά, να θυσιά­σει αυτό το μικρό μερί­διο των κερ­δών, που προ­έ­κυ­ψε από τη συνερ­γα­σία με τους Ουκρα­νούς ολι­γάρ­χες και με το κεφά­λαιο της Δύσης, για χάρη της ανα­δια­νο­μής των σφαι­ρών επιρ­ρο­ής στην παγκό­σμια οικο­νο­μία και της κατά­λη­ψης νέων αγο­ρών για τα εμπο­ρεύ­μα­τά της, καθώς και για την αντι­με­τώ­πι­ση των αυξα­νό­με­νων προ­σπα­θειών των χωρών του ΝΑΤΟ υπό την ηγε­σία των ΗΠΑ να κατα­λά­βουν το έδα­φος της Ρωσί­ας και να απο­κτή­σουν πρό­σβα­ση στις πρώ­τες ύλες της.

Αυτός ο πόλε­μος δεν είναι προς το συμ­φέ­ρον των «Ρώσων», για την «προ­στα­σία του ρωσό­φω­νου πλη­θυ­σμού», την «απο­να­ζι­στι­κο­ποί­η­ση» του ουκρα­νι­κού κρά­τους, αλλά προς το συμ­φέ­ρον του ρωσι­κού κεφα­λαί­ου, που ένιω­σε τον κίν­δυ­νο και την ανά­γκη να δημιουρ­γή­σει νέες διε­θνείς συν­θή­κες ώστε να εξα­σφα­λί­σει περαι­τέ­ρω ευκαι­ρί­ες για κέρ­δος, για την αύξη­ση των κεφα­λαί­ων του. Αυτός ο πόλε­μος δεν ενσω­μα­τώ­νει ούτε προ­στα­τεύ­ει τα συμ­φέ­ρο­ντα των Ρώσων, των Τατά­ρων, των Τσου­βά­σιων, των Για­κού­τιων εργα­τών και των εργα­τών όλων των άλλων εθνι­κο­τή­των της Ρωσι­κής Ομοσπονδίας.

(…) Η στρα­τιω­τι­κή σύγκρου­ση, που ξεκί­νη­σε με τη μορ­φή εμφύ­λιας αντι­πα­ρά­θε­σης και εμφυ­λί­ου πολέ­μου στο έδα­φος της Ουκρα­νί­ας (…) εξε­λίσ­σε­ται σε ιμπε­ρια­λι­στι­κή σύγκρου­ση, γίνε­ται η αρχή ενός ιμπε­ρια­λι­στι­κού παγκό­σμιου πολέμου (…)

Οι συνέπειες για τους εργαζόμενους της Ουκρανίας

Για την εργα­τι­κή τάξη της Ουκρα­νί­ας, αυτός ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος έχει τις πιο τρα­γι­κές συνέ­πειες. Στους ώμους των εργα­ζο­μέ­νων έχουν ριχτεί ο ρόλος του «κρέ­α­τος για τα κανό­νια» και το ανα­πό­φευ­κτο του θανά­του κατά τη διάρ­κεια των εχθρο­πρα­ξιών, της μαζι­κής εξα­θλί­ω­σης, της ανερ­γί­ας, του πλή­ρους περιο­ρι­σμού δικαιω­μά­των και ελευ­θε­ριών για χάρη της προ­στα­σί­ας των συμ­φε­ρό­ντων της ουκρα­νι­κής μεγα­λο­α­στι­κής τάξης, των ολι­γαρ­χών και των συμ­φε­ρό­ντων της αστι­κής τάξης της Δύσης για την κατα­στρο­φή και τη ληστεία της Ρωσί­ας, για την κατά­λη­ψη των φυσι­κών της πόρων. Αυτό ανα­πό­φευ­κτα θα συνο­δεύ­ε­ται από την κατα­στρο­φή και την κατά­σχε­ση ουκρα­νι­κών βιο­μη­χα­νι­κών και φυσι­κών πόρων, μετα­ξύ άλλων και σε περί­πτω­ση επι­τυ­χί­ας της Ρωσί­ας. Η ίδια τύχη περι­μέ­νει τη συντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των ουκρα­νι­κών μικρο­α­στι­κών στρωμάτων.

Η μεγα­λο­α­στι­κή τάξη έχει ήδη βγά­λει τα παι­διά της από τον πόλε­μο και τα έχει πάει στο εξω­τε­ρι­κό, όπως έχει εξα­γά­γει και τα κεφά­λαιά της. Αλλά αυτό δεν είναι το κύριο πράγ­μα: Η μεγά­λη αστι­κή τάξη πλου­τί­ζει από τον πόλε­μο υπό την ηγε­σία του Ζελέν­σκι, όπως ακρι­βώς πλού­τι­ζε και υπό την ηγε­σία του Πορο­σέν­κο: Κλο­πή οικο­νο­μι­κών, κέρ­δος από τη μετα­πώ­λη­ση όπλων, προ­μή­θειες για στο­λές, τρό­φι­μα για τον στρα­τό, για επι­σκευ­ές, για ανθρω­πι­στι­κή βοή­θεια, κ.ο.κ. Στον πόλε­μο, η αστι­κή τάξη βγά­ζει δισε­κα­τομ­μύ­ρια δολά­ρια και τους επι­στρα­τευ­μέ­νους θα πρέ­πει να τους εξο­πλί­σουν και να τους παρέ­χουν τρό­φι­μα οι συγ­γε­νείς, φίλοι και εθε­λο­ντές, κάτι που σαφώς δεν είναι αρκε­τό. Οπως σε και­ρό ειρή­νης, αλλά τώρα ακό­μα πιο αλα­ζο­νι­κά, η αστι­κή τάξη πλου­τί­ζει πατώ­ντας πάνω στα κόκα­λα της εργα­τι­κής τάξης!

Συνέπειες για τον ρωσικό λαό και τους άλλους λαούς

Οι συνέ­πειες αυτού του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου θα είναι εξί­σου ολέ­θριες για την εργα­τι­κή τάξη της Ρωσί­ας και των χωρών του ρωσι­κού μπλοκ. Χτυ­πούν κατα­στρο­φι­κά τις προ­λε­τα­ρια­κές μάζες όλων των χωρών του κόσμου. Ενας παγκό­σμιος πόλε­μος δεν μπο­ρεί παρά να έχει παγκό­σμιες συνέ­πειες: Η πεί­να, η φτω­χο­ποί­η­ση, η ανερ­γία, η πτώ­ση των μισθών σαρώ­νουν ήδη τον πλα­νή­τη. Ομως ο πόλε­μος θα παρα­σύ­ρει τους στρα­τούς πολ­λών χωρών στις μάχες, μετα­τρέ­πο­ντας τους εργά­τες τους σε «κανο­νιο­τρο­φή»!

Η συνέ­πεια του παγκό­σμιου ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου που ξεκί­νη­σε στο έδα­φος της Ουκρα­νί­ας δεν θα είναι η απαλ­λα­γή από την παγκό­σμια χρη­μα­το­πι­στω­τι­κή και οικο­νο­μι­κή κρί­ση, αλλά η κατα­στρο­φι­κή εμβά­θυν­σή της, η οποία με τη σει­ρά της (όπως συνέ­βη στο παρελ­θόν) θα οδη­γή­σει σε επα­να­στα­τι­κές κατα­στά­σεις σε ορι­σμέ­νες χώρες όπου οι αντι­φά­σεις κλι­μα­κώ­νο­νται περισ­σό­τε­ρο. Υπό τις συν­θή­κες της διε­θνούς οικο­νο­μι­κής και πολι­τι­κής ολο­κλή­ρω­σης, η ανά­πτυ­ξη επα­να­στα­τι­κών κατα­στά­σε­ων θα οδη­γή­σει στον σχη­μα­τι­σμό αλυ­σί­δων επα­να­στα­τι­κών εξεγέρσεων.

Η διέξοδος για τους λαούς

Η ΕΚΟ βλέ­πει την έξο­δο από τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο για την εργα­τι­κή τάξη όχι σε αφη­ρη­μέ­νες εκκλή­σεις για ειρή­νη και αφο­πλι­σμό (οι οποί­ες, στην καλύ­τε­ρη περί­πτω­ση, μπο­ρεί μόνο να καθυ­στε­ρή­σουν τον πόλε­μο για να μπο­ρέ­σουν οι εμπλε­κό­με­νες πλευ­ρές να συσ­σω­ρεύ­σουν δυνά­μεις για χάρη μιας ακό­μη πιο βίαι­ης σύγκρου­σης), αλλά στην ανά­γκη εξά­λει­ψης του καπι­τα­λι­σμού ως παρα­σι­τι­κού και κατα­στρο­φι­κού κοι­νω­νι­κού συστή­μα­τος, στο οποίο ο αντα­γω­νι­σμός του κεφα­λαί­ου οδη­γεί ανα­πό­φευ­κτα σε κρί­σεις και πολέμους.

Στον αγώ­να ενά­ντια στον πόλε­μο ως αγώ­να ενά­ντια στη δύνα­μη του κεφα­λαί­ου να μπο­ρεί να εξα­πο­λύ­ει πολέ­μους, θέτου­με το καθή­κον να πολε­μή­σου­με τους καπι­τα­λι­στές σε καθέ­να από τα εμπό­λε­μα κράτη (…)

Ο καπι­τα­λι­σμός (…) η πηγή των κρί­σε­ων και των πολέ­μων, μπο­ρεί να τερ­μα­τι­στεί μόνο με την ένω­ση των προ­σπα­θειών της πάλης των εργα­τών σε διε­θνές επί­πε­δο στην πορεία της διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κής επα­νά­στα­σης, που ανα­πτύσ­σε­ται από τις αλυ­σί­δες των επα­να­στα­τι­κών κατα­στά­σε­ων. Το μόνο πράγ­μα που μπο­ρού­με να αντι­τά­ξου­με στον αστι­κό εθνι­κι­σμό (και τις μορ­φές του — σοβι­νι­σμό και φασι­σμό), που ωθεί τους λαούς μαζί στον πόλε­μο, είναι ο προ­λε­τα­ρια­κός διεθνισμός (…).

Προ­λε­τά­ριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!

902.gr

Αλή­θειες και ψέμα­τα για το λιμό στην Ουκρα­νία, Νίκος Μόττας

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο