Έρχονται θύελλες — Κανένα συγχωροχάρτι στους καπιταλιστές!

Του Δημή­τρη Γόντι­κα // μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ

Η επι­δη­μία έσπει­ρε το θάνα­το σε εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες ανθρώ­πους σε όλες τις χώρες και ιδιαί­τε­ρα στις μεγά­λες καπι­τα­λι­στι­κές χώρες. Ταρα­κου­νά­ει το καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα. Γεν­νά­ει το φόβο, την ανα­σφά­λεια και την αβε­βαιό­τη­τα για την άλλη μέρα.

Φέρ­νει στην επι­φά­νεια μεγά­λες διερ­γα­σί­ες στο επί­πε­δο της κοι­νω­νι­κής συνεί­δη­σης και προ­ϋ­πο­θέ­σεις όξυν­σης της ταξι­κής πάλης σε μεγά­λη κλίμακα.

Εχουν αυξη­θεί η ανη­συ­χία και μια ορι­σμέ­νη αφύ­πνι­ση των πλα­τιών εργα­τι­κών και λαϊ­κών μαζών. Εχει αυξη­θεί και η ανη­συ­χία στο στρα­τό­πε­δο των καπι­τα­λι­στών για τα άμε­σα και μακρο­πρό­θε­σμα συμ­φέ­ρο­ντά τους και ετοι­μά­ζο­νται για νέα και πιο βάρ­βα­ρα μέτρα. Εχουν σχέ­δια έτοιμα.

Δεν πρέ­πει να υπάρ­χουν καμιά αμφι­βο­λία, ερω­τή­μα­τα, πιθα­νο­λο­γί­ες για το τι έρχεται.

Ερχο­νται θύελλες.

Κανέ­νας ίσως δεν είναι σε θέση να προ­βλέ­ψει και να προ­δια­γρά­ψει τις δια­στά­σεις, την έκτα­ση, τη δυνα­μι­κή, το βάθος με τα οποία θα ξεσπάσουν.

Μια νέα, γενι­κευ­μέ­νη, συγ­χρο­νι­σμέ­νη και με μεγά­λη έντα­ση οικο­νο­μι­κή καπι­τα­λι­στι­κή κρί­ση είναι άμε­σα προ­βλέ­ψι­μη και δεδο­μέ­νη. Είναι δεδο­μέ­νο ότι τα εργα­τι­κά και λαϊ­κά στρώ­μα­τα θα πλη­ρώ­σουν βαρύ τίμη­μα και γνω­ρί­ζου­με σε γενι­κές γραμ­μές πώς θα κινη­θεί το σύστη­μα της εκμετάλλευσης.

Δεν είναι όμως προ­βλέ­ψι­μες όλες οι συνέ­πειες και το βάθος τους από μια νέα κρί­ση, πέρα από τη γενι­κευ­μέ­νη φτώ­χεια και τη μαζι­κή ανερ­γία, καθώς αυτή θα εκδη­λώ­νε­ται στο έδα­φος εκρη­κτι­κών συσ­σω­ρευ­μέ­νων αντι­θέ­σε­ων και αντα­γω­νι­σμών. Οι υπό­γειες δυνά­μεις που κινού­νται έχουν ασύλ­λη­πτη δυναμική.

Οι οπα­δοί του επι­στη­μο­νι­κού σοσια­λι­σμού γνω­ρί­ζου­με σε ποια ιστο­ρι­κή επο­χή ζού­με. Σύμ­φω­να με τη λενι­νι­στι­κή αντί­λη­ψη: «Είναι η επο­χή του ιμπε­ρια­λι­σμού και των ιμπε­ρια­λι­στι­κών κλο­νι­σμών, καθώς και των κλο­νι­σμών που απορ­ρέ­ουν από τον ιμπεριαλισμό».

Μπο­ρού­με, επο­μέ­νως, με οδη­γό τη θεω­ρία μας και την ιστο­ρι­κή πεί­ρα, να προ­βλέ­ψου­με την κύρια κατεύ­θυν­ση των εξε­λί­ξε­ων. Σε αυτό το ζήτη­μα πρέ­πει να συγκε­ντρώ­σου­με την κύρια προ­σο­χή μας και να ανι­χνεύ­σου­με, να ερευ­νή­σου­με, να μαντέ­ψου­με, να προ­σεγ­γί­σου­με τα πιο ουσιώ­δη χαρα­κτη­ρι­στι­κά αυτών των εξελίξεων.

Απαι­τεί­ται τερά­στια θεω­ρη­τι­κή και πρα­κτι­κή εγρή­γορ­ση και αφύ­πνι­ση σε κάθε χώρα και διε­θνώς. Το Κόμ­μα μας έχει δια­μορ­φώ­σει μια πολύ πλού­σια και στέ­ρεη υπο­δο­μή θεω­ρη­τι­κών και ιστο­ρι­κών συμπερασμάτων.

Η πείρα από τον 20ό αιώνα

Η πεί­ρα του 20ού αιώ­να και τα όποια γενι­κευ­μέ­να συμπε­ρά­σμα­τα έχουν επι­στη­μο­νι­κά κατο­χυ­ρω­θεί, είναι μια καλή αφε­τη­ρία των προ­σα­να­το­λι­σμών μας.

Τι μας έφε­ρε ο 20ός αιώνας;

• Δύο παγκό­σμιους πολέ­μους και δεκά­δες τοπι­κούς, μια τερά­στια συσ­σώ­ρευ­ση πολε­μι­κών μέσων και σύγ­χρο­νων τεχνι­κών. Είναι ένα ερώ­τη­μα: Πώς, αλή­θεια, κρί­νουν το θάνα­το εκα­τομ­μυ­ρί­ων ανθρώ­πων και τις κατα­στρο­φές αυτών των πολέ­μων όσοι θρη­νούν σήμε­ρα για τα θύμα­τα του κορονοϊού;

Είναι ο τρό­πος που οι καπι­τα­λι­στές αντι­με­τω­πί­ζουν την όξυν­ση των δια­φο­ρών τους και των αντα­γω­νι­σμών για το μοί­ρα­σμα και ξανα­μοί­ρα­σμα του κόσμου για το καπι­τα­λι­στι­κό κέρ­δος και την κυριαρχία.

Αυτές οι δια­φο­ρές στις μέρες μας παίρ­νουν μεγά­λες δια­στά­σεις και εκδη­λώ­νο­νται σε έναν μεγά­λο κύκλο ζωτι­κών ζητη­μά­των. Ακό­μα και ένα εμβό­λιο για την επι­δη­μία έχει γίνει αντι­κεί­με­νο σφο­δρού ανταγωνισμού.

Μια νέα οικο­νο­μι­κή κρί­ση θα κλο­νί­σει πιο βαθιά τα θεμέ­λια του καπι­τα­λι­σμού και θα οξύ­νει στο έπα­κρο αντι­θέ­σεις, αντα­γω­νι­σμούς, καταστροφές.

• Μια τερά­στια διε­θνο­ποι­η­μέ­νη ανά­πτυ­ξη των παρα­γω­γι­κών δυνά­με­ων, που το κύριο προ­ϊ­όν της μετα­φρά­ζε­ται σε μια ασύλ­λη­πτη, γιγά­ντια συγκέ­ντρω­ση και συγκε­ντρο­ποί­η­ση της παρα­γω­γής και του κεφα­λαί­ου, τη δημιουρ­γία γιγα­ντιαί­ων μονο­πω­λια­κών ομί­λων και ιμπε­ρια­λι­στι­κών ενώ­σε­ων, που απο­σπούν αμύ­θη­τα κέρ­δη, φόρο υπο­τέ­λειας απ’ όλη την κοι­νω­νία. Πηγή της γιγα­ντιαί­ας αυτής συγκέ­ντρω­σης πλού­του και κερ­δών είναι η εκμε­τάλ­λευ­ση της εργα­τι­κής τάξης, της χώρας και των εργα­τών σ’ όλα τα μέρη του κόσμου. Πλού­τος και φτώ­χεια, οι δύο πόλοι της σύγ­χρο­νης πραγματικότητας.

Τα μονο­πώ­λια είναι τα κέντρα της καπι­τα­λι­στι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης και κατα­πί­ε­σης, οι ρίζες της ιμπε­ρια­λι­στι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας. Από την τάση τους για εξου­σία και κέρ­δος πηγά­ζει και ο κίν­δυ­νος των αυξα­νό­με­νων αυταρ­χι­κών μορ­φών εξου­σί­ας, του πολέ­μου, των κυκλι­κών οικο­νο­μι­κών κρίσεων.

• Ο χαρα­κτή­ρας της ανά­πτυ­ξης και του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος δεν καθο­ρί­ζε­ται από τις ανά­γκες της κοι­νω­νί­ας (δου­λειά για όλους, βιο­τι­κό επί­πε­δο, Υγεία, Παι­δεία, κοι­νω­νι­κές ανά­γκες κ.λπ.), αλλά από τα συμ­φέ­ρο­ντα των καπι­τα­λι­στών, ατο­μι­κών ιδιο­κτη­τών των μέσων παρα­γω­γής, δηλα­δή από τις καπι­τα­λι­στι­κές σχέ­σεις παρα­γω­γής. Ο κύριος και απο­κλει­στι­κός σκο­πός της παρα­γω­γής είναι η ανα­πα­ρα­γω­γή και αυτο­αύ­ξη­ση του κεφα­λαί­ου. Τίπο­τα παραπάνω.

Ερχο­νται σε πλή­ρη αντί­θε­ση με τις ανά­γκες της κοι­νω­νί­ας και την τερά­στια αύξη­ση της κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σης σε όλους τους βασι­κούς τομείς. Το βλέ­που­με σήμε­ρα ολο­ζώ­ντα­να στον τομέα της Υγεί­ας. Αυτός ο καπι­τα­λι­στι­κός τρό­πος παρα­γω­γής δεν αλλά­ζει ως προς το σκο­πό του όση αθλιό­τη­τα κι αν συσ­σω­ρευ­τεί. Οι λαοί θα υπο­φέ­ρουν παρά το γεγο­νός ότι έχουν ανα­πτυ­χθεί τερά­στια μέσα για μια ζωή ανώτερη.

Επο­μέ­νως, η όξυν­ση της βασι­κής αντί­θε­σης θα καθο­ρί­ζει τις εξε­λί­ξεις. Δεν πρέ­πει να μας γεν­νά αυτα­πά­τες και ψευ­δαι­σθή­σεις η μεγά­λη πρό­ο­δος της επι­στή­μης και της τεχνικής.

• Η όξυν­ση της βασι­κής αντί­θε­σης εκφρά­ζε­ται με πολυά­ριθ­μες καπι­τα­λι­στι­κές αντι­θέ­σεις και προ­βλή­μα­τα. Με την ανι­σό­με­τρη ανά­πτυ­ξη ανά­με­σα σε χώρες, κλά­δους, περιο­χές, την αναρ­χία στην παρα­γω­γή, μια από τις βασι­κές αιτί­ες εμφά­νι­σης των καπι­τα­λι­στι­κών κρί­σε­ων. Την τάση πτώ­σης του ποσο­στού καπι­τα­λι­στι­κού κέρ­δους, την τάση από­λυ­της και σχε­τι­κής εξα­θλί­ω­σης της εργα­τι­κής τάξης, την επέ­κτα­ση του κεφα­λαί­ου σε όλους τους κοι­νω­νι­κούς τομείς, Υγεία, Παι­δεία, ελεύ­θε­ρος χρό­νος κ.λπ., την κατα­στρο­φή στο περι­βάλ­λον και πολ­λά άλλα.

Τα ζού­με όλα σήμε­ρα στον υπερ­θε­τι­κό βαθμό.

Η υγεία του λαού σε κίν­δυ­νο, αλλά και το δικαί­ω­μα στη δου­λειά υπό αμφισβήτηση.

Τι άλλο ζήσα­με στον 20ό αιώνα;

• Τη Μεγά­λη Οκτω­βρια­νή Σοσια­λι­στι­κή Επα­νά­στα­ση και τη ραγδαία ανά­πτυ­ξη του εργα­τι­κού και λαϊ­κού κινή­μα­τος, του κομ­μου­νι­στι­κού κινήματος.

Η οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού σημα­το­δό­τη­σε την κατεύ­θυν­ση των εξε­λί­ξε­ων στον 20ό αιώ­να. Εδει­ξε τη δυνα­τό­τη­τα να ξεπε­ρα­στούν επα­να­στα­τι­κά οι αντι­θέ­σεις και τα αδιέ­ξο­δα του καπι­τα­λι­σμού και την ιστο­ρι­κή ανά­γκη για το νέο κοι­νω­νι­κό σύστη­μα που θα αντι­κα­τα­στή­σει τον καπι­τα­λι­σμό, το σοσια­λι­σμό — κομμουνισμό.

Η κατάρ­γη­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης ανθρώ­που από άνθρω­πο, της ατο­μι­κής ιδιο­κτη­σί­ας στα μέσα παρα­γω­γής απε­λευ­θέ­ρω­σε τις παρα­γω­γι­κές δυνά­μεις και την εργα­σία από την καπι­τα­λι­στι­κή σκλα­βιά και έδω­σε στην ανθρω­πό­τη­τα πρω­το­φα­νή απο­τε­λέ­σμα­τα ευη­με­ρί­ας και προόδου.

• Ζήσα­με ακό­μα στον 20ό αιώ­να και μια από τις κύριες αιτί­ες που έκα­ναν και κάνουν το καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα να δια­τη­ρεί την κυριαρ­χία και εξου­σία του: Την προ­δο­τι­κή πολι­τι­κή των οπορ­του­νι­στών και της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας. Το ρόλο του οπορ­του­νι­σμού στην ανα­τρο­πή του σοσια­λι­σμού και το προ­σω­ρι­νό πισωγύρισμα.

Με επάρκεια, τόλμη και αντοχή φωτίζουμε τη δυνατότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού — κομμουνισμού

Η θεω­ρία μας, γενι­κεύ­ο­ντας όλες αυτές τις εξε­λί­ξεις, έχει θεμε­λιώ­σει τη σημα­ντι­κή θέση ότι ο καπι­τα­λι­σμός σαπί­ζει, είναι παρα­σι­τι­κός, είναι αντί­δρα­ση σε όλη τη γραμ­μή. Είναι ιστο­ρι­κά ξεπερασμένος.

Σωστά λέμε ότι η επο­χή μας είναι επο­χή περά­σμα­τος από τον καπι­τα­λι­σμό στο σοσια­λι­σμό. Μόνο που πρέ­πει αυτή η θεω­ρη­τι­κή από­λυ­τα σωστή θέση να προ­σεγ­γί­ζε­ται και να κατα­νο­εί­ται ολοκληρωμένα.

Η εργα­τι­κή τάξη είναι η μόνη τάξη που ανα­πτύσ­σε­ται ποσο­τι­κά, ποιο­τι­κά. Η αστι­κή τάξη «βρί­σκε­ται στην ίδια κατά­στα­ση που βρί­σκο­νταν οι φεου­δάρ­χες στην πρώ­τη επο­χή». Τελεί­ω­σε ο ιστο­ρι­κός της ρόλος.

Δεν υπάρ­χει άλλη κοι­νω­νι­κή τάξη που μπο­ρεί να ηγη­θεί της κοι­νω­νι­κής εξέ­λι­ξης παρά μόνο η εργα­τι­κή τάξη. Είναι το πιο γνή­σιο προ­ϊ­όν του καπι­τα­λι­σμού και ο νεκρο­θά­φτης του. Η εργα­τι­κή τάξη έχει συμ­φέ­ρον για την κατάρ­γη­ση της ατο­μι­κής ιδιο­κτη­σί­ας και του καπιταλισμού.

Η «επο­χή περά­σμα­τος» δεν πρέ­πει να κατα­νο­εί­ται σχη­μα­τι­κά, απλοϊ­κά. Οσο κι αν οξύ­νο­νται οι αντι­θέ­σεις, η καπι­τα­λι­στι­κή εξου­σία δεν πρό­κει­ται να φύγει οικειο­θε­λώς από το ιστο­ρι­κό προ­σκή­νιο. Αντί­θε­τα, θα προ­κα­λεί διαρ­κώς όλο και μεγα­λύ­τε­ρα βάσα­να στην ανθρωπότητα.

Η βαρ­βα­ρό­τη­τα θα είναι πάντα παρού­σα όσο το εργα­τι­κό και λαϊ­κό κίνη­μα δεν οργα­νώ­νει την ταξι­κή πάλη για τα δικά του συμ­φέ­ρο­ντα, με τις δικές του σημαί­ες, για την ορι­στι­κή ανα­τρο­πή. Ούτε και η εργα­τι­κή τάξη συνει­δη­το­ποιεί αυτό­μα­τα τον ιστο­ρι­κό της ρόλο. Αυτή κατα­κτιέ­ται μέσα στην ταξι­κή πάλη και τη δια­μόρ­φω­ση της πρω­το­πο­ρί­ας της.

Από εδώ και η επι­τα­κτι­κή ανά­γκη να προ­ε­τοι­μα­στού­με ως κομ­μου­νι­στι­κή πρω­το­πο­ρία για τις ανά­γκες του ταξι­κού αγώ­να στον 21ο αιώ­να. Να αξιο­ποι­ή­σου­με κάθε νέα δυνα­τό­τη­τα και κάθε νέο στοι­χείο για την αφύ­πνι­ση πλα­τιών εργα­τι­κών και λαϊ­κών μαζών, να μπουν με ορμή στον αγώ­να για την υπε­ρά­σπι­ση της υγεί­ας των οικο­γε­νειών τους, για ψωμί και δουλειά.

Αμε­σα δεν πρέ­πει να επι­τρέ­ψου­με να δώσει ο λαός μας, και όσο εξαρ­τά­ται από εμάς και οι λαοί όλου του κόσμου, συγ­χω­ρο­χάρ­τι στον καπι­τα­λι­σμό για τα εγκλή­μα­τά του δια­χρο­νι­κά και σήμε­ρα. Καμιά εμπι­στο­σύ­νη στις αστι­κές κυβερ­νή­σεις, στα κόμ­μα­τα εξουσίας.

Οι «ευαι­σθη­σί­ες των καπι­τα­λι­στών», των αστών ηγε­τών και των προ­πα­γαν­δι­στών τους, για την αντι­με­τώ­πι­ση της επι­δη­μί­ας και ο «πόνος» τους για την απώ­λεια ανθρώ­πι­νων ζωών δεν πρέ­πει να παρα­σύ­ρουν τους εργα­ζό­με­νους σε ψευ­δαι­σθή­σεις, αυτα­πά­τες και φοβί­ες. Είναι επι­φα­νεια­κές και τελι­κά υπο­κρι­τι­κές κι αν ακό­μα περιέ­χουν αλη­θι­νά ανθρώ­πι­να αισθήματα.

Δεν πρό­κει­ται να κάνουν ούτε βήμα πίσω από την υπε­ρά­σπι­ση των συμ­φε­ρό­ντων τους, του συστή­μα­τος της εκμε­τάλ­λευ­σης και κατα­πί­ε­σης. Θα τα υπε­ρα­σπί­ζο­νται μέχρι θανάτου.

Η ανά­πτυ­ξη της πάλης για την υπε­ρά­σπι­ση της ζωής του λαού και τη διεκ­δί­κη­ση των βασι­κών του ανα­γκών και δικαιω­μά­των θα κρι­θεί από την ικα­νό­τη­τα της πρω­το­πο­ρί­ας να φωτί­σει με επάρ­κεια, τόλ­μη και αντο­χή τη δυνα­τό­τη­τα και ανα­γκαιό­τη­τα του σοσια­λι­σμού — κομ­μου­νι­σμού και από την ετοι­μό­τη­τά της να αξιο­ποι­ή­σει κάθε ρωγ­μή που θα δημιουργείται.

Η πεί­ρα και τα επι­τεύγ­μα­τα του σοσια­λι­σμού που γνω­ρί­σα­με είναι πολύ­τι­μα εφόδια.

rizospastis.gr