Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Έτσι πρέπει να γίνει /Έτσι θα γίνει (Διήγημα)

του Αλέ­κου Χατζη­κώ­στα //

Η απο­γο­ή­τευ­ση από την πρω­το­μα­γιά­τι­κη συγκέ­ντρω­ση τον είχε πλακώσει.

Οι μαύ­ρες σκέ­ψεις του, είχαν τη μορ­φή τελεσιγράφων:

«Κάθε χρό­νο και λιγότεροι…

Και η νεο­λαία πού είναι;

Μάλ­λον φαί­νε­ται ότι χάνου­με το τραί­νο της ιστορίας…»

Με την παρέα αργό­τε­ρα, στο φιλι­κό κτή­μα, αρκέ­στη­καν να κου­βε­ντιά­ζουν για το ένδο­ξο παρελ­θόν , αλλά και να σιγο­τρα­γου­δούν πίνο­ντας, εκεί­νο το τρα­γού­δι που έλεγε:

«Έβγα­λε βρώ­μα η ιστο­ρία ότι ξοφλήσαμε
είμα­στε λέει το παρα­τρά­γου­δο στα ωραία άσματα
και επι­τέ­λους σκα­σμός οι ρήτο­ρες πολύ μιλήσαμε
στο εξής θα παί­ζου­με σ’ αυτό το θία­σο μόνο ως φαντάσματα»

Ήταν βλέ­πε­τε και εκεί­νη η μεθαυ­ρια­νή συναυ­λία του Θάνου στην πόλη, που είχαν απο­φα­σί­σει να πάνε ομα­δι­κά με τα παι­διά τους «έτσι για να θυμη­θού­με τα παλιά», που τους έδι­νε τις τρα­γου­δι­στι­κές εμπνεύσεις.

Ο κόσμος από νωρίς είχε φτά­σει και ήταν κάθε ηλι­κί­ας. Από την πρώ­τη στιγ­μή ο Θάνος με το πιά­νο και την μονα­δι­κή του σκη­νι­κή παρου­σία ζέστα­νε το κλί­μα. Οι δεκα­ε­τί­ες μονα­δι­κών μου­σι­κών στιγ­μών που πρό­σφε­ρε , έγι­ναν τρα­γού­δι στα χεί­λη των πολ­λών, τον συντρό­φευαν στις δύσκο­λες στιγ­μές που περ­νού­σε στην προ­σω­πι­κή του ζωή.

Το είπε κατά τη διάρ­κεια της συναυ­λί­ας του και το εννοούσε:

« Κι ένα δευ­τε­ρό­λε­πτο πριν το τέλος να ονειρευόμαστε»

Επέ­στρε­ψε ελα­φρω­μέ­νος στο σπί­τι του.

Ο γιός του στο δρό­μο τρα­γου­δού­σε συνε­χώς και το δικό του αγα­πη­μέ­νο τρα­γού­δι των νεα­νι­κών του χρό­νων, αυτών των πρώ­των της μετα­πο­λί­τευ­σης, όταν στα φεστι­βάλ κρα­τού­σε και κυμά­τι­ζε με περη­φά­νια την κόκ­κι­νη σημαία

«Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη
Ή κόκ­κι­νη από ζωή ή κόκ­κι­νη από θάνατο
Θα φρο­ντί­σου­με εμείς γι’αυτό
Έτσι πρέ­πει να γίνει
Έτσι θα γίνει»

Κοι­τώ­ντας τον, λίγο πριν κοι­μη­θεί, είπε στο γιο του:

«Υπάρ­χει η απαι­σιο­δο­ξία της λογι­κής και ο ενθου­σια­σμός της θέλη­σης. Και όσα σήμε­ρα φαντά­ζουν αδύ­να­τα, αύριο θα γίνουν δυνα­τά, αρκεί να το αποφασίσουμε…»

Καλη­νύ­χτα ή μάλ­λον καλη­μέ­ρα γιε μου…

_________________________________________________________________________________________________

Αλέκος Α. Χατζηκώστας  Δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας «Η Άλλη Άποψη της Ημαθίας» και του alli-apopsi.gr. Άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες, περιοδικά και site εδώ και δεκαετίες, ενώ έχει συμμετάσχει με εισηγήσεις σε μια σειρά ιστορικά συνέδρια και ημερίδες. Έχει εκδώσει 7 βιβλία και συμμετέχει σε συλλογικούς τόμους.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο