Σε ηλικία 94 ετών έφυγε από τη ζωή την 1η Αυγούστου στην κατοικία του στο Λονγκ Άιλαντ των ΗΠΑ ο Ντ. Α. Πενεμπέικερ, ένας μεγάλος σκηνοθέτης, που υπέγραψε ορισμένα από τα πιο εμβληματικά ντοκιμαντέρ στην ιστορία του Ροκ. Μεταξύ αυτών το κορυφαίο Don’t Look Back του 1967 για την περιοδεία του Μπόμπ Ντύλαν και το Ziggy Stardust and the Spiders from Mars του 1973 του Ντέιβιντ Μπόουϊ. Μάλιστα το 2007 κυκλοφόρησε το 65 Revisited, όπου περιέλαβε και υλικό που δεν είχε περιληφθεί στο πρώτο ντοκιμαντέρ για τον Ντίλαν.
Γεννημένος το 1925 στο Ίβανστον του Ιλινόις, ο Πενεμπέικερ, γιός ενός φωτογράφου, ήταν ο πρωτεργάτης σε μία ολάκερη γενιά κινηματογραφιστών στη δεκαετία του ’60 που έφεραν κι επέβαλλαν σημαντικές καινοτομίες στις τεχνικές λήψης –ο ίδιος ήταν πρωτοπόρος στη χρήση φορητής κάμερας– και υιοθέτησαν ένα προσωπικό ύφος, του κινηματογράφος-αλήθεια (cinema-verite’). Ο ίδιος μάλιστα ήταν ο «εφευρέτης» του μοντέρνου πολιτικού ντοκιμαντέρ με το Primacy, που αφορούσε τη νίκη του Τζ.Φ.Κένεντι στις εκλογές των Δημοκρατικών για το χρίσμα της προεδρίας των ΗΠΑ στο Ουϊσκόνσιν.
Ο Πενεμπέικερ αποφοίτησε το 1947 από το Παν/μιο Γειλ με πτυχίο μηχανολόγου μηχανικού και δούλεψε στις πρώτες πειραματικές απόπειρας χρήσης των υπολογιστών , δημιουργώντας τη δική του εταιρεία που επεξεργάσθηκε ένα καινοτόμο πρόγραμμα αεροπορικών κρατήσεων.
«Μέσα σε εκείνο το «πανηγύρι» του ανορθολογισμού (του οποίου διαφορετική, αλλά εξίσου έντονη εκδοχή ζούμε στις μέρες μας) ο, νεαρός τότε, Βορειοαμερικανός σκηνοθέτης Ντ. Α. Πενεμπέικερ αποφάσισε, το καλοκαίρι του 1959, να πάρει μια κάμερα και ένα απλό μαγνητόφωνο και να πάει στη Μόσχα. Αν και ήδη προδιατεθειμένος ότι δεν επρόκειτο να συναντήσει αυτά που φαντάζονταν οι συμπατριώτες του, ωστόσο, η αλήθεια τον συγκλόνισε. Θυμάται ότι του είχαν πει πως η Μόσχα ήταν «σαν μια μεγάλη φυλακή» και ότι όλοι εδώ ήταν «εχθροί» του. «Δεν ήταν αλήθεια, οι άνθρωποι εδώ σε κοιτάνε καταπρόσωπο και αυτό με αιφνιδίασε», λέει σήμερα. Το αποτέλεσμα αυτού του ταξιδιού ήταν το ντοκιμαντέρ με το συμβολικό τίτλο «Ανοιγμα στη Μόσχα», όπου η κάμερα αποκαλύπτει μια πανέμορφη πόλη, με ανέγγιχτους τους λιθόστρωτους δρόμους της, τα φανταχτερά βαμμένα τρόλεϊ, τα τεράστια οικοδομήματα και κάτι που τον έχει εντυπωσιάσει μέχρι σήμερα: Τα ανοιχτά χαμόγελα ενός λαού που είχε σπιλωθεί ως «εχθρός» από τη δυτική προπαγάνδα.
Ηθελε να δώσει μία μη πολιτική ματιά στη ζωή στη Μόσχα, νομίζοντας ότι για τους Αμερικανούς θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά οι προσδοκίες του δεν επιβεβαιώθηκαν. «Κανένας δεν ήθελε να το δει και τελικά το έβαλα σε ένα κουτί όπου έμεινε έκτοτε χωρίς να το έχει δει κανένας», είπε» (Πηγή — Γρηγόρης Τραγγανίδας).