«Έφυγε» ο σύντροφος Κώστας Κερμανίδης (καπετάν Ουρανός)

Τον σύντρο­φο Κώστα Κερ­μα­νί­δη, γνω­στό και ως καπε­τάν Ουρα­νό, που «έφυ­γε» πλή­ρης ημε­ρών απο­χαι­ρε­τά η Τομε­α­κή Επι­τρο­πή Δήμου Θεσ­σα­λο­νί­κης του ΚΚΕ.

Ο Κώστας Κερ­μα­νί­δης γεν­νή­θη­κε το 1925 στη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση στην πόλη Νοβο­ρο­σίσκ. Εκεί τελεί­ω­σε το δημο­τι­κό σχο­λείο. Το 1939 εγκα­τα­στά­θη­κε στην Ελλά­δα με την οικο­γέ­νειά του και ανα­γκά­στη­κε να δου­λέ­ψει από πολύ μικρή ηλι­κία ως λού­στρος με τον αδερ­φό του για να εξα­σφα­λί­σουν τον βιο­πο­ρι­σμό της οικο­γέ­νειάς τους και αργό­τε­ρα στα χωράφια.

Το 1942 οργα­νώ­θη­κε στην Εθνι­κή Αντί­στα­ση, τον Φλε­βά­ρη του 1943 πέρα­σε στις γραμ­μές της ΕΠΟΝ και από τον Οκτώ­βρη του 1943 βγή­κε στο βου­νό στα Πιέ­ρια Όρη και εντά­χθη­κε στις γραμ­μές του ΕΛΑΣ, συμ­με­τέ­χο­ντας σε πολ­λές μάχες. Έγι­νε μέλος του ΚΚΕ στις 5 Μαΐ­ου του 1944. Μετά την παρά­δο­ση των όπλων, κυνη­γή­θη­κε από τις παρα­κρα­τι­κές, τρο­μο­κρα­τι­κές οργα­νώ­σεις. Τον Απρί­λη του 1946 κατα­τά­χτη­κε στα Πιέ­ρια στις γραμ­μές του ΔΣΕ και αγω­νί­στη­κε με το ψευ­δώ­νυ­μο «Ουρα­νός» ως υπο­λο­χα­γός και διοι­κη­τής λόχου στο 426ο Τάγ­μα στη 18η Ταξιαρχία.

Πολέ­μη­σε στον Γράμ­μο, Βίτσι, Καϊ­μα­κτσα­λάν, Σινιά­τσι­κο και αλλού. Τραυ­μα­τί­στη­κε πέντε φορές βαριά και τρεις φορές ελα­φρά. Ο πιο βαρύς τραυ­μα­τι­σμός του έγι­νε στην μάχη της Έδεσ­σας, όπου με φορείο μετα­φέρ­θη­κε σε σπη­λαιώ­δες νοσο­κο­μείο της Αλμω­πί­ας. Για την ανδρεία του βρα­βεύ­τη­κε με το μετάλ­λιο Γράμ­μου, ΕΛΑΣ και Παλιού Αντάρτη.

Με τη λήξη του Εμφυ­λί­ου Πολέ­μου, μέσω Αλβα­νί­ας πέρα­σε στην Πολω­νία, όπου το 1950 παντρεύ­τη­κε με την Μαρία Καλα­ντα­ρί­δου και απέ­κτη­σαν τον Πανα­γιώ­τη και την Γεωρ­γία. Το 1951 πήγε στην Ουγ­γα­ρία στην πόλη Οζντ και το 1956 εγκα­τα­στά­θη­κε οικο­γε­νεια­κώς στη Βου­δα­πέ­στη. Εργά­στη­κε στο εργο­στά­σιο «CSEPEL MŰVEK» ως βαφέ­ας μηχανών.

Το 1975 επα­να­πα­τρί­στη­κε οικο­γε­νεια­κώς στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, όπου και εργά­στη­κε ως την συντα­ξιο­δό­τη­σή του το 1987 σε εργο­στά­σιο εμφιά­λω­σης ανα­ψυ­κτι­κών. Σε μεγά­λη πλέ­ον ηλι­κία έγρα­ψε το αυτο­βιο­γρα­φι­κό του βιβλίο με τίτλο «Οι 1.717 μέρες αγώ­νων στα βου­νά της Βορεί­ου Ελλά­δας στον ΕΛΑΣ και στον ΔΣΕ».

Συνέ­χι­σε να αγω­νί­ζε­ται ως μέλος του Κόμ­μα­τος μέχρι το τέλος της ζωής του. Ήταν μέλος της ΚΟΒ Ανά­λη­ψης. Παρά την ασθέ­νειά του των τελευ­ταί­ων ετών, είχε στα­θε­ρή σχέ­ση με την Οργά­νω­σή του και προ­μη­θευό­ταν ανελ­λι­πώς τον «Ριζο­σπά­στη», καθώς και το Περιο­δι­κό της Εθνι­κής αντίστασης.

«Ο Κώστας Κερ­μα­νί­δης ήταν καλός οικο­γε­νειάρ­χης, πιστός και στα­θε­ρός στις ιδέ­ες του όλη του τη ζωή. Στα­θε­ρός και συνε­πής και στην κρί­ση του 1989 — 1990. Ατα­λά­ντευ­τος ενά­ντια στον οπορ­του­νι­σμό, υπε­ρα­σπι­ζό­με­νος τον επα­να­στα­τι­κό χαρα­κτή­ρα του Κόμ­μα­τος», σημειώ­νει η  Τομε­α­κή Επι­τρο­πή του δήμου Θεσ­σα­λο­νί­κης, απευ­θύ­νο­ντας τα πιο θερ­μά της συλ­λυ­πη­τή­ρια στην οικο­γέ­νεια και τους οικεί­ους του.

«Καλό ταξί­δι καπε­τά­νιε! Θα σε θυμό­μα­στε! Ήσουν παλι­κά­ρι!», υπο­γραμ­μί­ζει με συγκίνηση.

Η κηδεία του θα γίνει την Τετάρ­τη 20 Απρί­λη στις 10 π.μ. στον Ιερό Ναό «Ανα­στά­σε­ως του Κυρί­ου», στα Νέα Κοι­μη­τή­ρια στη Θεσσαλονίκη.

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα